Το ΝΒΑ μιλούσε ελληνικά πολύ πριν από τον Αντετοκούνμπο

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια κουβέντα, είναι ωστόσο ξανά της μόδας να γίνονται διάφορα ντιμπέιτ, για το ποιοι είναι οι καλύτεροι Ευρωπαίοι που δεν αγωνίστηκαν ποτέ στο ΝΒΑ. Στο twitter οι Λιθουανοί δημοσιογράφοι έπαιξαν πρόσφατα ένα 3Χ3 με τους κατά τη γνώμη τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες οι οποίοι δεν αγωνίστηκαν στις ΗΠΑ, έχοντας και δυο Έλληνες (Γκάλης και Διαμαντίδης) στις επιλογές τους.

Η ισπανική AS είχε δημοσιεύσει τη λίστα με τους κατά την άποψη της εφημερίδας κορυφαίους 14 παίκτες που δεν έγιναν ποτέ αστέρια του κορυφαίου πρωταθλήματος. Σε αυτήν υπήρχαν τρεις Έλληνες. Εκτός του Νίκου Γκάλη και του Δημήτρη Διαμαντίδη που προτιμήθηκαν και εδώ, συμπεριλήφθηκε το όνομα και του Θοδωρή Παπαλουκά. Μαζί τους οι Γιουλ, Μπέλοφ, Μπέρκοβιτς, Νταλιμπάγκιτς, Επι, Οσκάρ, Μποντιρόγκα, Κόρατς, Λιουκ, Μενεγκίν και Τσόσιτς.

Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει στη λίστα των Ισπανών, έτσι κι αλλιώς σε αυτές τις περιπτώσεις, υποκειμενικές απόψεις εκφράζονται. Ίσως για τον Γιουλ να έχει κανείς μια ένσταση, αλλά λόγω Ρεάλ και AS το όνομα του δικαιολογείται.

Όλοι οι υπόλοιποι έγραψαν τη δική τους ιστορία. Ορισμένοι μάλιστα αναγνωρίστηκαν από το ίδιο το ΝΒΑ, καθώς έγιναν μέλη του Hall Of Fame. Ο Νίκος Γκάλης δηλαδή και οι Σεργκέι Μπέλοφ, Ντράζεν Νταλιμπάγκιτς, Ραντιβόι Κόρατς, Ντίνο Μενεγκίν και Κρέζιμιρ Τσόσιτς, οι οποίοι προηγήθηκαν του Έλληνα άσου, λαμβάνοντας την υπέρτατη μπασκετική τιμή είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατον.

Άπαντες έκαναν μια έξοχη καριέρα στην Ευρώπη, δεν χρειάστηκε να σκεφτούν το ΝΒΑ (κάποιοι όπως ο Σοβιετικός Σεργκέι Μπέλοφ, δεν μπορούσαν καν να το βάλουν στο μυαλό τους) ή το ... ξέχασαν γρήγορα. Οι περισσότεροι έπαιξαν και σε μια εποχή, όπου το ΝΒΑ δεν είχε ξεφύγει τόσο πολύ σε σχέση με τις αμοιβές των παικτών, οι Ευρωπαίοι δεν ήταν και τόσο ευπρόσδεκτοι και οι γέφυρες των δυο κόσμων του μπάσκετ ήταν-σχεδόν- ανύπαρκτες.

Δεν ήταν μόνο ο Γκάλης, αλλά και τα άλλα τρία ιερά τέρατα του ελληνικού μπάσκετ εκείνης της εποχής (Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου) που θα μπορούσαν να παίξουν στο ΝΒΑ. Ένας απ' αυτούς (ο Φάνης) μάλιστα δεν είχε παρά να υπογράψει το συμβόλαιο που του είχαν στείλει οι Ατλάντα Χοκς.

Ο Γκάλης, η Νταϊάνα Ρος και το λάθος του Ρεντ Άουερμπαχ

Η αλήθεια είναι ότι ο Γκάλης πριν τον ανακαλύψουν οι ελληνικές ομάδες και κερδίσει την καρδιά του ο Άρης θα έκανε τη δική του προσπάθεια να παίξει στο ΝΒΑ. Δεν ήταν, άλλωστε, άγνωστος. Είχε παίξει κολεγιακό μπάσκετ στο Σίτον Χολ, στην τελευταία του σεζόν ήταν τρίτος σκόρερ με μέσο όρο 27.5π, πίσω από τον Λάρι Μπερντ, με τον οποίο ήταν συμπαίκτης σε ένα All American παιχνίδι (σπόνσορας η Pizza Hut).

