Συγκεντρωμένος, ψύχραιμος, εύστοχος. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε στοχευμένο μπάσκετ στους δύο αγώνες της προημιτελικής φάσης των playoffs κόντρα στην ΑΕΚ (αλλά και στους δύο της κανονικής περιόδου), παίρνοντας μία δίκαιη και πανάξια πρόκριση .

Οι “ασπρόμαυροι” είχαν ξεκάθαρο πλάνο, το οποίο ακολούθησαν πιστά για σχεδόν 80 αγωνιστικά λεπτά. Το βασικό ωστόσο είναι ότι ο ΠΑΟΚ διατήρησε τον ίδιο ρυθμό και πλάνο ανεξάρτητα από το αν ήταν μπροστά ή πίσω στο σκορ (στο πρώτο ματς), δείχνοντας να μην πανικοβάλλεται όταν η ΑΕΚ είχε τις γνωστές αγωνιστικές εξάρσεις της.

H ομάδα του κόουτς Παπαθεοδώρου είχε “διαβάσει” σωστά την ΑΕΚ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ήξερε πού να “χτυπήσει” και πότε. Σαφώς και ευνοήθηκε και από το ψυχολογικό “άδειασμα” των “κιτρινόμαυρων” μετά την κατάκτηση του BCL και είχε τρομερά ποσοστά πίσω από την γραμμή του τριπόντου. Αυτό όμως δεν αλλάζει στο ελάχιστο ότι το πλάνο του ΠΑΟΚ εγκλώβισε την ΑΕΚ.

“ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ” Η ΡΑΚΕΤΑ

Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε τον αμυντικό του προσανατολισμό έχοντας αρχικά στο μυαλό του να μην αφήσει την ΑΕΚ να πάει στο “ζωγραφιστό”. Δεν ήθελε να αφήσει την “Ένωση” να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνά του με διεισδύσεις ούτε μέσω δημιουργίας στο post, γεμίζοντας με κορμιά την ρακέτα του. Για να το κάνει αυτό, τοποθέτησε τους δύο παίκτες που βρισκόταν στην αδύνατη πλευρά και – ειδικά αυτόν που μάρκαρε τον παίκτη που βρισκόταν στην γωνία – σχεδόν μέσα στο “ζωγραφιστό”. Με αυτό τον τρόπο αρχικά σταμάτησε τις διεισδύσεις των Χάρις και Γκριν και ακολούθως δεν άφησε τους σέντερ της ΑΕΚ να ποστάρουν, αφού την στιγμή που έπαιρναν την μπάλα εμφανιζόταν άμεσα παίκτης από την αδύνατη πλευρά για double-team.

Οι δύο παίκτες της αδύνατης πλευράς όμως δεν ήταν οι μόνοι που ήταν πάντα έτοιμοι για βοήθεια. Το ίδιο ίσχυε και για τον παίκτη που μάρκαρε τον Ντιλρόι Τζέιμς (κυρίως ο Χρυσικόπουλος), στον οποίο οι “ασπρόμαυροι” επέλεξαν να αφήσουν ελεύθερο το σουτ. Ο ΠΑΟΚ επέλεξε να αφήσει στον Αμερικανό 2 και 3 μέτρα χώρο, δείχνοντάς του ότι δεν τον φοβάται. Όταν λοιπόν ο Τζέιμς βρισκόταν στην δυνατή πλευρά (αυτής της μπάλας) υπήρχαν στιγμές που ο ΠΑΟΚ είχε ακόμα και πέντε παίκτες μέσα ή κοντά στο “ζωγραφιστό”, με αποτέλεσμα να “πνίξει” την ΑΕΚ.

Το συγκεκριμένο πλάνο αποτελούσε ένα υπολογισμένο ρίσκο για την ομάδα του Παπαθεοδώρου, που ήξερε ότι στην αρχική πεντάδα η ΑΕΚ είχε μόνο δύο παίκτες που μπορούσαν να απειλήσουν από την περιφέρεια (Γκριν, Λαρεντζάκης), αλλά δεν είναι "κλασικοί" σουτέρ, ενώ η "Ένωση" είναι η χειρότερη ομάδα από όσες μπήκαν στα playoffs στα εύστοχα τρίποντα. Αυτό το πλάνο άλλαζε όταν στο παρκέ περνούσαν οι Σάκοτα και Πάντερ, με τον ΠΑΟΚ να επιλέγει να “κολλάει” στον αρχηγό της ΑΕΚ τον παίκτη που τον μάρκαρε (Χαραλαμπόπουλος ή Μαργαρίτης) και να παίζει overplay τον Πάντερ. Δεδομένου όμως ότι η ΑΕΚ σχεδόν σε όλα τα plays της έχει τον Σάκοτα στην δυνατή πλευρά, ο ΠΑΟΚ έμενε πιστός στο πλάνο του να έχει πάντα δύο ή τρία κορμιά στο “ζωγραφιστό”.

