Τζέιμς Φελντέιν: σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής

Ο Τζέιμς Φελντάιν είναι το νέο μεταγραφικό απόκτημα του Παναθηναϊκού . Ο ύψους 1μ93 γκαρντ αφήνει το Πουέρτο Ρίκο για να επιστρέψει στην Ευρώπη, αγωνιζόμενος για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Euroleague -με τα χρώματα του τριφυλλιού.

Γεννημένος στις 26 Ιουνίου 1988, μεγάλωσε σε μονογονεϊκή οικογένεια, αφού ο πατέρας του (James Feldeine ο πρεσβύτερος) τον εγκατέλειψε νωρίς. Ήταν μόλις δύο ετών όταν έμεινε με τη μητέρα (Niurka Padilla) και τον αδερφό του (David Trottman). Αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Όχι για εκείνον.

Παρεμπιπτόντως, θα σας πούμε ότι πήγε σε γυμνάσιο... αρρένων στο Bronx, όπου γεννήθηκε. Στο ίδιο όπου φοίτησε ο -διάσημος σκηνοθέτης- Μάρτσιν Σκορτσέζε. Το Cardinal Hayes High School. Όλα αυτά όμως μικρή σημασία έχουν. Για την ακρίβεια, δεν λένε τίποτα για το ποιος είναι ο Τζέιμς Φελντέιν, που τη νέα χρονιά θα φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Τα αναφέρουμε όμως για να πάρετε μία γεύση γι αυτά που θα ακολουθήσουν.

Το Sport24.gr παρουσιάζει τη διαδρομή του νέου μεταγραφικού αποκτήματος των "πρασίνων", που έχει μάθει στα δύσκολα. Να είναι καλά η μητέρα και ο αδερφός του, που δεν τον άφησαν ποτέ να γίνει έρμαιο του φόβου και της ανασφάλειάς του.

Νίκησε τον φόβο... με μια μπάλα

Όπως είπαμε παραπάνω, ο 27χρονος γκαρντ δεν μεγάλωσε στα πούπουλα. Η μητέρα του προσπαθούσε μεν να του παρέχει όσα περισσότερα μπορούσε, αλλά ήταν σαφές πως (του) έλειπε η πατρική φιγούρα. Μεγαλωμένος στο Bronx, έμαθε από νωρίς πως δεν θα κάνει ζωή χαρισάμενη. Τουλάχιστον όχι από την άποψη του μεγάλου σπιτιού. Δεν υπήρχαν χρήματα για τέτοια πράγματα. Γι αυτό εξ αρχής έμαθε να μοιράζεται το δωμάτιο του με τον μεγαλύτερο αδερφό του, τον David Trottman.

Μέσα σε όλα όμως, έμαθε από νωρίς να διαχειρίζεται τον φόβο του. Η πρώτη φορά που κατάλαβε πως δεν πρέπει να πανικοβάλλεται ήταν όταν η ξαδέρφη του τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα. "Ξύπνησα και άκουσα τη μητέρα μου να ουρλιάζει στο τηλέφωνο", θυμάται, πριν αποκαλύψει το μέσο που χρησιμοποίησε για να περιορίσει τον τρόμο για το άγνωστο της κατάστασης.

"Πήρα μια μπάλα μπάσκετ που είχα κι άρχισα να την χτυπάω", θα πει για να προσθέσει πως "μου είπαν πως θα πεθάνει. Μέχρι τότε δεν ήξερα κάτι για τον θάνατο, οπότε συνέχισα απλά να κάνω ντρίμπλες. Πιο δυνατά».

Ήταν η διέξοδός του απ όλο αυτό. Δεν είχε άλλο τρόπο να εκφραστεί. Ας πούμε πως είχε βρει το αγχολυτικό του. Δυστυχώς για εκείνον και την οικογένειά του, η ξαδέρφη του δεν τα κατάφερε αφού υπέκυψε στα τραύματά της δύο ημέρες αργότερα. Αν και μικρός είχε βάλει σκοπό να κάνει κάτι για να μην την ξεχάσει ποτέ. Γι αυτό, όταν μεγάλωσε, "χτύπησε" ένα -από τα πολλά που έχει σε σώμα και χέρια- τατουάζ, για να τιμήσει τη μνήμη της.

Παραλίγο... ορφανός

Η δεύτερη φορά που είδε κατάματα τον θάνατο, είχε ως πρωταγωνίστρια τη μητέρα του. Η Niurka Padilla (σ.σ.: με καταγωγή από τη Δομινικανή Δημοκρατία, εξ ου και η παρουσία του ίδιου στην εθνική ομάδα της χώρας) διεγνώσθη δύο φορές με καρκίνο στο στήθος. Βγήκε νικήτρια όμως, αμφότερες.

