Ο Παναθηναϊκός πάλεψε κόντρα στην Ζάλγκιρις. Για κάτι παραπάνω από 30 λεπτά έδειξε έτοιμος να πάρει ένα σπουδαίο διπλό. Στο τέλος όμως απλώς υποκλίθηκε, γνωρίζοντας την ήττα με 69-82 . Και, όσο κυνικό και αν ακούγεται, αυτό το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.

Δεν αποτελεί μομφή αυτό το συμπέρασμα για τον φετινό Παναθηναϊκό σε σχέση με την φετινή Ζάλγκρις. Είναι απλώς μία πραγματικότητα. Σε ένα παιχνίδι που το ξύλο και οι άμυνες είχαν τον πρώτο λόγο, η Ζάλγκιρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ήταν δεδομένο πως είχε το πλεονέκτημα. Λίγο-πολύ εξάλλου αυτό ισχύει όταν οι Λιθουανοί υποδέχονται στην έδρα τους οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης.

ΟΤΑΝ ΕΤΡΕΞΕ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ

Ο Παναθηναϊκός κατάλαβε από νωρίς τι έπρεπε να κάνει για να έχει τύχη στο παιχνίδι: Να αντιπαραβάλει την δική του ενέργεια σε αυτή των Λιθουανών. Είδε το παιχνίδι ως μία μάχη, όπου έπρεπε να δώσει το πρώτο χτύπημα και να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο. Έπρεπε να κάνει κάτι διαφορετικό για να αιφνιδιάσει τους Λιθουανούς, να τους ζαλίσει. Αυτό ακριβώς έκανε.

Το πλάνο, όσο παράτολμο κι αν φάνηκε στην αρχή για εκτός έδρας παιχνίδι, είχε αποτέλεσμα. Ο Παναθηναίκός έτρεξε, βρήκε κενά και ανισορροπίες στην άμυνα των Λιθουανών και πήρε το πάνω χέρι στο πρώτο ημίχρονο. Κάποια στιγμή όμως τα σουτ των Λιθουανων θα έμπαιναν, οι παίκτες των “πράσινων” θα κουράζονταν και το παιχνίδι θα γινόταν ξανά μάχη. Και δεν άργησε να συμβεί αυτό.

ΟΙ ΛΙΘΟΥΑΝΟΙ ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΞΥΛΟ

Η Ζάλγκιρις είναι μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Αργά, αλλά σταθερά, βρήκε τον τρόπο να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό στα αδύνατα σημεία του και να φέρει το ματς στα ίσα: Χτύπησε τους “πράσινους” στο Pick and Roll από την κορυφή και από την θέση του πάουερ φόργουορντ και από αυτή του σέντερ. Εκμεταλλεύτηκε την ασυνεννοησία των “πράσινων” στην άμυνα στην αδύνατη πλευρά – όπου ο Ρικ Πιτίνο από φιλοσοφία έχει βάλει τους παίκτες να στέκονται αρκετά μακριά από τους παίκτες τους για να καλύπτουν τρύπες που προκύπτουν στην δυνατή πλευρά – με κοψίματα των παικτών της προς το καλάθι. Επέβαλλε τους δικούς της κανόνες.

Εννέα παίκτες της Ζάλγκιρις αγωνίστηκαν από 16 έως 25 λεπτά. Ένας ακόμα, ο Ντιόν Τόμπσον, έμεινε στο παρκέ για 13 λεπτά. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός είδε 7 παίκτες του να αγωνίζονται τουλάχιστον 19 λεπτά και τον Νικ Καλάθη να μένει στο παρκέ για 30 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα, με τον Λάσμε να μένει στο παρκέ για 3 λεπτά, τον Παππά για 6 και τους Λοτζέσκι, Παπαγιάννη και Λεκαβίτσιους λιγότερα από 10 λεπτά. Αυτά τα νούμερα μοιάζουν με λεπτομέρειες, αλλά δεν είναι. Τουναντίον, εξηγούν με τον καλύτερο τρόπο γιατί στην τέταρτη περίοδο η Ζάλγκιρις συνέχισε να ρίχνει... ξύλο και μπόρεσε να ανεβάσει το τέμπο της και να σημειώσει 30 πόντους, με τον Παναθηναϊκό να μοιάζει – και να είναι – ανήμπορος να ακολουθήσει. Οι Λιθουανοί ζουν για να παίζουν μπασκετικό ξύλο. Έχουν μάθει να αντέχουν σε αυτό για 40 λεπτά, είτε παίζουν άσχημα είτε όχι. Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.

Το πλάνο του Παναθηναϊκού δεν ήταν άσχημο. Οι βασικές αρχές τηρήθηκαν, ενώ – σε μία από τις ελάχιστες φορές φέτος – οι “πράσινοι” κέρδισαν ακόμα και τη μάχη των ριμπάουντ (35 έναντι 31). Το θέμα ήταν ότι αυτός ο Παναθηναϊκός, κόντρα σε αυτή την Ζάλγκιρις δεν μπορούσε να υποστηρίξει αυτό το πλάνο για 40 λεπτά. Και αυτός ήταν και ο λόγος που στο τέλος έφυγε από το παρκέ με σκυμμένο το κεφάλι.