Ο Ρεντ Άουερμπαχ, τζένεραλ-μάνατζερ και αφεντικό των Σέλτικς, είχε δώσει το παρών στο γήπεδο, σημειώνοντας το όνομα του γκαρντ με την αφάνα και την ευχέρεια στην πάσα (7 ασίστ είχε δώσει σε εκείνο το ματς ο Γκάλης).

Ο ομογενής άσος συμφωνεί με τον ατζέντη Μπιλ Μάντεν, που είχε αρκετές διασυνδέσεις και σπουδαίους πελάτες. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, η πρώτη του και βασική ασχολία ήταν η προώθηση της περιοδείας της Νταϊάνα Ρος. Ο Γκάλης ερχόταν, για τον μεγαλοατζέντη, σε δεύτερη μοίρα. Αφήστε που η πρώτη του συμβουλή ήταν εντελώς λανθασμένη.

Ο Μάντεν προτρέπει τον 22χρονο Νικ να μην κάνει προπονήσεις με κάποια ομάδα, να παίξει μόνο σε κάποιους αγώνες επιλέκτων και να περιμένει μόνο το ντραφτ. Οι ομάδες τον προσπερνούν και ο Άουερμπαχ, που είχε σημειώσει το όνομα του τον επιλέγει στον τέταρτο γύρο (νο 68). Στο νούμερο 6 η Βοστώνη διάλεγε τον Λάρι Μπερντ.

Πηγαίνοντας στο καμπ των Σέλτικς για να ξεκινήσει τις προπονήσεις ο ο Γκάλης έπαθε διάστρεμμα. Ο κόουτς Μπιλ Φιτς τον αφήνει στην άκρη και δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Τζέραλντ Χέντερσον. Ήδη ο Γκάλης είχε ξεκινήσει τις επαφές του με τους ενδιαφερόμενους από την Ελλάδα και σκέφτεται σοβαρά να παίξει μπάσκετ στην πατρίδα των γονιών του. Δεν είναι σίγουρος ότι το σπορ ... καλιεργείται στην Ελλάδα, πείθεται όμως από τον Γιώργο Τσιλιγκαρίδη να αποδεχθεί την πρόταση του πρωταθλητή (το 1979) Άρη.

Χρόνια αργότερα όταν ο Ρεντ Άουερμπαχ ρωτήθηκε για κάποια απόφαση που μετανιώνει, απάντησε: "Το μεγάλο μας λάθος ήταν ότι δεν υπογράψαμε το Νίκο Γκάλη, το 1979". Στο απόγειο της καριέρας του ο Νικ δέχθηκε πρόταση από τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, ήταν όμως ήδη κυρίαρχος της Ευρώπης, έπαιρνε μυθικά ποσά για την εποχή και δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 2017 ο Νίκος Γκάλης ανεβαίνει (συνοδευόμενος από τον Μπομπ Μακάντου) στο βήμα της επιβλητικής αίθουσας του Hall Of Fame του μπάσκετ, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασσαχουσέτης. Είναι μια από τις σπάνιες φορές, που ο θρυλικός μπασκετμπολίστας επισκέπτεται τις ΗΠΑ.

Θα τιμηθεί με την υπέρτατη μπασκετική διάκριση και σε ένα συγκινητικό λόγο του θα θυμηθεί: "Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ, επιλέχθηκα από τους Σέλτικς μαζί με τον τρομερό Λάρι Μπερντ. Είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες από την Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Άουερμπαχ ήθελε να μείνω, αλλά πήρα μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου. Πήγα στην Ελλάδα και το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλο το έθνος βγήκε στους δρόμους, το μπάσκετ έγινε εθνικό άθλημα και η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τότε σε κάθε αυλή σπιτιού, σε κάθε αυλή σχολείου τοποθετήθηκε μια μπασκέτα. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό που ζω σήμερα"

Ένα βήμα πριν από τους Σέλτικς και ο Γιαννάκης

Τρία χρόνια αργότερα (το 1982) ο Παναγιώτης Γιαννάκης φτάνει μια ανάσα πριν κερδίσει μια θέση στο ρόστερ των Μπόστον Σέλτικς. Ο "δράκος" ήταν 23 ετών, με τον Ιωνικό Νικαίας έκανε "όργια" και κάποια στιγμή, με τη μεσολάβηση του διεθνή διαιτητή (μετέπειτα προέδρου της ΟΔΚΕ για πολλά χρόνια) Κώστα Δήμου, ο πρόεδρος της Βίρτους Μπολόνια, Τζιανλουιτζι Πορέλι, βρίσκεται ξαφνικά στο κλειστό του "Πλάτωνα" για να δει τον νεαρό Έλληνα από κοντά.

