Το ΝΒΑ δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στην Ευρώπη

Η σεζόν 2020/21 ήταν ιδιαίτερη στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, στις δύο σημαντικότερες αγορές του παγκόσμιου μπάσκετ. Κορονοϊός, ταξιδιωτικοί περιορισμοί, άδεια γήπεδα, απώλεια εσόδων, σοβαροί τραυματισμοί λόγω απραξίας και συμπυκνωμένου προγράμματος, εκπλήξεις θετικές και αρνητικές, αλλά και μια τάση που δεν είχαμε δει μέχρι φέτος, την εξαγορά πρωτοκλασάτων παικτών από κορυφαίες ομάδες της EuroLeague μεσούσης της περιόδου.

Ο Φακούντο Καμπάσο άφησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στα κρύα του λουτρού και πληρώνει από την τσέπη του για να ανταγωνίζεται τους κορυφαίους. Ακολούθησαν κι άλλες αποχωρήσεις, με τις ευρωπαϊκές ομάδες να βρίσκονται μπροστά σε μια άβολη, αμήχανη κατάσταση που δεν θα βελτιωθεί τα επόμενα χρόνια.

Το ΝΒΑ έχει παγκοσμιοποιηθεί, παίκτες όπως ο Αντετοκούνμπο κι ο Ντόντσιτς, ο Γκομπέρ και οι Μπογκντάνοβιτς έχουν πείσει πως οι Ευρωπαίοι είναι αθλητές άλλης πάστας, με αποτέλεσμα ακόμη και η ραγδαία εξελισσόμενη δεξαμενή της Αφρικής να μοιάζει τουλάχιστον σε αυτή τη φάση ξερή μπροστά στο ταλέντο που μπορεί να προσφέρει η δική μας ήπειρος στο μακράν κορυφαίο επίπεδο του αθλήματος.

ΟΙ "ΗΤΤΕΣ" ΤΗΣ ΦΕΤΙΝΗΣ ΣΕΖΟΝ

Η αποχώρηση του Καμπάσο από τη Ρεάλ Μαδρίτης στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη, σόκαρε την Ευρώπη. Ο Αργεντινός πόιντ γκαρντ είχε αποφασίσει από την περσινή κιόλας περίοδο να δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ, οι Νάγγετς του έδωσαν ένα ποσό ανάμεσα στα 6.2 και τα 6.4 εκατομμύρια δολάρια για δύο χρόνια, με τις απλές μαθηματικές πράξεις να δείχνουν πως όντως πληρώνει από την τσέπη του για να ανταγωνίζεται τους κορυφαίους.

Από τα 6.2-6.4 εκατομμύρια, στον λογαριασμό του θα μπουν περίπου τα μισά, η ομάδα του Ντένβερ πλήρωσε 750 χιλιάδες στη Ρεάλ και τα υπόλοιπα 5.25 πρέπει να τα πληρώσει ο Καμπάσο σε τέσσερις ισόποσες δόσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο χαρακτηριστική περίπτωση αθλητή με όραμα, από τη συγκεκριμένη.

Οι κορυφαίοι έχουν ανάγκη να παίξουν απέναντι στους καλύτερους, να ζήσουν το lifestyle του ΝΒΑ και θα το κάνουν ακόμη κι αν οι οικονομικοί όροι είναι ασύμφοροι για εκείνους, ακόμη κι αν το ρίσκο είναι τεράστιο και ικανό να τους συνθλίψει σε περίπτωση ενός σοβαρού, career-ending τραυματισμού.

Ο Γκάμπριελ Ντεκ άφησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο φινάλε της κανονικής περιόδου της EuroLeague για να μετακομίσει στους Θάντερ που έχαναν το ένα ματς πίσω από το άλλο. Δεν τον τρόμαξε το μη εγγυημένο τετραετές συμβόλαιο (θα αξιολογείται διαρκώς), δεν πήρε από τους Ισπανούς νέο συμβόλαιο, δεν είναι Ισπανός για να δεθεί μαζί τους, μάζεψε τις βαλίτσες του και αποχώρησε με την ελπίδα ότι ο σκληρός του χαρακτήρας θα τον βοηθήσει να "επιβιώσει" στο ΝΒΑ. Έστω και σε backup ρόλο.

