Η συνέντευξη τιτλοφορείται "Το σημάδι του Ζήση", κατά παράφραση του τίτλου της γνωστής ταινίας "Το σημάδι του Ζορό". Και ξεκινά με την πληροφορία ότι ο Νίκος είναι ο πιο νέος από τους μόλις 11 παίκτες που δεν έχουν λείψει ποτέ από την Ευρωλίγκα από το 2000 και μετά, οπότε συστάθηκε. Στη συνέχεια αναλαμβάνει ο ίδιος ο Ζήσης. Και πρώτα μιλά για τη Σιένα:

"Η επιθυμία για νίκες στη Σιένα είναι η ίδια με αυτή της ΤΣΣΚΑ, που έχει πάρει επτά τίτλους στη σειρά στη Ρωσία και δεν σταματά. Η Σιένα έχει πάρει τρεις συνεχόμενους σε ένα πρωτάθλημα πιο δύσκολο και συνεχίζει κι αυτή, Τίποτα δεν έρχεται στην τύχη. Εδώ υπάρχει ένας πυρήνας που δουλεύει μαζί τα τελευταία τρία χρόνια και ξέρει πώς να κερδίζει, γι' αυτό η είσοδος νέων παικτών είναι εύκολη. Στο τέλος τέλος μπορεί να μην υπάρχουν παίκτες με ταλέντο για το ΝΒΑ ούτε το μπάτζετ είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, αλλά στην Ευρωλίγκα άλλα πράγματα μετρούν. Η καλή χημεία και η προσήλωση μπορούν να βοηθήσουν πολύ περισσότερο από τα χρήματα.

Κι έπειτα παίζει ρόλο η ποιότητα του τεχνικού επιτελείου. Όπως οι άλλοι μεγάλοι προπονητές, με τους οποίους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, ο Πιανιτζάνι γίνεται έξαλλος με κάθε λάθος, ακόμα κι αν η διαφορά είναι στους 20 πόντους. Δεν σε αφήνει να χαλαρώνεις ούτε για ένα δευτερόλεπτο, παίζεις πάντα με τη μέγιστη ένταση, διότι μόνο έτσι μπορείς να αξιοποιήσεις το κάθε λεπτό του αγώνα".

Οι πρώτες αναμνήσεις από το '87

Αρχίζοντας την αναδρομή στην καριέρα του ο Ζήσης θυμάται το έπος του 1987. Τότε ήταν μόλις 4 ετών...

"Παίζω μπάσκετ εδώ και 20 χρόνια και σε αυτό το διάστημα οι μέρες στις οποίες δεν έχω μια μπάλα στα χέρια μου είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

Ο θρίαμβος του 1987 στην Αθήνα είναι ίσως η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη ζωή μου. Ήμουν 4 ετών, στο ντιβάνι του σπιτιού μας στη Θεσσαλονίκη και καθόμουν στα πόδια του πατέρα μου, που στο τέλος κάθε αγώνα τρελαινόταν από τη χαρά του. Δεν έκανε τίποτα άλλο από το να φωνάζει... "είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης, είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης"! Αυτή η σκηνή μου έχει μείνει αξέχαστη, τον έβλεπα τόσο ευτυχισμένο".

Ο θάνατος του αδερφού του και το χρυσό στο Βελιγράδι

Τον Αύγουστο του 2003 την οικογένεια του Ζήση έπληξε ο ξαφνικός χαμός του αδερφού του, Δάνη, σε τροχαίο. Ένα συμβάν που έχει σημαδέψει τη ζωή του Νίκου...

"Θυμάμαι τη μέρα του θανάτου του αδερφού μου, Δάνη, σαν να έγινε χθες. Ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου. Εγώ ήμουν τότε στην Ιταλία, στην Ανκόνα, όπου έκανα προετοιμασία με την ΑΕΚ. Ένιωσα να χάνω τον κόσμο από τα πόδια μου, ο Δάνης ήταν για μένα σημείο αναφοράς, ακόμα και στο μπάσκετ, γιατί τον έβλεπα να παίζει μέχρι τα 16-17 του στην ίδια ομάδα που άρχισα να παίζω κι εγώ, στη ΧΑΝΘ.

Τη μέρα που χάθηκε ο Δάνης, ένιωσα πως έπρεπε να κάνω κάτι ξεχωριστό για εκείνον. Και όταν δύο χρόνια αργότερα κατέκτησα το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου, πέτυχα δηλαδή το ίδιο κατόρθωμα με την ομάδα του Γκάλη που είχε ενθουσιάσει τον πατέρα μου, ένιωσα πως είχα ολοκληρώσει την αποστολή μου να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού μου".

