Ζήσης speaking...
Ο Νίκος Ζήσης έδωσε μια απολαυστική και "γεμάτη" συνέντευξη στο περιοδικό "DownTown"
-
Αυτό ήθελες να κάνεις πάντα; Να γίνεις μπασκετομπολίστας;
-Ποτέ δεν το είπα αυτό. Απλά έβλεπα ότι είχα κάποιες πιθανότητες να γίνω καλός παίκτης. Από την άλλη δεν σκέφτηκα να κάνω και κάτι άλλο. Το μόνο που μου άρεσε πολύ ήταν η ιστορία, τη λάτρευα. Όπως και το πιάνο που έκανα όταν ήμουν μικρός. Σκέψου πως όταν αποφάσισα να σταματήσω -γιατί ήθελα να παίζω όλο μπάσκετ -η καθηγήτριά μου έβαλε τα κλάματα και έλεγε «όχι αυτό το ταλέντο μην το αφήσετε να χαθεί». Έχω καλό αυτί. Ακόμα και τώρα αν ακούσω ένα κομμάτι μπορώ να το παίξω στο πιάνο.
-Υπήρξες καλός μαθητής;
-Μέχρι το γυμνάσιο που είχα το χρόνο να διαβάσω ναι. Μετά πήρα το ρίσκο να προπονούμαι περισσότερο και να δώσω το βάρος μου εκεί. Η μαμά μου είχε ενδοιασμούς και ήθελε να ασχοληθώ με τα γράμματα. Ο πατέρας μου όμως ήταν πιο ψύχραιμος έβλεπε ότι είχα τις δυνατότητες να προχωρήσω και πήραμε το ρίσκο μαζί. –Εσύ όμως προέρχεσαι από μια πολύ δεμένη οικογένεια.
Και στα 17 σου χρόνια κατεβαίνεις μόνος σου στην Αθήνα. Δεν ήταν δύσκολη αυτή η αλλαγή;
-Ήταν δύσκολη η απόφαση και η μαμά μου στην αρχή που έμαθε είχε φρικάρει. Τον πρώτο χρόνο είχε κατέβει μαζί μου στην Αθήνα. Ήμουν και ο πιο μικρός στην οικογένεια, δεν έπρεπε να με προσέξουνε; Θυμάμαι σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που είχα κάνει είχα πει ότι μου λείπει η Θεσσαλονίκη και οι φίλοι μου. Τότε λοιπόν μου είχε πει η δημοσιογράφος «έλα να μου πεις μετά από ένα χρόνο πως θα είσαι». Είχε δίκιο. Μπήκε γρήγορα το νερό στο αυλάκι.
-Δυσκολεύτηκες καθόλου στην προσαρμογή σου; Είπες δεν αντέχω να γυρίσω πίσω;
-Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Ακόμα κι όταν ο προπονητής μου τον πρώτο χρόνο μου έλεγε ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο – κι εγώ ήμουν πάντα άνθρωπος της δουλειάς και το προσπαθούσα - δεν με έπαιρνε από κάτω. Ήταν ένα έξτρα κίνητρο για μένα, είχα την επιθυμία να πετύχω. Για αυτό και έκανα τις θυσίες που χρειαζόντουσαν.
-Όπως;
-Από μικρός είχα περιορισμούς. Μην κοιτάς τώρα είμαι επαγγελματίας και αμείβομαι για αυτό. Πιτσιρικάς όμως δεν πήγα ποτέ εκδρομή, ούτε καν την πενθήμερη. Την έχασα γιατί είχα αγώνες. Και ποτέ δεν ήπια αλκοόλ. Πάντα μου λέγανε «άντε ρε ψηλέ πιες κανένα κάνα ποτήρι» κι εγώ έπινα χυμούς. Ακόμα και τώρα στις διακοπές μου είμαι πιο χαλαρός αλλά από την άλλη λες μην ξεφύγω γιατί σε ένα μήνα αρχίζει η προετοιμασία
-Αυτό δεν σε καταπιέζει;
-Όχι γιατί πια είναι τρόπος ζωής. Ο πατέρας μου έχει πει την καλύτερη ατάκα: «είστε στρατιώτες πολυτελείας». Και είναι ακριβώς έτσι.