Η ιστορική ιταλική ομάδα κάνει πρόταση, ο Ιωνικός δεν το συζητούσε καν κι ο Γιαννάκης -μετά από προτροπή του Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ (προπονητής της Εθνικής Ομάδας με τον οποίο πρωτόπαιξε ο Νικαιώτης άσος) μετακομίζει στις ΗΠΑ, για να παίξει στο Hellenic College του οποίου κόουτς ήταν ο "Ντουκ". 'Ενα φιλικό του H.C μια μια ομάδα από νεαρούς παίκτες που είχαν επιλέξει οι Σέλτικς, δίνει μια μεγάλη ευκαιρία στον Γιαννάκη, που ξεχωρίζει αμέσως.

Ο Μπιλ Φιτς του προτείνει να παραμείνει στην Αμερική, γιατί οι Σέλτικς αρχίζουν και τον παρακολουθούν στενά. Ο Γιαννάκης καταλαβαίνει ότι ανοίγεται ένας άλλος δρόμος στην καριέρα του, τον Οκτώβριο, όμως, τραυματίζεται σοβαρά. Ο γιατρός που καθαρίζει το γόνατο του, του λέει τα δυσάρεστα μαντάτα: "Μίστερ Γιαννάκης, κόπηκαν οι σύνδεσμοι, θα χρειαστεί να κάνουμε δυο-τρεις επεμβάσεις ακόμα, να πάρουμε μοσχεύμχατα από το ισχίο. Θα πρέπει να ξεχάσεις το μπάσκετ..."

Ο "δράκος" θα διαψεύσει κάθε ιατρική πρόβλεψη. Όχι μόνο δεν θα κάνει επέμβαση, αλλά μέχρι το τέλος της καριέρας του θα παίξει σε υψηλό επίπεδο, χωρίς χιαστό συνδεσμο! Ο Αμερικανός γιατρός που θα τον συναντήσει κάποια στιγμή αργότερα, δεν μπορεί να το πιστέψει.

Ο Γιαννάκης περνάει ατέλειωτες ώρες γυμνάζοντας το γόνατο του και μετά από τρεις-τέσσερις μήνες ξαναμπαίνει στο γήπεδο, καθώς θέλει να γίνει ντραφτ. Γυρίζει στην Ελλάδα παίζει με τον Ιωνικό τον οποίο βοηθάει να παραμείνει στην Α Εθνική, συμμετέχει με την Εθνική Ομάδα στο Ευρωμπάσκετ 83 και ξαναφεύγει για την Αμερική. Έχει γίνει ντραφτ και επιλέγεται στον 9ο γύρο (και στο νο 205) από τους Σέλτικς.

Ο ίδιος ο Παναγιώτης μου είχε διηγηθεί εκείνο το τρομερό καλοκαίρι στο καμπ της Βοστώνης.

"Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου μέρα του Κέιπ Κοντ και στο καμπ.Το μεσημέρι στα ανοιχτά γήπεδα, το βράδυ στο κλειστό. Λέω το όνομά μου, ρωτάνε όλοι αν παίζουμε μπάσκετ στην Ελλάδα, και μπαίνω για την πρώτη άσκηση. Ένας εναντίον ενός. Όποιος βάλει τρία καλάθια βγαίνει, όποιος τα φάει μένει και παίζει με τον επόμενο. Δηλαδή μπορούσες να πεθάνεις στο γήπεδο.

Το πρόγραμμα ήταν 3-5 το μεσημέρι και 8-10 το βράδυ. Τέζα. Να φανταστείς ότι το απόγευμα ξάπλωνα με τα tape που για πρώτη φορά έμαθα να κάνω εκεί. Έπεφτα ανάσκελα και σηκωνόμουν για τη βραδινή προπόνηση. Έτρωγα ένα ντόνατ και έπινα καφέ.

