Ζοτς: Ο "τυχερός" που έγινε "κορυφαίος"
Οι "ιστορίες των F-4" του SPORT 24 ξεκινούν με τον προπονητή των ρεκόρ, Ζέλικο Ομπράντοβιτς (vid)
Λένε ότι τα φάιναλ-φορ είναι... σέρβικη υπόθεση. Αν το περίφημο λόμπι όντως υπάρχει, τότε στην κορυφή του τραπεζιού, σε αυτό που μαζεύεται όλη η φαμίλια, κάθεται ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Ο ρέκορντμαν της Ευρωλίγκα, σε μια ουτοπική εικόνα βγαλμένη από μαφιόζικη ταινία, θα περίμενε έναν-έναν τους προπονητές να του φιλήσουν το χέρι, πριν αυτός ασπαστεί δύο φορές τον αντίπαλο του σαν ένα μήνυμα προς τον "μελλοθάνατο".
Ο "Ζοτς", ο άνθρωπος που έχει κάνει στην κούπα "μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί", ετοιμάζεται για τη νέα του επιχείρηση "σκούπα", 17 ολόκληρα χρόνια μετά το "πρώτο αίμα" στην Κωνσταντινούπολη.
Η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής του
Ο Ομπράντοβιτς, που δεν ήταν ουδέποτε ένα φαντασμαγορικός ή βιρτουόζος γκαρντ, λέγετε ότι μελετούσε προπονητικά βιβλία από το... εφηβικό. Είχε το κοουτσάρισμα στο αίμα του για αυτό και δεν δυσκολεύτηκε να αντισταθμίσει την έλλειψη ταλέντου, με το "εγκεφαλικό" παιχνίδι που τον οδήγησε ως την Εθνική Γιουγκοσλαβίας.
Οπότε κανείς δεν αμφέβαλλε ότι από παίκτης θα καταλήξει προπονητής. Ουδείς, όμως, μπορούσε να φανταστεί ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν τόσο σύντομα. Κυριολεκτικά σε μια νύχτα. Ο οργανωτικός πλέι-μέικερ από το Τσάτσακ έγινε εν μια νυκτί προπονητής της Παρτίζαν Βελιγραδίου.
Εν μέσω πολέμου οι "Παρτιζάνοι" κατάφεραν να βάλουν τα… γυαλιά σε ολόκληρη την Ευρώπη με μια νεανική σύνθεση. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς κι ο Σάσα Ντανίλοβιτς ήταν οι ηγέτης της ομάδας του Βελιγραδίου, που είχε ακόμη στις τάξεις της του Λόντσαρ, Στεφάνοβιτς (σ.σ πριν πάρει τα κιλά και γίνει... αγαπημένος), Σάριτς, Σίλομπαντ, Ντραγκουτίνοβιτς, Νάκιτς και δύο ακόμη παίκτες που πέρασαν από την Ελλάδα: τους Κοπρίβιτσα και Ρέμπρατσα.
Στον ημιτελικό η Παρτίζαν έβγαλε νοκ-άουτ το μεγάλο φαβορί (τη Φίλιπς Μιλάνο του "γορίλα" Ντάριλ Ντόουκινς) με 82-75 για να ακολουθήσει η σπουδαία νίκη στον τελικό με τη Μπανταλόνα (71-70) χάρις στο απίθανο τρίποντο του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς.
Ο μελαχρινός (τότε) Ζέλικο Ομπράντοβιτς πανηγύρισε σαν μικρό παιδί, έτρεξε στις κερκίδες να αγκαλιάσει τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και άρχισε τη συλλογή των τροπαίων.
Ήταν η νύχτα που γεννήθηκε ο μύθος του "Γκαστόνε".
Ο "Γκαστόνε"» έγινε απλά ο... κορυφαίος
Κάτι το σουτ του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, κάτι το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον δεν ήθελε και πολύ να του βγει το όνομα... Οι αντίζηλοι τον χαρακτήρισαν τυχερό, προκαλώντας εκνευρισμό στον ίδιο κάθε φορά που τον αποκαλούν "Γκαστόνε", προσωνύμιο που προέρχεται από τον «τυχεράκια» ξάδερφο του Ντόναλντ Ντακ.
