Kάπως έτσι, όμως, έχει πετύχει να θεωρείται, αυτή τη στιγμή, ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη. Πέρσι, άλλωστε, αναδείχθηκε και με τη βούλα, κερδίζοντας το βραβείο "Αλεξάντερ Γκομέλσκι", αν και κάτι τέτοιο είναι κακός οιωνός για τους προπονητές. Όποιος το κέρδισε, την επόμενη χρονιά δεν κατάφερε να κατακτήσει την Ευρωλίγκα.
Ο Βουγιόσεβιτς, πάντως, έχει ...κατακτήσει πολλά περισσότερο. Η πρόκριση της Παρτίζαν στο φάιναλ-φορ, δώδεκα χρόνια μετά το 1998 και 18 μετά τον ιστορικό θρίαμβο του 92, ισοδυναμεί με τίτλο, αν αναλογιστεί κανείς πώς ξεκίνησε και πού κατέληξε, φέτος, η ομάδα που την Παρασκευή θα βρεθεί στον δρόμο του Ολυμπιακού.

Ο κόουτς της Παρτιζάν ξεγελάει με την εμφάνισή του. Μοιάζει μεγάλος, ήταν προπονητής της Παρτίζαν στο πρώτο φάιναλ-φορ της ιστορίας, το 1988 στη Γάνδη (έχοντας για παίκτη τον Ομπράντοβιτς, ενώ ο Γιαννάκης έπαιζε ακόμη στον Άρη) μετρώντας ήδη τρία χρόνια στην πρώτη ομάδα. Κι όμως έχει γεννηθεί στις 3 Μαρτίου του 1959, είναι δηλαδή συνομήλικος με τον Γιαννάκη. Απλά...κοουτσάρει (στη κυριολεξία) από μικρό παιδί.

Το όνειρό του ήταν να γίνει μπασκετμπολίστας. Οι δικοί του ήθελαν να κάνει καριέρα δικηγόρου. Για το πρώτο δεν είχε το ταλέντο. Για το δεύτερο, ευτυχώς, τον απέτρεψε η αγάπη του για το μπάσκετ. Κι έγινε ένας προπονητής με σπουδαία αποτελέσματα και εξαιρετικό τρόπο σκέψης. Διαβάστε την ιστορία του, όπως την αποκάλυψε σε συνέντευξή του σε σέρβικο περιοδικό:

- Πώς μπήκατε στον κόσμο του μπάσκετ;

"Όπως όλα τα παιδιά της γενιάς μου. Ερωτεύτηκα το παιχνίδι, μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1970, όταν η Γιουγκοσλαβία, μέσα στη Λουμπλιάνα, πήρε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο. Ήμουν 11 ετών και αμέσως άρχισα να παίζω με μια μπάλα του μπάσκετ. Πήγα την Παρτιζάν, αλλά μετά από τρία χρόνια ο σύλλογος διαπίστωσε ότι δεν ήμουν και τόσο… ταλαντούχος. Ήταν πολύ σκληρό για μένα, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήξερα ότι δεν επρόκειτο ποτέ να γίνω σπουδαίος παίκτης. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω στην Παρτιζάν, κάποια μέρα".

- Σαν προπονητής;

"Τότε δεν το ήξερα, ακόμη. Ωστόσο η αγάπη μου για το μπάσκετ και την Παρτιζάν μου έλεγε ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα".

- Και πως εξελίχθηκε η καριέρα σας από τότε;

"Πήγαινα ακόμη στο γυμνάσιο όταν συμφώνησα να αναλάβω την προπόνηση μιας ομάδας από παιδιά που πήγαιναν στο δημοτικό. Η ομάδα μου κατάφερε να κατακτήσει το τουρνουά του Δήμου Βελιγραδίου. Μετά απ’ αυτό, οι πρώην προπονητές μου, Ράνκο Γκερντιγιά και Ιγκόρ Χουσεΐνσπασιτς, μου πρότειναν να ενταχθώ στο προπονητικό επιτελείο της Παρτιζάν και ανέλαβα τις μικρές ομάδες του συλλόγου".

- Και πότε καταλάβατε ότι το μπάσκετ, εκτός από το πάθος μιας ζωής θα γινόταν το επάγγελμά σας;

"Αυτό το κατάλαβα πολύ γρήγορα, αλλά οι γονείς μου ήθελαν να ασχοληθώ με «κάτι πιο σοβαρό». Γι αυτό μπήκα στη Νομική Σχολή, αλλά η καρδιά μου ανήκε πάντα στο μπάσκετ"

- Πρόσφατα, κερδίσατε τον τίτλο στην αδριατική λίγκα μ’ ένα απίστευτο τρίποντο. Είπαν ότι δεν σας έχουν ξαναδεί να πανηγυρίζετε με αυτόν τον τρόπο!

"Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα και εκείνη την ώρα όλα τα συναισθήματά μου, εκδηλώθηκαν! Τέτοια σουτ από το κέντρο του γηπέδου μπαίνουν όταν… πρέπει. Η αλήθεια είναι ότι ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου, που κέρδισα ένα παιχνίδι με αυτόν τον τρόπο".

- Νιώθετε ποτέ σαν τον Σίσυφο. Στην αρχή της χρονιάς ξεκινάτε χωρίς παίκτες-κλειδιά της προηγούμενης και κάθε φορά τα καταφέρνετε μια χαρά…

Δεν το βλέπω έτσι, ούτε είναι σκληρό για μένα. Εμένα μου αρέσει να βλέπω ένα παίκτη να βελτιώνεται, από αγώνα σε αγώνα, μέσω της σκληρής δουλειάς. Οι μπασκετμπολίστες είναι… περίεργη ιστορία. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι περικυκλωμένοι από γονείς, φιλενάδες, ατζέντηδες και φίλους. Όλοι τους …δουλεύουν εναντίον τους και τους σπρώχνουν σε λάθος κατεύθυνση, συνήθως κολακεύοντας το εγώ τους. Η δουλειά μου είναι να κάμψω τον εγωισμό τους και να τους βάλω να δουλέψουν σαν μέλη μιας ομάδας. Της δικής μου ομάδας"

- Είναι η πρόκριση της Παρτιζάν σε αυτό το φάιναλ-φορ, το αριστούργημα της καριέρας σας

"Ελπίζω πως όχι! Αν βρεθείς, άλλωστε, στην κορυφή η πτώση μπορεί να είναι πολύ πιο εντυπωσιακή".

- Ξέρω ότι είναι δύσκολο σε μια ομάδα 12 παικτών να διαλέξετε την δική σας ντριμ τιμ, μετά μάλιστα από τόσα χρόνια στο γήπεδο…

"Δύσκολη ερώτηση. Ας προσπαθήσουμε: Βλάντε Ντίβατς, Ζάρκο Πάσπαλι, Πρέντραγκ Ντανίνολοβιτς, Γκόραν Γκρμπόβιτς και Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς".

Τους πέντε, δηλαδή, που χρησιμοποιούσε στη Γάνδη...