Ο Λούκα Βιλντόσα έκανε το ίδιο. Πλήρωσε buy-out των δύο εκατομμυρίων και πήγε στους Νικς με μη εγγυημένο συμβόλαιο. Δεν υπολογίζεται για φέτος, η ομάδα θα τον αξιολογήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στην προετοιμασία και στη συνέχεια θα πάρει την απόφαση για να τον κρατήσει για την επόμενη σεζόν ή να τον αποδεσμεύσει. Ρίσκαρε ο Αργεντινός, όπως ρίσκαρε και ο Ντεκ, γνωρίζοντας πως στη χειρότερη περίπτωση θα πρέπει να γυρίσει στην Ευρώπη. Ακόμη κι αυτό να συμβεί, η επιστροφή τους θα τους οδηγήσει σε κάποια από τις ελίτ ομάδες.

Ο Ελάιτζα Μπράιαντ έφυγε από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, που πήρε 500.000 δολάρια για να τον αποδεσμεύσει, για να παίξει στους Μιλγουόκι Μπακς, ο Μάικ Τζέιμς προφανώς δεν είναι παρόμοια περίπτωση, σίγουρα όμως η φετινή σεζόν έδειξε πως το ΝΒΑ παίρνει όποιον θέλει, όποτε θέλει, από όποια ομάδα θέλει. Ειδικά οι ομάδες που έχουν χώρο στο salary cap, κατάλαβαν πως είναι πιο σοφό να επενδύσουν σε έναν παίκτη από την Ευρώπη από το να κοιτάξουν κάποιον νεαρό ή κάποιον βετεράνο, αθλητές δηλαδή που έχουν ήδη σπαταλήσει ευκαιρίες.

ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΟΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΣΤΟ ΝΒΑ;

Η απάντηση είναι προφανής: Διότι πρόκειται για την κορυφαία μπασκετική Λίγκα του κόσμου. Όπως κάθε ποδοσφαιριστής θέλει να αγωνιστεί στην Premier League ή στη La Liga, έτσι κάθε μπασκετμπολίστας ονειρεύεται μια ευκαιρία για να μπει στο ΝΒΑ, έστω και με Two-Way, έστω και με δεκαήμερο συμβόλαιο για να προσπαθήσει να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται ανάμεσα στους καλύτερους.

Για κάθε παίκτη, πάντως, το κίνητρο είναι διαφορετικό. Ο Καμπάσο στα 30 του πάλεψε πολύ μέχρι να καθιερωθεί στη Ρεάλ Μαδρίτης, πήγε δανεικός, βρισκόταν για πολλά χρόνια στη σκιά του Σέρχιο Γιουλ, εξελίχθηκε σε έναν από τους χρησιμότερους και πληρέστερους γκαρντ της Ευρώπης, ήθελε στην πιο παραγωγική του ηλικία να τεστάρει τα όριά του χωρίς να τον ενδιαφέρουν τα χρήματα για μία-δύο σεζόν. Ο τραυματισμός του Τζαμάλ Μάρεϊ του άνοιξε τον δρόμο για την πεντάδα των Νάγγετς και προφανώς ο Φακού έδειξε πως είναι και με το παραπάνω παίκτης ΝΒΑ. Τα χρήματα που βάζει από την τσέπη του, θα τα πάρει πίσω πολλαπλάσια.

Δεν είναι, όμως, κάθε περίπτωση όμοια με αυτή του Καμπάσο. Με το ΝΒΑ να στοχεύει σε τριπλάσιο τηλεοπτικό συμβόλαιο από το τρέχον, οι αποδοχές των παικτών θα εκτοξευθούν τα επόμενα χρόνια, οπότε αποφάσεις σαν αυτές του Αργεντινού, του Ντεκ και του Βιλντόσα, μοιάζουν με καλές επενδύσεις για το μέλλον. "Να μπούμε τώρα που χωράμε και έχουμε την ευκαιρία, να παλέψουμε και ό,τι γίνει. Στη χειρότερη, πάντα θα έχουμε τη EuroLeague" είναι σε... ελεύθερη μετάφραση η σκέψη τους.

