Συχνά μπερδευόμαστε ως προς τα σημαντικά αυτής της ζωής. Επιτρέπουμε στην καθημερινότητα να μας καταβάλει και ξεχνάμε τα βασικά. Αυτά που πραγματικά είναι η ουσία. Διαβάστε μια ιστορία, από αυτές που μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα.

Η Lauren Hill είναι ένα κορίτσι 19 χρόνων, που ζει στο Lawrenceburg της Indiana. Απ' όταν θυμάται τον εαυτό της, ήταν με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια και φίλους δίπλα της. Γιατί μολονότι ήταν η σταρ της ομάδας, στο σχολείο της, δεν ήταν σνομπ. Ούτε απόμακρη. Την ενδιέφερε περισσότερο να απολαμβάνει στιγμές ως μέλος παρέας. Την 1η Οκτωβρίου του 2014 (ανήμερα των 18ων γενεθλίων της) διάλεξε το St. Joseph's University για την εκπαίδευση της, αλλά και την κολεγιακή της καριέρα. Ένιωθε ευτυχισμένη, έτοιμη να διεκδικήσει τα όνειρα της, να ζήσει τη ζωή της φοιτήτριας. Όλα αυτά θα άλλαζαν ένα μήνα αργότερα.

Η ημικρανία που δεν την άφηνε σε ησυχία. "Δεν μπορούσα να παίξω κανονικά. Ζαλιζόμουν, έχανα τη συγκέντρωση μου και δεν είχα ισορροπία, ούτε καλή αίσθηση της αφής". Εύλογα, πήγε για εξετάσεις. Τα αποτελέσματα θα ήταν τα χειρότερα δυνατά. Οι γιατροί είχαν βρει όγκο στον εγκέφαλο, που ήταν μη εγχειρήσιμος. Δεν κατάλαβε ακριβώς τι της έλεγαν. Δεν ήθελε. Της εξήγησαν πως θα την υπέβαλαν σε σειρά από χημειοθεραπείες, με στόχο το θαύμα. Ότι είχε μόλις δυο χρόνια ζωής. "

Δεν σκέφτηκε ούτε ένα λεπτό να τα παρατήσω, όταν μου είπαν πως η κατάσταση μου είναι μη αναστρέψιμη. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου απλά να περιμένω να έλθει το τέλος" εξήγησε στο WKRC. Συνέχισε λοιπόν, να κάνει ό,τι έκανε. Να διαβάζει, να προπονείται, να ζει την κάθε της ημέρα. Το μόνο που άλλαξε στο πρόγραμμα της, ήταν οι επισκέψεις για χημειοθεραπεία. Παρεμπιπτόντως, πήγε στο χορό των τελειόφοιτων του σχολείου της και οι συμμαθητές της τη ψήφισαν για "βασίλισσα".

"Είναι ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου" εξήγησε ο προπονητής της, Dan Benjamin, " είναι τόσο δυνατό κορίτσι που μπορεί και διαχειρίζεται το θάνατο και το μόνο που σκέφτεται είναι όλοι οι άλλοι. Όχι ο εαυτός της. Πάντα βάζει μπροστά την οικογένεια της, την ομάδα της. Οπότε σκεφτήκαμε ότι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να πραγματοποιήσουμε την ευχή της". Η ίδια αρκέστηκε στο να σχολιάσει "λατρεύω τις φωνές των φιλάθλων, τον ήχο των παπουτσιών στο παρκέ. Δεν μπορώ να περιμένω αυτή τη μέρα, να παίξω με το Νο22".