Ήταν μόλις οκτώ ετών όταν έμαθε τα μαντάτα. Κι έπρεπε να ζει με τον φόβο του άγνωστου (ξανά) ευελπιστώντας πως αυτή τη φορά η ιστορία θα γραφτεί διαφορετικά. Έμελε όμως μια φορά να νομίσει πως έχασε τα πάντα. Καθώς γυρνούσε από το σχολείο, είδε τη μητέρα του ξαπλωμένη στον καναπέ -με κλειστά μάτια. Κι έναν ιερέα να είναι γονατισμένος μπροστά της και να προσεύχεται.

"Φρίκαρα", θα πει λακωνικά για τα συναισθήματα που προέκυψαν τότε, πριν επισημάνει πως "αυτή ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου". Ευτυχώς όμως, η μητέρα του ήταν καλά. Κατάφερε μάλιστα να νικήσει δύο φορές τον καρκίνο, μέσα από την επίπονη (προβλεπόμενη) διαδικασία των εγχειρήσεων και των χημειοθεραπειών.

Όπως καταλαβαίνετε, μετά από όλα αυτά είχε ωριμάσει προ της ώρας του. Όπως θα δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο κι ο αδερφός του "ποτέ δεν έκρυψα την αλήθεια από τον Τζέιμς. Του έλεγα τα πάντα, κι ας ήταν μόλις οκτώ ετών".

Αδερφός και πατέρας, μαζί

Αν υπάρχει κάποιος που εκτέλεσε χρέη... πατέρα για εκείνον, αυτός δεν ήταν άλλος από τον αδερφό του. Μεγαλύτερος, πιο έμπειρος σε διάφορες καταστάσεις, μα πάνω απ όλα η ηρεμία που αναζητούσε κάθε φορά που νόμιζε πως τα χάνει όλα. Όταν έβλεπε πως δεν έχει ελπίδα να πετύχει αυτά που θέλει.

Όπως τότε, όταν άλλαξε ο προπονητής στο Quinnipiac. Η έλευση του Tom Moore στον πάγκο των "Bobcats" ήταν ενδεχομένως μία ευκαιρία για να κάνει την επανεκκίνηση που τόσο είχε ανάγκη. Αυτά που άκουσε όμως στην πρώτη επαφή που είχε μαζί του, δεν ήταν ακριβώς αυτά που περίμενε.

"Θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να κερδίσεις τον ρόλο σου στην ομάδα", του είχε πει. Λόγια που δεν τον έκαναν να νιώσει καλύτερα, έστω και λίγο. Βλέπετε, είχε βαρεθεί να ακούει τα ίδια και τα ίδια. Ήταν εξ αρχής σαφές πως "δεν ήταν ο εαυτός του. Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον να κάθεται άπραγος στον πάγκο. Ήταν πάντα χαμογελαστός. Τότε όμως δεν ήταν. Κι αυτό έλεγε πολλά…" θα πει ο αδερφός του. Κάπου εκεί όμως, ήρθε η κουβέντα που έκαναν.

Παρένθεση. Ο David Trottman ήταν κι αυτός παίκτης του κολεγιακού πρωταθλήματος, που όμως δεν μπόρεσε να κάνει την καριέρα που ήθελε. Γιατί; Άλλαξε ο προπονητής της ομάδας του κι έχασε τον ρόλο που είχε σε αυτή. Οπότε ήταν ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος για να του επισημάνει πως θα πρέπει όντως να παλέψει. Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό που έσπευσε να του πει ήταν πως "δεν ξέρει τι ακριβώς παίκτης είσαι". Κάπως έτσι "του έδωσα κίνητρο. Του επεσήμανα πως πρέπει να δουλέψει, πραγματικά να δουλέψει σκληρά και να δείξει σε όλους τι μπορεί να καταφέρει".

Κι αν νομίζετε πως όλα αυτά ειπώθηκαν καθαρά... συμβουλευτικά, κάνετε λάθος. Ο τόνος του ήταν πολύ πιο έντονος. Γι αυτό και όλα έγιναν όπως έπρεπε. Πως;

Μηδένισε το κοντέρ και όλα άλλαξαν

Στην παρθενική του παρουσία στο κολεγιακό πρωτάθλημα πέρασε τη γνώριμη διαδικασία. Ήτοι, αυτή του πάγκου. Αγωνίστηκε για μόλις τριάντα τέσσερα (34) λεπτά, σκοράροντας όλους κι όλους εφτά πόντους.

