Ο επίλογος στη συνεργασία του Παναθηναϊκού Superfoods με τον Αντώνη Φώτση γράφτηκε με ιδανικό τρόπο: με "μπρέικ" στο ΣΕΦ. Η ιστορία έγραψε άλλωστε πως είναι ο μοναδικός παίκτης των "αιωνίων" που είχε ζήσει από κοντά τόσο τη μία όσο και την άλλη ιστορική νίκη του "τριφυλλιού" σε πέμπτο τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό σε πέμπτο τελικό . Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά από εκείνο το βράδυ της 20ης Μαΐου 1999, ο Αντώνης Φώτσης βίωσε ένα ακόμη μεγάλο βράδυ, που έφερε έναν τίτλο.

Από πιτσιρικάς έγινε βετεράνος, με κοινό παρονομαστή την πράσινη φανέλα. Αυτή που φορούσε (με διαλείμματα) από το καλοκαίρι του 1997, πριν καν ενηλικιωθεί. Από τελευταίος τροχός της αμάξης έφτασε στο σημείο να αποτελεί τον υπαρχηγό του Παναθηναϊκού και, ταυτόχρονα, να αντιμετωπίζεται απ' όλους με τον δέοντα σεβασμό. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στο "τριφύλλι", εντός κι εκτός παρκέ. Κάτι που κέρδισε με την προσφορά του και τη συνέπεια που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στον σύλλογο.

Ο πατέρας του, Βαγγέλης, θυμάται τις ημέρες που διακυβευόταν ο ερχομός του στο "τριφύλλι" σαν να ήταν... χθες. " Οι άνθρωποι της ομάδας τον είχαν δει σε αγώνες με τις μικρές εθνικές ομάδες τα προηγούμενα χρόνια, έχοντας σχηματίσει άποψη για το παιδί", εξηγεί αρχικά στο Sport24.gr πριν προσθέσει πως " ακόμη κι ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς είχε δει τον Αντώνη, έχοντας καλή γνώμη για το ταλέντο και τις δυνατότητές του".

Πέραν όλων των άλλων, καταλαβαίνετε πως για ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα στα γήπεδα (λόγω του πατέρα του) έμοιαζε φυσική εξέλιξη η παραμονή του σε αυτά για πολλά χρόνια, σε επαγγελματικό επίπεδο. " Ζούσε μέσα σε αυτό το κλίμα, του αθλητισμού, οπότε δεν ήταν κάτι περίεργο που αποφάσισε να γίνει επαγγελματίας. Ήταν έτοιμος να δουλέψει και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, γιατί είχε από πριν εικόνα των πραγμάτων", αναφέρει ο Βαγγέλης Φώτσης. Στην περίπτωσή του μάλιστα, ο ρόλος του πατέρα ήταν διττός. Δεν λειτουργούσε ως ένας απλός πατέρας, αλλά κι ως βετεράνος του αθλήματος που μπορούσε να πει κάποια πράγματα παραπάνω στον γιο του, για τις καταστάσεις που θα αντιμετωπίζει καθημερινά: " Όταν ερχόταν στο σπίτι από τις προπονήσεις και τους αγώνες, μιλούσαμε για μπάσκετ, κάτι που βέβαια κάνουμε ακόμη και σήμερα".

Πως αντιλήφθηκε ο ίδιος την πορεία του Αντώνη, σε Παναθηναϊκό, Ευρώπη και ΝΒΑ; " Στην πορεία ενός αθλητή δεν μπορείς να μιλήσεις για λάθος επιλογές. Ζυγίζεις τα δεδομένα και προχωράς. Είμαι της άποψης πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όπως συνέβη στην περίπτωση του Αντώνη. Μετά την πρώτη του θητεία στον Παναθηναϊκό, δοκίμασε τις δυνάμεις του στο ΝΒΑ, μετά γύρισε, πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Ντινάμο Μόσχας, την Αρμάνι Μιλάνο, αλλά ενδιάμεσα και μετά από αυτά φορούσε πάντοτε την πράσινη φανέλα", αναφέρει. Τι έκανε ο ίδιος σε όλη αυτή τη διαδρομή, παρακολουθώντας τον γιο του να δοκιμάζει αρκετές διαφορετικές καταστάσεις στην καριέρα του; Το βασικό είναι πως δεν παρενέβαινε, πέραν του να πει την γνώμη του.

Όσο για το τέλος της "πράσινης" διαδρομής; Κι εκεί έδειξε τη δέουσα διακριτικότητα, αφού " ήθελε να συνεχίσει στον Παναθηναϊκό, όμως σε αυτές τις συζητήσεις πάντα ρόλο παίζουν πολλές παράμετροι, κι από τις δύο πλευρές. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος κάτι λοιπόν".

