Ο «εγκέφαλος» του Κολοσσού Ρόδου συνδύασε εκτέλεση (14 π. με 4/6 τρ.) και δημιουργία (7 ασ.) στον αγώνα της Κυριακής με τον Ίκαρο Καλλιθέας, που έγινε στη Γλυφάδα.

Και αφού οδήγησε την ομάδα του σε νέα σπουδαία νίκη, μίλησε στο SPORT 24…

-Από τους 2, 4 και 6 πόντους, που είχες στους προηγούμενους αγώνες, σκαρφάλωσες στους... 14 συνυπογράφοντας την τρίτη εκτός έδρας του Κολοσσού. Τι ακριβώς συνέβη; Υπήρξε εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του Τζάρεντ και του... Τζόρνταν;

«Αισθάνθηκα πολύ καλά απέναντι στον Ικαρο. Πήρα κάποια σουτ παραπάνω από ό,τι συνηθίζω, που βρήκαν τον στόχο τους. Ξέρετε τι συμβαίνει; Δεν με νοιάζει να σουτάρω εγώ. Δεν το έχω στο μυαλό μου, δεν με βασανίζει όπως άλλους παίκτες που αγωνίζονται έχοντας την μπάλα στα χέρια τους. Αυτό που έρχεται πρώτο στη σκέψη μου και ενεργοποιεί τα νεύρα του εγκεφάλου μου είναι να πασάρω, να κάνω ευτυχισμένους τους συμπαίκτες μου. Ετσι ήμουν πάντα, στο γυμνάσιο, στο κολέγιο και τώρα στην επαγγελματική διαδρομή μου».

-Υπό αυτό το πρίσμα πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις δημιουργία και εκτέλεση; Φαντάζομαι είναι κάτι που σου ζητάει ο κόουτς Σφαιρόπουλος ή τουλάχιστον που απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ.

«Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται χρόνος για να μπορέσεις να συνδυάσεις και τα δύο. Τον τελευταίο καιρό, με την καθοδήγηση του κόουτς Σφαιρόπουλου, προσπαθώ να γίνομαι πιο απειλητικός, όχι μόνο μέσω της δημιουργίας, αλλά και με ένα καλό, ανοικτό σουτ. Χαίρομαι γιατί αυτά τα ανοικτά σουτ κατέληξαν στο διχτάκι και πήραμε μια σπουδαία νίκη επί ενός πολύ ανταγωνιστικού αντιπάλου, ειδικά στην έδρα του».

-Πώς θα αποκωδικοποιούσες την αγωνιστική ταυτότητα που έχει οδηγήσει τον Κολοσσό σε έξι νίκες;

«Υπάρχει ένας συνδυασμός που φέρνει τις νίκες στον Κολοσσό. Στην ομάδα υπάρχουν εξαιρετικοί χαρακτήρες. Το δεύτερο είναι ότι όλοι θέλουμε να κερδίζουμε και φυσικά ο προπονητής κάνει καταπληκτική δουλειά. Κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε καλύτεροι, υπάρχει εμπιστοσύνη σε αυτό που έχουμε ξεκινήσει και το μόνο που μένει είναι να συνεχίσουμε να αποδεικνύουμε στο γήπεδο ότι στις προπονήσεις η δουλειά που γίνεται είναι πάρα πολύ σοβαρή».

-Κάποιοι, πάντως, αντιλαμβάνονται ότι είστε τόσο φορμαρισμένοι, ώστε το μόνο που επιχειρούν να προβλέψουν είναι το εύρος της διαφοράς στις νίκες σας. Εσείς είστε υπεύθυνοι για αυτό με το να συνθλίβετε τον τελευταίο μήνα τους αντιπάλους σας. Αντιπάλους με βαρύ όνομα και ιστορία...

«Δεν ξέρω. Ακόμη είναι πολύ νωρίς για να βγαίνουν τέτοια συμπεράσματα ή να μπαίνουν ταμπέλες στις ομάδες. Βρισκόμαστε στην ένατη αγωνιστική και ακόμη έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Δεν πρέπει να είμαστε υπεραισιόδοξοι, ούτε να ενθουσιαζόμαστε περισσότερο από το κανονικό. Το μυστικό είναι να διαχειρίζεσαι τις νίκες και τις ήττες αρμονικά, να υπάρχει ισορροπία. Ούτε να πετάς στα σύννεφα έπειτα από μια καλή εμφάνιση, ούτε να γίνεσαι ένα με το χώμα στις ήττες. Ισορροπία».

-Στο κλειστό της Γλυφάδας είδαμε όλη τη φαμίλια Τζόρνταν. Τι σχέδια κάνετε για τα Χριστούγεννα;

«Η οικογένειά μου είναι εδώ και θα κάνουμε μαζί Χριστούγεννα. Τη Δευτέρα (20/12) θα πάμε για ένα διήμερο στην Κωνσταντινούπολη και θα επιστρέψουμε στην Αθήνα για τις γιορτές. Και φυσικά μετά στη Ρόδο, όπου είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη ζωή και από τους ανθρώπους. Ειλικρινά, νιώθω ευλογημένος που βρέθηκα σε ένα τόσο ζεστό περιβάλλον και μακάρι να μπορέσω να βοηθήσω την ομάδα μου να εκπληρώσει τους στόχους της. Πρέπει να φύγω τώρα, με φωνάζουν να ανέβω στο πούλμαν. Καλές Γιορτές σε όλους, με υγεία και ευτυχία»...

-Μια τελευταία ερώτηση. Πώς είναι, αλήθεια, να κουβαλάς το βάρος του ονόματός σου; Οχι τώρα στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στην πατρίδα σου, στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ;

(γελάει) «Από μικρός δέχομαι πλάκες για το επώνυμό μου. Στο σχολείο, στη γειτονιά, παντού. Σκεφτείτε, μάλιστα, ότι το όνομα του πατέρα μου είναι... Μάικλ! Και όταν έπαιζε εκείνος μπάσκετ, σε ένα μικρό κολέγιο, το Μπέιτς, φορούσε το 23! Πολύ πριν από τον μεγάλο Μάικλ Τζόρνταν. Δεν είναι απίστευτο; Οπότε καταλαβαίνετε τι συμβαίνει στην οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Μέσα στο ίδιο σπίτι υπάρχουν δύο Τζόρνταν, ένας παλαίμαχος και ένας εν ενεργεία αθλητής. Τουλάχιστον εγώ στην κολεγιακή ομάδα του Μάριστ φορούσα το 25»...