Ένας από τους καλύτερους εκτελεστές ελευθέρων βολών στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ. Σύμβουλος βελτίωσης του σουτ σε ομάδες ΝΒΑ. Ένας από τους κορυφαίους ασίσταντ-κόουτς του NCAA σύμφωνα με το ESPN. Αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος. Σύζυγος μοντέλου της Chanel και του Jean Paul Gautier. Στο (ασυνήθιστο και αν μη τι άλλο εντυπωσιακό) βιογραφικό του Άντι Έινφιλντ προστέθηκε και κάτι ακόμη: "ο πρώτος προπονητής που οδήγησε ένα κολέγιο από το Νο15 στις 16 καλύτερες ομάδες της post-season". Ξεχάστε ότι ξέρατε... Ήρθε το Φλόριντα Γκοστ Κόουστ να μας τρελάνει!

Η όλη μαγεία της "Τρέλας του Μαρτίου", του τελικού τουρνουά του κολεγιακού μπάσκετ, περιστρέφεται γύρω από τις ιστορίες της "Cinderella", της σταχτοπούτας, δηλαδή. Του μικρού, άσημου σχολείου που κάνει την έκπληξη, αποκλείει μεγαθήρια και γράφει με χρυσά γράμματα το όνομα του στο βιβλίο της ιστορίας. Όλοι λατρεύουν αυτά τα "παραμύθια". Ναι, μόνο που αυτό που έκανε το Φλόριντα Γκολφ Κοστ Δ-Ε-Ν Ε-Χ-Ε-Ι Ξ-Α-Ν-Α-Γ-Ι-Ν-Ε-Ι...

Το πρώτο "μπαμ" ακούστηκε στη Φιλαδέλφεια την Παρασκευή όταν οι "Αετοί" απέκλεισαν το ιστορικό Τζόρτζταουν, ένα κολέγιο που είχε τοποθετηθεί στο Νο2. Και όχι με κάποιο τρελό buzzer-beater ή κάποια απίθανη ανατροπή, αλλά "καθαρά". Πεντακάθαρα: με 10 πόντους διαφορά (78-68) και ένα εντυπωσιακό επιμέρους 21-2 στο δεύτερο ημίχρονο!

ΟΚ, αυτό έχει ξαναγίνει. Εφτά φορές. Σε 75 χρόνια. Σε 122 αντίστοιχα παιχνίδια. Ναι, όμως, το Φλόριντα Γκολφ Κόουστ δεν αρκέστηκε εκεί. Κέρδισε και δεύτερο παιχνίδι, το Σαν Ντιέγκο Στέιτ ξανά με 10 πόντους (81-71). Ξανά με ένα εντυπωσιακό 17-0 σερί στην επανάληψη. Και κάπου εκεί χτίστηκε το μοναδικό, ανεπανάληπτο επίτευγμα των "Αετών". Έγιναν η πρώτη Νο15* ομάδα που προκρίνεται στο "Sweet 16", στις 16 δηλαδή καλύτερες ομάδες του τελικού τουρνουά.

Στο παρελθόν άλλες τρεις ομάδες από το Νο14 και κάτω είχαν πάρει το αντίστοιχο εισιτήριο: το άσημο Τσατανούγκα (συγκρατήστε αυτό το όνομα) το 1997 και το Κλήβελαντ Στέιτ το 1986. Και οι δύο ομάδες ηττήθηκαν στο επόμενο παιχνίδι τους, το πρώτο από το Πρόβιντενς και το δεύτερο από το "Ναυτικό" του Ντέιβιντ Ρόμπινσον.

(*Στις αρχές Μαρτίου οι ομάδες τοποθετούνται σε συγκεκριμένες θέσεις από 1 στο 16 βάσει της δυναμικότητας τους).

Όχι, όμως, όχι. Και πάλι όλα τα παραπάνω μοιάζουν φτωχά για να περιγράψουν "τι ακριβώς είναι το Φλόριντα Γκολφ Κόουστ" και το "τι ακριβώς έκανε". Οπότε πάμε πάλι από την αρχή... Το Φλόριντα Γκολφ Κόουστ είναι ένα κολέγιο με 13.000 φοιτητές, που άνοιξε τις πόρτες των αμφιθεάτρων του το 1997 και απέκτησε μόλις πέρσι τον χαρακτηρισμό "Division I", πήρε δηλαδή πέρσι για πρώτη φορά το πράσινο φως για να αγωνιστεί στο τελικό τουρνουά.