Η ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣ

“Γεμίζοντας” το “ζωγραφιστό” ο ΠΑΟΚ κατάφερε να εγκλωβίσει την ΑΕΚ. Αυτό ήταν το πρώτο μέρος αυτού του σχεδίου. Το δεύτερο ήταν να υποχρεώσει τον Μάνι Χάρις να γίνει δημιουργός αντί για εκτελεστής. Ξέροντας ότι ο Αμερικανός γκαρντ/φόργουορντ είναι η κύρια πηγή κινδύνου της ΑΕΚ, ο κόουτς Παπαθεοδώρου αποφάσισε ότι δεν θα άφηνε ποτέ τον Αμερικανό να βρει ρυθμό. Για αυτό τον λόγο αποφάσισε να “κόψει” στον Χάρις το αγαπημένο του, ενδιάμεσο, παιχνίδι, τα σουτ δηλαδή από μέση απόσταση.

Σταματώντας τον Χάρις και κόβοντας τις διεισδύσεις και το παιχνίδι μέσα από την ρακέτα, ο ΠΑΟΚ είχε ήδη επιβάλλει τους όρους του. Δεδομένου ότι η ΑΕΚ ήταν μία ομάδα που στηριζόταν πολύ στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά δύσκολα. Η αλήθεια είναι ότι η “Ένωση” προσπάθησε να βρει εναλλακτικές λύσεις και είδε τον Λαρεντζάκη να δίνει λύσεις στον τομέα της δημιουργίας και της εκτέλεσης. Έχοντας όμως μία συγκεκριμένη φιλοσοφία όλη την σεζόν, δεν μπόρεσε να ακολουθήσει για ώρα ένα εναλλακτικό πλάνο.

ΣΤΟΧΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ “ΑΔΥΝΑΜΟ” ΚΡΙΚΟ

Το “κλείσιμο” της ρακέτας και ο περιορισμός του Χάρις ήταν οι βασικοί στόχοι του ΠΑΟΚ στην άμυνα. Στην επίθεση υπήρξε πάλι συγκεκριμένη “στόχευση” από τους “ασπρόμαυρους” που δεν θέλησαν να υποχρεώσουν την ΑΕΚ να πρέπει να σκεφτεί συνεχώς. Και όλα ξεκινούσαν από το rotation των ψηλών των δύο ομάδων.

Σε καταστάσεις σετ παιχνιδιού, βασική φιλοσοφία εξαρτιόταν από το ποιοι ψηλοί βρισκόντουσαν στο παρκέ για τις δύο ομάδες. Όταν η ΑΕΚ είχε στο παρκέ τους Χάντερ και Τζέιμς ο ΠΑΟΚ είχε τους Τζάκσον και Χρυσικόπουλο. Όταν η ΑΕΚ είχε τους Καββαδά και Σάκοτα ο ΠΑΟΚ είχε τον Κρουμπάλι και έναν εκ των Χαραλαμπόπουλου και Μαργαρίτη. Υπήρχε λόγος για αυτό και ήταν πολύ συγκεκριμένος.

Στην περιφέρεια, ο ΠΑΟΚ έβαλε τους Πέτεγουεϊ και Γκος κυρίως να τρέχουν γύρω-γύρω από τα σκριν και να σουτάρουν από την περιφέρεια, σε ένα στυλ παιχνιδιού που γενικώς δημιουργεί προβλήματα στην ΑΕΚ όλη την σεζόν. Σίγουρα το εξωφρενικό 53% που είχε ο ΠΑΟΚ στην σειρά έπαιξε τον ρόλο του στο να ανοίξει η άμυνα της ΑΕΚ, αλλά τα περισσότερα σουτ ήταν ελεύθερα έτσι κι αλλιώς. Με την άμυνα της “Ένωσης” ανοιχτή, ο ΠΑΟΚ μπορούσε πλέον να παίξει το παιχνίδι της υπομονής και να στοχεύσει κάθε μις-ματς (κυρίως από μέσα προς τα έξω). Το πλάνο είχε πετύχει και στις δύο πλευρές του παρκέ.

ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΣ

Βλέποντας κανείς τους δύο τελευταίους αγώνες των δύο “Δικεφάλων” μπορεί να καταλάβει ότι ο ΠΑΟΚ ήταν πιο διαβασμένος, πιο συγκεντρωμένος, πιο ψύχραιμος και πιο εύστοχος. Όταν μία ομάδα υπερτερεί και στους τρεις τομείς είναι δύσκολο να ηττηθεί, ειδικά όταν μιλάμε για δύο ισοδύναμα σύνολα.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει χτίσει ένα ρόστερ που μοιάζει με το... αντίθετο της ΑΕΚ. Κάθε παίκτης του “κουμπώνει” με τέτοιο τρόπο που μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση τους “κιτρινόυμαυρους” και στις δύο πλευρές του παρκέ. Αυτό αποδείχθηκε αρκετό για την ομάδα του Παπαθεοδώρου για να πάρει μία δίκαιη πρόκριση και να κοιτάζει πλέον την σειρά με τον Παναθηναϊκό.