Έφυγε πρώτος ο Ρόι Τάρπλεϊ, τον ακολούθησε ο Κρίστιαν Βελπ και χθες (24/10) ο ψυχοπομπός Ερμής έβαλε στη βάρκα του τον Ανατόλι Ζουρπένκο για τον περάσει από τον ποταμό Αχέροντα και να τον παραδώσει στον Χάροντα...

Ξεπαστρεύονται οι ψηλοί του Ολυμπιακού, λες κι έπεσε περονόσπορος ένα πράγμα...

Πάει λοιπόν ο «Τόλης», όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά και χάριν συντομίας οι συμπαίκτες του, που του είχαν κολλήσει κι ένα δεύτερο παρατσούκλι, το οποίο είχε να κάνει με τη ρώσικη καταγωγή του...

«Μαφιόζος»!

Κάθε άλλο παρά τέτοιος ήταν ο Ζουρπένκο, που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε, μάλιστα στις ελάχιστες συνεντεύξεις του, πάντοτε ήταν ντροπαλός και αυτή η συστολή του προφανώς δεν ταίριαζε σε Μαφιόζο.

Το παραδέχθηκε και ο ίδιος σε μια... μουσειακή, ελέω της σπανιότητας, συνέντευξη του στον Γιάννη Ντεντόπουλο για το περιοδικό «Τρίποντο» (16 Μαρτίου 1999) ότι «είμαι ήσυχος και καλόκαρδος, αλλά μερικές φορές γίνομαι ευέξαπτος και αυτό δεν μου αρέσει»!

Το ξωτικό και οι εννέα τάπες

Ο Ανατόλι εμφανίσθηκε στον κόσμο του ελληνικού μπάσκετ σαν ένα ξωτικό!

Ψηλός, αδύνατος και λιπόσαρκος, απογειωνόταν μέσα στη ρακέτα για να μπλοκάρει την μπάλα και αλίμονο σ’ όποιον βρισκόταν μπροστά του!

Δεν έκανε βεβαίως ποτέ 15 τάπες όπως ο συμπαίκτης του στον Ολυμπιακό, Παναγιώτης Φασούλας, ή 10 όπως ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο Αντονι Κουκ και ο Μάικ Σμρεκ, αλλά και οι εννέα, διάβολε, δεν είναι λίγες!

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 13 Δεκεμβρίου του 1998, στο «Σαλούν» (Παπάγου-ΑΕΚ 66-70), όταν ο «Τόλης» όρμαγε σαν ακρίδα πάνω στους αντιπάλους του και τάπωσε δυο φορές τον Δήμο Ντικούδη, δυο τον Τζόε Αρλάουκας, δυο τον Μάκη Νικολαϊδη, μία τον Μπάνε Πρέλεβιτς, μία τον Αγγελο Κορωνιό και μία τον φίλο του Ιάκωβο Τσακαλιδη!

«Ξέρω ότι είμαι καλός στις τάπες, αλλά θα προτιμούσα να νικήσουμε κι ας μην έκανα καμία» είπε λακωνικά αποχωρώντας από το γήπεδο και δεν είχε άδικο: ο ίδιος έβαλε το όνομα του στα βιβλία των ρεκόρ, αλλά οι «Στρατηγοί» δεν κατάφεραν να σώσουν την παρτίδα ούτε στον συγκεκριμένο αγώνα, ούτε στην Α1 από την οποία υποβιβάσθηκαν...

Το σύνθημα του Κόκκαλη στις τουαλέτες του ΣΕΦ

Ενάμιση χρόνο πριν, τις παραμονές του Final Four της Ρώμης, ο Ζουρπένκο είχε πάλι μεγάλο σουξέ που μάλιστα οδήγησε σε σκηνές απείρου κάλλους...

Στις 15 Απριλίου του 1997, που ο Ολυμπιακός νίκησε τον Απόλλωνα Πατρών με 92-52, σε αγώνα των playoffs της Α1, έτυχε να βρίσκομαι στην τουαλέτα όταν άκουσα από δίπλα μου κάποιον να τραγουδάει ρυθμικά «Ανατόλι, οέ, οέ, οέ», όπως το φώναζαν οι θεατές στις εξέδρες του ΣΕΦ...

