Ο Ντάριλ Μίντλετον ήταν ένα εξαιρετικό ταλέντο που δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ, κατάφερε όμως να γίνει ένας από τους πιο αξιόλογους Αμερικανούς που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη.

Η εκπομπή "Human to Hero" έκανε ένα αφιέρωμα στην καριέρα του με τον Μίντλετον ν' αναφέρεται σε όλες τις περιόδους της ζωής του. " Όλοι θέλουν ν' αγωνιστούν στο ΝΒΑ, εγώ όμως ήξερα ότι θα είναι δύσκολο να τα καταφέρω γιατί η ομάδα που με απέκτησε στα ντραφτ είχε πολλούς καλούς παίκτες" είπε αρχικά, αναφερόμενος στο 1988 όταν η Ατλάντα τον επέλεξε στο Νο68.

Ο Μίντλετον δεν πτοήθηκε, μάζεψε τα πράγματα του και ήρθε στην Ευρώπη όπου σε 25 χρόνια καριέρας αγωνίστηκε σε 15 ομάδες σε πέντε χώρες με τις διακρίσεις να είναι αμέτρητες. Κορυφαίος παίκτης του ισπανικού πρωταθλήματος για τρεις σεζόν (1992, 1993, 2000), δύο πρωταθλήματα Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα (1995, 1996), 4 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και την Ευρωλίγκα το 2002 με τον Παναθηναϊκό, ενώ το 2007 κατέκτησε το EuroCup με την Χιρόνα.

Ο Μίντλετον κατά την διάρκεια του αφιερώματος θυμήθηκε όταν άρχισε ν' ασχολείται με το μπάσκετ σε ηλικία 15 ετών. " Στην αρχή ήταν σαν να έχω δύο... αριστερά πόδια. Έπρεπε να μάθω πολλά γιατί υστερούσα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Καθόμουν δίπλα στην τελική γραμμή και προσπαθούσα να μάθω να ντριμπλάρω, ενώ την ίδια ώρα οι υπόλοιποι έκαναν καρφώματα. Ήταν ντροπιαστικό".

Από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο... πολιτισμικό σοκ της Τουρκίας

Το 1988 ο μάνατζερ του Μίντλετον τον ενημέρωσε ότι υπάρχουν αρκετές ευρωπαϊκές ομάδες που ενδιαφέρονται για την απόκτηση του. Όπως παραδέχεται ο "Future" τις μισές ομάδες δεν μπορούσε να τις προφέρει καν, όμως τελικά επέλεξε να πάει στην Τουρκία όπου υπέστη ένα... πολιτισμικό σοκ, όταν τον υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο στρατιώτες με αυτόματα.

" Δεν είχα φύγει ποτέ από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ήταν περίεργο όταν αποφάσισα να πάω στην Τουρκία. Όλοι μου συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά, όμως παρ' όλα αυτά ήμουν μακριά από το σπίτι μου. Το φαγητό ήταν διαφορετικό, δεν καταλάβαινα καθόλου την γλώσσα, όμως ο προπονητής με βοήθησε πάρα πολύ.

Μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν μέλος της οικογένειας του και αυτό ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για μένα. Αυτό δεν το συναντάς στη Ν. Υόρκη, εκεί οι προπονητές σε γνωρίζουν στην ομάδα και μετά είσαι μόνος σου" είπε χαρακτηριστικά.

Το εστιατόριο στο Αλικάντε, η μαγειρική και η... ποδιά με τον Εξάστερο

Στη συνέχεια η καριέρα του ήταν γεμάτη λάμψη και διακρίσεις, ενώ τώρα πλέον στα 47 του συνεχίζει να παίζει μπάσκετ στην 4η κατηγορία της Ισπανίας με την Μπένιντορμ, ενώ στο εστιατόριο του Αλικάντε όπου είναι συνιδιοκτήτης του αρέσει να κάνει τον σεφ φορώντας μια ποδιά με τον λογότυπο του Παναθηναϊκού και τα έξι αστέρια.

" Δεν είχα ποτέ σκοπό να γίνω σεφ ή να μαγειρεύω όμως πρέπει να έχεις και χόμπι. Μου αρέσει να μαγειρεύω, το έκανα και το κάνω για τους συμπαίκτες μου. Κάθε χρόνο πάω στην σχολή μαγειρικής όποτε έχω χρόνο και δοκιμάζω διαφορετικές συνταγές.

Είμαι στο εστιατόριο 10 ώρες καθημερινά και μου αρέσει που βλέπω να έρχεται ο κόσμος να απολαμβάνει το φαγητό και να περνάει ωραία. Μοιάζει λίγο με το μπάσκετ, ο κόσμος έρχεται στο γήπεδο, εσύ αγωνίζεσαι και όταν τα πηγαίνεις καλά έρχονται και σε συγχαίρουν, είναι περίπου το ίδιο".

Μέντορας για τους νεότερους παίκτες

Τώρα πλέον στην Μπένιντορμ προπονείται 3 φορές την εβδομάδα και ουσιαστικά είναι ο "δάσκαλος" στους νεαρούς παίκτες του συλλόγου. Μάλιστα, κατά την διάρκεια του αφιερώματος ο Μίντλετον θυμήθηκε την περίοδο που ήταν συμπαίκτης με τον Μαρκ Γκασόλ και τον βοήθησε να βελτιωθεί.

" Όταν ήρθε στην Χιρόνα ήταν υπέρβαρος, όμως είχε κάτι που ξεχώριζε. Δούλευε σκληρά και εγώ τον βοηθούσα, συνήθως τον κέρδιζα στις μονομαχίες μας και μερικές φορές τον χτυπούσα, όμως μου άρεσε ότι δεν τα παρατούσε και ήθελε να γίνει καλύτερος. Μου αρέσει να βοηθάω τέτοιους παίκτες και ένιωσα πολύ υπερήφανος όταν κατάφερε να πάει στο ΝΒΑ".

Όσο για την ζωή του από εδώ και πέρα ο Μίντλετον δείχνει ξεκάθαρα ότι απολαμβάνει τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει: " Είναι υπέροχα. Μου αρέσει το φαγητό, δεν νοσταλγώ το αμερικανικό φαγητό. Έχω την ευρωπαϊκή νοοτροπία πλέον τόσο στον τρόπο που ντύνομαι, όσο και στον τρόπο συμπεριφοράς".