-Δεν έκανες ποτέ καμία κατάχρηση; Δεν μέθυσες για παράδειγμα ποτέ;
-Και βέβαια έχω μεθύσει. Θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν 20 χρονών και είχα πάει με φίλους στη Σαντορίνη. Είχαμε ξεκινήσει να πίνουμε κρασιά σε ένα ιταλικό εστιατόριο και καταλήξαμε με σφηνάκια. Στις 5.30 το πρωί είχα λιώσει. Μπήκα στο ξενοδοχείο και έπεσα με τα ρούχα στην πισίνα. Εντάξει δεν είμαστε και ρομπότ άνθρωποι είμαστε.
-Με τον Νίκο Χατζή πως γνωριστήκατε;
-Τον γνώρισα το 2000 αμέσως μόλις πήγα στην ΑΕΚ. Τότε έπαιζα ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνον. Ήμασταν αντίπαλοι. Είχα έρθει από τη Θεσσαλονίκη με τη φήμη του ταλέντου και στη θέση του το 90% των παικτών -για να μη σου πω και μεγαλύτερο ποσοστό – θα με έκαναν να ψαρώσω. Ο Νίκος από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασε. Με πήρε υπό την προστασία του, μου έμαθε πράγματα και στο μπάσκετ και στη ζωή και την καθημερινότητά μου στη Αθήνα και αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
- Σε λίγες μέρες θα γίνεις και κουμπάρος του στο γάμο του με την Νίκη Κάρτσωνα. Αυτό πως προέκυψε;
- Έγινε όταν ο Νίκος και η Νίκη είχαν έρθει στη Βενετία τα Χριστούγεννα που είναι κοντά στο Τρεβίζο. Τους είχα αφήσει μόνους και μετά πήγα και τους βρήκα σε ένα εστιατόριο. Είχε απίστευτο κρύο, μπήκα μέσα στο μαγαζί για να τους βρω και δεν θα ξεχάσω την ευτυχία των παιδιών. Είχαν ένα τεράστιο χαμόγελο ως τα αυτιά και κλαίγανε ταυτόχρονα από τη συγκίνηση. Ήταν λίγη ώρα αφού ο Νίκος της είχε κάνει την πρόταση γάμου. Εκείνη την ώρα μου πρότειναν να γίνω κι εγώ κουμπάρος και είναι μεγάλη μου τιμή.
- Ήσουν στην Μπενετόν στην Ιταλία και φεύγεις για τη Μόσχα Δεν σκέφτηκες να έρθεις στην Ελλάδα; Ή τα χρήματα ήταν τόσο δελεαστικά για να φύγεις πάλι στο εξωτερικό;
-Δεν ήταν τα χρήματα ο καθοριστικός παράγοντας. Είχα προτάσεις από όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα και η οικονομική προσφορά πάνω κάτω ήταν η ίδια. Επέλεξα την ΤΣΣΚΑ λόγω της σταθερότητας που έχει, την οργάνωση και τον καλό προπονητή. Νομίζω ότι είναι το κατάλληλο βήμα για την καριέρα μου.
-Θα ήθελες να παίξεις στο ΝΒΑ;
-Δεν είναι όνειρο ζωής ούτε θα κάνει πιο ολοκληρωμένο παίκτη. Τώρα αν μου τύχει στο μέλλον μπορεί και να το σκεφτώ. Προς το παρόν έχω στόχο τον τίτλο της Ευρωλίγκας.
- Είσαι 24 χρονών. Πλούσιος, διάσημος, ταλέντο με διεθνείς τίτλους στα χέρια σου. Δεν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ξεφεύγει καμιά φορά;
-Δεν έχω φτάσει καν σε αυτά που έχω φανταστεί ότι θα ήθελα να κάνω. Μπορώ να γίνω καλύτερος και αυτό προσπαθώ να κάνω. Και ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι κάποιος. Ίσως αν ποτέ μου συνέβη για ελάχιστο χρόνο οι γονείς μου και οι άνθρωποι δίπλα μου με συνέφεραν κατευθείαν. Κι εγώ είμαι τυχερός γιατί υπήρξα μέλος ομάδων που έκαναν επιτυχίες. Δεν είναι ατομικό άθλημα για να κάνω μόνος μου ότι θέλω. Κι αυτό είναι το παν. Να είμαι μέλος σε μια ομάδα που να νικάει.