Αφού άλλαξε πέντε ομάδες (Παρτίζαν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Μπενετόν, Παναθηναϊκό), πήρε μέρος συνολικά σε 10 φάιναλ-φορ (αυτό είναι το εντέκατο), έφτασε τις έξι κατακτήσεις, "σάρωσε" τους εγχώριους τίτλους, σημείωσε επιτυχίες με την Εθνική Σερβίας (Χρυσό στο Παγκόσμιο του 1998, Χρυσό στο Πανευρωπαϊκό του 1997) ανάγκασε τον κόσμο να "ξεχάσει" το ψευδώνυμο "Γκαστόνε". Έγινε απλά ο "κορυφαίος".
Τα κατορθώματα του
Αυτό θα είναι το 11ο φάιναλ-φορ στην καριέρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που τον φέρνει στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας. Τον ακολουθεί ο Έτορε Μεσίνα με 8, ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς με 7 κι οι Ρενέσες, Ίβκοβιτς, Ιωαννίδης με 6.
Όπως είναι φυσικό έχει τις περισσότερες νίκες σε φάιναλ-φορ (15), συμπεριλαμβανομένου και της διοργάνωσης του 2001 που έγινε υπό την "ασπίδα" της Σουπρολίγκα.
Ο "Ζοτς" έχει κατακτήσει έξι φορές τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, περισσότερες από κάθε άλλο προπονητή. Τέσσερις φορές έχει πανηγυρίσει ο "Μπόζα" κι από τρεις οι Πίνι Γκέρσον και Έτορε Μεσίνα. Κανείς άλλος τεχνικός δεν έχει πατήσει δύο φορές την κορυφή από καταβολής φαιναλ-φορ.
Επίσης ο Ομπράντοβις έχει οδηγήσει στο φάιναλ-φορ όλες τις ομάδες που έχει προπονήσει. Με τη μοναδική που απέτυχε να κατακτήσει τον τίτλο (ή να φτάσει στον τελικό) ήταν η Μπένετον Τρεβίζο που βρήκε μπροστά της τον Μπάνε Πρέλιεβιτς, την ΑΕΚ και τον... Γιάννη Ιωαννίδη.
Η ιστορία
Αναλυτικά ο Σέρβος προπονητής μετά το 1992 και την Κωνσταντινούπολη "συγκλόνισε" την Ευρώπη το 1994 όταν "έκλεψε" το τρόπαιο από τον Ολυμπιακό με την Μπανταλόνα των αδερφών Γιοφρέσα, Φεράν, Βιγιακάμπα, Σμιθ και... Τόμπσον. Έκανε το repeat στη Σαραγόσα με τη Ρεάλ του μεγάλου Άρβιντας Σαμπόνις, αλλά και των Αρλάουκας, Καργκόλ και Σάντος που αγωνίστηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν κατάφερε να κάνει το repeat στο Παρίσι όπου η Ρεάλ (χωρίς τον "Σάμπας" ήρθε 4η).
Το 1997 συνέχισε τη συλλογή των τίτλων αυτή τη φορά με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο (στην Κύπρο απέναντι στη Βερόνα του μετέπειτα κόουτς των Γκρίζλις Μάικ Αϊβαρονι), για να ακολουθήσει το φάιναλ-φορ της Βαρκελώνης.
Εκεί με την Μπενετόν Τρεβίζο έπεσε πάνω στην Ένωση, που με τη σειρά της υπέκυψε στις ορέξεις της Κίντερ του Έτορε Μεσίνα.
Η ιστορία είχε άλλα σχέδια για τον τότε παίκτη της Μπενετόν, Ζέλικο Ρέμπρατσα, ο οποίος σήκωσε την κούπα ξανά με τον Ομπράντοβιτς με τη φανέλα του Παναθηναϊκού το 2000 στη Θεσσαλονίκη.