Ναι, ακριβώς... Το παιχνίδι απέναντι στο ιστορικό Τζόρτζταουν (από όπου έχουν ξεπηδήσει παίκτες όπως ο Πάτρικ Γιούιν, ο Αλόνζο Μούρνινγκ, ο Ντικέμπε Μουτόμπο και Άλεν Άιβερσον) ήταν το παρθενικό του Φλόριντα Γκολφ Κόουστ στο τουρνουά του NCAA! Τώρα μοιάζει ποιο σωστό: οι "Αετοί", με την μόλις 15ετή ιστορία, κατάφεραν στην πρώτη τους συμμετοχή, τον πρώτο χρόνο που είχαν το δικαίωμα, να γίνουν το πρώτο Νο15 που προκρίνεται στους "16". Τώρα μάλιστα!

Είναι καλή ώρα να σημειωθεί ότι στο παρελθόν άλλες τρεις ομάδες κατάφεραν στην παρθενική τους συμμετοχή στην post-season να κάνουν όχι μια, αλλά δύο νίκες. Ήταν το Φλόριντα (το 1987), το Κλήβελαντ Στέιτ (1986) και το Ρίτσμοντ (1984). Και οι τρεις ομάδες ηττήθηκαν στο τρίτο ματς που έδωσαν. Και επειδή η ιστορία του του Φλόριντα Γκολφ Κόουστ είναι το... απόλυτο "παραμύθι σταχτοπούτας", η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στο "Sweet 16" να αντιμετωπίσει τον μεγάλο του αδερφό, τους "Gators" της Φλόριντα.

Πάμε πάλι: Οι "Αλιγάτορες" είναι η τελευταία πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα που κέρδισε τα πρώτα δύο της παιχνίδια (καλή ώρα), είναι το κολέγιο με τα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και παίκτες όπως ο Γιοακίμ Νοά, ο Κόρεϊ Μπρούερ, ο Αλ Χόρφορντ στη λίστα με τους αποφοίτους, είναι ουσιαστικά αυτό που λέμε "ο μεγάλος αδελφός". Σαν το Μαρκό να αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο ποδοσφαίρου, ένα πράγμα. Το "αφεντικό" της περιοχής να συγκρούεται με το μικρό του αδερφάκι. Αυτό!

Κάνεις δεν τους έπαιρνε σοβαρά (ούτε οι ίδιοι τους εαυτούς τους)

Ο Άντι Έινφιλντ προσπαθούσε να στεγνώσει για να πάει στη συνέντευξη Τύπου. Μετά το τέλος του αγώνα με το Σαν Ντιέγκο Στέιτ οι παίκτες του τον πέταξαν στον αέρα και στη συνέχεια τον έλουσαν με μπουκάλια νερό. Και λίγη ώρα μετά ο ίδιος έλεγε: "Δεν παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά. Προσπαθούμε να διασκεδάσουμε και να σοβαρευτόμαστε όταν πρέπει".

Για να καταλήξει: "Ο στόχος μας ήταν να γράψουμε ιστορία και το κάναμε". Τόσο απλά...

Λίγη ώρα πριν η ομάδα του είχε ανατρέψει όλα τα προγνωστικά. Και όλες τις προβλέψεις, ακόμη κι αυτές της διοίκησης του κολεγίου. Για να προετοιμαστούν για το ενδεχόμενο νίκης οι υπεύθυνοι είχαν αγοράσει νέους server για να φιλοξενήσουν την επίσημη ιστοσελίδας της ομάδας. Μετά το 81-71 και την ιστορική πρόκριση, όμως, ούτε αυτοί άντεξαν και το site έπεσε για 10 λεπτά.

Μαζί με τους server που κράσαραν, το ίδιο έκαναν και οι εταιρίες στοιχημάτων. Το σχολείο που αρχικά είχε υπολογιστεί 2.000 προς 1 για να κερδίσει το τουρνουά, είχε μόλις "πέσει" στο 40 προς 1. Και ένας τυχερός στο Λας Βέγκας είχε ποντάρει 10 δολάρια στην πιθανότητα να κερδίσουν την περιφέρεια και να προκριθούν στους "16". Έγινε πλουσιότερος κατά 10.000 δολάρια (9.990 για την ακρίβεια) και αν μπορούσε θα έμπαινε κι αυτός στο παρκέ να δώσει... σόου μαζί με τους άλλους παίκτες των "Eagles".

