Βασιλόπουλος: "Δεν πάω σε καμία μάχη"
Ο Π. Βασιλόπουλος πάει για πρώτη φορά σε Final 4 και τονίζει στο SPORT 24 ότι δεν πρόκειται για μάχη, αλλά για γιορτή. Στην οποία, όμως, θα... σπάσει τα πόδια του για να πανηγυρίσει (vids)
Ο Γιάννης Ιωαννίδης έλεγε ότι "
η άμυνα παίρνει πρωταθλήματα" και εν πολλοίς είχε δίκιο. Σε αγώνες που κρίνονται τίτλοι, σε φάσεις που κρίνονται νίκες και σε στιγμές που κρίνονται... καριέρες πρέπει να αντιστρέψεις την πεμπτουσία του μπάσκετ (να βάλεις την μπάλα μέσα) και να ακολουθήσεις την εντολή "μη φας καλάθι". Τα Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα είναι όντως τα κορυφαία μπασκετικά ραντεβού της Ευρώπης, έχουν τις καλύτερες κατά τεκμήριο ομάδες της σεζόν και παρότι αυτά τα δεδομένα υπόσχονται θέαμα και επιθετικό μπάσκετ, το βράδυ της 3ης Μαϊου κανείς δεν θα θυμάται ποιος μάγεψε τα πλήθη, αλλά όλοι θα μείνουν στο ποιος πήρε το τρόπαιο.
Ο Ολυμπιακός του Παναγιώτη Γιαννάκη έχει αυτή τη φιλοσοφία. Η υπομονή, η μεγάλης διάρκειας συγκέντρωση και η πιεστική με ομαδικό πνεύμα άμυνα που ζητάει ο "δράκος" από τους παίκτες του σε κάθε ματς, είναι τα στοιχεία που έχουν αλλάξει την εικόνα της ομάδας και την έχουν αναγάγει σε ισότιμη διεκδικήτρια του τροπαίου. Και από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι πρέπει στο Βερολίνο, να παίξουν πρωτίστως άμυνα, αυτό σημαίνει ότι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος πρέπει (για μια ακόμη φορά) να δείξει το δρόμο.
" Το θέμα δεν είναι να παίξω μόνο εγώ άμυνα" λέει ο Βασιλόπουλος στο SPORT 24 και συνεχίζει: " Στο Φάιναλ Φορ παίζεις δύο αγώνες και πρέπει να παίξεις όσο πιο ομαδικά μπορείς σε όλα τα επίπεδα και στα δύο μισά του παρκέ. Οι καλές άμυνες πρέπει να βγουν από όλους. Με έναν δεν γίνεται δουλειά". Όντως, αλλά αν θυμηθεί κανείς το "κλείδωμα" του Ιγκόρ Ρακόσεβιτς μέσα στο ΣΕΦ με αντίπαλο την Τάου, τα αμυντικά προβλήματα που είχε ο Ολυμπιακός γύρω στο Νοέμβριο, όταν ο Βασιλόπουλος ήταν τραυματίας και το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην αμυντική φιλοσοφία της ομάδας ο Έλληνας φόργουορντ, φτάνει στο συμπέρασμα ότι με έναν σαν κι αυτόν, γίνεται η μισή δουλειά!
Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος φοράει τη φανέλα με το Νο13 σε μια ομάδα όπου αυτός ο αριθμός λογίζεται ως... ακατανόμαστος, εξαιτίας της αντιπαλότητας με τον Παναθηναϊκό. Λόγια του... αέρα. Κάποτε, πριν από 15 περίπου χρόνια, αυτός ο αριθμός ήταν απαγορευμένος στον Πειραιά από τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος δεν ήθελε να τον φοράει κανείς σε ομάδα του. Στα Φάιναλ Φορ του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα από το "12" πηγαίναμε κατευθείαν στο "14". Ο "ξανθός" έλεγε πως το νούμερο ήταν γρουσούζικο. Αλλά το ξόρκι δεν έπιασε. Αντίθετα, στη Ρώμη, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν είχε τέτοια προβλήματα. Ο Κρίστιαν Βελπ ήταν μια χαρά με το 13 στην πλάτη και ο Ολυμπιακός ακόμη καλύτερα με την κούπα στα χέρια. Ο Βασιλόπουλος πάντως, έχει απαντήσεις πολλάκις για την επιλογή του αριθμού: " Δεν μπορώ να τα καταλάβω αυτά τα πράγματα και επειδή είμαι αντιδραστικός, ήθελα να φοράω αυτό το νούμερο!".