Έφυγε λοιπόν ως υπαρχηγός από τον Παναθηναϊκό, έχοντας βέβαια τη δυνατότητα να αποκτήσει εδώ τον ρόλο του "κάπτεν" πέρσι το καλοκαίρι. Η ιδιοσυγκρασία και ο χαμηλών τόνων χαρακτήρας του όμως, δεν τον έφεραν σε αυτόν τον ρόλο. Παρότι λόγω παλαιότητας θα μπορούσε εύκολα να έχει αυτή την ταμπέλα στο ντουλαπάκι του στα αποδυτήρια, προτίμησε να συνεχίσει να λειτουργεί όπως έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Κάτω από τα ραντάρ.

Παρεμπιπτόντως, μπορεί να χρειάστηκε να γυρίσει είκοσι χρόνια πίσω για να θυμηθεί τον Αντώνη Φώτση σε ρόλο... πρωτάρη, αλλά για τον Κώστα Παταβούκα οι αναμνήσεις ήτα πολύ ξεκάθαρες. Ο πρώτος αρχηγός που βρήκε στο "τριφύλλι" ο "Μπάτμαν" ήταν ένας παίκτης που στα δικά του πρώτα βήματα είχε ως μέντορα και συμβουλάτορα τον πατέρα του, Βαγγέλη. Το 1985 που μεταγράφηκε στην ΑΕΚ (από τον Αστέρα Εξαρχείων) βρήκε τον Βαγγέλη Φώτση, που τότε έγραφε τα τελευταία "χιλιόμετρα" στα παρκέ. Θα περίμενε λοιπόν κάποιος πως την ώρα που ο Αντώνης έπαιζε στον Παναθηναϊκό, να υπήρχαν δύο μάτια διαρκώς καρφωμένα πάνω του -κατόπιν σχετικής παραγγελίας. Δεν ήταν έτσι όμως.

" Δεν είχα επικοινωνία με τον πατέρα του για τέτοια ζητήματα", εξηγεί αρχικά στο Sport24.gr ο Κώστας Παταβούκας για να συνεχίσει: " Δεν υπήρχε κιόλας λόγος να γίνει κάτι ιδιαίτερο. Το παιδί ήταν ταλαντούχο, έδειχνε έτοιμο γι αυτό το βήμα στην καριέρα του και έκανε τη δουλειά του. Δεν έβγαζε έξτρα άγχος ή πίεση, λειτουργούσε κανονικά. Να σου πω κιόλας κάτι; Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν συνηθισμένο να βλέπεις ένα παιδί 16 ετών να παίζει στον Παναθηναϊκό, να παίρνει μία τόσο μεγάλη μεταγραφή τόσο νωρίς. Ήταν από τα πρώτα παιδιά που μπήκαν σε μία τέτοια διαδικασία -και δικαιώθηκε".

Όπως παραδέχεται μάλιστα, η περίοδος αρχηγείας του στο "τριφύλλι" συνέπεσε με μία βασική αλλαγή συνθηκών, που αφορούσε σε αυτά που έκαναν οι πιο μικροί παίκτες, εκτός παρκέ. " Τότε υπήρχε η λογική πως ο μικρός πρέπει να βοηθάει τους φροντιστές, κυρίως στις αποστολές, κουβαλώντας τσάντες, βαλίτσες ή οτιδήποτε άλλο. Δεν μου άρεσε αυτό στην ομάδα, γι αυτό το ξέκοψα αμέσως. Μόλις είδα τον Αντώνη (Φώτση) και τον Ανδρέα (Γλυνιαδάκη) να δέχονται εντολές... μεταφοράς, είπα "στοπ, δεν θα συνεχιστεί αυτό". Όχι γιατί ήθελα να είναι βολεμένοι ή κάτι άλλο, αλλά ξεκάθαρα γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά τους. Είχαν έρθει για να παίξουν μπάσκετ, όχι για να κουβαλάνε βαλίτσες".

