"Προσωπικά, η Τετάρτη για εμένα είναι μία πολύ μεγάλη ημέρα. Δεν θα προσπαθήσω να κρύψω ότι με έχει καταβάλει το άγχος, αλλά δεν πρόκειται για ένα συναίσθημα πίεσης, μα για μία κατάσταση δημιουργική, ένα άγχος που σου υπενθυμίζει κάθε δευτερόλεπτο, ότι τη στιγμή που φοράς αυτή τη φανέλα πρέπει να δίνεις ό,τι έχεις μέσα στην καρδιά σου για να πετύχει ο Αρης τους στόχους της" προσθέτει ο Τσαλδάρης, που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ, στις γειτονιές της Δραπετσώνας.

Και συνεχίζει… "Πρόσφατα, στην εκδήλωση των βετεράνων του Αρη, έβλεπε στιγμιότυπα από τον περίφημο αγώνα με την Τρέισερ, στο Αλεξάνδρειο. Τι ματς κι αυτό; Ηταν συγκλονιστική στιγμή για εμένα. Απέναντι στα ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Μενεγκίν, τον Ντ’Αντόνι, τον ΜάκΑντου, ο Αρης έδωσε μία απίστευτη παράσταση και πραγματοποίησε μία εμφάνιση που έχει μείνει στην ιστορία, όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ, μα συνολικά του ευρωπαϊκού. Τέτοια παιχνίδια είναι δύσκολο να επαναληφθούν. Εχω δει πολλά ματς σε βίντεο, πολλές αναμετρήσεις του Αρη σε φάιναλ φορ, αλλά είναι άλλο πράγμα το να το βλέπεις κι άλλο να το ζεις. Οπότε κι εγώ ελπίζω ότι στο ντεμπούτο μας, μετά από 14 χρόνια, θα μου δοθεί η ευκαιρία να ζήσω, έστω και για λίγο, την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν τότε οι φίλοι της ομάδας".



Κι αφού ήρθε ο λόγος στον κόσμο, ο Τσαλδάρης έχει πολλά να πει… "Ανυπομονώ να δω το γήπεδο γεμάτο. Οι φίλαθλοι του Αρη είναι μοναδικοί. Και προσεύχομαι η επανεμφάνισή μας στην ευρωλίγκα να συνδυαστεί με νίκη. Η φανέλα του Αρη είναι πολύ βαριά. Δεν είναι μόνο η χρυσή ιστορία που έχει γράψει εντός παρκέ, είναι η προσήλωση του κόσμου, η αφοσίωση, η αγάπη του. Οι μεγάλες ομάδες γίνονται από τον κόσμο τους και ο Αρης είναι μία πραγματικά πολύ μεγάλη ομάδα. Εμείς, οι παίκτες έχουμε υποχρέωση να γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι και να ικανοποιούμε τους οπαδούς μας, που αποτελούν μία πολύ ξεχωριστή κοινωνία. Τα μάτια τους έχουν δει πολλά και κανείς δεν μπορεί να τους κοροϊδέψει. Εχουν κριτήριο, αισθητήριο και άποψη".

Τις τελευταίες ημέρες, ο αγώνας με την Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης στα αποδυτήρια και τις προπονήσεις του Αρη… "Εχουμε αρκετούς ξένους στην ομάδα, αλλά μη νομίζετε ότι δεν ξέρουν που βρίσκονται. Βέβαια, όλοι εμείς οι Ελληνες, τόσο στα αποδυτήρια, όσο κι εκτός γηπέδου, επιχειρούμε να τους βάλουμε ακόμα περισσότερο στο κλίμα, αλλά νομίζω ότι δεν το έχουν και πολύ ανάγκη".

Αντί επιλόγου, μία ευχή… "Θα έδινα τα πάντα, ώστε τη στιγμή που θα μπαίναμε στο Αλεξάνδρειο, να γύρναγα το κεφάλι μου δεξιά και να έβλεπα, εκεί, στη γνώριμη θέση του στα επίσημα, τον Νίκο Γκάλη. Ο,τι κι αν πω θα είναι λίγο. Μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Και μόνο που βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο, σου δίνει ενέργεια. Σε υποχρεώνει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Μακάρι να ήταν εκεί".