Τέλος πάντων, με αυτό το νούμερο, ο Βασιλόπουλος κλείνει σε λίγο τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό. Και μαζί με τον Γιάννη Μπουρούση που είναι κι αυτός από την παλιά φρουρά έχουν ακούσει πάρα πολλά. Ότι είναι λούζερς, ότι δεν αντέχουν στα δύσκολα, ότι δεν μπορούν να κατακτήσουν ένα τρόπαιο, δεν είναι σε θέση να κερδίσουν τον 5ο τελικό στα ελληνικά πλέι οφ, ότι είναι καλοί παίκτες, αλλά "λίγοι". Τώρα, οι δυο τους πάνε στο Βερολίνο και στο πρώτο Φάιναλ Φορ μετά από δέκα χρόνια για τον Ολυμπιακό. Δικαίωση;
" Όχι, δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι. Οι απαιτήσεις του κόσμου και η νοοτροπία που επικρατεί στην Ελλάδα είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει", λέει την ώρα που δείχνει να υπολογίζει πόσα έχει ακούσει ή διαβάσει. " Ξέρεις κάτι; Πρέπει να μάθεις να κλείνεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου, για να μην επηρεάζεσαι. Πρέπει να κρατάς μόνο μόνο εκείνα που σε κάνουν καλύτερο και σε βάζουν στη διαδικασία να βελτιωθείς και να επιστρέψεις την επόμενη μέρα καλύτερος και δριμύτερος στο γήπεδο. Εμείς θέλαμε πάρα πολύ να φτάσουμε σε ένα Φάιναλ Φορ και τώρα νιώθουμε ότι παίρνουμε κάτι που μας αξίζει".
Ο ίδιος, φέτος, με 4.5 πόντους και 2.7 ριμπάουντ μέσο όρο στην Ευρωλίγκα μπορεί να μην είναι... εντυπωσιακός στα χαρτιά, αλλά παραμένει πολύτιμος μέσα στο γήπεδο. Άλλωστε, ο δικός του ρόλος είναι συγκεχυμένος. Καλείται να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας στις θέσεις 2 και 3, αλλά ενίοτε και στον άσο ή στο "τέσσερα", να δώσει ενέργεια, βοήθειες στην άμυνα, να πάρει ριμπάουντ, να εκτελέσει όταν χρειαστεί και να βάλει σουτ σαν αυτό στη Μαδρίτη με το οποίο "καθάρισε" το ματς και ο Ολυμπιακός πήρε την πρόκριση.
Τώρα, στο Βερολίνο θα βρει απέναντί του τον Παναθηναϊκό σε έναν ημιτελικό που έχει τραβήξει πάνω του όλα τα βλέμματα σαν το δέντρο που μπορεί να κρύψει ένα ολόκληρο δάσος. "Εμείς δεν αλλάζουμε τη φιλοσοφία μας. Για εμάς ο ημιτελικός θα έχει την ίδια ακριβώς φιλοσοφία που έχουμε και σε άλλα ματς. Το ότι παίζουμε με τον Παναθηναϊκό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε την οπτική γωνία μας. Πρέπει να μείνουμε συγκεντρωμένοι στο πλάνο και την τακτική με τα οποία φτάσαμε ως εδώ".