Ο Νίκος διηγείται τι έγινε τότε στο Βελιγράδι:

"Ήμαστε και τυχεροί, αλλά έτσι κι αλλιώς χωρίς τύχη δεν μπορείς να φτάσεςι μακριά. Στο κάτω κάτω μετά από 20 χρόνια όλοι θα θυμούνται ποιος κέρδισε, όχι πώς κέρδισε. Είχαμε μια νεανική ομάδα, χωρίς πολύ μεγάλες προσδοκίες, αφού την προηγούμενη χρονιά είχαμε ευκαιρία για διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στο σπίτι μας, αλλά δεν φέραμε κάποιο ξεχωριστό αποτέλεσμα.

Η Εθνική του 2005 είναι μια εμβληματική ελληνική ομάδα. Μπορεί να μην ήταν γεμάτη ταλέντο, αλλά είχε κοινό στόχο κι αυτό την έκανε πολύ σκληρή. Δεν υποχωρούσε ποτέ".

Η αξία του μεταλλίου στην Πολωνία

Ο Ζήσης δεν έχει αμφιβολίες για την αξία που έχει το χάλκινο μετάλλιο στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας:

"Είναι ένα χάλκινο που αξίζει σχεδόν όσο το χρυσό στο Βελιγράδι. Τα πιο νέα παιδιά, όπως ο Κουφός, ο Καλάθης και ο Σχορτσιανίτης, αντιλήφθηκαν αμέσως την αξία του βάθρου, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει μια ολόκληρη γενιά παικτών, όπως ο Αλβέρτης, ο Σιγάλας, ο Οικονόμου και ο Ρετζιάς, που δεν κέρδισαν κανένα μετάλλιο. Και μπορούμε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι. Τα "αμερικανάκια", ο Κουφός και ο Καλάθης, μπορούν να βελτιωθούν κι είναι σημαντικό ότι ο Σχορτσιανίτης ξαναβρήκε τον εαυτό του".

Η μεταγραφή στην ΑΕΚ του άνοιξε το δρόμο

Μετά τα πρώτα χρόνια στη ΧΑΝΘ, όπου έπαιζε πολύ και αυτό, όπως ο ίδιος εκτιμά τον έκανε να ωριμάσει γρηγορότερα, ο Νίκος Ζήσης κατέβηκε στην Αθήνα για να παίξει στην ΑΕΚ. Και αναγνωρίζει πως αυτό ήταν το σημείο-κλειδί για την εξέλιξη της καριέρα του:

"Η μεταγραφή μου στην ΑΕΚ ήταν καθοριστική για την καριέρα μου, άσχετα αν εκείνη τη στιγμή υπήρξε τραυματική για μένα. Άφησα τη Θεσσαλονίκη, την οικογένειά μου, τους φίλους μου κι εμένα μου φαινόταν ότι πήγαινα όχι στην Αθήνα, αλλά στο... Βλαδιβοστόκ!

Στην ΑΕΚ βρήκα έναν σκληρό προπονητή, όπως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος ήταν ξεκάθαρος σε δύο σημεία. Μου έλεγε ότι πίστευε σε μένα, αλλά για να γίνω μεγάλος παίκτης θα έπρεπε να παίξω πλέι μέικερ. Και το έλεγε σε έναν άνθρωπο που από παιδί ήταν κυρίως σκόρερ. Ακόμα και σήμερα ο Πιανιτζάνι, που θυμάται ότι στα ευρωπαϊκά παίδων έβαζα 25 πόντους σε κάθε παιχνίδι, με πειράζει ρωτώντας με πώς γίνεται να έχω μεταμορφωθεί από έναν γκαρντ που έκανε 20 σουτ ανά παιχνίδι σε ένα τόσο αλτρουιστή πλέι μέικερ.

Η άλλη δυσκολία μου τότε στην ΑΕΚ αφορούσε το σχολείο. Μου έμενε ένας χρόνος για να τελειώσω το λύκειο, αλλά ο Ίβκοβιτς δεν ήθελε να χάνω προπόνηση, ούτε με την ομάδα ούτε τις ατομικές που έκανα με τους συνεργάτες του, Κατσικάτη και Μίνιτς. Έτσι παρακολουθούσα νυχτερινό σχολείο τρεις ώρες την ημέρα. Στην αρχή δεν ήταν απλό, στα πρώτα φιλικά δεν μπορούσα να περάσω τη σέντρα από την κούραση".