Το lifestyle του ΝΒΑ είναι επίσης ένα καλό κίνητρο. Ιδιωτικά τζετ, πεντάστερα ξενοδοχεία, υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, per diem 133 δολαρίων στα εκτός έδρας ταξίδια (ημερήσιο ποσό που δίνεται στους παίκτες σε φάκελο τη στιγμή που η ομάδα μπαίνει στο αεροπλάνο. Αν για παράδειγμα φεύγει για road trip 10 ημερών, τότε κάθε φάκελος έχει 1330 δολάρια), πληρωμή σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, οι καλύτερες συνθήκες που μπορεί να έχει ένας αθλητής.

Ένας παίκτης σαν τον Ντεκ, που έπαιρνε 500.000 στη Ρεάλ Μαδρίτης, θα προτιμήσει τους -εξαιρετικά οργανωμένους- Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ στα 26 του με στόχο στα 28-29 να πάρει ένα καλό τριετές-τετραετές συμβόλαιο που θα εξασφαλίσει τα παιδιά και τα... τρισέγγονά του από το να παίζει στα playoffs της EuroLeague γι' αυτά τα χρήματα.

ΤΑ "ΦΥΤΩΡΙΑ" ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ο Μπόγιαν κι ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, ο Ντάριο Σάριτς, ο Τόμας Σατοράνσκι, ο Ντάνιελ Τάις, ο Ντάβις Μπέρτανς, ο Νέμανια Μπιέλιτσα, οι Πουαριέ, Μέλι, Οσμάν, Κορκμάζ πρωταγωνίστησαν σε ένα κύμα αποχώρησης τα προηγούμενα χρόνια. Έφυγαν ως "φτασμένοι" αθλητές, με το ΝΒΑ να γλυκαίνεται και τις ομάδες να επενδύουν στη συνέχεια σε νεαρούς όπως ο Λούκα Σάμανιτς, ο Ίβιτσα Ζούμπατς, ο Γκόγκα Μπιτάτζε, ο Νίκολα Γιόκιτς, ο Λούκα Ντόντσιτς, οι αδελφοί Ερνανγκόμεθ.

Η Γαλλία (Φρανκ Ντιλικίνα, Σεκού Ντουμπούγια, Άνταμ Μοκόκα, Κίλιαν Χέιζ, Τεό Μαλεντόν) και φυσικά η Μέγκα Μπέμαξ του Μίσκο Ραζνάτοβιτς θεωρούνται δύο... Πανεπιστήμια του επιπέδου του Κεντάκι, του Νορκ Καρολάινα και του Ντιουκ, δύο πηγές από τις οποίες το ΝΒΑ θα συνεχίσει να αντλεί ταλέντο τα επόμενα χρόνια.

Ειδικά η σερβική ομάδα, την οποία αντιμετώπισε πριν από μερικούς μήνες ο Ολυμπιακός, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των Αμερικανών ως μηχανή παραγωγής ψηλών. Από τον Γιόκιτς και τον Μαριάνοβιτς, μέχρι τον Μπιτάτζε και τον Ζούμπατς και από αυτούς στην επόμενη γενιά, στον Μάρκο Σιμόνοβιτς που έχει ήδη γίνει draft από τους Σικάγο Μπουλς, μέχρι τον Φιλίπ Πετρούσεβ που σε λίγες εβδομάδες θα ακούσει το όνομά του στο NBA Draft 2021.

