Ο Χρήστος Ζούπας, με την ιδιότητα του γιατρού έζησε από πολύ κοντά την περιπέτεια της υγείας του Γιώργου Αμερικάνου που ταλαιπωρήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια.

Ο Αμερικάνος όμως δεν ήταν ένας απλός ασθενής για τον Χρήστο Ζούπα, ο οποίος όπως αποκαλύπτει στο Sport24.gr είχε το θλιβερό προνόμιο να βλέπει έναν "αθληταρά να βρίσκεται σε κώμα".

Τον ρωτήσαμε για τα χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια που το μπάσκετ παιζόταν σε ανοικτά γήπεδα και ο Γιώργος Αμερικάνος έβρισκε δεκάδες τρόπους να στέλνει την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι. Μας μίλησε από καρδιάς για τον άνθρωπο που μεγαλούργησε στα παρκέ, που μύησε πολύ κόσμο στο μπάσκετ, που ήταν ο συνδετικός κρίκος της γενιάς που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1968, ενώ αναφέρθηκε στο γούρι του, το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του καθώς την μεγάλη του αγάπη για την ΑΕΚ.

Ο λόγος στον Χρήστο Ζούπα...

"Ένιωσα πολύ περίεργα όταν με κάλεσαν στις 8 το πρωί της Δευτέρας για να μου πουν τα θλιβερά μαντάτα. Παρ' ότι ο Γιώργος είχε φύγει εδώ και πολύ καιρό. Η περίπτωσή του ήταν πολύ βαριά και δυστυχώς γνώριζα καλά τι θα συνέβαινε. Είχα το "θλιβερό" προνόμιο να βλέπω έναν φίλο, έναν αθληταρά της εποχής μου εδώ και δύο χρόνια να βρίσκεται ουσιαστικά σε κώμα και να μην έχει επαφή.

Ζήσαμε σε άλλες εποχές και ο Γιώργος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες μορφές του ελληνικού μπάσκετ. Ένα παιδί που ξεκίνησε από μία φτωχογειτονιά όπως ήταν η Νίκαια και εξελίχθηκε σε μία καλαθομηχανή που όμοια της η μπασκετική οικογένεια δεν έχει ζήσει. Κι αυτό γιατί μιλάμε για εποχές που οι παίκτες ουσιαστικά πεινούσαν. Πίναμε ένα ποτήρι γάλα ή μία πορτοκαλάδα για να βελτιώσουμε την διατροφή μας. Γνωρίσαμε τα τσιμέντα, τις βροχές, τις καταιγίδες, το κρύο... Που παρκέ για εμάς; Ήταν άλλα τα χρόνια, εμείς παίζαμε μπάσκετ αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες. Ακόμα οι αρθρώσεις μας πονάνε και δεν ξέρουμε μέχρι ποτέ θα πονάνε.

Ο Γιώργος ήταν σπάνιο ταλέντο, ήταν γεννημένος σκόρερ. Ήταν σαν να είχε μαγνήτη στα χέρια. Αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος σκόρερ της εποχής. Για εμάς ήταν απλά ο Γιώργος που όμως ήταν ένα τεράστιο μπασκετικό ταλέντο. Άλλωστε, για όλους εμάς ήταν ο συνδετικός μας κρίκος. Μας καλούσε τα τελευταία 10-15 χρόνια κάθε χρόνο στις 4 Απριλίου, να πιούμε ένα κρασί και να θυμηθούμε τα παλιά, να πούμε τα αστεία μας και να γιορτάσουμε μαζί την επέτειο της κατάκτησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Ήταν ερωτευμένος με το μπάσκετ και φυσικά με την ΑΕΚ.

Σαν άνθρωπος ο Αμερικάνος ήταν ένα μεγάλο παιδί. Ειλικρινής, δεν μάσαγε τα λόγια του, αυθεντικός άνθρωπος. Η ομάδα που χτίστηκε πάνω του την δεκαετία 1960-70 άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ. Γιατί η αγάπη των Ελλήνων για το μπάσκετ δεν ξεκίνησε το 1987 από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, όπως λέτε εσείς οι νεότεροι. Όλα ξεκίνησαν το 1968 με την ΑΕΚ, αλλά και δύο χρόνια νωρίτερα, το 1966. Τη δεκαετία 1962-72 που η ΑΕΚ μεγαλούργησε μύησε πάρα πολύ κόσμο, αγνούς φιλάθλους, στη μοναδική μαγεία του μπάσκετ, καθώς μέχρι τότε η πλειοψηφία μόνο ποδόσφαιρο παρακολουθούσε. Ήταν πρωτεργάτης στο να γραφτεί η ιστορία της ΑΕΚ

Κάθε φορά την παραμονή του αγώνα τον ψάχναμε και δεν τον βρίσκαμε ποτέ. Γιατί; Έφευγε και έπαιρνε τους δρόμους, για να βρει μία νεκροφόρα και να τη δει. Ήταν το γούρι του, έπρεπε πάση θυσία να δει τη νεκροφόρα και μετά επέστρεφε. Ακόμα και στο γούρι του ήταν ξεχωριστός.

Στην ΑΕΚ έδωσε και πήρε πολλά. Στο τέλος του 1970 πικράθηκε πολύ, καθώς μία σειρά γεγονότων οδήγησαν στην αποπομπή του. Είχε αρχίσει να ραγίζει το γυαλί μετά την ήττα στον ημιτελικό του 1970, που χάσαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Πάντως, ακόμα και όταν έφυγε και πήγε να παίξει στην Πάτρα, πάντα ερχόταν κοντά μας και μας υποστήριζε, μας συμβούλευε, βρισκόταν δίπλα μας.

Είναι κρίμα και στενοχωριέμαι πάρα πολύ γιατί ο Γιώργος δεν ήταν δα και τόσο μεγάλος ηλικιακά. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Εμείς χάσαμε το συνδετικό μας κρίκο, αλλά θα ήθελα να πω στους οικείους του να είναι πάντα καλά και να τον θυμούνται. Άφησε πίσω του μία καταπληκτική κόρη, τη Χριστίνα, δύο αξιολάτρευτα εγγονάκια, αλλά και τον γαμπρό του το Γιάννη που στάθηκε κοντά του σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Η γυναίκα του Πέπη ήταν και είναι για εμάς το "alter ego" του Γιώργου. Στέλνω σε όλους τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Να τον θυμόμαστε όλοι, όπως τον γνωρίσαμε...".