Ήμασταν 21 άτομα, 9-10 από το ντραφτ και οι άλλοι free agents που έψαχναν με λύσσα να βρουν ένα συμβόλαιο. Στην αρχή μισογελούσαν μαζί μου, αλλά σιγά-σιγά κέρδιζα την εμπιστοσύνη τους. Στο τέλος με ρωτούσαν πώς τους έβλεπα. Αν ήταν καλοί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα της ικανοποίησης. 'Μπαγάσηδες, με κοροϊδεύατε και τώρα με ρωτάτε αν είστε καλοί, έλεγα από μέσα μου. Τελειώνει το καμπ και με επιλέγουν στους 7 που θα συνέχιζαν στο βέτεραν καμπ. Μαζί και ο Ντάνι Έιντζ που είχε επιστρέψει από το μπέιζμπολ και θα ξανάπαιζε μπάσκετ.

Γυρίζω για λίγο στην Ελλάδα, καθώς υπήρχε αρκετός χρόνος μέχρι να αρχίσουν οι προπονήσεις. Άρχισαν οι προπονήσεις έναν μήνα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Έκοβαν παίκτες, αλλά όχι εμένα, μέχρι που μια εβδομάδα πριν την έναρξη της περιόδου, πήραν με μεταγραφή από τους Μπακς τον Κουίν Μπάκνερ και κόπηκα. Δεν είχα και χρόνο να δοκιμάσω κάπου αλλού"

Οι Σέλτικς του πρότειναν να πάει σε θυγατρική ομάδα του CBA, ο Γιαννάκης δεν δέχθηκε και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία...

Οι Μπλέιζερς ζητάνε τον Φασούλα

Το καλοκαίρι του 1985 ο Παναγιώτης Φασούλας κοντράρεται με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ και φεύγει για την Αμερική. Ο Τζιμ Βαλβάνο τον καλεί αυτοπροσώπως στο NC State, καθώς έχει αδειάσει μια θέση και ο Έλληνας ψηλός μπορεί να συμπεριληφθεί στο ρόστερ των Γουλφπακς. Ο Παναγιώτης, γίνεται "Πάνι" και στην Αμερική γνωρίζει το νέο κόσμο και το μπάσκετ σε άλλη διάσταση.

Είναι ένα από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας, μπορεί να μην παίζει πολύ, μοιάζει όμως έτοιμος να ρουφήξει την εμπειρία και -γιατί όχι- να παίξει μέχρι και το ΝΒΑ.

Τα βιντεάκια που κυκλοφόρησαν πριν από μερικά χρόνια μας έδωσαν και μια εικόνα του Φασούλα από την παραμονή του στη Βόρεια Καρολίνα. Σε ένα απ' αυτά, δείτε στο 37:49,ένα κόψιμο του Έλληνα σέντερ. Πάσες δεν έπαιρνε σχεδόν ποτέ. Η πρώτη που παίρνει σε αυτό το ματς είναι στο 1:03:05

Με ύψος 2.13, ωστόσο, ταχύτητα πάνω στο παρκέ και μια καταπληκτική ικανότητα στα κοψίματα δεν περνάνε απαρατήρητα από τις ομάδες του ΝΒΑ,. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς τον βρίσκουν στο νο 37, πολύ ψηλά για τα δεδομένα της εποχής. Ήταν ένα σπουδαίο ντραφτ, όπου στο νο2 οι Σέλτικς επέλεξαν τον αδικοχαμένο Λεν Μπάιας (βρέθηκε νεκρός λίγες ώρες μετά το ντραφτ). Στο νο 7 βλέπουμε το όνομα του Ρόι Τάρπλεϊ, στο 14 του Γουόλτερ Μπέρι, στο 24 του Άρβιντας Σαμπόνις και στο 60 του Ντράζεν Πέτροβιτς! Όλα τα καλά παιδιά.

Θα μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ ο Φασούλας; Οι Μπλέιζερς εξέταζαν σοβαρά την περίπτωση του. Μετά το ρούκι καμπ, του είπαν να πάρει μέρος και στο αντίστοιχο των βετεράνων, δηλαδή με ολόκληρη την ομάδα του Πόρτλαντ. Δεν είχε, ωστόσο, ατζέντη και όπως είχε πει σε μια μεγάλη συνέντευξη το 2016 στο SPORT24 αν διέθετε μάνατζερ, το πιθανότερο θα ήταν να παίξει στο Πόρτλαντ.

