Το ντέρμπι των παθών και των λαθών
Ο περιβότητος Νοέμβριος τελειώνει. Οπότε μήπως είναι ώρα να τελειώσουν και τα... μαθήματα;
Πριν από λίγες ημέρες, μερικά 24ωρα πριν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ο Θοδωρής Παπαλουκάς δήλωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι "μια καλή ομάδα, για να γίνει πολύ καλή ομάδα πρέπει να διανύσει σχετικά μικρή απόσταση, αλλά για να γίνει μια πολύ καλή ομάδα, πρωταθλήτρια, πρέπει να διανύσει πολύ μεγάλη απόσταση". Μια άποψη 100% σωστή, η οποία επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο, τους συμπαίκτες του και το προπονητικό τιμ του Ολυμπιακού πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις (αλλά Διαμαντίδης... ευστοχήσει τρις).
Οι ερυθρόλευκοι πήγαν στο ΟΑΚΑ για δύο αποτελέσματα, το "διπλό" και το "Χ" (ήττα με μικρή διαφορά), αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως αυτό τους αποπροσανατόλισε ή τους "χαλάρωσε" περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Γιατί, αν διαβάσει κανείς τις αντιδράσεις του κόσμου του Ολυμπιακού σε forum και blogs, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πίκρα από την -αναμένομενη, φυσιολογική, προβλεπόμενη- ήττα, αλλά από την απόδοση που είχε και την προσπάθεια που έκανε η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Όπως έγραψε και ο Φιλέρης, τα μπουκάλια που έπεσαν είναι ένα θέμα που δεν αφορά άμεσα τους παίκτες (βασικά άμεσα λόγω επικίνδυνης επαφής τους αφορά, αλλά όχι σε σημείο να τους βγάλει από το πλάνο τους) , αλλά όσους διοικούν την κάθε ομάδα. Από τη στιγμή που είναι "υπάλληλοι" μιας εργοδοσίας, είναι υποχρεωμένοι να τηρούν το συμβόλαιό τους ακόμη και εν μέσω πολεμικού κλίματος και μόνο με τη μορφή της... ανταρσίας μπορούν να αντιδράσουν: δηλαδή, να μαζευτούν και να φύγουν από το γήπεδο, εφόσον συμφωνούν όλοι ή οι περισσότεροι από αυτούς.
Αλλά επειδή δεν έχουμε δει ακόμη κάτι τέτοιο στα ελληνικά γήπεδα (δεν μιλάμε για το μπες-βγες στα αποδυτήρια που έχει συμβεί αρκετές φορές και από πολλές ομάδες), δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι παραπάνω. Πέφτουν μπουκάλια, παίζεις μπάσκετ. Δεν θες μπουκάλια; Το κάνεις σαφές και κατανοητό, σε όλους. Κι ας σε πουν ακόμη και δειλό.
Ο Παναθηναϊκός απογύμνωσε επιδεικτικά όλες τις αδυναμίες του Ολυμπιακού, που μέχρι τώρα τις βλέπαμε ανά δεκάλεπτο (το πρώτο κατά προτίμηση) ή ανά αγώνα (όπως στην Τσιμόνα). Τη δυσκολία στην επίθεση όταν μια άμυνα είναι περισσότερο πιεστική και επιθετική από όσο αντέχει ο Ολυμπιακός (5 κλεψίματα έκανε μόνο Διαμαντίδης). Τη μοναξιά που μοιράζονται ο Παπαλουκάς με τον Τεόντοσιτς στη θέση του πλέι μέικερ (όταν ο ένας δεν μπορεί, ο άλλος δεν φτάνει). Τη χημεία που αναζητείται μέσα σε δαιδαλώδη σχήματα και πεντάδες. Τη μη προσαρμογή του Τζος Τσίλντρες. Τη σταθερότητα που πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσουν ο Σχορτσανίτης και ο Βούιτσιτς για να είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν. Και κυρίως το "ψυχολογικό πρόβλημα" που έχει ο Ολυμπιακός απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του.