Το 2001 οι "πράσινοι" έφτασαν ως τον τελικό στο Παρίσι, αλλά ηττήθηκαν από την Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον. Οι δύο ομάδες είχαν την ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους την επόμενη χρονιά (2002) στη Μπολόνια, έστω και χωρίς τον "Πίνχας".
Ο Ισραηλινός τεχνικός είχε πάρει... άδεια αφήνοντας στο πόδι του τον άμεσο συνεργάτη του Ντέιβιντ Μπλατ, που γνώρισε την ήττα από τον "Ζοτς". Στον τελικό ο Παναθηναϊκός έκανε το "μπαμ" νικώντας την Κίντερ μες στο "σπίτι" της. Ήταν η απαρχή της κυριαρχίας του Σέρβου απέναντι στον Μεσίνα, που είχε τότε στα χέρια του μια από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη (Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Μπετσίροβιτς, Άντερσεν, Γκρέιτζερ, Ριγκοντό, Γκρίφιθ, Σμόντις και πάει λέγοντας).
Το 2003 και το 2004 οι ελληνικές ομάδες απείχαν από την κορυφαία διοργάνωση, για να επιστρέψουν -μέσω του "τριφυλλιού" το 2005 στη Μόσχα. Ο Παναθηναϊκός την... πάτησε απέναντι στη ζώνη της Μακάμπι (των Γιασικεβίτσιους-Βούισιτς και Γκέρσον φυσικά!), αν κι εκείνο το φάιναλ-φορ έμεινε στην ιστορία ως το "κάζο" της ΤΣΣΚΑ που έμοιαζε με τον υπερσιβηρικό, πριν εκτροχιαστεί στο πιο κρίσιμο ματς, αυτό απέναντι στην Τάου.
Ο "Ζοτς" επέστρεψε στην κορυφή το 2007 όταν οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα στην Αθήνα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ του Έτορε Μεσίνα (είχε πάρει από την περασμένη χρονια τη θέση του Ντούσαν Ίβκοβιτς), στον κορυφαίο ίσως τελικό της ιστορίας.
Αφιέρωμα στον "Ζοτς"
Ομπράντοβιτς το... πρώτο αίμα
Ο ρέκορντμαν της Ευρωλίγκα, σε μια ουτοπική εικόνα βγαλμένη από μαφιόζικη ταινία, θα περίμενε έναν-έναν τους προπονητές να του φιλήσουν το χέρι, πριν αυτός ασπαστεί δύο φορές τον αντίπαλο του σαν ένα μήνυμα προς τον "μελλοθάνατο".
Ο "Ζοτς", ο άνθρωπος που έχει κάνει στην κούπα "μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί", ετοιμάζεται για τη νέα του επιχείρηση "σκούπα", 17 ολόκληρα χρόνια μετά το "πρώτο αίμα" στην Κωνσταντινούπολη.
Η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής του
Ο Ομπράντοβιτς, που δεν ήταν ουδέποτε ένα φαντασμαγορικός ή βιρτουόζος γκαρντ, λέγετε ότι μελετούσε προπονητικά βιβλία από το... εφηβικό. Είχε το κοουτσάρισμα στο αίμα του για αυτό και δεν δυσκολεύτηκε να αντισταθμίσει την έλλειψη ταλέντου, με το "εγκεφαλικό" παιχνίδι που τον οδήγησε ως την Εθνική Γιουγκοσλαβίας.
Οπότε κανείς δεν αμφέβαλλε ότι από παίκτης θα καταλήξει προπονητής. Ουδείς, όμως, μπορούσε να φανταστεί ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν τόσο σύντομα. Κυριολεκτικά σε μια νύχτα. Ο οργανωτικός πλέι-μέικερ από το Τσάτσακ έγινε εν μια νυκτί προπονητής της Παρτίζαν Βελιγραδίου.