"Με υπολόγιζαν και εκτός απροόπτου θα υπέγραφα και συμβόλαιο. Θα έπαιρνα, αν δεν κάνω λάθος, κάπου 70-75.000 δολάρια. Αλλά πρόσεξε. Είμαστε στο 1986. Το να βρεθείς ξαφνικά σε ένα πρωτάθλημα, όπου έπαιζαν ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ, ο Χακίμ Ολάζουγιον, ο Ντέιβιντ Τόμπσον, ονόματα που ήταν κάτι το άπιαστο. Δεν είναι όπως τώρα, που πάει, ποιος να σου πω, ο Μπαρνιάνι. Και πετυχαίνει. Ή ο Άντις, που έπαιξε δυο χρόνια. Τότε δεν ήταν έτσι. Σε κοιτούσαν και με μισό μάτι, αφού δεν υπήρχε ούτε ένας Ευρωπαίος. Ο Ντίβατς, για παράδειγμα, πήγε στην Αμερική, αλλά ήξερε τι να κάνει. Είχε μάνατζερ, πρώτα απ’ όλα. Και μετά τον πήρε υπό την προστασία του, ο Μάτζικ…"

Ενδεχομένως αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, ο Φασούλας ίσως επέμενε περισσότερο για το ΝΒΑ, παρόλα υτά έχει πάντα εκείνη την εμπειρία στο NCAA στη μνήμη του : "Είχα πάει, για ένα χρόνο. Δεν μπορούσα να παίξω άλλο, γιατί ήμουν 23 ετών. Υπήρχε επίσης η κολεγιακή ιεραρχία, με τους παίκτες που είχαν αγωνιστεί σαν πρωτοετείς, δευτεροετείς κλπ. Όποτε υπήρχε σημαντικό παιχνίδι, ο Βαλβάνο μου έδινε χρόνο .

Το σημαντικό είναι ότι αμέσως μετά έγινα ντραφτ και μάλιστα στο δεύτερο γύρο, στο νο 37. Ήταν το υψηλότερο, για Έλληνα παίκτη και αρκετούς Ευρωπαίους, θα έλεγα. Έγινα την ίδια χρονιά ντραφτ με τον Σαμπόνις που ήταν πιο ψηλά από μένα και τον Ντράζεν Πέτροβιτς, που ήταν … μετά. Και θυμήσου ότι ο Ντράζεν πήγε στην Αμερική και τέσσερα χρόνια γυάλιζε τον πάγκο. Τόσο δύσκολο ήταν να στεριώσει κανείς. Μιλάμε για τον Ντράζεν, ε. Ένα παίκτη που δεν πρόκειται να ξαναπεράσει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα"

Ο Φάνης έχει ακόμα το συμβόλαιο των Χοκς

Απ' όλους, όμως, τους μυθικούς παίκτες του ελληνικού μπάσκετ, ήταν ο Φάνης Χριστοδούλου ο οποίος για να παίξει στο ΝΒΑ έπρεπε απλά να βάλει μια υπογραφή στο συμβολαιο που του είχαν στείλει οι Ατλάντα Χοκς. Δεν την έβαλε ποτέ. Μοιάζει αδιανόητο, με τα τωρινά δεδομένα, ένας μπασκετμπολίστας να απορρίπτει όχι την ιδέα, αλλά μια ολοκληρωμένη πρόταση συνεργασίας για να πάει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Ο Φάνης, όμως ήταν πάντα από "άλλο ανέκδοτο". Τώρα, 36 χρόνια μετά θεωρεί κολοσσιαίο λάθος την άρνηση του και καμιά φορά ξεφυλλίζει το συμβόλαιο που το έχει ακόμα σαν ανάμνηση μαζί με τα λάβαρα και τρόπαια που κέρδισε την καριέρα του!

Τότε όμως μόλις στα 22 του χρόνια, επηρεάστηκε πάρα πολύ από την οικογένεια του που δεν έβλεπε με καλό μάτι την μετακόμιση στις ΗΠΑ, ενώ η προσφορά του Πανιωνίου σε συνδυασμό με τη μεταγραφή του αδερφού του Χρήστου από τον Σπόρτιγκ, υπερτερούσαν των οικονομικών ανταλλαγμάτων των "γερακιών" του ΝΒΑ.

Όταν ο Μάικ Φρατέλο προπονητής στην Ατλάντα τότε (κόουτς της χρονιάς στο ΝΒΑ, το 1986) έμαθε για το όχι του Έλληνα άσου, δεν πίστευε στα αυτιά του. Θυμόταν για χρόνια αυτή την άρνηση, καθώς θεωρούσε βέβαιο ότι ο Φάνης που οι Χοκς παρακολουθούσαν αρκετό καιρό, θα δεχόταν την πρόταση τους.

