Οι Τζαζ δεν το έλεγαν φωναχτά ότι πιστεύουν ότι είναι διεκδικητές του τίτλου. Όχι πως αν το έκαναν θα τους άκουγε κανείς. Οι “Μορμόνοι” όμως το πίστευαν. Και, σιγά-σιγά, αρχίζει να το πιστεύει αυτό και το ΝΒΑ.

Ή σεζόν στο ΝΒΑ βρίσκεται στο 1/3 της διαδρομής. Και, αυτή στιγμή, το καλύτερο ρεκόρ στην λίγκα το έχουν οι Γιούτα Τζαζ με 15-4, μετρώντας 11 σερί νίκες. Είναι η πιο “καυτή” ομάδα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και το απέδειξαν ξανά και στον αγώνα με τους Μάβερικς, τους οποίους διέσυραν με 120-101 αν και αγωνίζονταν χωρίς τον καλύτερο παίκτη τους, Ντόνοβαν Μίτσελ. Τι συμβαίνει λοιπόν με την Γιούτα;

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΥΛΙΚΑ

Η σεζόν 2019/20 ήταν περίεργη για τους Τζαζ. Η χημεία με τον Μάικ Κόνλεί ήταν περίεργη, η (προσωρινή όπως αποδείχθηκε) κόντρα των Γκομπέρ-Μίτσελ όταν διακόπηκε η σεζόν επειδή βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό ο Γάλλος και ακολούθως ο σταρ της ομάδας και ο αποκλεισμός από τους Νάγκετς στον πρώτο γύρο των playoffs με 4-3, σε μία σειρά που προηγήθηκαν οι “Μορμόνοι με 3-1, πλήγωσε την Γιούτα.

Τα δεδομένα ήταν περίεργα για τους Τζαζ. Οι επιλογές λιγοστές, αφού κανείς παίκτης δεν θέλει να πάει στην Γιουτα. Και η επιλογή που ακολούθησαν έμοιαζε με μονόδρομο: Ανασύνταξη με τα... ίδια υλικά, αφού κράτησαν μεν όλο τον κορμό τους (δίνοντας τεράστια συμβόλαια σε Μίτσελ και Γκομπέρ), αλλά αποφάσισαν να αλλάξουν φιλοσοφία.

Οι Τζαζ ήταν πάντα μία ομάδα που στηριζόταν στην άμυνα και σκόραρε με το... στανιό στην επίθεση. Προκειμένου λοιπόν να ανέβουν επίπεδο, ακολούθησαν τον δρόμο που έχει ακολουθήσει όλο το ΝΒΑ: Αγκάλιασαν το τρίποντο, σε σημείο που πλέον έφτασαν στο άλλο άκρο. Κάπως έτσι, από τα 35.2 τρίποντα που επιχειρούσαν πέρυσι (10οι στο ΝΒΑ), εκτόξευσαν τις προσπάθειές τους στις 42.2 ανά αγώνα (τρίτοι στο ΝΒΑ), επιχειρώντας τρίποντο στο 47.7% των επιθέσεών τους (2οι στο ΝΒΑ) και μάλιστα με ποσοστό 39.8% (2οι στο ΝΒΑ). Αυτή όμως ήταν απλώς η αρχή.

ΙΔΙΑ ΟΜΑΔΑ, ΝΕΟΙ ΡΟΛΟΙ

Οι Τζαζ προσαρμόστηκαν. Ίσως επειδή δεν είχαν πλέον άλλη επιλογή βλέποντας το πλάνο που ακολουθούσαν μέχρι πέρυσι να μην έχει αποτέλεσμα. Και το δεύτερο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση – μετά την αλλαγή φιλοσοφίας στα τρίποντα ανά αγώνα – ήταν να δώσουν την μπάλα περισσότερο στον Μάικ Κόνλεϊ. Κοινώς, κάνουν αυτό που – έλεγαν ότι ήθελαν να κάνουν αλλά – δεν έκαναν πέρυσι.