- Πόσο άλλαξε τη ζωή σου ο νίκη στο Ευρωμπάσκετ;
-Δεν θα ξεχάσω που στις 25 Σεπτεμβρίου πήραμε το Ευρωμπάσκετ κι εγώ στις 28 έφυγα για να πάω στην Ιταλία. Ήμουν πρωταθλητής Ευρώπης και έμεινα ξαφνικά μόνος μου σε ένα μικρό διαμέρισμα που δεν με ήξερε κανείς. Και ήρθε ο μάνατζερ μου έφερε τέσσερα ανθρακούχα νερά που τότε τα σιχαινόμουν κιόλας και μου λέει «ok αύριο το πρωί θα σε πάρω να πάμε για προπόνηση». Είχα πάθει σοκ. Όπως κατάλαβες δεν ένιωσα καθόλου την αλλαγή με του Ευρωμπάσκετ. Και στο Τρεβίζο όταν περπατάς στο δρόμο δεν υπάρχεις. Είσαι ένα με τον κόσμο.
- Έχεις ανασφάλειες με τον εαυτό σου;
-Σίγουρα. Και με το χτύπημα που είχα πέρσι στο μάτι με τον Βραζιλιάνο και με το χαμό του αδερφού μου -που ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου- η ανασφάλειά μου είναι να είμαι καλά.
- Πόσο άλλαξε τη ζωή σου ο χαμός του αδελφού σου;
-Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 2003. Εγώ ήμουν 20 και ο Δάνης 24. Είχαμε μια καταπληκτική σχέση, δεν ήμασταν απλά αδέλφια. Ήταν προστατευτικός μαζί μου, με συμβούλευε με πρόσεχε. Ήταν σαν ένας μικρός πατέρας μου. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι έφταναν στα αυτιά που μου φωνές που μου έλεγαν ότι «αυτός δεν θα βρει τη δύναμη να ξαναπαίξει το μπάσκετ που ήξερε» και ότι αυτή η απώλεια θα μου κοστίσει. Όλα αυτά εμένα με πείσμωσαν για να κάνω το καλύτερο.
- Νιώθεις ότι είναι μια απώλεια που έχεις ξεπεράσει ή έχεις μάθει να ζεις με αυτή;
-Μαθαίνεις να ζεις μαζί της. Υπάρχουν στιγμές που η απουσία είναι ακόμα πιο έντονη. Όπως όταν υπέγραψα συμβόλαιο με την ΤΣΣΚΑ -που ξέρω πόσο περήφανος θα ήταν για μένα- όταν του αφιέρωσα το πρωτάθλημα Ευρώπης ή ακόμα και σε πιο οικογενειακές στιγμές. Όταν για παράδειγμα θα πάω στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη και βλέπω τις φωτογραφίες του. Δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Όταν είχα πάει στη γιαγιά μου τη ρώτησα «τι κάνεις; Θυμάσαι που ερχόμασταν με τον Δάνη και παίζαμε σπίτι σου;» Και εκείνη μου απάντησε «τι νομίζεις ότι σκέφτομαι όλη μέρα όταν είμαι μόνη μου;»
- Τώρα είσαι όμως καλύτερα. Έχεις και μια σχέση με τη Φανή που είστε πολύ καλά. Πως γνωριστήκατε;
-Με τη Φανή είμαστε μαζί εννιά μήνες μαζί. Αλλά γνωριζόμαστε 8 χρόνια. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και ήταν ένα χρόνο μικρότερή μου. Είναι περίεργη ιστορία. Όταν εγώ πήγαινα πρώτη λυκείου κι εκείνη Τρίτη γυμνασίου είχαμε σχέση. Εντελώς πλατωνική. Μετά χωρίσαμε αλλά δεν χάσαμε ποτέ την επαφή. Εγώ βέβαια είχα βγάλει τελείως από το μυαλό μου ότι θα γινόταν κάτι μεταξύ μας.
-Και η επανασύνδεση πως έγινε;
-Εντελώς ξαφνικά. Είχαμε να βρεθούμε τρία χρόνια και μιλούσαμε στο τηλέφωνο τελείως φιλικά. Όταν με χτύπησε ο Βραζιλιάνος, ο Βαρεχάο στο μάτι η Φανή ήρθε να με δει στο νοσοκομείο.
-Τελικά αυτό το χτύπημα έκανε και κάτι καλό!
-Καμιά φορά το λέμε και μεταξύ μας και γελάμε. Αν δεν γινόταν αυτό δεν θα την έβλεπα γιατί θα έφευγα κατευθείαν για Ιταλία.
-Λένε πως οι αθλητές παντρεύονται μικροί. Εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία;
-Ισχύει αυτό αλλά ο γάμος δεν είναι θέμα ηλικίας. Εγώ θα παντρευτώ τη στιγμή που θα είμαι έτοιμος να το κάνω με τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα μου. Ανεξαρτήτου ηλικίας.