Παραξενεύθηκα και με το που βγήκα στον διάδρομο παραμόνευα διακριτικά για να δω ποιος ήταν ο περιστασιακός και αυτοσχέδιος τραγουδιστής...

Η αγωνία μου κράτησε λίγα δευτερόλεπτα και οδήγησε σε σοκ...

Αυτός που βγήκε ήταν ο Σωκράτης Κόκκαλης!!!

Σε εκείνο το ματς, που σημαδεύθηκε επίσης από την αποκάλυψη ότι ο Εβρικ Γκρέι διαγνώσθηκε θετικός στην εφεδρίνη και δεν θα αγωνιζόταν στο Final Four, ο Ζουρπένκο είχε «γράψει» τέσσερις πόντους, επτά ριμπάουντ και έξι τάπες...

Συν τοις άλλοις είχε κάνει ένα εκκωφαντικό κάρφωμα με τον... αγκώνα απέναντι στον Ερικ Ράιλι και έφυγε αποθεούμενος από τον κόσμο, που δεν είχε πολλές ευκαιρίες να τον βλέπει,,,

Δεν του περίσσευαν οι ευκαιρίες σε μια ομάδα στην οποία αγωνίζονταν ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο Κρίστιαν Βελπ...

Ιβκοβιτς: "Τριάρι σαν τον Φούτσκα"

Στην ίδια ομάδα επίσης αγωνίζονταν ο Γιώργος Σιγάλας, ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Φράνκο Νάκιτς, που βεβαίως ήταν περιφερειακοί παίκτες, αλλά έχω λόγο που το γράφω αυτό...

Ο λόγος είναι ο... φουτουρισμός από τον οποίο εμφορούνταν ο Ντούσαν Ιβκοβιτς που τον Ιούλιο του 1997 μού είπε ότι «μπρε, αυτό το παιδί έχει γλυκό χέρι και μπορεί να γίνει τριάρι σαν τον Γκρεγκόρ Φούτσκα»!

Όταν ο ίδιος ο Ανατόλι κλήθηκε να σχολιάσει την ιδέα του Ντούντα, δεν φάνηκε να υποκύπτει στον πειρασμό: «Ε όχι και τριάρι. Είμαι γρήγορος και καμιά φορά σουτάρω τρίποντα, αλλά η θέση μου είναι τεσσάρι».

Την ίδια εποχή μπήκε στο μάτι των Σίξερς, οι οποίοι επικοινώνησαν με τον άλλοτε παίκτη τους (1987-89) Κρίστιαν Βελπ και ζήτησαν πληροφορίες για την πάρτη του, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε...

Σκέτη ατραξιόν

Η ιστορία με το σπάνιο χάρισμα που διέθετε ο Ζουρπένκο στις τάπες έχει μπόλικα κεφάλαια...

Σε όποια ομάδα έπαιξε ήταν ο φόβος και ο τρόμος των επιτιθέμενων και τα μπλοκ τα είχε για πρωινό...

Εκτός από τα εννέα με τον Παπάγου (ΑΕΚ) και τα έξι με τον Ολυμπιακό (Απόλλων), έκανε επίσης έξι με τον Σπόρτιγκ επί του Απόλλωνα Πατρών στις 18 Φεβρουαρίου του 1995, έξι με τη Νήαρ Ηστ απέναντι στον Πανιώνιο (Παπαλουκάς, Ζντοβτς, Διαμαντόπουλος και σία) στις 23 Μαΐου του 2001 και πέντε με το Μαρούσι κόντρα στη Νήαρ Ηστ και στον Αρη τον Φεβρουάριο του 1999.

Μιλάμε για μια ατραξιόν!

