"Επέμβαση στη μέση, ρήξη χιαστών στο γόνατο, μόλυνση, νέος χιαστός και ξανά χιαστός». Ακούς έναν επαγγελματία αθλητή να απαριθμεί αυτούς τους τραυματισμούς και σκέφτεσαι ότι θα πρόκειται για ατυχίες «διασκορπισμένες» σε μια καριέρα 20 χρόνων και βάλε. Μια καριέρα που κατά τους περισσότερους θα είχε γράψει τίτλους τέλους, πριν ξαν τη μόλυνση, πόσω μάλλον μετά την δεύτερη ρήξη χιαστών στο γόνατο. Κι όμως... Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος τα πέρασε όλα αυτά σε διάστημα μικρότερο της πενταετίας και όχι δεν τα παράτησε.

Το αντίθετο... Στα 34 του χρόνια, πήγε στον Αρη, πήρε μεταγραφή μεσούσης της περιόδου στην ΑΕΚ, ξανακλήθηκε στην Εθνική ομάδα μπάσκετ κι όταν μπαίνει στο παρκέ μοιάζει με 20άρης που "διψάει" για μπάσκετ όσο λίγοι. Ο ίδιος τα θυμάται όλα και δεν γελά, αλλά δικαιολογημένα καμαρώνει. Τα αφηγείται στο «ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ», καθηλώνοντας, αφού όλα αυτά μαζί θα μπορούσαν να είναι και σενάριο από ταινία...

Με πείσμωσε η αμφισβήτηση

Το τελευταίο εξάμηνο μοιάζει σαν αγώνας ταχύτητας για τον Βασιλόπουλο. Μοιάζει να τρέχει να προλάβει για να καλύψει το χαμένο έδαφος. «Η αλήθεια είναι διαφορετική. Δεν τρέχω πια. Ετρεχα μικρός, όταν πήρα τη μεταγραφή στον Ολυμπιακό, ήθελα να τα κάνω όλα γρήγορα. Μου γύρισε μπούμερανγκ. Τώρα πια αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν, όπως τα φέρνει ο χρόνος. Απλά κάθε μέρα προσπαθώ να δίνομαι 100% σε όσα κάνω. Τίποτα άλλο».

Το πάλεψε όσο λίγοι θα άντεχαν. Θέμα βιοπορισμού ή περισσότερο ανθρώπινο πείσμα; «Το δεύτερο, αποκλειστικά. Δεν μπορούσα να δεχτώ με τίποτα ότι ένας τραυματισμός θα με αφήσει εκτός για πάντα. Για την ακρίβεια μια... αλυσίδα τραυματισμών, αλλά το αναφέρω σαν έννοια. Ακουγα όλο “δεν”, “δεν”, μια διαρκή αμφισβήτηση για το αν μπορούσα να επιστρέψω. Πείσμωνα, ήθελα να δείξω σε όλους όσοι με αμφισβητούσαν συνέχεια πόσο λάθος είχαν. Ξέρεις, έχω αρνηθεί τον χαρακτηρισμό του άτυχου για όσα πέρασα με τους τραυματισμούς. Και το εννοώ. Μπορεί να σκέφτονται πολλοί ότι έχασα λεφτά, ένα δυνατό συμβόλαιο που θα μπορούσε να φέρει κι άλλο, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μένουν μόνο τα χρήματα στον λογαριασμό. Υπάρχουν οι αξίες, οι φίλοι, με πανέμορφη οικογένεια που δημιούργησα, άνθρωποι που με στήριξαν όσα κι αν πέρασα».

Ενιωθα αλύγιστος, κόντεψα να λυγίσω

Ενας έφηβος που από τον Ηρακλή Πύργου παίρνει μεταγραφή στον ΠΑΟΚ, από εκεί στον Ολυμπιακό, γίνεται μέλος της Εθνικής ανδρών, πανηγυρίζει κατάκτηση Ευρωμπάσκετ, έχει κατά νου ότι στην ζωή του επαγγελματία αθλητή υπάρχει η ώρα η κακή; «Οχι, εγώ τουλάχιστον δεν το είχα. Ενιωθα τόσο πολύ δυνατός, αλύγιστος, ότι τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Κι έρχεται κάποιος τραυματισμός, έρχεται κάποια στιγμή που προσγειώνεσαι, τα βλέπεις όλα αλλιώς, όπως είναι στην πραγματικότητα.

Ηταν απανωτά όσα με βρήκαν, το ένα πάνω στο άλλο. Στο τέλος κόντεψα να λυγίσω. Εκεί στη Βαγιαδολίδ, όταν είχα πειστεί πια ότι επιστρέφω και ξαναχτύπησα, ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Είχε γίνει πια δύσκολη η καθημερινότητα στο να είμαι λειτουργικός, είπα δεν αξίζει να θυσιάσω τη ζωή μου για ένα γόνατο. Να μη μπορώ να παίξω με τα παιδιά μου. Σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να κοιτάξουμε την επόμενη μέρα».

