Το "ναι μεν, αλλά" του Παναθηναϊκού

Τέτοια εποχή, πέρυσι, ο Παναθηναϊκός γνώριζε τη μεγαλύτερη αμφισβήτηση της σύγχρονης ιστορίας του. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όσων συνέβαιναν ήταν πως ο κόσμος μέχρι που είχε γιουχαρίσει παίκτη.

Πιο συγκεκριμένα, τον Ρόκο Λένι Ούκιτς. Ναι, αυτόν που λίγους μήνες αργότερα είχε γίνει ηγέτης στο νταμπλ των "πρασίνων".

Αμφισβήτηση γνωρίζουν και φέτος οι "πράσινοι", αλλά για τελείως διαφορετικό λόγο. Άλλο είναι να δημιουργείς κάτι από το μηδέν (για την ακρίβεια, από το 1 -γιατί ο μόνος που υπήρχε στο ρόστερ ήταν ο Διαμαντίδης) και να φτάνεις στην κορυφή και άλλο να προσπαθείς να μείνεις εκεί -έχοντας στα χέρια σου όλα τα υλικά της προηγούμενης επιτυχίας.

Η πραγματικότητα θέλει τον Παναθηναϊκό να μην παίζει καλό μπάσκετ. Κάτι που η συντριπτική πλειοψηφία εξ όσων ασχολούνται με αυτή την ομάδα θεωρούσε δεδομένο, από τη στιγμή που είχαν μείνει όλοι οι συντελεστές της διάκρισης (κατά τη σεζόν 2012-2013). Μόνο που δεν είχαν υπολογίσει στους -αλλεπάλληλους- τραυματισμούς και δη του άξονα, όπως είχε χαρακτηρίσει ο Αργύρης Πεδουλάκης το συνδυασμό του Ούκιτς με τον Λασμέ.

Μόνο που ξέρετε ότι σε αυτό το επίπεδο, οι τραυματισμοί δεν αποτελούν δικαιολογία. Μηδέ η κούραση, που επίσης είναι δεδομένα ένα θέμα για το φετινό Παναθηναϊκού (των οκτώ ταξιδιών σε δυο μήνες). Οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη, θέλουν δεν θέλουν, είναι υποχρεωμένοι όχι μόνο να ζουν με τα προβλήματα, αλλά και να τα καλύπτουν. Γιατί ουδείς θα τους αναγνωρίσει κάποιο άλλοθι. Με πρώτο τον κόσμο που περιμένει να δει πράγματα, τα οποία δεν βλέπει.

Το σημαντικότερο; Κατά την περασμένη αγωνιστική περίοδο, τα μάτια των παικτών γυάλιζαν. Ξεκαθάριζαν, με όποιον τρόπο διέθεταν, τη θέληση τους να αποδείξουν πράγματα, να πάρουν παιχνίδια, να πανηγυρίσουν επιτυχίες και να δώσουν απαντήσεις. Φέτος, τα μάτια είναι ανέκφραστα...

Δύσκολο το ροτέισον

Οι περισσότερες ομάδες στην Ευρώπη, έχουν ρόστερ που συγκροτείται από τον κορμό και από τους παίκτες που τους πλαισιώνουν. Όταν ένα παιχνίδι "καίει", ο κόουτς μειώνει το ροτέισον και χρησιμοποιεί κυρίως τον κορμό. Στον Παναθηναϊκό είναι όλοι το ίδιο (εξαιρουμένων ίσως, των νέων Γιάνκοβιτς και Παππά και του Σανγκ). Και κάθε άλλο παρά εύκολο να διαχειριστείς αυτό το ρόστερ ιδανικά, με το καλημέρα.

Κάπως έτσι, ο Αντώνης Φώτσης φαίνεται να μην έχει ξεκάθαρο ρόλο, ομοίως και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης (ο οποίος ομολογουμένως, για κάποιο λόγο αποκτήθηκε, αλλά ακόμα δεν έχει γίνει σαφής), ενώ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να ικανοποιηθούν όλοι -δεδομένου ότι μόνο πέντε μπορούν να είναι μαζί στο παρκέ. Αυτοί είναι κάποιοι εκ των προβληματισμών που έχουν προκύψει και που ακόμα δεν έχουν γίνει ανησυχία, γιατί κανένας τίτλος δεν έχει χαθεί ποτέ τον Νοέμβριο. Αν όμως, δεν εμφανιστούν σύντομα σημάδια βελτίωσης, δύσκολα θα μπορεί να γίνει αναστρέψιμη η κατάσταση...