-Ποτέ δεν το είπα αυτό. Απλά έβλεπα ότι είχα κάποιες πιθανότητες να γίνω καλός παίκτης. Από την άλλη δεν σκέφτηκα να κάνω και κάτι άλλο. Το μόνο που μου άρεσε πολύ ήταν η ιστορία, τη λάτρευα. Όπως και το πιάνο που έκανα όταν ήμουν μικρός. Σκέψου πως όταν αποφάσισα να σταματήσω -γιατί ήθελα να παίζω όλο μπάσκετ -η καθηγήτριά μου έβαλε τα κλάματα και έλεγε «όχι αυτό το ταλέντο μην το αφήσετε να χαθεί». Έχω καλό αυτί. Ακόμα και τώρα αν ακούσω ένα κομμάτι μπορώ να το παίξω στο πιάνο.
-Υπήρξες καλός μαθητής;
-Μέχρι το γυμνάσιο που είχα το χρόνο να διαβάσω ναι. Μετά πήρα το ρίσκο να προπονούμαι περισσότερο και να δώσω το βάρος μου εκεί. Η μαμά μου είχε ενδοιασμούς και ήθελε να ασχοληθώ με τα γράμματα. Ο πατέρας μου όμως ήταν πιο ψύχραιμος έβλεπε ότι είχα τις δυνατότητες να προχωρήσω και πήραμε το ρίσκο μαζί. –Εσύ όμως προέρχεσαι από μια πολύ δεμένη οικογένεια.
Και στα 17 σου χρόνια κατεβαίνεις μόνος σου στην Αθήνα. Δεν ήταν δύσκολη αυτή η αλλαγή;
-Ήταν δύσκολη η απόφαση και η μαμά μου στην αρχή που έμαθε είχε φρικάρει. Τον πρώτο χρόνο είχε κατέβει μαζί μου στην Αθήνα. Ήμουν και ο πιο μικρός στην οικογένεια, δεν έπρεπε να με προσέξουνε; Θυμάμαι σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που είχα κάνει είχα πει ότι μου λείπει η Θεσσαλονίκη και οι φίλοι μου. Τότε λοιπόν μου είχε πει η δημοσιογράφος «έλα να μου πεις μετά από ένα χρόνο πως θα είσαι». Είχε δίκιο. Μπήκε γρήγορα το νερό στο αυλάκι.
-Δυσκολεύτηκες καθόλου στην προσαρμογή σου; Είπες δεν αντέχω να γυρίσω πίσω;
-Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Ακόμα κι όταν ο προπονητής μου τον πρώτο χρόνο μου έλεγε ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο – κι εγώ ήμουν πάντα άνθρωπος της δουλειάς και το προσπαθούσα - δεν με έπαιρνε από κάτω. Ήταν ένα έξτρα κίνητρο για μένα, είχα την επιθυμία να πετύχω. Για αυτό και έκανα τις θυσίες που χρειαζόντουσαν.
-Όπως;
-Από μικρός είχα περιορισμούς. Μην κοιτάς τώρα είμαι επαγγελματίας και αμείβομαι για αυτό. Πιτσιρικάς όμως δεν πήγα ποτέ εκδρομή, ούτε καν την πενθήμερη. Την έχασα γιατί είχα αγώνες. Και ποτέ δεν ήπια αλκοόλ. Πάντα μου λέγανε «άντε ρε ψηλέ πιες κανένα κάνα ποτήρι» κι εγώ έπινα χυμούς. Ακόμα και τώρα στις διακοπές μου είμαι πιο χαλαρός αλλά από την άλλη λες μην ξεφύγω γιατί σε ένα μήνα αρχίζει η προετοιμασία
-Αυτό δεν σε καταπιέζει;
-Όχι γιατί πια είναι τρόπος ζωής. Ο πατέρας μου έχει πει την καλύτερη ατάκα: «είστε στρατιώτες πολυτελείας». Και είναι ακριβώς έτσι.
-Δεν έκανες ποτέ καμία κατάχρηση; Δεν μέθυσες για παράδειγμα ποτέ;
-Και βέβαια έχω μεθύσει. Θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν 20 χρονών και είχα πάει με φίλους στη Σαντορίνη. Είχαμε ξεκινήσει να πίνουμε κρασιά σε ένα ιταλικό εστιατόριο και καταλήξαμε με σφηνάκια. Στις 5.30 το πρωί είχα λιώσει. Μπήκα στο ξενοδοχείο και έπεσα με τα ρούχα στην πισίνα. Εντάξει δεν είμαστε και ρομπότ άνθρωποι είμαστε.
