Αγαπητέ μου Βασίλη,

Είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς, όπως άρχιζαν οι επιστολές της παλιάς εποχής...

Εύχομαι να πιάσει η ευχή μου, διότι ειλικρινά αναρωτιέμαι πόσο καλά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ξαφνικά αφήνει την μπάλα του αδέσποτη, ενώ -όπως λένε και στο χωριό μου- είναι ούλος του μπάσκετ!

Δεν ξέρω πώς το λένε αυτό στο δικό σου το χωριό, αλλά το νόημα δεν αλλάζει, άλλωστε πριν από πέντε χρόνια που σου ζήτησα να αυτοσυστηθείς μου είχες πει αυτολεξεί ότι "είμαι ένας ψυχάκιας".

Αγαπητέ μου ψυχάκια, λοιπόν...

Πρώτα απ’ όλα να είσαι καλά και όπως σου είχε ευχηθεί πριν από τρεις μήνες μέσω του SPORT24 ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς: "Να χαρείς τη ζωή σου, διότι έχεις κάνει πολλές θυσίες, να είσαι ευτυχισμένος μαζί με την οικογένεια σου και να κάνεις αυτό που γουστάρεις"!

Στ' αλήθεια δεν ξέρω τι γουστάρεις να κάνεις...

Αυτή τη στιγμή που ακόμη ψάχνεις τα πατήματα της επόμενης ζωής σου, μπορεί να μην το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος...

Είναι περιττό να περιγράψω πόσο ανταγωνιστικός, φιλόδοξος, δυναμικός, μαχητικός, πεπεισμένος για τον εαυτό σου και εγωιστής είσαι, άλλωστε αυτά αποτελούν τα χαρακτηριστικά του ζωδίου σου...

Λέων, μαθές!

Τα λιοντάρια είναι οι βασιλιάδες της ζούγκλας, φαντάζομαι πως κάποιο σχετικό παραμυθάκι θα έχεις πει στα έξι παιδιά σου... Γελώ τώρα που το γράφω αυτό, αλλά θυμάμαι μια ατάκα του Ντέιβιντ Μπλατ πριν από τρία χρόνια στο Ηράκλειο...

Του ζήτησα να σε χαρακτηρίσει με μια λέξη...

"Θρύλος" μου απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ύστερα γέλασε και συμπλήρωσε: "Αλλά πώς γίνεται ένας θρύλος να έχει πέντε παιδιά;". Αστειευόταν, στο μεταξύ εσύ γέννησες και έκτο παιδί και πέρα από το επίδομα πολυτεκνίας, σου χρειάζεται κι ένα βαν για να πηγαινοέρχεστε!

Πολλές φορές σε αναζήτησα στο τηλέφωνο και μου επέστρεφες την κλήση την επόμενη μέρα.

"Συγνώμη, αλλά κάποιο από τα παιδιά είχε πάρει το κινητό μου" δικαιολογούσουν. Ηθικό δίδαγμα: εκτός από βαν, χρειάζεσαι και μια βόλτα στον πλησιέστερο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.

Σε γνώρισα όταν ήσουν έφηβος κι ενώ δεν είχες, λέει, γεμίσει το μάτι του Τάσου Δελημπαλταδάκη που σε κόζαρε σε ένα ματς Ιωνικός Νικαίας - Λάρισα και θεώρησε πως έχασε τον χρόνο του!

Έκτοτε το φυσάει και δεν κρυώνει, θεωρώντας πως αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του στο μπάσκετ. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους και πάσχουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση...

Εσύ πάλι, καμία σχέση: εξ απαλών ονύχων, από τότε που σε πήγε ο συχωρεμένος ο πατέρας σου στο Αλεξάνδρειο για να δείτε ένα ματς του Αρη και σε μάγεψε η πορτοκαλί μπάλα, δεν πίστευες απλά ότι θα κατακτήσεις τον κόσμο... Εσύ παλικάρι μου πίστευες ότι ο κόσμος σου ανήκει!