Δεν πέρασε μέρα χωρίς να κάνω πρωταθλητισμό

Η είδηση της συμφωνίας του Ερμή Πειραιά, μιας ομάδας των τοπικών του Πειραιά, με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο το 2014 παραξένεψε πολλούς. «Μπορεί να μην έπαιξα εκεί, αλλά μου μπήκε το μικρόβιο. Μου είπε ένας φίλος γιατί δεν έρχεσαι σε εμάς, σκέφτηκα ότι καλά θα ήταν, άρχισα πρόγραμμα ενδυνάμωσης γιατί και στο τοπικό θα έπρεπε να τρέχω. Μετά έρχεται ξαφνικά η Κηφισιά, μου κάνει μια κουβέντα ο Παπαθεοδώρου, ήταν και δίπλα στο σπίτι μου,λέω θα το επιχειρήσω στη μεγάλη κατηγορία. Είχα ξαναρχίσει. Ημουν συγκρατημένος, ήξερα ότι έπρεπε να αποδείξω σε όλους ότι ήμουν υγιής και μπορούσα. Είτε ήμουν στον Κόροιβο στη συνέχεια είτε στον Κολοσσό, ο τρόπος σκέψης και λειτουργίας μου δεν είχε διαφορά από το να ήμουν στον Ολυμπιακό και να παίζω Ευρωλίγκα. Δεν άφησα καμία μέρα να περάσει που να μην κάνω πρωταθλητισμό, ήθελα πάντα να αποδεικνύω πράγματα στον εαυτό μου».

Το περασμένο καλοκαίρι, ήρθε η πρόταση του Παναγιώτη Γιαννάκη, για να συνεργαστούν στην δύσκολη προσπάθεια στο μεγάλο όνομα του Αρη. «Πιστεύω ήταν μια... δοκιμαστική επιλογή από μέρους τους. Δεν ήξεραν μεν πώς θα άντεχα με δυο ματς την εβδομάδα, έβλεπαν δε ότι είχα επανέλθει σε καλό αγωνιστικό επίπεδο και μπορούσαν να με κλείσουν σε καλή τιμή. Οταν ήρθε η πρόταση, το μόνο που σκέφτηκα ήταν να παίξω στο γεμάτο Αλεξάνδρειο, να ζήσω ατμόσφαιρες μεγάλων ντέρμπι. Με εξίταρε η σκέψη, δεν σκέφτηκα τα προβλήματα. Στράβωσε πολύ όμως η δουλειά εκεί. Τι να πω, εύχομαι να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο για όλα τα παιδιά που έμειναν εκεί. Εγώ είχα οικογενειακούς λόγους που έπρεπε να είμαι στην Αθήνα, είχα αρχίσει και να κουράζομαι με όσα συνέβαιναν, η πρόταση της ΑΕΚ ήρθε την τελευταία στιγμή των μεταγραφών και βοήθησε πολύ τις εξελίξεις».

"Πέθαινα για να γυρίσω στην Εθνική"

Εχοντας παραστάσεις πρωταθλητισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Βασιλόπουλος μπορεί να κρίνει με ψύχραιμο μάτι την προσπάθεια που γίνεται στην ΑΕΚ. «Είναι σίγουρα στον σωστό δρόμο, αλλά είναι σίγουρα δύσκολο να μπεις ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Θα γίνουν και λάθη, από αυτά μαθαίνεις κι ας τα πληρώνεις με χρήμα ή με κλάμα και στενοχώρια, αλλά το θέμα είναι να έχεις υπομονή, σωστά άτομα για να περιφρουρήσουν την προσπάθεια και να ξέρεις ότι στον αθλητισμό, τα λεφτά δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία. Τουλάχιστον όχι μόνα τους και όχι απαραίτητα γρήγορα».

Η γεμάτη ιδιαιτερότητες διαδικασία των προκριματικών αγώνων για το Παγκόσμιο κύπελλο 2019, έφερε στις κλήσεις της Εθνικής Ανδρών το όνομα «Παναγιώτης Βασιλόπουλος». Η μεγάλη επιστροφή ήταν γεγονός και στην πρώτη συγκέντρωση, ο κόουτς Σκουρτόπουλος ανακοίνωσε το όνομά του στο δίδυμο αρχηγών, μαζί με τον Γιάννη Μπουρούση.

«Οχι απλά ήθελα να γυρίσω στην Εθνική, αλλά... πέθαινα γι' αυτό. Ηταν το μόνο που μου έλειπε, θα θυσίαζα τα πάντα για να μπορώ να είμαι και πάλι εκεί τα καλοκαίρια και όποτε άλλοτε χρειαστεί. Η παρουσία μου σαν υπαρχηγός, μαζί με τον Γιάννη που έχουμε περάσει πολλά μαζί στην καριέρα μας, ήταν τεράστια τιμή.