Το παράδειγμα της Μέγκα, βέβαια, δεν μπορούν να το ακολουθήσουν ομάδες του υψηλότερου επιπέδου της Ευρώπης, διότι η παραγωγική διαδικασία αποδεδειγμένα δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον πρωταθλητισμό.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΟΚΟΥΣΕΒΣΚΙ;

Πριν από μερικούς μήνες ο Αλεξέι Ποκουσέβσκι έγινε draft από τους Θάντερ και αμέσως μετακόμισε στην Οκλαχόμα Σίτι. Έκανε κάποιες απογοητευτικές, κάποιες θετικές και κάποιες σπουδαίες εμφανίσεις, έπεσε όπως ήταν αναμενόμενο στον τοίχο των rookies και αντιμετώπισε σημαντικές δυσκολίες καθώς λόγω της σωματικής του διάπλασης και της έλλειψης προετοιμασίας μπήκε απότομα στο ΝΒΑ, σίγουρα όμως έδειξε τι μπορεί να κάνει και οι Θάντερ θα τον υποστηρίξουν για να εξελιχθεί σε σημαντική μονάδα τους στο μέλλον.

Πολύς κόσμος αναρωτήθηκε γιατί ο Ολυμπιακός δεν του έδωσε περισσότερες ευκαιρίες, η απάντηση όμως είναι απλή. Ο Ποκουσέβσκι δεν μπορούσε να σταθεί στο επίπεδο της EuroLeague, μιας ΠΟΛΥ πιο φίζικαλ λίγκας από το ΝΒΑ. Δεν μπορούσε να κοντράρει τους φόργουορντ της διοργάνωσης, ακόμη και στην Α2 έβρισκε αθλητές πολύ σκληρούς που τον δυσκόλευαν.

Οι Πειραιώτες, από την άλλη, δεν είχαν πολλά να κερδίσουν από εκείνον πέρα από το +1 εκατομμύριο του buyout του. Ήξεραν πως θα τον έχαναν στο τέλος της σεζόν 2019/20, τελικά τον έχασαν εξαιτίας των συγκυριών τον Νοέμβριο του 2020, οπότε δεν υπήρχε λόγος να κόψουν χρόνο από άλλους παίκτες για έναν νεαρό, εξελίξιμο, υπερταλαντούχο παίκτη που όμως ήταν προαποφασισμένο πως θα αποχωρούσε.

ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΕΙ Η ΚΑΘΕ ΡΕΑΛ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΓΚΑΡΟΥΜΠΑ;

Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: Τι κερδίζουν πραγματικά οι ομάδες που στηρίζουν τους νεαρούς, αλλά τους χάνουν από το ΝΒΑ; Ποιο είναι το όφελος της Ρεάλ, για παράδειγμα, που ανακάλυψε και έφτιαξε τον Ουσμάν Γκαρούμπα, τον οποίο όμως θα χάσει σε μερικές εβδομάδες; Αρκούν αυτά τα δύο εκατομμύρια του buyout για να πει κάποιος ότι αξίζει η μακροχρόνια διαδικασία που όμως δεν επιτρέπει σε μια ομάδα να απολαύσει το δημιούργημά της στο peak της καριέρας του;

Η Ρεάλ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό και πιθανότατα το μοναδικό παράδειγμα ομάδας που παράγει NBAers σε επίπεδο οκτάδας στη EuroLeague. Ο Πάμπλο Λάσο κερδίζει χάνοντας ταλέντα, από τον Νίκολα Μίροτιτς και τον Γουίλι Ερνανγκόμεθ, μέχρι τον Λούκα Ντόντσιτς, τον Φακούντο Καμπάτσο, τον Γκάμπριελ Ντεκ, προσεχώς τον Ουσμάν Γκαρούμπα και μελλοντικά κάποιους από τους Σπανιόλιο, Νούνιεθ, Εντιαγέ, Κονσταντίνοβ, Κλάβζαρ, Βούκτσεβιτς και φυσικά τον 14χρονο γίγαντα Ισμαΐλα Ντιαγκνέ που θα κάνει θραύση.