Στον γενικότερο προβληματισμό που είχε, ήρθε κι η πρεμιέρα της sophomore χρονιάς του για να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Τουλάχιστον στην αρχή. Έμεινε στον πάγκο στα δέκα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης με το Hartford, μέχρι να χρεωθεί με δεύτερο φάουλ ο Evann Baker, βασικό "δυάρι" του Qunnipiac. Τότε ήταν που ο Tom Moore γύρισε προς το μέρος του, κάνοντας νεύμα να ζητήσει αλλαγή.

Δεν το περίμενε να μπει τόσο γρήγορα στο παρκέ σε σημείο που έλεγε πως "σκεφτόμουν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε σχέση με την πρώτη χρονιά. Πάλι στον πάγκο θα μείνω". Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική και τον ήθελε να περνάει άμεσα στον αγωνιστικό χώρο. Ε, αυτό ήταν! Μόλις έγινε η αλλαγή και πάτησε το πόδι του στο γήπεδο, όλα άλλαξαν.

Για αρχή, θα σας πούμε ότι ευστόχησε στο πρώτο σουτ που πήρε (από τη γωνία), πριν εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή της ομάδας του σε εκείνο το παιχνίδι. Οδήγησε την αναμέτρηση στην παράταση χάρη σε τρίποντο που πέτυχε, για να ξεκινήσει με τον ίδιο τρόπο το έξτρα πεντάλεπτο. Εν τέλει, οι "Bobcats" επικράτησαν στην δεύτερη παράταση (με 85-79), με τον ίδιο να έχει 19 πόντους (με 7/14 σουτ και 3/3 βολές), 10 ριμπάουντ και 2 ασίστ. Όχι κι άσχημα.

Σε σταθερή άνοδο

Με την ιστορία να γράφεται διαφορετικά πλέον, ήταν σαφές πως είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση. Γι αυτό είδε τον χρόνο συμμετοχής του να αυξάνεται ραγδαία στη δεύτερη χρονιά του στο NCAA. Μαζί άκουσε τον προπονητή του να εκθειάζει τη διάθεση με την οποία έπαιζε άμυνα. Αν και εξαιρετικός σουτέρ, με "όπλο" την απόδοσή του στο πίσω μέρος του παρκέ κέρδισε λεπτά στο παρκέ.

Γι αυτό ολοκλήρωσε εκείνη τη χρονιά (2007-'08) ως ο δεύτερος σε χρόνο συμμετοχής παίκτης του Quinnipiac (με 793 λεπτά σε 29 παιχνίδια), ξεκινώντας παράλληλα βασικός σε 21 αναμετρήσεις. Ήταν, επίσης, τρίτος σκόρερ της ομάδας του (με 8.3 πόντους) και μαζί ένας εκ των κορυφαίων σουτέρ τριών πόντων στο κολεγιακό πρωτάθλημα (με 38.8%).

Ο Τζέιμς Φελντέιν είχε "ωριμάσει" πλέον. Δεν ήταν... παιδαρέλι, αλλά ένας νέος που είχε τον τρόπο να διεκδικήσει αυτά που ήθελε από τη ζωή. Γι αυτό στην junior χρονιά του στο Quinnipiac συνέχισε να βελτιώνει την υστεροφημία του (σκοράροντας 17 πόντους κατά μέσο όρο), πριν μπει στο "κλειστό" κλαμπ των παικτών που έχουν σημειώσει τετραψήφιο αριθμό πόντων.

Μπόρεσε να γράψει ιστορία στις 7 Ιανουαρίου 2010, όταν απέναντι στο Mount St. Mary's σημείωσε τον 1.000ό πόντο της κολεγιακής του καριέρας. Για να ολοκληρώσει εν τέλει τη συγκομιδή του, φτάνοντας τους 1.320 πόντους, που τον έφεραν στη 14η θέση της σχετικής λίστας των "Bobcats".

Όταν έκλαψε στο γήπεδο

Όλα αυτά όμως, δεν του λένε τίποτα. Κι αυτό γιατί δεν κατάφερε αυτό που πραγματικά ήθελε, δηλαδή να οδηγήσει το Quinnipiac στη March Madness. Η ευκαιρία χάθηκε μάλιστα σε ένα μόλις αγώνα. Απέναντι στο Robert Morris. Οι δύο ομάδες αναμετρούνταν TD Banknorth Sports Center του Hamden, με τον νικητή να παίρνει το εισιτήριο για την "Τρέλα του Μαρτίου" και τον ηττημένο να πηγαίνει... σπίτι του.