Αυτή τη χρονική στιγμή, σε αυτή την ηλικία, μετά από όσα πέρασα, μόνο δικαίωση νιώθω. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να είμαι στην ομάδα του Παγκόσμιου το 2019, αλλά μου αρέσει ο ανταγωνισμός και θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις.

Το σκέφτομαι συχνά, είναι μεγάλος στόχος. Να πάμε και να βοηθήσω κι εγώ να επιστρέψουμε στις επιτυχίες. Εχω ζήσει από μέσα και την ομάδα που... κακόμαθε τον κόσμο και έχουν φτάσει ορισμένοι να θεωρούν αυτονόητα τα μετάλλια, λες και οι άλλοι δεν παίζουν, δεν βγάζουν καλές φουρνιές».

Είναι συγκινητικό να εισπράττεις σεβασμό

Πριν από λίγο καιρό ο Βασιλόπουλος είχε πει ότι δεν γινόταν να μην τον δει ο γιος του να παίζει μπάσκετ. Τότε είχε μόνο τον εξάχρονο σήμερα γιο του, σήμερα έχει και άλλο ένα παιδί ενός έτους. «Υπήρχε βέβαια και πιο σημαντικό κίνητρο σε σχέση με το παιδί. Ηθελα να μπορέσει μεγαλώνοντας να καταλάβει την αξία του να μην τα παρατάει ποτέ.

Ο,τι κι αν γίνει, όσες δυσκολίες, που θα βρει πολλές στη ζωή του, να έχει σαν πρότυπο έναν άνθρωπο και να ξέρει ότι δεν πρέπει ποτέ να τα παρατήσει, να βάζει έναν στόχο κι από 'κει και πέρα να κάνει τα πάντα για να τον κατακτήσει».

Να πεις αυτόν τον άνθρωπο πεισματάρη, είναι το αυτονόητο. Τι άλλο να τον πεις, ας... το πει ο ίδιος. «Πιστεύω ότι είμαι πολύ περήφανος. Πολύ αξιοπρεπής. Και αλύγιστος. Αν και πάνω απ' όλα για μένα είναι να μπορώ να είμαι σωστός πατέρας και σύζυγος. Καλό είναι το μπάσκετ, αλλά ο πιο δύσκολος αγώνας είναι αυτός».

Εχοντας ζήσει από πρώτο χέρι και από... την ανάποδη ότι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, συνεχίζει άραγε να στοχεύει ή, απλά απολαμβάνει κάθε στιγμή; «Το... κακό με μένα είναι ότι έχω πάρα πολλούς στόχους. Ναι μεν απολαμβάνω κάθε μέρα, κάθε ώρα, νιώθω τον εαυτό μου ευλογημένο που έχω πάλι τη δυνατότητα να παίζω και να αμοίβομαι από το μπάσκετ, αλλά δεν σταματώ ποτέ να έχω στόχους και μάλιστα ψηλούς. Τώρα θέλω να πάρω το κύπελλο με την ΑΕΚ, μετά κάτι άλλο θα βρω. Θέλω τίτλους, είναι απλό».

Από στιγμές, γεμάτη η ζωή του. Αραδειάζουμε πέντε – έξι σημαδιακές, να ξεχωρίσει μία, πάντα γύρω από το μπάσκετ, που να άγγιξε πολύ την ψυχή του. «Εντάξει, όλες κάτι σήμαναν, η κλήση στην Εθνική το 2005, η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, οι τραυματισμοί, οι σφαλιάρες που έφαγα. Αλλά εκεί που ο Βασίλης με τον Γιώργο με κάλεσαν στην Πόλη να σηκώσουμε μαζί την Ευρωλίγκα... Αξέχαστο, να καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο σεβασμό έχουν στο πρόσωπό σου οι συμπαίκτες σου. Τρομερή συγκίνηση. Και από τον κόσμο έχω εισπράξει σεβασμό, ανεξάρτητα από ομάδες, τον μπασκετικό, τον φίλαθλο. Δεν ξέρεις τι είναι να σου λέει ο άλλος ευχαριστώ που έδωσες κίνητρο στο παιδί μου να μην τα παρατάει»...

Οπως φαίνεται, η αφοσίωση του Παναγιώτη στο επιχειρηματικό του βήμα, το εστιατόριο στον Μέγα Λιμνιώνα Χίου, θα αργήσει. «Ελεγα να έχουμε κάτι όταν τελειώσουμε, δεν μου αρέσει να κάθομαι ποτέ. Στο μπάσκετ έχουμε και τα καλοκαίρια ελεύθερα. Μάλλον... είχαμε. Είπαμε, τώρα θα κάνω τα πάντα να έχω Εθνική, τα άλλα μπορούν να περιμένουν».