Τι πραγματικά κερδίζει η Ρεάλ πέρα από τον σεβασμό της μπασκετικής κοινότητας και τα χρήματα από τα buyout που ισοδυναμούν με την απόκτηση ενός πρωτοκλασάτου παίκτη; Είναι τα δύο εκατομμύρια το ποσό που αξίζουν οι Μαδριλένοι για την προσπάθεια που έχουν κάνει, για παράδειγμα, με τον Ουσμάν Γκαρούμπα τα τελευταία πέντε χρόνια; Ρητορικό το ερώτημα, ειδικά από τη στιγμή που το ΝΒΑ παίρνει όποιον θέλει, όποτε θέλει, χωρίς ιδιαίτερες διαπραγματεύσεις.

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Κάποιοι Αμερικανοί, όπως ο Σέιν Λάρκιν, θα ψάχνουν πάντα την αγορά του ΝΒΑ και θα αναζητούν έναν σημαντικό ρόλο για να γυρίσουν στις ΗΠΑ. Κάποιοι Ευρωπαίοι που έγιναν draft στον δεύτερο γύρο θα περιμένουν το πέρας της τριετίας ώστε να έχουν το δικαίωμα να διαπραγματευθούν χωρίς περιορισμούς τα συμβόλαιά τους. Αυτό έκανε ο Βασίλιε Μίτσιτς, ο επόμενος μεγάλος που θα αποχωρήσει από τη EuroLeague για να κάνει το καλοκαίρι το υπερατλαντικό ταξίδι. Ο πλέι μέικερ της Εφές δεν θα περπατήσει στο μονοπάτι που περπάτησε ο Καμπάσο, ψάχνει ένα καλό ποσό και θα το βρει.

Ο Ουσμάν Γκαρούμπα βρίσκεται σε τροχιά lottery pick και αν βρεθεί τόσο ψηλά, δεν θα έχει λόγο να μείνει στην Ευρώπη. Αν κατρακυλήσει προς το 25-30, θα είναι ξεκάθαρο πως θα έχει "τρομάξει" τις ομάδες λέγοντάς τους πως θέλει να μείνει για ακόμα μία χρονιά στη Ρεάλ, με αποτέλεσμα οι οργανισμοί της Λίγκας να τον αντιμετωπίσουν ως stash pick. Δεν έχει, πάντως, λόγο για να μην κάνει άμεσα το άλμα προς το ΝΒΑ.

Ο Αλπερέν Σενγκούν (18, 2μ.08) της Μπεσίκτας διέλυσε τα κοντέρ, αναδείχθηκε MVP στην Τουρκία (19.2 πόντοι, 9.4 πόντοι, 2.5 ασίστ, 26.8 ranking ανά αγώνα) και τα νούμερά του είναι υπερβολικά εντυπωσιακά για να μην τον βάλουν άμεσα στο ΝΒΑ. Ο Κροάτης Ρόκο Πρκάτσιν, ο κορυφαίος παίκτης της ABA Liga, Φιλίπ Πετρούσεβ (23.6 πόντοι, 7.6 ριμπάουντ, 3.8 ασίστ, 28.5 ranking ανά αγώνα) για τον οποίο μιλήσαμε νωρίτερα, ο Άριελ Χουκπόρτι, ο 17χρονος Βικτόρ Γουεμπανγιαμά της Ναντέρ που θα αφήσει εποχή, οι Κάρλος Αλοθέν - Ίκου Μπάτζι της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα αντίστοιχα, ο Γάλλος Αγιαγί κι ο Ισπανός Αλντάμα θα μπουν είτε άμεσα, είτε σε ορίζοντα διετίας στη Λίγκα. Εκεί θα βρίσκεται από την επόμενη σεζόν κι ο Αργεντινός γκαρντ της Μπαρτσελόνα, Λεάντρο Μπολμάρο, στον οποίο έχουν ήδη επενδύσει οι Τίμπεργουλβς.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΕΑΡΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ;

Γιατί και αυτοί το ΝΒΑ ονειρεύονται! Τα φρεσκαρισμένα Two-Way συμβόλαια, που πιθανότητα θα παραμείνουν στο φετινό καθεστώς, προσφέρουν περισσότερα χρήματα από αυτά που μπορεί να βρει ένας νεαρός στην Ευρώπη, παραμένοντας στο σπίτι του, μπροστά στα μάτια των σκάουτ, των προπονητών και των παραγόντων της Λίγκας. Αυτά τα συμβόλαια δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο το έργο ομάδων της EuroLeague.