Γιατί σίγουρα ο τρόπος που ζουν το παιχνίδι είναι ένα από τα στοιχεία που τους έχουν κάνει να ξεχωρίζουν. Σε όλη τη διάρκεια των δύο παιχνιδιών αντάλλασσαν high-five, χτυπούσαν ο ένας στο στήθος του άλλου, έβγαζαν έξω τη γλώσσα τους, προσκαλούσαν τους φιλάθλους τους να ξεσηκωθούν και... κουνούσαν τα φτερά τους (σαν... αετοί) στον πάγκο!

Welcome to Dunk City

Ενδιάμεσα έβγαζαν τον έναν αιφνιδιασμό μετά τον άλλον και πρόσφεραν πλούσιο θέαμα. Εξού και το dunk city, το νέο τους παρατσούκλι, το οποίο ουσιαστικά τους αναγάγει στην... κολεγιακή βερσιόν των Los Angeles Clippers. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το Τζόρτζταουν πέτυχαν 27 πόντους στο transition και την Κυριακή πήραν άλλους 22 από το ανοιχτό γήπεδο.

Και κάπου εκεί γεννήθηκε και το "Dunk City", το νέο τους ψευδώνυμο που μέσα σε λίγα... λεπτά κατάληξε και ραπ τραγούδι με χιλιάδες προβολές στο YouTube.

Ιδού...

Αυτό είναι το στυλ τους. Τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο. Α ναι! Και τρέξιμο. Αυτό το στυλ αναδεικνύει το ταλέντο του MVP της ομάδας, του Σέργουντ Μπράουν, του Εβλετού σουτέρ Κριστόφ Βαριντέλ και του κινητήριου μοχλού Μπρετ Κόμερ που μοίρασε 14 ασίστ (τις περισσότερες που έχει δώσει παίκτες από Νο15 ή Νο16 κολέγιο) στο ένα από τα δύο παιχνίδια, αναγκάζοντας τον προπονητή του Σαν Ντιέγκο Στέιτ πρώτα να... φάει τα λόγια του και στη συνέχεια να (τους) βγάλει το καπέλο του. Κι η αναφορά μόνο τυχαία δεν είναι. Πρόκειται, άλλωστε, για έναν άνθρωπο που έχει δει ξανά μια πομπώδη ομάδα να κυριαρχεί και να πανηγυρίζει κατ' αυτόν τον τρόπο. Ο εν λόγω προπονητής είναι ο Στιβ Φίσερ, ο κόουτς των θρυλικών "Fab-Five" του Μίσιγκαν (Τζέιλεν Ρόουζ, Κρις Ουέμπερ, Τζουάν Χάουαρντ).

Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει μετά το ατόπημα του την παραμονή του αγώνα να αναφερθεί στην ομάδα τους ως "Φλόριντα Στέιτ". Μια ημέρα μετά καθόταν στην καρέκλα του ηττημένου από ένα κολέγιο που δεν ήξερε καν το όνομα του...

Στη φετινή τους πορεία πέτυχαν ουκ ολίγες εντυπωσιακές νίκες, όπως αυτή απέναντι στο Μαϊάμι. Παράλληλα κέρδισαν τον τίτλο στην περιφέρεια Atlantic Sun, αφήνοντας στο καναβάτσο το φαβορί Μέρσερ. Ναι, μόνο, που μιλάμε για μια "απλά καλή" ομάδα, μια που έχει χάσει δέκα παιχνίδια φέτος. Κι όχι μόνο από το Ντιουκ για παράδειγμα, αλλά από ακόμη μικρότερα σχολεία όπως το Στέτσον (;) και το Λίπσκομπ (;), παίζοντας μπροστά σε μόλις 2.290 άτομα στα εντός έδρας ματς.

Τα μεγάλα φώτα δεν τους τρομάζουν, όμως. Το αντίθετο. Οι "Αετοί" φαίνεται να το απολαμβάνουν ιδιαίτερα.