Εν μέσω πολέμου οι "Παρτιζάνοι" κατάφεραν να βάλουν τα… γυαλιά σε ολόκληρη την Ευρώπη με μια νεανική σύνθεση. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς κι ο Σάσα Ντανίλοβιτς ήταν οι ηγέτης της ομάδας του Βελιγραδίου, που είχε ακόμη στις τάξεις της του Λόντσαρ, Στεφάνοβιτς (σ.σ πριν πάρει τα κιλά και γίνει... αγαπημένος), Σάριτς, Σίλομπαντ, Ντραγκουτίνοβιτς, Νάκιτς και δύο ακόμη παίκτες που πέρασαν από την Ελλάδα: τους Κοπρίβιτσα και Ρέμπρατσα.
Στον ημιτελικό η Παρτίζαν έβγαλε νοκ-άουτ το μεγάλο φαβορί (τη Φίλιπς Μιλάνο του "γορίλα" Ντάριλ Ντόουκινς) με 82-75 για να ακολουθήσει η σπουδαία νίκη στον τελικό με τη Μπανταλόνα (71-70) χάρις στο απίθανο τρίποντο του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς.
Ο μελαχρινός (τότε) Ζέλικο Ομπράντοβιτς πανηγύρισε σαν μικρό παιδί, έτρεξε στις κερκίδες να αγκαλιάσει τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και άρχισε τη συλλογή των τροπαίων.
Ήταν η νύχτα που γεννήθηκε ο μύθος του "Γκαστόνε".
Ο "Γκαστόνε"» έγινε απλά ο... κορυφαίος
Κάτι το σουτ του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, κάτι το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον δεν ήθελε και πολύ να του βγει το όνομα... Οι αντίζηλοι τον χαρακτήρισαν τυχερό, προκαλώντας εκνευρισμό στον ίδιο κάθε φορά που τον αποκαλούν "Γκαστόνε", προσωνύμιο που προέρχεται από τον «τυχεράκια» ξάδερφο του Ντόναλντ Ντακ.
Αφού άλλαξε πέντε ομάδες (Παρτίζαν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Μπενετόν, Παναθηναϊκό), πήρε μέρος συνολικά σε 10 φάιναλ-φορ (αυτό είναι το εντέκατο), έφτασε τις έξι κατακτήσεις, "σάρωσε" τους εγχώριους τίτλους, σημείωσε επιτυχίες με την Εθνική Σερβίας (Χρυσό στο Παγκόσμιο του 1998, Χρυσό στο Πανευρωπαϊκό του 1997) ανάγκασε τον κόσμο να "ξεχάσει" το ψευδώνυμο "Γκαστόνε". Έγινε απλά ο "κορυφαίος".
Τα κατορθώματα του
Αυτό θα είναι το 11ο φάιναλ-φορ στην καριέρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που τον φέρνει στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας. Τον ακολουθεί ο Έτορε Μεσίνα με 8, ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς με 7 κι οι Ρενέσες, Ίβκοβιτς, Ιωαννίδης με 6.
Όπως είναι φυσικό έχει τις περισσότερες νίκες σε φάιναλ-φορ (15), συμπεριλαμβανομένου και της διοργάνωσης του 2001 που έγινε υπό την "ασπίδα" της Σουπρολίγκα.
Ο "Ζοτς" έχει κατακτήσει έξι φορές τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, περισσότερες από κάθε άλλο προπονητή. Τέσσερις φορές έχει πανηγυρίσει ο "Μπόζα" κι από τρεις οι Πίνι Γκέρσον και Έτορε Μεσίνα. Κανείς άλλος τεχνικός δεν έχει πατήσει δύο φορές την κορυφή από καταβολής φαιναλ-φορ.
Επίσης ο Ομπράντοβις έχει οδηγήσει στο φάιναλ-φορ όλες τις ομάδες που έχει προπονήσει. Με τη μοναδική που απέτυχε να κατακτήσει τον τίτλο (ή να φτάσει στον τελικό) ήταν η Μπένετον Τρεβίζο που βρήκε μπροστά της τον Μπάνε Πρέλιεβιτς, την ΑΕΚ και τον... Γιάννη Ιωαννίδη.