Με τον Κόνλεϊ να έχει αναβαθμισμένο ρόλο, όντας ο δεύτερος δημιουργός στο πλευρό του Μίτσελ, η επίθεση των Τζαζ ανέβηκε επίπεδο. Οι απειλές αυξήθηκαν. Οι δύο γκαρντ μπορούν να τρέχουν πλέον με άνεση Πικ εν Ρολ με τον Γκομπέρ, αλλάζοντας τις ισορροπίες. Και, έχοντας συνήθως τέσσερις σουτέρ στο πλευρό του Γαλλου σέντερ (και όταν αυτός παίρνει ανάσες, στο πλευρό του Ντέρικ Φέιβορς) άνοιξαν το γήπεδο, αύξησαν τις επιλογές. Την ίδια στιγμή, το δίδυμο των Τζόρνταν Κλαρκσον (υποψήφιος για κορυφαίος έκτος παίκτης στο ΝΒΑ με 17.9 πόντους μέσο όρο) και Τζο Ίνγκλις εξασφαλίζει δημιουργία και εκτέλεση από τον πάγκο, διατηρώντας ισορροπίες.

Με αυτά και με αυτά, οι Τζαζ έχουν βάσει offensive rating (πόντοι που σημειώνουν ανά 100 κατοχές) την 5η καλύτερη επίθεση στο ΝΒΑ, αφού σημειώνουν 114.6 πόντους ανά 100 κατοχές, όταν πέρυσι είχαν την 9η καλύτερη επίθεση στην λίγκα με 111.8 πόντους ανά 100 κατοχές. Και όλα αυτά με τον καλύτερο σουτέρ της ομάδας (και πέρυσι δεύτερο σκόρερ της), Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, να έχει μόλις 13.9 πόντους μέσο όρο με 38.5% στα σουτ.

Οι Τζαζ παίζουν στο 6ο χαμηλότερο τέμπο στο ΝΒΑ (98.8 κατοχές ανά αγώνα), λειτουργούν με χειρουργική ακρίβεια στην επίθεση και παράλληλα παίρνουν το 30% των διαθέσιμων επιθετικών ριμπάουντ (2οι στο ΝΒΑ), σε ένα γιγάντιο νούμερο. Κοινώς, παίρνουν επιθετικό ριμπάουντ στα 3 από τα 10 σουτ που επιχειρούν. Όταν έχεις καλή επίθεση και παράλληλα παίρνεις και επιθετικά ριμπάουντ είναι δύσκολο να σε σταματήσει κάποιος. Το θέμα βέβαια είναι τι γίνεται και στην άλλη πλευρά του παρκέ.

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ, ΞΑΝΑ, ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΟΜΠΕΡ

Οι Τζαζ ξέρουν ότι δεν έχουν το ταλέντο άλλων ομάδων. Για αυτό στηρίζονται στην άμυνα εδώ και χρόνια, ποντάροντας στο ύψος του Ρούντι Γκομπέρ. Αυτό κάνουν και τώρα, έχοντας ξανά μία ξεκάθαρη λογική: Δεν θα αφήνουν ελεύθερα τρίποντα, στέλνοντας τους πάντες πάνω στον Γάλλο.

Οι Τζαζ δεν πιέζουν στην άμυνα πάνω στην μπάλα, υποχρεώνοντας τους αντιπάλους τους σε μόλις 11.5 λάθη ανά αγώνα (χειρότερη επίδοση στο ΝΒΑ). Δεν κλέβουν μπάλες (5.9 κλεψίματα, τελευταίοι στο ΝΒΑ). Κάνουν όμως κάτι άλλο: Υποχρεώνουν τους αντιπάλους τους να επιχειρούν μόλις 32 τρίποντα ανά αγώνα (4η χαμηλότερη επίδοση στο ΝΒΑ) με ποσοστό 34.5% (4η χαμηλότερη επίδοση στο ΝΒΑ), μαρκάροντας κάθε περιφερειακό σουτ που μπορούν. Ο λόγος; Ξεκάθαρος: Τους προκαλούν να πάνε προς το καλάθι, όπου περιμένει ένας από τους καλύτερους μπλοκέρ στο ΝΒΑ, ο Ρούντι Γκομπέρ.