Λίγο αργότερα ήρθε το πρωτάθλημα του 2002:

"Ήμαστε τυχεροί, γιατί ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκα στην Μπολόνια, αλλά έτσι κι αλλιώς σ' εκείνη την ΑΕΚ αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Κάναμε ρεκόρ 23-3 στην κανονική περίοδο κι είχαμε πολύ ταλέντο. Εκτός από τον Χόλντεν, υπήρχαν και οι Ντικούδης, Κακιούζης, Μούρσεπ, Μπετς, ενώ αντικαταστάθηκε και ο Κόμαζετς στη μέση της σεζόν από τον Κρις Καρ".

Οι συζητήσεις με τους "αιωνίους" και η Μπενετόν

Μετά την ΑΕΚ ο Ζήσης κατέληξε στην Μπενετόν και όχι σε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό...

"Ήταν σύμπτωση. Είχα συζητήσεις και με τους δύο, αλλά η μοίρα δεν ήθελε να ολοκληρωθούν ποτέ αυτές. Έτσι πήγα στην Μπενετόν.

Έφυγα για πρώτη φορά μακριά από την Ελλάδα κι είχα μάθει να εκτιμώ το ιταλικό πρωτάθλημα, που είναι ανταγωνιστικό όσο λίγα. Στην Μπενετόν έπαιρνα χρόνο συμμετοχής και ευθύνες και τα πλέι οφ του 2006 ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Ήμαστε τέσσερα παιδιά που αργότερα κατέκτησαν την Ευρωλίγκα (εγώ, ο Νίκολας, ο Σισκάουσκας και ο Γκορί) συν το νούμερο 1 του ντραφτ του ΝΒΑ, Μπαρνιάνι. Κι έμαθα πολλά δίπλα στον κόουτς Μπλατ, ωρίμασα πιο πολύ".

Ο Βαρεζάο που του άλλαξε τη ζωή και ο γάμος του το επόμενο καλοκαίρι

Σταθμός όχι μόνο για την καριέρα του, αλλά και για όλη τη ζωή του ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του από την αγκωνιά του Άντερσον Βαρεζάο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Ο Νίκος Ζήσης εξηγεί πώς αυτή η άτυχη στιγμή στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσει τον άνθρωπο της ζωής του:

"Φεύγοντας για Ιαπωνία ο Μπλατ μου είχε πει ότι θα είχα μόλις τρεις μέρες μετά το Μουντομπάσκετ για να ξεκουραστώ. Η αγκωνιά του Βαρεζάο με άφησε εκτός για άλλες δέκα μέρες και ανάμεσα στις επισκέψεις που δέχτηκα στο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, ήταν και αυτή μιας παλιάς μου συμμαθήτριας, της Φανής. Αυτό ήταν... Τα βρήκαμε και το καλοκαίρι παντρευόμαστε.

Δεν έχετε ιδέα πόσος κόσμος ανάμεσα στους φίλους και τους συγγενείς μου αστειεύεται προτείνοντάς μου να καλέσω τον καλέσω στο γάμο μας. Κι η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε αυτός ο τραυματισμός, δεν θα είχαμε συναντηθεί με τη Φανή. Όμως δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον Βαρεζάο. Κι ευχαριστώ το Θεό που αυτός ο τραυματισμός δεν μου άφησε μόνιμα προβλήματα. Πάντως μετά από αυτό το συμβάν το παιχνίδι μου άλλαξε. Δεν φοβάμαι πια τις επαφές κι έχω γίνει πιο επιθετικός".

Το εγκώμιο του Μακ Ιντάιρ

Κλείνοντας ο Ζήσης πλέκει το εγκώμιο του Τερέλ Μακ Ιντάιρ:

"Εδώ και δύο χρόνια ο T-Mac είνακ ο καλύτερος πλέι μέικερ στην Ευρωλίγκα, έχει μια έκτη αίσθηση και ερμηνεύει απίστευτα τις στιγμές του αγώνα. Ξέρει πάντα ποιος συμπαίκτης του είναι "ζεστός" και ποιος μπορεί να έχει πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του, αλλά και πότε πρέπει ο ίδιος να παίρνει την πρωτοβουλία για να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Γνώρισα και μελέτησα μεγάλους πλέι μέικερ, όπως ο Γιασικεβίτσιους κι ο Παπαλουκάς και ο Μακ Ιντάιρ συγκαταλέγεται σε αυτούς.