-Με τον Νίκο Χατζή πως γνωριστήκατε;
-Τον γνώρισα το 2000 αμέσως μόλις πήγα στην ΑΕΚ. Τότε έπαιζα ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνον. Ήμασταν αντίπαλοι. Είχα έρθει από τη Θεσσαλονίκη με τη φήμη του ταλέντου και στη θέση του το 90% των παικτών -για να μη σου πω και μεγαλύτερο ποσοστό – θα με έκαναν να ψαρώσω. Ο Νίκος από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασε. Με πήρε υπό την προστασία του, μου έμαθε πράγματα και στο μπάσκετ και στη ζωή και την καθημερινότητά μου στη Αθήνα και αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
- Σε λίγες μέρες θα γίνεις και κουμπάρος του στο γάμο του με την Νίκη Κάρτσωνα. Αυτό πως προέκυψε;
- Έγινε όταν ο Νίκος και η Νίκη είχαν έρθει στη Βενετία τα Χριστούγεννα που είναι κοντά στο Τρεβίζο. Τους είχα αφήσει μόνους και μετά πήγα και τους βρήκα σε ένα εστιατόριο. Είχε απίστευτο κρύο, μπήκα μέσα στο μαγαζί για να τους βρω και δεν θα ξεχάσω την ευτυχία των παιδιών. Είχαν ένα τεράστιο χαμόγελο ως τα αυτιά και κλαίγανε ταυτόχρονα από τη συγκίνηση. Ήταν λίγη ώρα αφού ο Νίκος της είχε κάνει την πρόταση γάμου. Εκείνη την ώρα μου πρότειναν να γίνω κι εγώ κουμπάρος και είναι μεγάλη μου τιμή.
- Ήσουν στην Μπενετόν στην Ιταλία και φεύγεις για τη Μόσχα Δεν σκέφτηκες να έρθεις στην Ελλάδα; Ή τα χρήματα ήταν τόσο δελεαστικά για να φύγεις πάλι στο εξωτερικό;
-Δεν ήταν τα χρήματα ο καθοριστικός παράγοντας. Είχα προτάσεις από όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα και η οικονομική προσφορά πάνω κάτω ήταν η ίδια. Επέλεξα την ΤΣΣΚΑ λόγω της σταθερότητας που έχει, την οργάνωση και τον καλό προπονητή. Νομίζω ότι είναι το κατάλληλο βήμα για την καριέρα μου.
-Θα ήθελες να παίξεις στο ΝΒΑ;
-Δεν είναι όνειρο ζωής ούτε θα κάνει πιο ολοκληρωμένο παίκτη. Τώρα αν μου τύχει στο μέλλον μπορεί και να το σκεφτώ. Προς το παρόν έχω στόχο τον τίτλο της Ευρωλίγκας.
- Είσαι 24 χρονών. Πλούσιος, διάσημος, ταλέντο με διεθνείς τίτλους στα χέρια σου. Δεν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ξεφεύγει καμιά φορά;
-Δεν έχω φτάσει καν σε αυτά που έχω φανταστεί ότι θα ήθελα να κάνω. Μπορώ να γίνω καλύτερος και αυτό προσπαθώ να κάνω. Και ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι κάποιος. Ίσως αν ποτέ μου συνέβη για ελάχιστο χρόνο οι γονείς μου και οι άνθρωποι δίπλα μου με συνέφεραν κατευθείαν. Κι εγώ είμαι τυχερός γιατί υπήρξα μέλος ομάδων που έκαναν επιτυχίες. Δεν είναι ατομικό άθλημα για να κάνω μόνος μου ότι θέλω. Κι αυτό είναι το παν. Να είμαι μέλος σε μια ομάδα που να νικάει.