Σύζυγος μοντέλου, σύμβουλος στο ΝΒΑ και... εκατομμυριούχος

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Άντι Ένφιλντ απέχει πολύ από το πρότυπο του "κολεγιακού προπονητή". Γιατί μόνο συνηθισμένο δεν είναι για κάποιον που κάθεται στην άκρη του πάγκου να είναι παντρεμένος με μια γυναίκα που έβγαζε το ψωμί της κάνοντας εξώφυλλο για τη Vogue και το Maxim, να έχει δουλέψει στο ΝΒΑ και έχει δημιουργήσει τη δική του εταιρία που βγάζει εκατομμύρια δολάρια!

Ο Έινφιλντ έπαιξε στο κολέγιο Τζον Χόπκινς (τρίτης κατηγορίας), κερδίζοντας τη φήμη του εξαιρετικού σουτέρ ελευθέρων βολών. Όταν αποφοίτησε, συνέχισε τις σπουδές του στο Μέριλαντ από όπου πήρε πτυχίο στη "διοίκηση επιχειρήσεων". Το μπάσκετ, ωστόσο, ήταν πάντα η μεγάλη του αγάπη. Έτσι αποφάσισε να εξαργυρώσει την ικανότητα του στο σουτ, κάνοντας τον "σύμβουλο βελτίωσης". Έφτασε να δουλεύει σε ομάδες του ΝΒΑ, όπως οι Μπόστον Σέλτικς και οι Μιλγουόκι Μπακς, πριν πάρει την απόφαση να πάει στο Μανχάταν.

Ίδρυσε τη Jump-star και στη συνέχεια το allnetshooting.com, το οποίο προσέφερε λύσεις και συμβουλές για την τεχνική του σουτ, οργάνωνε καμπ και προμήθευε με αθλητικό υλικό τους ενδιαφερόμενους. Παράλληλα έκανε και μια άλλη επιχειρηματική κίνηση που αποδείχτηκε άκρως επιτυχημένη: δημιούργησε το "Τractmanager", ένα σύστημα διαχείρισης συμβολαίων ασφάλειας ζωής και νοσηλευτικών προγραμμάτων. Η νέα εταιρία, που θεωρείται πρωτοπόρος στην αγορά της, εδρεύει στην Τσατανούγκα του Τενεσί (ναι, ναι είναι το πρώτο κολέγιο από το Νο14 και κάτω που προκρίθηκε στους "16") και αξίζει εκατομμύρια δολάρια!

Ο προπονητής του Φλόριντα Γκολφ Κόουστ δεν κάθεται στην άκρη του πάγκου για τα λεφτά. Η... δεύτερη δουλειά του του αποφέρει πολλά περισσότερα από τα 157.000 του συμβολαίου του. Το κάνει για την αγάπη του για το μπάσκετ. Και προφανώς γιατί του αρέσει να κάνει πράγματα, που γίνονται... πρώτη φορά.

Κι αν στο παρκέ ο κόσμος θαυμάζει την ομάδα του, κάτι αντίστοιχο γίνεται με τη γυναίκα του στις εξέδρες. Η κυρία Ένφιλντ είναι η Αμάντα Μάρκουμ, πρώην μοντέλο εσωρούχων και μαγιό, που έχει περπατήσει πασαρέλες για χάρη της Chanel και του Jean Paul Gautier και έχει κάνει πολλές φωτογραφίσεις για τη Vogue και το Maxim.

Την πρώτη φορά που γνωρίστηκαν την κέρασε σε φαστ-φουντάδικο και την πήγε να δουν έναν αγώνα του NIT (του τουρνουά παρηγοριάς του κολεγιακού μπάσκετ), με τον ίδιο να λέει "φαντάστηκα ότι αν της αρέσω ακόμη μετά από ένα μπουρίτο και έναν αγώνα μπάσκετ, τότε όλα θα πάνε καλά". Αρραβωνιάστηκαν μετά από λίγους μήνες και έχουν κάνει τρία παιδιά.

Αυτή, λοιπόν, είναι η ιστορία του 43χρονου προπονητή των "Eagles", που δούλεψε το 2006 ως ασίσταντ κόουτς του Φλόριντα Στέιτ και χαρακτηρίστηκε από το ESPN ένας από τους "καλύτερους ασίσταντ κόουτς του κολεγιακού μπάσκετ". Ξεκινάει με το "μια φορά και έναν καιρό" όπως όλα τα παραμύθια και τελειώνει με το "τίποτα δεν είναι αδύνατο".

Για σχόλια και ερωτήσεις υπάρχει και το Twitter ( @stefanos_rose )