Ο κόσμος, λοιπόν, νιώθει προδομένος από την παρουσία της ομάδας του στο ΟΑΚΑ και ένα ποσοστό αυτού μοιάζει να μην έχει την υπομονή που ο Γιαννάκης ζητάει διαρκώς και δικαίως. Όμως, έτσι είναι ο κόσμος, έτσι είναι ο λαός. Δρά και αντιδρά γρήγορα και παρορμητικά. Όπως τρέχει να πάρει 9.000 διαρκείας, έτσι τσατίζεται όταν βλέπει πως αυτά που έχει φανταστεί και στοχεύσει για τη σεζόν, μπορεί και να μην είναι τόσο εφικτά (που δεν είναι, γιατί ουδείς έχει συμβόλαιο με τίτλους και νίκες, όποιους παίκτες κι αν έχει στην ομάδα του).
Το πρόβλημα είναι ότι στον Πειραιά κοντεύει να μπολιαστεί η άποψη ότι το Νοέμβριο δεν κρίνονται τα πρωταθλήματα. Σίγουρα δεν κρίνονται, αλλά θεμελιώνονται. Και ο Ολυμπιακός είχε μια καλή αφορμή και ευκαιρία να θεμελιώσει τη μετέπειτα πορεία του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Βρήκε τον Παναθηναϊκό μετά από μια απρόβλεπτη ήττα, με το άγχος να τον βαραίνει, αλλά δεν κατάφερε να πετύχει αυτό που θα τον μετάλλαζε σε αυτό που θέλει να γίνει: μια ομάδα που παίρνει αυτό που χρειάζεται και θέτει τους δικούς της όρους.
Ωστόσο, όντως, από τον Νοέμβριο κανείς δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να καταδικάσει κανέναν. Ήταν μια ήττα και μια πολύ κακή εμφάνιση (ίσως η χειρότερη του Ολυμπιακού τους τελευταίους 6 μήνες), αλλά όχι το τέλος του κόσμου. Όμως, αν δεν γίνει μάθημα σε όλους, από τον πρώτο ως τον τελευταίο σε όλα τα επίπεδα της ομάδας, το πάθημα που θα ακολουθήσει θα είναι ακόμη χειρότερο, όσο... σύνηθες κι αν είναι τα τελευταία 12 χρόνια. Διότι, για τον -βιαστικό, παρορμητικό, απαιτητικό ή και ψυχωτικό- κόσμο του Ολυμπιακού 13ος χρόνος δεν υπάρχει...
Για διάλογο και αντίλογο στο manmihalos@gmail.com
Οι ερυθρόλευκοι πήγαν στο ΟΑΚΑ για δύο αποτελέσματα, το "διπλό" και το "Χ" (ήττα με μικρή διαφορά), αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως αυτό τους αποπροσανατόλισε ή τους "χαλάρωσε" περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Γιατί, αν διαβάσει κανείς τις αντιδράσεις του κόσμου του Ολυμπιακού σε forum και blogs, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πίκρα από την -αναμένομενη, φυσιολογική, προβλεπόμενη- ήττα, αλλά από την απόδοση που είχε και την προσπάθεια που έκανε η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Όπως έγραψε και ο Φιλέρης, τα μπουκάλια που έπεσαν είναι ένα θέμα που δεν αφορά άμεσα τους παίκτες (βασικά άμεσα λόγω επικίνδυνης επαφής τους αφορά, αλλά όχι σε σημείο να τους βγάλει από το πλάνο τους) , αλλά όσους διοικούν την κάθε ομάδα. Από τη στιγμή που είναι "υπάλληλοι" μιας εργοδοσίας, είναι υποχρεωμένοι να τηρούν το συμβόλαιό τους ακόμη και εν μέσω πολεμικού κλίματος και μόνο με τη μορφή της... ανταρσίας μπορούν να αντιδράσουν: δηλαδή, να μαζευτούν και να φύγουν από το γήπεδο, εφόσον συμφωνούν όλοι ή οι περισσότεροι από αυτούς.