Το είπε άλλωστε αυτό με τη δική του αλληγορική και ενίοτε δυσνόητη μανιέρα ο Βαγγέλης Αγγέλου, όταν σε γνώρισε από κοντά και νταλαβερίστηκε μαζί σου στο Μαρούσι...

"Ας πούμε ότι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι ο Τζορτζ Μπους, ο Μπιν Λάντεν και ο Σπανούλης και έχουν μπροστά τους μια μπριζόλα. Ξαφνικά λοιπόν σβήνουν τα φώτα. Όταν ξανανάψουν οι δυο θα κρατάνε ξεκρέμαστα τα πιρούνια τους στο χέρι και ο Βασίλης θα... έχει περάσει στο επιδόρπιο"!

Τι είπε ρε ο "Τρέλαρχος", καλή του ώρα στο Κάιρο...

Σπολλάτη σου, λοιπόν, τώρα που αποφάσισες να βγεις στη σύνταξη, έστω κι αν αυτό ήταν το βουβό αντίο ενός unsung hero…

Τηρουμένων των αναλογιών-ας όψονται η πανδημία και ο τραυματισμός- κατάντησες κι εσύ ένας άψαλτος ήρωας! Μη σκοτίζεσαι, και ο Γκάλης κάπως έτσι έφυγε και μάλιστα δραπετεύοντας από τα στενάκια του Μετς.

Ηταν 26 Ιουνίου του 2021, λίγα λεπτά πριν από τις 17:00, όταν χάλασες σε πολλούς τη σαββατιάτικη σιέστα: εκείνο το απομεσήμερο ανακοίνωσες ότι βγαίνεις στη σύνταξη, άλλωστε είχες κατοχυρώσει αυτό το δικαίωμα, όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις...

Στην τελευταία αποστροφή της ανάρτησης σου, υπέγραφες ως "ένα παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ...".

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα...

Για την ακρίβεια τύποις, αλλά και κατ' ουσίαν θα είναι η πρώτη ημέρα της επόμενης ζωής σου...

Τώρα πια δεν είσαι το παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ, αλλά κάποιος που είδε τα όνειρα του να ξεπερνούν τη φαντασία του...

Πριν από 13 χρόνια, στο στούντιο της ΕΡΤ ένας πρόγονος σου στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα, ο Γιώργος Σιγάλας μου είχε πει με μεγάλη δόση κυνισμού πως "η απόσυρση ενός αθλητή είναι ο πρώτος θάνατος του"!

Χοντράδα, αλλά συμφώνησαν πολλοί μαζί του...

Σήμερα, αγαπητέ Βασίλη, θα μάθουμε τι θα συμβεί στο επέκεινα: τι θα κάνεις εσύ για τον εαυτό σου και τι θα κάνει ο

Ολυμπιακός για σένα...

Δεν ξέρω εάν ξαναβάλεις τη φανέλα με το Νο 7 για μια έκτακτη εμφάνιση μπροστά σε κόσμο, σε κάποιο ματς, που θα είναι το αποχαιρετιστήριο, κάτι σαν "Last Dance".

Δεν ξέρω επίσης εάν σε θέλγει να γίνεις προπονητής, να ασχοληθείς διοικητικά με το μπάσκετ, να ανοίξεις μια ακαδημία, να το γυρίσεις στο πάντελ ή να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και να γίνεις ένας ένδοξος ξωμάχος...

Αυτό που σου εύχομαι είναι πως ό,τι κι αν αποφασίσεις, να βγαίνει από την ψυχή σου και να σε γεμίζει, τώρα που αρχίζεις μια καινούργια ζωή... Και για να μείνω πιστός στο πνεύμα του προλόγου μου με τις παλιές επιστολές, κλείνω εδώ με έναν επίλογο...

Σου στέλνω τας καλυτέρας των ευχών μου και τους πλέον φιλικούς χαιρετισμούς μου...

Υμέτερος,

Βασίλης Σκουντής