Σε αντίθεση με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τον Φασούλα, ο Χριστοδούλου συγκίνησε μια ομάδα του ΝΒΑ όχι γιατί έπαιξε σε κάποιο κολέγιο, ή γεννήθηκε στις ΗΠΑ κατευθείαν από την Ελλάδα. Ο Φάνης δεν έπαιζε καν σε ομάδα που αγωνιζόταν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, παρόλα αυτά τα γεράκια της Ατλάντα τον έβαλαν στο μικροσκόπιο τους, όπως συνήθιζαν να κάνουν εκείνη την εποχή με αρκετούς ταλαντούχους Ευρωπαίους.

Τον επιλέγουν στο νο 90 του ντραφτ, πολύ ψηλότερα από τους υπόλοιπους. Ο Ισπανός Μοντέρο ήταν στο νο 111, ο Ιταλός Μοραντότι στο 136, ο Κροάτης Αράποβιτς στο 159. Ακόμα και τους (τότε) Σοβιετικούς ξεπέρασε ο Φάνης, καθώς ο Σάσα Βολκοφ ήταν νο 134 και ο Βαλερί Τιχονένκο νο 157 στο ντραφτ του 1986. Απ' όλους αυτούς μόνο ο Βολκόφ κατάφερε να φορέσει τη φανέλα των Χοκς όταν μετά τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, έκανε το μεγάλο άλμα στο ΝΒΑ.

Ο Φάνης θα μπορούσε να προηγηθεί του Ουκρανού, αν αποδεχόταν την πρόταση των Αμερικανών.

Δώδεκα μέρες μετά τον θρίαμβο στο Ευρωμπάσκετ 87, οι Χοκς επισημοποιούν το ενδιαφέρον τους για τον Έλληνα φόργουορντ: "Τον παρακολουθούμε εδώ και αρκετό καιρό. Θεωρούμε ότι είναι πολύ ταλαντούχος παίκτης, έχει ύψος 2.03 και μπορεί να αποδώσει το ίδιο καλά είτε μακριά είτε κοντά στο καλάθι" δηλώνει ο εκπρόσωπος της αμερικάνικης ομάδας, Μπιλ Κόνερ.

"Είναι το πιο όμορφο νέο που άκουσα ποτέ στη ζωή μου" δηλώνει από την πλευρά του ο Φάνης, που αναθέτει στον Γκας Σαρηγιαννίδη (γυμναστής της Εθνικής, με αμερικάνικη θητεία) να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με τους Χοκς. Σιγά-σιγά όμως κι αφού ο Πανιώνιος κινείται με αποφασιστικότητα για να τον μεταπείσει, ο ενθουσιασμός έδινε τη θέση του σε μια διστακτικότητα και στο τέλος στην οριστική άρνηση.

"Έβρισκα διάφορες δικαιολογίες για να μην πάω στην Ατλάντα. Ότι δεν μιλούσα καλά αγγλικά, ότι μπορεί να μην έπαιζα πολύ στην αρχή. Δυστυχώς είχα επηρεαστεί από άλλους παράγοντες και είπα όχι..." μου έχει πει ο ίδιος. Ναι ήταν δύσκολο μια ομάδα του ΝΒΑ να εμπιστευτεί ένα νεαρό Ευρωπαίου, κανείς δεν θα του έστρωνε κόκκινο χαλί, το ενδιαφέρον όμως των Αμερικανών ήταν υπαρκτό και μετουσιώθηκε σε μια πραγματική πρόταση: "Ακόμα κι αν δεν τα κατάφερνα να παίξω στο ΝΒΑ, άνοιγε μια άλλη προοπτική για την καριέρα μου. Θα μπορούσα, ας πούμε, να επιστρέψω στην Ευρώπη και να παίξω σε όποια ξένη ομάδα ήθελα..." λέει τώρα.

Κάπως έτσι ο Φάνης έμεινε στη Νέα Σμύρνη και έχασε την ευκαιρία να γίνει συμπαίκτης του Ντομινίκ Γουίλκινς, του Κλιφ Λέβινγκστον (αργότερα τους συνάντησε στην Ελλάδα σαν αντίπαλους) του Ντοκ Ρίβερς, του Αντουάν Καρ και του κοντορεβυθούλη Σπαντ Γουέμπ σε μια σεζόν στην οποία οι Χοκς είχαν ρεκόρ 50-32 στην κανονική περίοδο και έφτασαν μέχρι τον δεύτερο γύρο των πλέι-οφ όπου και αποκλείστηκαν από τους Σέλτικς...