Για παράδειγμα, ομάδα ήθελε το καλοκαίρι του 2019 τον Κρις Μπουσέ που είχε ήδη παλέψει μια τριετία, αλλά δεν είχε καθιερωθεί στις ΗΠΑ. Ο 26χρονος τότε ψηλός εξήγησε πως όνειρό του ήταν το ΝΒΑ και έκλεισε το τηλέφωνο. Έγραψε σεζόν με 6.6 πόντους και 4.5 ριμπάουντ, ενώ φέτος είχε 13.6 πόντους και 6.7 ριμπάουντ. Είναι πολλά αυτά τα παραδείγματα, με παίκτες που "κουμπώνουν" στα "θέλω" ευρωπαϊκών οργανισμών, αλλά δεν ενδιαφέρονται να δοκιμάσουν στα μέρη μας.

Υπάρχουν βέβαια και παίκτες όπως ο Τζόρνταν Μίκι που ήρθε στα 23 του, κυρίως όμως αθλητές μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν "μυρίσει" το ΝΒΑ και κάποιοι που τους έχει "ξεβράσει" το σύστημα έχοντας δείξει πολλή υπομονή μαζί τους, είναι αυτοί που μπαίνουν στο αεροπλάνο για να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι και συχνά σε τιμή πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική τους αξία.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ

Είναι ελάχιστοι οι νεαροί της EuroLeague που μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε ομάδες που στοχεύουν σε οκτάδα, Final Four και κατάκτηση της κορυφής. Ο εξής ένας: ο Γκαρούμπα, ο οποίος "βούτηξε" το βραβείο του Rising Star από τον Γιοκουμπάιτις που οδεύει προς τη Μπαρτσελόνα μέχρι να φύγει κι αυτός για το ΝΒΑ (όλα δείχνουν πως θα γίνει draft στον β'΄γύρο και θα αντιμετωπιστεί ως stash pick).

Γι' αυτό και τα επόμενα χρόνια, με την έλλειψη καλών πόιντ γκαρντ να είναι πλέον τεράστια, θα δούμε ανακύκλωση ονομάτων, παίκτες που θα αλλάζουν ομάδες, θα δούμε συμβόλαια να εκτοξεύονται και κάποιοι θα είναι οι τυχεροί των συγκυριών. Περιφερειακοί και ψηλοί πάντα θα υπάρχουν, πλέι μέικερ, εγκέφαλοι είναι λίγοι αυτοί που σε επίπεδο EuroLeague μπορούν να κουβαλήσουν τις ομάδες τους.

Θα δούμε τον Κέβιν Πάνγκος να παίρνει αύξηση για να μείνει στη Ζενίτ, θα δούμε τον Τόμας Γουόκαπ να γίνεται μήλο της έριδας, θα δούμε τον Γουέιντ Μπάλντουιν να συνεχίζει την ανοδική του πορεία, θα δούμε βετεράνους όπως τον Ροντρίγκ Μπομπουά, τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ, τον Σέρχιο Γιουλ, τον Νάντο ντε Κολό, τον Μάλκολμ Ντιλέινι, τον Ντάνιελ Χάκετ να παραμένουν στο τοπ επίπεδο, θα δούμε τον Τομά Ερτέλ και ίσως και τον Πιέρια Χένρι να γίνονται οι εκλεκτοί του Πάμπλο Λάσο και δευτεροκλασάτους όπως ο Πέιτον Σίβα, ο Ζαν Σίσκο, ο Μάοντο Λο, ο Αντουάν Ντιότ, ο Μάρτιν Χέρμανσον, ο Λούκας Λεκαβίτσιους, ο Τζέισον Γκρέιντζερ να θεωρούνται εξαιρετικές επιλογές.

Όλα αυτά, την ώρα που το ΝΒΑ θα συνεχίσει να παίρνει όποιον θέλει, όποτε θέλει.