Όσο απλό και να μοιάζει αυτό το πλάνο βέβαια, δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Γιούτα έχει καλούς αμυντικούς ή ανεκτούς αμυντικούς σε κάθε θέση. Η παρουσία του Ρόις Ο'Νιλ στην βασική πεντάδα δίνει ισορροπία στην άμυνα. Ο Μπογκντάνοβιτς συχνά μαρκάρει τους αντίπαλους πάουερ φόργουορντ. Ο Κόνλεϊ είναι σταθερά υποτιμημένος στον τομέα της άμυνας αλλά πάντα ήταν θετικός αμυντικός, ενώ ο Μίτσελ δείχνει περισσότερη διάθεση. Σχεδόν όλοι οι παγκίτες – με εξαίρεση τον Κλάρκσον – είναι τουλάχιστον θετικοί αμυντικοί. Τίποτα δεν έχει έρθει τυχαία για την Γιούτα, που έχει χτίσει κομμάτι-κομμάτι μία σκληρή ομάδα.

ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΝ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Οι Τζαζ είναι μία από τις τρεις ομάδες (οι αλλες είναι οι Λέικερς και οι Κλίπερς) που βρίσκονται στο Top-10 του ΝΒΑ σε offensive rating και defensive rating. Ο Κόνλεϊ έχει ξανανιώσει, ο Γκομπέρ είναι σταθερός, ο Κλάρκσον “καυτός”, ο Μίτσελ ανεβαίνει, ο Μπογκντάνοβιτς λογικά θα συνέλθει κάποια στιγμή. Αποτελούν απειλή για τις άλλες ομάδες της λίγκας, θεωρούν εαυτούς – και δικαίως – διεκδικητές. Εξακολουθούν όμως να έχουν ζητήματα να λύσουν.

Κοιτώντας κάποιος το ρόστερ των Τζαζ μπορεί εύκολα να δει ότι τίθεται θέμα βάθους. Πίσω από την 8αδα των Κόνλεϊ, Μίτσελ, Ο'Νιλ, Μπογκντάνοβιτς, Γκομπέρ, Κλάρκσον, Ίνγκλις, Φέιβορς πρακτικά υπάρχει... χάος, με τον Τζορτζ Νιάγκ να είναι ο επόμενος στην ιεραρχία. Οι Τζαζ ελπίζουν ότι ο Σακίλ Χάρισον θα ανέβει στον ρόλο του back up γκαρντ, ότι ίσως πάρουν πράγματα από παίκτες όπως ο Ελάιζα Χιουζ, ο Μίγιε Όνι και ο Τζουάν Μόργκαν. Κανείς εξ αυτών όμως δεν έχει παραστάσεις, Μπορεί να πει κάποιος ότι στα playoffs το ροτέισον πέφτει στους 8 παίκτες, αλλά το βάθος στον πάγκο δεν χρειάζεται μόνο για τα playoffs, αλλά για να μην εξαντληθούν οι βασικοί στον Μαραθώνιο της κανονικής περιόδου.

Η Γιούτα παίζει όμορφο μπάσκετ. Κάποιοι αριθμοί της – όπως τα εξωφρενικά ποσοστά – θα πέσουν, αλλά σίγουρα θα μείνουν σε υψηλό επίπεδο. Η άμυνα θα παραμείνει σταθερή. Για να μπορέσουν όμως να διατηρηθούν στην μάχη με τις ομάδες του Λ.Α, αλλά και τους Νάγκετς – ομάδες με βάθος 10-11 παικτών – θα πρέπει να συνεχίσουν να υπερβάλλουν εαυτούς στην κανονική περίοδο και να είναι φρέσκοι στα playoffs. Δεν είναι απλό. Οι ίδιοι όμως ελπίζουν ότι θα αντέξουν. Προς το παρόν πάντως, οι Τζαζ... ροκάρουν. Και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Μένει να φανεί αν θα συνεχίσουν έτσι.