Ναι, αλλά για πολλούς αυτή είναι μια μάχη! " Μπα, εγώ το βλέπω σαν γιορτή. Είναι το πρώτο Φάιναλ Φορ της καριέρας μου και θέλω να το ζήσω και να το χαρώ, όσο καλύτερα μπορώ. Δεν πάω σε καμία μάχη. Πάω να παίξω σε δύο αγώνες στους οποίους θέλω να κερδίσω. Όπως θέλω να κερδίζω παντού". Οκ, μπορεί μέσα στο γήπεδο, οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού να έχουν τη σωστή αντιμετώπιση για το μεταξύ τους ματς, αλλά συμβαίνει το ίδιο και με τους οπαδούς τους;
" Αυτό το κομμάτι το φοβάμαι και εύχομαι να μη συμβεί τίποτα. Βέβαια, οι ευχές μας σπάνια πιάνουν τόπο, αλλά από την άλλη έχω μεγάλη περιέργεια πως θα συμπεριφερθούν οι οπαδοί των δύο ομάδων σε ουδέτερο γήπεδο και κυρίως ξένο έδαφος με άλλους νόμους. Αν δεν γίνει τίποτα κακό, ίσως καταλάβουμε ότι στην Ελλάδα απλώς βολεύουν κάποιους τα επεισόδια και αφήνουν να συμβούν".
Την ώρα που μιλάμε, κάνουμε και οι δύο ένα rewind στο χρόνο. " Που ήσουν πριν από δέκα χρόνια, το 1999;" μου λέει και συνειδητοποιώ ότι την προηγούμενη φορά που ο Ολυμπιακός πήγε σε Φάιναλ Φορ, του λόγου μου πήγαινα ακόμη Λύκειο!. " Καλή ερώτηση..., δεν την απαντάς και εσύ" του λέω. "Α, το 99; Κάτσε να θυμηθώ. Σίγουρα ήμουν στο χωριό μου και ακόμη πιο σίγουρα δεν θυμάμαι να παρακολουθώ το Φάιναλ Φορ. Τότε, στο χωριό δεν ήταν εύκολο να δεις μπάσκετ και το μυαλό των παιδιών ήταν να βγουν έξω να παίξουν. Ούτε άλλα Φάιναλ Φορ θυμάμαι από τη δεκαετία του 90".
Ναι, αλλά τώρα πάει σε ένα από αυτά. Περίεργο πράγμα η μοίρα. Μπορεί να σου φέρει πράγματα, που ούτε καν είχε επιθυμήσει. " Ναι, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια που είμαι στον Ολυμπιακό, το επιθυμώ διακαώς! Για αυτό σπάμε τα πόδια μας και τα δίνουμε όλα σε κάθε αγώνα. Για τέτοιες επιτυχίες. Και ακόμη περισσότερο επιθυμώ ένα τρόπαιο με τον Ολυμπιακό. Θέλω να σηκώσω μια κούπα! Να τελειώσει ένας αγώνας και να είμαι εγώ αυτός που θα πανηγυρίσει". Πώς;
" Το πώς δεν το ξέρω. Θα μου 'ρθει αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή...".
Highlights του Παναγιώτη Βασιλόπουλου
Ο Ολυμπιακός του Παναγιώτη Γιαννάκη έχει αυτή τη φιλοσοφία. Η υπομονή, η μεγάλης διάρκειας συγκέντρωση και η πιεστική με ομαδικό πνεύμα άμυνα που ζητάει ο "δράκος" από τους παίκτες του σε κάθε ματς, είναι τα στοιχεία που έχουν αλλάξει την εικόνα της ομάδας και την έχουν αναγάγει σε ισότιμη διεκδικήτρια του τροπαίου. Και από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι πρέπει στο Βερολίνο, να παίξουν πρωτίστως άμυνα, αυτό σημαίνει ότι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος πρέπει (για μια ακόμη φορά) να δείξει το δρόμο.
" Το θέμα δεν είναι να παίξω μόνο εγώ άμυνα" λέει ο Βασιλόπουλος στο SPORT 24 και συνεχίζει: " Στο Φάιναλ Φορ παίζεις δύο αγώνες και πρέπει να παίξεις όσο πιο ομαδικά μπορείς σε όλα τα επίπεδα και στα δύο μισά του παρκέ. Οι καλές άμυνες πρέπει να βγουν από όλους. Με έναν δεν γίνεται δουλειά". Όντως, αλλά αν θυμηθεί κανείς το "κλείδωμα" του Ιγκόρ Ρακόσεβιτς μέσα στο ΣΕΦ με αντίπαλο την Τάου, τα αμυντικά προβλήματα που είχε ο Ολυμπιακός γύρω στο Νοέμβριο, όταν ο Βασιλόπουλος ήταν τραυματίας και το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην αμυντική φιλοσοφία της ομάδας ο Έλληνας φόργουορντ, φτάνει στο συμπέρασμα ότι με έναν σαν κι αυτόν, γίνεται η μισή δουλειά!
Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος φοράει τη φανέλα με το Νο13 σε μια ομάδα όπου αυτός ο αριθμός λογίζεται ως... ακατανόμαστος, εξαιτίας της αντιπαλότητας με τον Παναθηναϊκό. Λόγια του... αέρα. Κάποτε, πριν από 15 περίπου χρόνια, αυτός ο αριθμός ήταν απαγορευμένος στον Πειραιά από τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος δεν ήθελε να τον φοράει κανείς σε ομάδα του. Στα Φάιναλ Φορ του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα από το "12" πηγαίναμε κατευθείαν στο "14". Ο "ξανθός" έλεγε πως το νούμερο ήταν γρουσούζικο. Αλλά το ξόρκι δεν έπιασε. Αντίθετα, στη Ρώμη, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν είχε τέτοια προβλήματα. Ο Κρίστιαν Βελπ ήταν μια χαρά με το 13 στην πλάτη και ο Ολυμπιακός ακόμη καλύτερα με την κούπα στα χέρια. Ο Βασιλόπουλος πάντως, έχει απαντήσεις πολλάκις για την επιλογή του αριθμού: " Δεν μπορώ να τα καταλάβω αυτά τα πράγματα και επειδή είμαι αντιδραστικός, ήθελα να φοράω αυτό το νούμερο!".
Τέλος πάντων, με αυτό το νούμερο, ο Βασιλόπουλος κλείνει σε λίγο τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό. Και μαζί με τον Γιάννη Μπουρούση που είναι κι αυτός από την παλιά φρουρά έχουν ακούσει πάρα πολλά. Ότι είναι λούζερς, ότι δεν αντέχουν στα δύσκολα, ότι δεν μπορούν να κατακτήσουν ένα τρόπαιο, δεν είναι σε θέση να κερδίσουν τον 5ο τελικό στα ελληνικά πλέι οφ, ότι είναι καλοί παίκτες, αλλά "λίγοι". Τώρα, οι δυο τους πάνε στο Βερολίνο και στο πρώτο Φάιναλ Φορ μετά από δέκα χρόνια για τον Ολυμπιακό. Δικαίωση;
" Όχι, δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι. Οι απαιτήσεις του κόσμου και η νοοτροπία που επικρατεί στην Ελλάδα είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει", λέει την ώρα που δείχνει να υπολογίζει πόσα έχει ακούσει ή διαβάσει. " Ξέρεις κάτι; Πρέπει να μάθεις να κλείνεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου, για να μην επηρεάζεσαι. Πρέπει να κρατάς μόνο μόνο εκείνα που σε κάνουν καλύτερο και σε βάζουν στη διαδικασία να βελτιωθείς και να επιστρέψεις την επόμενη μέρα καλύτερος και δριμύτερος στο γήπεδο. Εμείς θέλαμε πάρα πολύ να φτάσουμε σε ένα Φάιναλ Φορ και τώρα νιώθουμε ότι παίρνουμε κάτι που μας αξίζει".
Ο ίδιος, φέτος, με 4.5 πόντους και 2.7 ριμπάουντ μέσο όρο στην Ευρωλίγκα μπορεί να μην είναι... εντυπωσιακός στα χαρτιά, αλλά παραμένει πολύτιμος μέσα στο γήπεδο. Άλλωστε, ο δικός του ρόλος είναι συγκεχυμένος. Καλείται να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας στις θέσεις 2 και 3, αλλά ενίοτε και στον άσο ή στο "τέσσερα", να δώσει ενέργεια, βοήθειες στην άμυνα, να πάρει ριμπάουντ, να εκτελέσει όταν χρειαστεί και να βάλει σουτ σαν αυτό στη Μαδρίτη με το οποίο "καθάρισε" το ματς και ο Ολυμπιακός πήρε την πρόκριση.