Το παιχνίδι ήταν κλειστό, σε τέτοιο βαθμό που κανείς εκ των δύο μονομάχων δεν είχε τον τρόπο να "χτίσει" διαφορά ασφαλείας. Κάπως έτσι φτάσαμε στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, με το παιχνίδι στο "Χ". Οι "Colonials" είχαν την τελευταία επίθεση του αγώνα, με τους "Bobcats" του Τζέιμς Φελντέιν να παίζουν την κρισιμότερη άμυνα της ιστορίας τους. Απέτυχαν όμως να κρατήσουν ανέπαφο το καλάθι τους.

Ο Velton Jones ευστόχησε για δύο, το Quinnipiac δεν αντέδρασε στα εναπομείναντα δευτερόλεπτα και κάπως έτσι έχασε την ευκαιρία να προκριθεί στη March Madness. Μέσα στους ξέφρενους πανηγυρισμούς των νικητών, υπήρχε κάτι που έκανε τους πάντες να ανατριχιάσουν. Τι ήταν αυτό; Η εικόνα του 22χρονου τότε γκαρντ να πέφτει στην αγκαλιά του προπονητή του κλαίγοντας και να ζητάει συγγνώμη.

Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη λύπη του για την τροπή που πήρε το παιχνίδι. Ήταν συντετριμμένος γιατί απέτυχε να οδηγήσει το -άσημο- κολέγιο στην παρθενική του παρουσία στη March Madness. Αυτή η εικόνα, ήταν κι η τελευταία που έμεινε από εκείνον ως παίκτη του Quinnipiac.

Εν αρχή ην η LEB Oro

Από τη στιγμή που αγωνιζόταν σε (πολύ) μικρής εμβέλειας κολέγιο, καταλαβαίνετε πως δεν γινόταν να επιλεγεί στο draft του ΝΒΑ. Από αυτό όμως μέχρι να καταλήξει στη δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας, η απόσταση είναι μεγάλη. Εν πάσει περιπτώσει, το καλοκαίρι του 2010 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Μπρεογκάν.

Η LEB Oro τον φιλοξένησε για μία διετία, πριν "σκάσει" η πρόταση από τη Φουενλαμπράδα της Liga Endesa, το 2012. Πρόλαβε βέβαια σε αυτά τα δύο χρόνια στη Μπρεογκάν να χαραχτεί στη μνήμη του κόσμου ως ένας εξαιρετικός σουτέρ και σκόρερ. Εξ ου κι η πρόταση από ομάδα της πρώτης κατηγορίας.

"Είμαι πραγματικά χαρούμενος για εκείνον. Βλέποντας από που ξεκίνησε και που έχει φτάσει, είναι κάτι πραγματικά ευχάριστο. Ωρίμασε αρκετά στο Quinnipiac. Μιλάμε για την ιστορία ενός παιδιού που δεν σταμάτησε να εξελίσσεται", θα δηλώσει ο άλλοτε προπονητής του στους "Bobcats", Tom Moore.

Ο ίδιος περικλείει όσα ζούσε στην Ισπανία σε μία φράση. "Είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Με τους σωστούς ανθρώπους στο πλευρό μου όμως, ζω το όνειρό μου", ισχυρίζεται. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να πούμε κάτι διαφορετικό επ αυτού.

Μόνο ότι έγινε ανάρπαστος στη Φουενλαμπράδα, εκεί όπου δεν βαρέθηκε να υπογράφει αυτόγραφα. "Αυτό δείχνει ότι κάνω καλή δουλειά", θα πει, για να καταλήξει λέγοντας πως "είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα βλέποντας τον κόσμο να σου ζητάει μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο".

Κι αφού έκλεισε μία ακόμη διετία στη Φουενλαμπράδα, γεμάτη τρίποντα και… κοτόπουλο με ρύζι (σ.σ.: το αγαπημένο του φαγητό), ήρθε η μεταγραφή στην Καντού και η παρθενική του παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (βλ. Eurocup). Εκεί αντιμετώπισε και τον ΠΑΟΚ τον οποίο "σκότωσε" με δικό του τρίποντο.

Η περσινή χρονιά για τον ίδιο πάντως δεν έκλεισε στην Ιταλία, αλλά στο Πουέρτο Ρίκο, με τη φανέλα των Vaqueros de Bayamón, όπου είχε 24.6 πόντους (με 44.9% στα τρίποντα), 3.4 ριμπάουντ, 3.4 ασίστ και 1.7 κλεψίματα ανά παιχνίδι (σε 17 συμμετοχές).