«Κατάλαβα από μικρός ότι μού ήταν εύκολο να κάνω τάπες. Δεν με δίδαξε κανείς πώς να τις ρίχνω, είναι ένα έμφυτο χάρισμα, που το δούλεψα πολύ στον Ολυμπιακό, με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς και τις ατομικές προπονήσεις με τον Μίλαν Μίνιτς» είχε εξηγήσει στο «Τρίποντο».

"Ήθελα να γίνω νταλικέρης"

Στην ίδια συνέντευξη του κατονόμασε ως αγαπημένο συμπαίκτη του (στον Ολυμπιακό) τον Αρτούρας Καρνισόβας, και ως ινδάλματα τον Αρβιντας Σαμπόνις και τον Χακίμ Ολάζουον, ενώ είχε τονίσει ότι «θα ήθελα, εάν αυτό μπορεί να συμβεί, να παίξω στην Εθνική Ελλάδας».

Τότε επίσης είπε πόσο γούσταρε να πίνει φραπέ, ότι το αγαπημένο νούμερο του ήταν το 14 και ότι (όπως και ο Φασούλας) μικρός ήθελε να γίνει νταλικέρης!

Γεννημένος στις 4 Νοεμβρίου του 1975 στο Βόλγκογκραντ (το παλιό Στάλινγκραντ) ο Ανατόλι ήρθε σε νεαρή ηλικία στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς του και εγκαταστάθηκαν στην Καλλιθέα.

Η καριέρα του άρχισε από τον Πρωτέα Νέου Κόσμου με τον οποίο τη σεζόν 1993-94 σκόραρε 246 πόντους σε 23 ματς στην Α2, για να ακολουθήσουν ως σταθμοί του οδοιπορικού του ο Σπόρτιγκ (1994-95), ο Ολυμπιακός (1995-98, με 75 πόντους, 65 ριμπάουντ, 22 τάπες σε 28 ματς), ο Παπάγου (1998-99), το Μαρούσι (1999-2000), η Νήαρ Ηστ (2000-02), ο Πανελλήνιος (2002-03), ο Σπόρτιγκ 2003-05), η ρωσική Βόλζαλιν (2005-06) ο Ηλυσιακός (2006-07) και ξανά η Βόλζαλιν(2007-08).

Το πόστερ, το ιστορικό καλάθι και το χαμένο στερεοφωνικό

Πέρα από τις τάπες, στην καριέρα του περιλαμβάνονται και κάποιες άλλες ξεχωριστές στιγμές...

Στις 31 Νοεμβρίου του 1996 στον αγώνα Ολυμπιακός-ΒΑΟ (90-64) πρόσφερε στο φιλοθεάμον κοινό ένα... απερίγραπτο κάρφωμα στο οποίο μάλιστα έκανε πόστερ τον σαραντάπηχο (2μ.17) Αιγύπτιο Σαμίρ Γκούντα.

Την Πρωταπριλιά του 2000, στον ημιτελικό του Final Four του Κυπέλλου Ελλάδος (ΑΕΚ- Μαρούσι 77-63), άνοιξε το σκορ και πέτυχε το ιστορικό παρθενικό καλάθι στο νεότευκτο γήπεδο της Πυλαίας.

Στις 22 Νοεμβρίου του 1997, στο γήπεδο «Δημήτριος Τοφαλος» της Πάτρας έφτασε στον τελικό του διαγωνισμού καρφωμάτων του All Star Game έχοντας στο πλευρό του μια ομάδα υποστήριξης που απάρτιζαν ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Ντούσαν Βούκσεβιτς, ο Ντράγκαν Τάρλατς και ο Αρτούρας Καρνισόβας.

Η πρώτη προσπάθεια του ήταν χάλια, ενώ οι επόμενες υπήρξαν συγκλονιστικές, ωστόσο αδικήθηκε από τους κριτές που ανέδειξαν νικητή τον Αντόνιο Χάρβεϊ (Πανιώνιος) με σκορ 100-98.

Τον ήθελε εκείνο τον τίτλο ο Ανατόλι...

Και πιο πολύ ήθελε το στερεοφωνικό συγκρότημα που δόθηκε ως έπαθλο στον νικητή!