Τώρα, στο Βερολίνο θα βρει απέναντί του τον Παναθηναϊκό σε έναν ημιτελικό που έχει τραβήξει πάνω του όλα τα βλέμματα σαν το δέντρο που μπορεί να κρύψει ένα ολόκληρο δάσος. "Εμείς δεν αλλάζουμε τη φιλοσοφία μας. Για εμάς ο ημιτελικός θα έχει την ίδια ακριβώς φιλοσοφία που έχουμε και σε άλλα ματς. Το ότι παίζουμε με τον Παναθηναϊκό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε την οπτική γωνία μας. Πρέπει να μείνουμε συγκεντρωμένοι στο πλάνο και την τακτική με τα οποία φτάσαμε ως εδώ".
Ναι, αλλά για πολλούς αυτή είναι μια μάχη! " Μπα, εγώ το βλέπω σαν γιορτή. Είναι το πρώτο Φάιναλ Φορ της καριέρας μου και θέλω να το ζήσω και να το χαρώ, όσο καλύτερα μπορώ. Δεν πάω σε καμία μάχη. Πάω να παίξω σε δύο αγώνες στους οποίους θέλω να κερδίσω. Όπως θέλω να κερδίζω παντού". Οκ, μπορεί μέσα στο γήπεδο, οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού να έχουν τη σωστή αντιμετώπιση για το μεταξύ τους ματς, αλλά συμβαίνει το ίδιο και με τους οπαδούς τους;
" Αυτό το κομμάτι το φοβάμαι και εύχομαι να μη συμβεί τίποτα. Βέβαια, οι ευχές μας σπάνια πιάνουν τόπο, αλλά από την άλλη έχω μεγάλη περιέργεια πως θα συμπεριφερθούν οι οπαδοί των δύο ομάδων σε ουδέτερο γήπεδο και κυρίως ξένο έδαφος με άλλους νόμους. Αν δεν γίνει τίποτα κακό, ίσως καταλάβουμε ότι στην Ελλάδα απλώς βολεύουν κάποιους τα επεισόδια και αφήνουν να συμβούν".
Την ώρα που μιλάμε, κάνουμε και οι δύο ένα rewind στο χρόνο. " Που ήσουν πριν από δέκα χρόνια, το 1999;" μου λέει και συνειδητοποιώ ότι την προηγούμενη φορά που ο Ολυμπιακός πήγε σε Φάιναλ Φορ, του λόγου μου πήγαινα ακόμη Λύκειο!. " Καλή ερώτηση..., δεν την απαντάς και εσύ" του λέω. "Α, το 99; Κάτσε να θυμηθώ. Σίγουρα ήμουν στο χωριό μου και ακόμη πιο σίγουρα δεν θυμάμαι να παρακολουθώ το Φάιναλ Φορ. Τότε, στο χωριό δεν ήταν εύκολο να δεις μπάσκετ και το μυαλό των παιδιών ήταν να βγουν έξω να παίξουν. Ούτε άλλα Φάιναλ Φορ θυμάμαι από τη δεκαετία του 90".
Ναι, αλλά τώρα πάει σε ένα από αυτά. Περίεργο πράγμα η μοίρα. Μπορεί να σου φέρει πράγματα, που ούτε καν είχε επιθυμήσει. " Ναι, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια που είμαι στον Ολυμπιακό, το επιθυμώ διακαώς! Για αυτό σπάμε τα πόδια μας και τα δίνουμε όλα σε κάθε αγώνα. Για τέτοιες επιτυχίες. Και ακόμη περισσότερο επιθυμώ ένα τρόπαιο με τον Ολυμπιακό. Θέλω να σηκώσω μια κούπα! Να τελειώσει ένας αγώνας και να είμαι εγώ αυτός που θα πανηγυρίσει". Πώς;
" Το πώς δεν το ξέρω. Θα μου 'ρθει αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή...".
Highlights του Παναγιώτη Βασιλόπουλου