Αλλά επειδή δεν έχουμε δει ακόμη κάτι τέτοιο στα ελληνικά γήπεδα (δεν μιλάμε για το μπες-βγες στα αποδυτήρια που έχει συμβεί αρκετές φορές και από πολλές ομάδες), δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι παραπάνω. Πέφτουν μπουκάλια, παίζεις μπάσκετ. Δεν θες μπουκάλια; Το κάνεις σαφές και κατανοητό, σε όλους. Κι ας σε πουν ακόμη και δειλό.
Ο Παναθηναϊκός απογύμνωσε επιδεικτικά όλες τις αδυναμίες του Ολυμπιακού, που μέχρι τώρα τις βλέπαμε ανά δεκάλεπτο (το πρώτο κατά προτίμηση) ή ανά αγώνα (όπως στην Τσιμόνα). Τη δυσκολία στην επίθεση όταν μια άμυνα είναι περισσότερο πιεστική και επιθετική από όσο αντέχει ο Ολυμπιακός (5 κλεψίματα έκανε μόνο Διαμαντίδης). Τη μοναξιά που μοιράζονται ο Παπαλουκάς με τον Τεόντοσιτς στη θέση του πλέι μέικερ (όταν ο ένας δεν μπορεί, ο άλλος δεν φτάνει). Τη χημεία που αναζητείται μέσα σε δαιδαλώδη σχήματα και πεντάδες. Τη μη προσαρμογή του Τζος Τσίλντρες. Τη σταθερότητα που πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσουν ο Σχορτσανίτης και ο Βούιτσιτς για να είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν. Και κυρίως το "ψυχολογικό πρόβλημα" που έχει ο Ολυμπιακός απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του.
Ο κόσμος, λοιπόν, νιώθει προδομένος από την παρουσία της ομάδας του στο ΟΑΚΑ και ένα ποσοστό αυτού μοιάζει να μην έχει την υπομονή που ο Γιαννάκης ζητάει διαρκώς και δικαίως. Όμως, έτσι είναι ο κόσμος, έτσι είναι ο λαός. Δρά και αντιδρά γρήγορα και παρορμητικά. Όπως τρέχει να πάρει 9.000 διαρκείας, έτσι τσατίζεται όταν βλέπει πως αυτά που έχει φανταστεί και στοχεύσει για τη σεζόν, μπορεί και να μην είναι τόσο εφικτά (που δεν είναι, γιατί ουδείς έχει συμβόλαιο με τίτλους και νίκες, όποιους παίκτες κι αν έχει στην ομάδα του).
Το πρόβλημα είναι ότι στον Πειραιά κοντεύει να μπολιαστεί η άποψη ότι το Νοέμβριο δεν κρίνονται τα πρωταθλήματα. Σίγουρα δεν κρίνονται, αλλά θεμελιώνονται. Και ο Ολυμπιακός είχε μια καλή αφορμή και ευκαιρία να θεμελιώσει τη μετέπειτα πορεία του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Βρήκε τον Παναθηναϊκό μετά από μια απρόβλεπτη ήττα, με το άγχος να τον βαραίνει, αλλά δεν κατάφερε να πετύχει αυτό που θα τον μετάλλαζε σε αυτό που θέλει να γίνει: μια ομάδα που παίρνει αυτό που χρειάζεται και θέτει τους δικούς της όρους.
Ωστόσο, όντως, από τον Νοέμβριο κανείς δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να καταδικάσει κανέναν. Ήταν μια ήττα και μια πολύ κακή εμφάνιση (ίσως η χειρότερη του Ολυμπιακού τους τελευταίους 6 μήνες), αλλά όχι το τέλος του κόσμου. Όμως, αν δεν γίνει μάθημα σε όλους, από τον πρώτο ως τον τελευταίο σε όλα τα επίπεδα της ομάδας, το πάθημα που θα ακολουθήσει θα είναι ακόμη χειρότερο, όσο... σύνηθες κι αν είναι τα τελευταία 12 χρόνια. Διότι, για τον -βιαστικό, παρορμητικό, απαιτητικό ή και ψυχωτικό- κόσμο του Ολυμπιακού 13ος χρόνος δεν υπάρχει...
Για διάλογο και αντίλογο στο manmihalos@gmail.com