- Πόσο άλλαξε τη ζωή σου ο νίκη στο Ευρωμπάσκετ;
-Δεν θα ξεχάσω που στις 25 Σεπτεμβρίου πήραμε το Ευρωμπάσκετ κι εγώ στις 28 έφυγα για να πάω στην Ιταλία. Ήμουν πρωταθλητής Ευρώπης και έμεινα ξαφνικά μόνος μου σε ένα μικρό διαμέρισμα που δεν με ήξερε κανείς. Και ήρθε ο μάνατζερ μου έφερε τέσσερα ανθρακούχα νερά που τότε τα σιχαινόμουν κιόλας και μου λέει «ok αύριο το πρωί θα σε πάρω να πάμε για προπόνηση». Είχα πάθει σοκ. Όπως κατάλαβες δεν ένιωσα καθόλου την αλλαγή με του Ευρωμπάσκετ. Και στο Τρεβίζο όταν περπατάς στο δρόμο δεν υπάρχεις. Είσαι ένα με τον κόσμο.
- Έχεις ανασφάλειες με τον εαυτό σου;
-Σίγουρα. Και με το χτύπημα που είχα πέρσι στο μάτι με τον Βραζιλιάνο και με το χαμό του αδερφού μου -που ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου- η ανασφάλειά μου είναι να είμαι καλά.
- Πόσο άλλαξε τη ζωή σου ο χαμός του αδελφού σου;
-Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 2003. Εγώ ήμουν 20 και ο Δάνης 24. Είχαμε μια καταπληκτική σχέση, δεν ήμασταν απλά αδέλφια. Ήταν προστατευτικός μαζί μου, με συμβούλευε με πρόσεχε. Ήταν σαν ένας μικρός πατέρας μου. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι έφταναν στα αυτιά που μου φωνές που μου έλεγαν ότι «αυτός δεν θα βρει τη δύναμη να ξαναπαίξει το μπάσκετ που ήξερε» και ότι αυτή η απώλεια θα μου κοστίσει. Όλα αυτά εμένα με πείσμωσαν για να κάνω το καλύτερο.
- Νιώθεις ότι είναι μια απώλεια που έχεις ξεπεράσει ή έχεις μάθει να ζεις με αυτή;
-Μαθαίνεις να ζεις μαζί της. Υπάρχουν στιγμές που η απουσία είναι ακόμα πιο έντονη. Όπως όταν υπέγραψα συμβόλαιο με την ΤΣΣΚΑ -που ξέρω πόσο περήφανος θα ήταν για μένα- όταν του αφιέρωσα το πρωτάθλημα Ευρώπης ή ακόμα και σε πιο οικογενειακές στιγμές. Όταν για παράδειγμα θα πάω στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη και βλέπω τις φωτογραφίες του. Δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Όταν είχα πάει στη γιαγιά μου τη ρώτησα «τι κάνεις; Θυμάσαι που ερχόμασταν με τον Δάνη και παίζαμε σπίτι σου;» Και εκείνη μου απάντησε «τι νομίζεις ότι σκέφτομαι όλη μέρα όταν είμαι μόνη μου;»
- Τώρα είσαι όμως καλύτερα. Έχεις και μια σχέση με τη Φανή που είστε πολύ καλά. Πως γνωριστήκατε;
-Με τη Φανή είμαστε μαζί εννιά μήνες μαζί. Αλλά γνωριζόμαστε 8 χρόνια. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και ήταν ένα χρόνο μικρότερή μου. Είναι περίεργη ιστορία. Όταν εγώ πήγαινα πρώτη λυκείου κι εκείνη Τρίτη γυμνασίου είχαμε σχέση. Εντελώς πλατωνική. Μετά χωρίσαμε αλλά δεν χάσαμε ποτέ την επαφή. Εγώ βέβαια είχα βγάλει τελείως από το μυαλό μου ότι θα γινόταν κάτι μεταξύ μας.
-Και η επανασύνδεση πως έγινε;
-Εντελώς ξαφνικά. Είχαμε να βρεθούμε τρία χρόνια και μιλούσαμε στο τηλέφωνο τελείως φιλικά. Όταν με χτύπησε ο Βραζιλιάνος, ο Βαρεχάο στο μάτι η Φανή ήρθε να με δει στο νοσοκομείο.
-Τελικά αυτό το χτύπημα έκανε και κάτι καλό!
-Καμιά φορά το λέμε και μεταξύ μας και γελάμε. Αν δεν γινόταν αυτό δεν θα την έβλεπα γιατί θα έφευγα κατευθείαν για Ιταλία.
-Λένε πως οι αθλητές παντρεύονται μικροί. Εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία;
-Ισχύει αυτό αλλά ο γάμος δεν είναι θέμα ηλικίας. Εγώ θα παντρευτώ τη στιγμή που θα είμαι έτοιμος να το κάνω με τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα μου. Ανεξαρτήτου ηλικίας.