Όταν του ζητήθηκε να μιλήσει για τις πρώτες εικόνες που είχε από τον πιτσιρικά τότε, που υπέγραψε ο Παναθηναϊκός από τον Ηλυσιακό, αναφέρει πως δεν χρειάστηκε να περιμένει τόσο για να τον μάθει. " Τον Αντώνη τον ήξερα ουσιαστικά από τριών ετών, όταν ερχόταν με τον πατέρα του στο γήπεδο για να δει τα παιχνίδια της ΑΕΚ. Τον έχω ζήσει δηλαδή από μωρό μέχρι την στιγμή που γίναμε συμπαίκτες", θυμάται και τονίζει ακολούθως πως "μ ετά, όταν ήμουν στην Βίρτους, τον είχα δει με την Εθνική Εφήβων σε κάτι φιλικά στην Ιταλία. Ήταν σοβαρός από την αρχή, λιγομίλητος, όπως πάντα, συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανε. Δούλευε πάρα πολύ, ήταν πιτσιρικάς και ως μικρός δεν έκανε πολλή προπόνηση μαζί μας. Ήταν από τα μεγάλα ταλέντα της γενιάς του".

Η σοβαρότητα που αναφέρει βέβαια ο Κώστας Παταβούκας αφορά στις στιγμές που ήταν με άτομα που δεν γνώριζε καλά, ή τουλάχιστον δεν είχε την επιθυμητή οικειότητα. Γιατί αν ρωτήσει κάποιος τον Λάζαρο Παπαδόπουλο αν τον θυμάται ποτέ σοβαρό, κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει αρνητική απάντηση. " Από τα 14 που είμαστε μαζί κάθε καλοκαίρι, αυτό που θυμάμαι είναι οι πλάκες που κάναμε", παραδέχθηκε σε πρόσφατο αφιέρωμα του Sport24.gr για τα γενέθλια του Αντώνη Φώτση ο βετεράνος σέντερ, ο οποίος μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο με τον 36χρονο φόργουορντ για δύο περίπου δεκαετίες. " Είτε ήμασταν σε αποστολή με την ομάδα, είτε στην εθνική, πάντοτε ήμασταν μαζί. Ακόμη και στο λεωφορείο, πάντα εκεί, γαλαρία", εξήγησε γελώντας για τον alter egο του εκτός παρκέ.

Υπήρχαν πολλά που μπορούσε κάλλιστα να θυμηθεί για τον συμπαίκτη και φίλο του. Από τα στοιχήματα που έβαζαν μέχρι τις στιγμές που έκαναν τον Γιάννη Ιωαννίδη έξαλλο, στην Εθνική Ανδρών. Ή τις περιπτώσεις που άρχιζαν οι μιμήσεις, που τον έφεραν γρήγορα στην ίδια κουβέντα με τον Γιώργο Μητσικώστα. " Κάτι που επίσης δεν ξέρει πολύς κόσμος είναι ότι πρόκειται για τρομερό μίμο. Μπορεί να μιμηθεί τον καθένα, δεν έχει πρόβλημα. Είτε προπονητή, είτε συμπαίκτη, είτε αντίπαλο. Ακόμη και τώρα, όταν είμαστε μαζί σε κάποια καφετέρια ή παραλία, κάνει μιμήσεις και σκάμε όλοι στα γέλια. Τους έχει πάρει όλους η μπάλα, όλα αυτά τα χρόνια, πραγματικά. Τι να σου πω; Για τον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Δημήτρη Διαμαντίδη ή για τον Βασίλη Σπανούλη; Είναι τόσο ωραία αυτά που κάνει, που όλοι καθόμαστε και τον ακούμε, ακόμη και τα "θύματά" του τον παρακολουθούν ευλαβικά", ανέφερε, δίχως βέβαια ακολούθως να ξεχωρίσει τη μεγαλύτερη... επιτυχία του: " Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, είναι με όλους τρομερός. Μπορεί να γίνει ηθοποιός άμα το θελήσει, θα έχει τρομερή επιτυχία".

Η εναλλακτική πηγή εσόδων (βλ. υποκριτική) δεν είναι βέβαια στα πλάνα του. Προτεραιότητα για τον ίδιο έχει να βρει μία ομάδα στην οποία θα έχει ρόλο και θα μπορέσει να διατηρηθεί σε καλό επίπεδο, για να γράψει τα τελευταία κεφάλαια της καριέρας του. Πότε θα ολοκληρωθεί αυτή; Άγνωστο, ειδικά από την στιγμή που μιλάμε για έναν παίκτη που νιώθει ακόμη, όπως ένιωθε το 1997. Κι όταν διαβάσετε ότι κρέμασε τα παπούτσια του -που ξέρετε;- μπορεί να τον δείτε σε κάποιο κλαμπ. Για επαγγελματικούς λόγους, αφού δεν σταματάει όλα αυτά τα χρόνια να διαφημίζει τις ικανότητές του ως DJ. Του κόλλησαν μάλιστα και το "Bobo" ως όνομα. Γιατί; Το ξέρει μόνο ο ίδιος...