Η ιστορία
Αναλυτικά ο Σέρβος προπονητής μετά το 1992 και την Κωνσταντινούπολη "συγκλόνισε" την Ευρώπη το 1994 όταν "έκλεψε" το τρόπαιο από τον Ολυμπιακό με την Μπανταλόνα των αδερφών Γιοφρέσα, Φεράν, Βιγιακάμπα, Σμιθ και... Τόμπσον. Έκανε το repeat στη Σαραγόσα με τη Ρεάλ του μεγάλου Άρβιντας Σαμπόνις, αλλά και των Αρλάουκας, Καργκόλ και Σάντος που αγωνίστηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν κατάφερε να κάνει το repeat στο Παρίσι όπου η Ρεάλ (χωρίς τον "Σάμπας" ήρθε 4η).
Το 1997 συνέχισε τη συλλογή των τίτλων αυτή τη φορά με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο (στην Κύπρο απέναντι στη Βερόνα του μετέπειτα κόουτς των Γκρίζλις Μάικ Αϊβαρονι), για να ακολουθήσει το φάιναλ-φορ της Βαρκελώνης.
Εκεί με την Μπενετόν Τρεβίζο έπεσε πάνω στην Ένωση, που με τη σειρά της υπέκυψε στις ορέξεις της Κίντερ του Έτορε Μεσίνα.
Η ιστορία είχε άλλα σχέδια για τον τότε παίκτη της Μπενετόν, Ζέλικο Ρέμπρατσα, ο οποίος σήκωσε την κούπα ξανά με τον Ομπράντοβιτς με τη φανέλα του Παναθηναϊκού το 2000 στη Θεσσαλονίκη.
Το 2001 οι "πράσινοι" έφτασαν ως τον τελικό στο Παρίσι, αλλά ηττήθηκαν από την Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον. Οι δύο ομάδες είχαν την ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους την επόμενη χρονιά (2002) στη Μπολόνια, έστω και χωρίς τον "Πίνχας".
Ο Ισραηλινός τεχνικός είχε πάρει... άδεια αφήνοντας στο πόδι του τον άμεσο συνεργάτη του Ντέιβιντ Μπλατ, που γνώρισε την ήττα από τον "Ζοτς". Στον τελικό ο Παναθηναϊκός έκανε το "μπαμ" νικώντας την Κίντερ μες στο "σπίτι" της. Ήταν η απαρχή της κυριαρχίας του Σέρβου απέναντι στον Μεσίνα, που είχε τότε στα χέρια του μια από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη (Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Μπετσίροβιτς, Άντερσεν, Γκρέιτζερ, Ριγκοντό, Γκρίφιθ, Σμόντις και πάει λέγοντας).
Το 2003 και το 2004 οι ελληνικές ομάδες απείχαν από την κορυφαία διοργάνωση, για να επιστρέψουν -μέσω του "τριφυλλιού" το 2005 στη Μόσχα. Ο Παναθηναϊκός την... πάτησε απέναντι στη ζώνη της Μακάμπι (των Γιασικεβίτσιους-Βούισιτς και Γκέρσον φυσικά!), αν κι εκείνο το φάιναλ-φορ έμεινε στην ιστορία ως το "κάζο" της ΤΣΣΚΑ που έμοιαζε με τον υπερσιβηρικό, πριν εκτροχιαστεί στο πιο κρίσιμο ματς, αυτό απέναντι στην Τάου.
Ο "Ζοτς" επέστρεψε στην κορυφή το 2007 όταν οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα στην Αθήνα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ του Έτορε Μεσίνα (είχε πάρει από την περασμένη χρονια τη θέση του Ντούσαν Ίβκοβιτς), στον κορυφαίο ίσως τελικό της ιστορίας.
Αφιέρωμα στον "Ζοτς"
Ομπράντοβιτς το... πρώτο αίμα