Αν είναι, λέει, καλή, η απόφαση του Γκάλη να δεχθεί την πρόταση του Φασούλα και να χρισθεί επίτιμος πρόεδρος της ΕΟΚ;

Μονάχα καλή;

Κάλλιστη και δεν συμμαζεύεται…

Απλώς με όλα όσα έχουν συμβεί έως τώρα, όσα συνέβησαν προ ολίγων ωρών και όσα ενδέχεται να συμβούν μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου, βλέπω όχι μονάχα τον Γκάλη, αλλά και τον ίδιο τον… Φασούλα να χρίζεται επίτιμος. Σαν τον Μητσοτάκη ένα πράγμα!

Αστειεύομαι, βεβαίως, μολονότι αυτή η υπόθεση δεν σηκώνει πλάκες: δεν τις σηκώνει διότι απλούστατα είναι αστεία από μόνη της.

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Ένα ανέκδοτο έχουν καταντήσει αυτές οι εκλογές από τον περασμένο Μάρτιο που επρόκειτο να διενεργηθούν και έχουν περάσει από χίλια μύρια κύματα…

Θα γίνουν;

Πώς θα γίνουν;

Πότε θα γίνουν;

Πού θα γίνουν;

Γιατί να γίνουν;

Ένα βράδυ στου "Βαλέσα"

Κλείνω εδώ την παρένθεση και επιστρέφω στην υπόθεση του Γκάλη: για την ακρίβεια στα… Γκαλόσημα που πρέπει να πληρώνουμε, όπως είχε πει, εις επήκοον μου, ένα ξένοιαστο βράδυ στα μέσα στης δεκαετίας του '80 στην ταβέρνα του Βαλέσα ο Φάνης Χριστοδούλου.

Από τότε πέρασαν 35 χρόνια κι ενώ θαρρούσαμε πως είχαμε συμπληρώσει τα βιβλιάρια με τα Γκαλόσημα και ήταν κιόλας αρκετά για να κατοχυρώσουμε το δικαίωμα μιας καλής σύνταξης, να’ τος πάλι ο Νικ μπροστά μας!

Τον πιλάτευε καιρό ο Φασούλας για να τον έχει στο πλευρό του και μετά την προτεραία δήλωση συμπαράταξης και υποστήριξης, τώρα ο "Γκάνγκστερ" ξαναπαίρνει το όπλο του…

Την πρώτη φορά είχε πει ότι δεν γινόταν να πουλήσει τους παλιούς συντρόφους του…

Τώρα όχι μονάχα δεν τους πούλησε, αλλά τους αγόρασε κιόλας!

Η… γλάστρα και το "ναι μεν, αλλά"

Επίτιμος πρόεδρος δεν πάει να πει… γλάστρα, αλλά ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση, τα άνθη της ευωδιάζουν!

Εδώ οφείλω να διευκρινίσω κάτι που αποτελεί βασική συνθήκη σε μια τέτοια υπόθεση…

Το ότι κάποιος υπήρξε μεγάλος παίκτης δεν σημαίνει αυτομάτως ότι μπορεί κιόλας να διοικήσει εξίσου καλά… Αλλά, διάβολε, δεν το αποκλείει κιόλας!

Η λαμπρή αγωνιστική καριέρα δεν αποτελεί προαπαιτούμενο και εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη για μια διοικητική σταδιοδρομία, χώρια που αυτή η υπόθεση πολύ συχνά εξελίσσεται σε debate.

Και κερατάδες και δαρμένοι

Οι παλαίμαχοι παίκτες έχουν κατηγορηθεί πλειστάκις και κατ’ επανάληψιν ότι είναι παρτάκηδες και νοιάζονται μονάχα για τις αρπαχτές όσο αγωνίζονται και γι’ αυτό, λέει, δεν νοιάζονται να αναλάβουν διοικητικά πόστα που σε τέτοιες περιπτώσεις (ομοσπονδιών) δεν είναι αμειβόμενα…

Όταν πάλι αποφασίζουν να τα διεκδικήσουν, ο κόσμος πιστεύει πως κάποιον, λάκκο έχει η φάβα και κάτι κρύβεται πίσω από την όψιμη κάψα τους…

Σε κάθε περίπτωση, βγαίνουν και κερατάδες και δαρμένοι!

Στη συντριπτική πλειοψηφία της η πιάτσα του μπάσκετ χαιρέτισε με ενθουσιασμό την απόφαση του Γκάλη να δεχθεί αυτό το οφίτσιο που ακόμη κι αν του προσφέρεται αριστίνδην, του αξίζει…

Τόσα χρόνια πολλοί τον μέμφονταν επειδή ιδιώτευε, δεν εμφανιζόταν συχνά στα γήπεδα, αρνιόταν προτάσεις να αναλάβει διοικητικά πόστα ή ακόμη και να αναμειχθεί με την πολιτική…

Τα πούρα και το cheerleading

Τώρα πάλι κάποιοι τον κατηγορούν ότι δεν έχει, λέει, διοικητική εμπειρία και όλη αυτή η ιστορία είναι απλώς ένα επικοινωνιακό τέχνασμα…

Κι άντε να δεχθώ ότι σε αυτή την προεκλογική μάχη στην οποία εκτός από την ουσία παίζουν ρόλο και οι εντυπώσεις, ο Φασούλας είχε ανάγκη από ένα τέτοιο τρικ, χώρια που η παρουσία του Γκάλη λειτουργεί και ως πανοπλία, αλεξικέραυνο και ανάχωμα…

Τον Φασούλα μπορούν κάποιοι να τον κράξουν, τον Γκάλη ποιος θα τολμήσει να τον ξεφωνίσει;

Αλλά, διάβολε, αναρωτιέμαι τι ανάγκη είχε ο Νικ να βγει μπροστά;

Καλά καθόταν στο σπίτι του, καλά πηγαινόφερνε την (κόρη του) Στέλλα στο τένις, στο μπαλέτο και στο cheerleading, καλά απολάμβανε στη χάση και στη βρέξη τα ουίσκι και τα πούρα του, καλά άπλωνε την αρίδα του στη Χαλκιδική, γιατί λοιπόν να βγει από τη ρουτίνα του;

Δεν ξέρω τι κάνει ένας επίτιμος, δεν με νοιάζει κιόλας, άλλωστε δεν θα μπω εγώ δραγάτης στα αμπέλια τους…

Δεν ξέρω επίσης-για να προλάβω τους κακόπιστούς και καχύποπτους-τι μπορεί τάχα να έταξε ο Φασούλας στον Γκάλη…

Μου αρέσει που είναι πάλι εδώ

Μου αρέσει όμως που ο Γκάλης βγαίνει από το καβούκι του και ξαναμπαίνει στο γήπεδο, όχι βεβαίως με σνίκερς, αλλά με σκαρπίνια!

Μου αρέσει που αναφωνεί το δικό του "I am back" και σουλατσάρει στα πέριξ κουβαλώντας την αύρα του μαζί με τα γαλόνια του Hall Of Famer …

Μου αρέσει που είναι πάλι εδώ…