Tην προπερασμένη Δευτέρα ως ελληνικό (και όχι μονάχα μπασκετικό) έθνος γιορτάζαμε την 34η επέτειο του θριάμβου του ’87.

Πέρασαν δέκα μέρες από τότε και σήμερα, ιδού το Ζάγκρεμπ, ιδού και το πήδημα!

Το πήδημα των Μαυριτανών, όπως μας είχε αποκαλέσει ο συχωρεμένος ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι και γι αυτό κιόλας με το που έγινε η ρεπετισιόν στον ημιτελικό του ’89, ο Παναγιώτης Φασούλας ωρυόταν στους διαδρόμους του Dom Sportova και μας ανάγκασε να βάλουμε μπιπ στον ήχο.

Έτσι… αυτώνει η Μαυριτανία!

Μέχρι το μεθεπόμενο παιχνίδι

Στις 10 Ιουνίου του ’87 είχα ρωτήσει τον Γκάλη εάν η νίκη επί της Ιταλίας ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του.

«Είναι, μέχρι το επόμενο παιχνίδι», μου αποκρίθηκε τότε.

Δεν του έκανα την ίδια ερώτηση μετά τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, ούτε μετά τον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση.

Εάν τον ρωτούσα το βράδυ της 14ης Ιουνίου θα μπορούσε να παραποιήσει κομματάκι την ατάκα του.

Είναι (η πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας μου) μέχρι το μεθεπόμενο παιχνίδι!

Γιατί το μεθεπόμενο και όχι το επόμενο;

Πλέι μέικερ το 1988

Διότι έναν χρόνο αργότερα στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Ρότερνταμ η Εθνική ηττήθηκε από τους Σοβιετικούς με 82-77 και αυτή η ήττα απέβη μοιραία στο κυνήγι της πρόκρισης για τους επιγενόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Σεούλ, όπου οι λεγάμενοι έριξαν στο κανναβάτσο τους Γιουγκοσλάβους και τους Αμερικανούς και ανέβηκαν στο θρόνο.

Σε εκείνο το ματς της 4ης Ιουλίου του ’88 ο συχωρεμένος ο Κώστας Πολίτης έβαλε τον Γκάλη να παίξει πλέι μέικερ, επειδή προερχόταν από την απουσία του στο βασικό μέρος της προετοιμασίας.

Ως πόιντ γκαρντ (μια θέση στην οποία είχε διαπρέψει με το Seton Hall) o «Γκάνγκστερ» έβαλε 34 πόντους, αλλά όπως έλεγε παλιά και ο Τάκης Μάγλος (για εντελώς διαφορετικό λόγο), «έχω κι άλλο»!

Είχε όντως κι άλλο.

Το τρίποντο του Φάνη

Είχε επίσης πίσω η αχλάδα την ουρά!

Πέρασαν δώδεκα μήνες από εκείνες τις μέρες και η ουρά της αχλάδας έπνιξε πάλι τους λεγάμενους!

Σαν σήμερα, μέρα Σάββατο, 24 Ιουνίου του 1989, δέκα έξι χρόνια πριν από το τρίποντο του Διαμαντίδη από την πάσα του Ζήση στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 με τη Γαλλία, η Ελλάδα βίωσε και απόλαυσε το πρώτο «Βάλ’ το αγόρι μου»!

Για την ακρίβεια στο Ζάγκρεμπ εκτυλίχθηκε η φάση «Βάλ’ το χοντρό αγόρι μου»!

Απέμεναν 51 δευτερόλεπτα για τη λήξη του ημιτελικού με τη Σοβιετική Ένωση, ο (πιεζόμενος από τους Σοβιετικούς) Γκάλης πέρασε από την εσωτερική, πάτησε κιόλας τη γραμμή του άουτ (χωρίς ωστόσο να το πάρουν χαμπάρι οι διαιτητές) και πέταξε την μπάλα στον Χριστοδούλου.

Τα σηκωμένα χέρια του Νικ

Ο Φάνης είναι ήδη οπλισμένος, το… μπουμπουνάει ακαριαία και την ίδια στιγμή ο Νικ διαισθανόμενος την κατάληξη της φάσης σηκώνει τα χέρια του και πανηγυρίζει!

Σκηνές απείρου κάλους τωόντι.

Μετά το τρίποντο με το οποίο γράφτηκε το 81-80 οι Σοβιετικοί (όπως και το 1987 με τον Γιοβάισα, αλλά όπως το επιχείρησαν και οι Γάλλοι το 2005 με τον Ριγκοντό) είχαν την ευκαιρία και μάλιστα με πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους να απαντήσουν.

Την είχαν, αλλά την πέταξαν στα σκουπίδια από το λάθος του Γκούνταρς Βέτρα και στο επόμενο κλικ αγάλλεται η Ελλάς!

Μετά από 31 χρόνια ο Φάνης μίλησε και γι’ αυτή τη φάση τον περασμένο Οκτώβριο στην αποκαλυπτική συνέντευξη του στο SPORT24, ενώ οι πρωταγωνιστές της ιστορίας έχουν ανακαλέσει τις αναμνήσεις τους στο ντοκιμαντέρ «Τα καλύτερα μας χρόνια» που προβλήθηκε από την Cosmote TV το καλοκαίρι του 2015.

ΥΓ: Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας να κλαις, που λέει και ο εθνικός ποιητής μας, εκτός κι αν ο Καλάθης και ο Σλούκας, όπως είπε σήμερα ο Πιτίνο, μας οδηγήσουν στη Γη της Επαγγελίας και η Βικτόρια δεν αποδειχθεί η χώρα του ποτέ!