Η Έρικα και η Εμίλια είναι δίδυμες, γεννημένες στο Μουουράμε της Φινλανδίας στις 13 Σεπτεμβρίου του 1983, με την πρώτη να είναι μερικά λεπτά μεγαλύτερη.

Από το 2004 κατοικούν στην Ελλάδα, όπου με Έλληνες προπονητές, αρχικά τον Σπύρο Καραχάλιο και πλέον τον Κώστα Ταμπουρατζή, έχουν φτάσει στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου στο μπιτς βόλεϊ.

Η φετινή χρονιά ήταν πραγματικά εντυπωσιακή για τις αδερφές Νίστρομ, αφού πραγματοποίησαν σπουδαίες εμφανίσεις στο World Tour, ενώ κατέκτησαν και το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου.

Με την Εμίλια, που αγωνίζεται και ως ακραία στον Πανιώνιο, συναντηθήκαμε σε μία καφετέρια στον Κεραμεικό, παρόντος και του προπονητή της, Κώστα Ταμπουρατζή.

Απούσα ήταν η Έρικα, η οποία δεν ασχολείται με το βόλεϊ σάλας φέτος, οπότε αποφάσισε να ξεκουραστεί για ένα χρονικό διάστημα στην Κύπρο. Ωστόσο, επικοινώνησε μαζί μας μέσω mail, απαντώντας στις ερωτήσεις του Sport24.gr.

Οι δύο κοπέλες μάς μίλησαν για τα πρώτα τους βήματα στο χώρο του μπιτς βόλεϊ, τη βοήθεια που πήραν από τις ελληνικές ομάδες όταν πρωτοήρθαν στη χώρα μας, αλλά και τους λόγους της διαρκούς ανόδου τους σε αγωνιστικό επίπεδο.

Επίσης, μας μίλησαν για τα πράγματα που τους αρέσει να κάνουν στην Ελλάδα, τους λόγους που δεν θα έμεναν μόνιμα στη χώρα μας, αλλά και την αγάπη τους για την ελληνική γλώσσα.

Αναλυτικά η συνέντευξη των αδερφών Νίστρομ στο Sport24.gr:

Πότε ήταν η πρώτη φορά που σκεφτήκατε να ασχοληθείτε με το μπιτς βόλεϊ και για ποιο λόγο;

Εμίλια: " Αρχικά παίζαμε βόλεϊ στη Φινλανδία. Κοντά στο σπίτι μας είχαμε ένα γήπεδο μπιτς βόλει και τα καλοκαίρια, που δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε, πηγαίναμε και παίζαμε εκεί με τον πατέρα μας. Μας άρεσε πολύ, οπότε πήγαμε και σε διάφορα τουρνουά juniors. Ήμασταν καλές, κερδίζαμε παιχνίδια και συνεχίσαμε και σε τουρνουά γυναικών. Εκεί κερδίσαμε κάποια έπαθλα κι άρχισε να μας ενδιαφέρει περισσότερο στη συνέχεια. Είδαμε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε γιατί μας άρεσε πολύ. Οπότε αποφασίσαμε να πάμε σε ένα αθλητικό σχολείο στο Τάμπερε. Εκεί πήραμε την απόφαση να σταματήσουμε τελείως το βόλεϊ και να γυρίζουμε τον κόσμο και να παίζουμε μπιτς βόλεϊ. Μας βοήθησε και το γεγονός ότι είχαμε καλή παρουσία στο παγκόσμιο και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα juniors".

Έρικα: " Ένα χρόνο μετά που ξεκινήσαμε το βόλεϊ σάλας, παίξαμε και μπιτς βόλεϊ. Τότε το μπιτς βόλεϊ ήταν κάτι ακραίο για μας".

Σε τι ηλικία ξεκινήσατε το μπιτς βόλεϊ;

Εμίλια: " Ξεκινήσαμε να παίζουμε για πλάκα γύρω στα 15-16 και πιο επαγγελματικά από 18 ετών, αν και δεν είχαμε προπονητή. Το 2004, που είχαμε και προπονητή, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο επαγγελματικά".

Πότε αποφασίσατε να έρθετε στην Ελλάδα;

Εμίλια: " Το 2004, επειδή βρήκαμε προπονητή στην Ελλάδα, τον Σπύρο Καραχάλιο, και ξέραμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν καλές ομάδες, οπότε αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ".

Έρικα: " Όταν γνωρίσαμε τον πρώτο Έλληνα προπονητή μας, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004".

Δεν υπήρχε κάποιος προπονητής στη Φινλανδία με τον οποίο θα μπορούσατε να δουλέψετε;

Εμίλια: " Όχι, διότι δεν υπάρχει αρκετή γνώση για το μπιτς βόλεϊ στη Φινλανδία και δεν υπάρχουν προπονητές. Επίσης, ο καιρός εκεί είναι κακός, οπότε έπρεπε να φύγουμε στο εξωτερικό αν θέλαμε να βελτιωθούμε".

Πώς σου φάνηκε το μπιτς βόλεϊ στην Ελλάδα όταν ήρθατε;

Εμίλια: " Υπήρχαν δύο καλές γυναικείες ομάδες και προπονητές με πολλές γνώσεις. Μάθαμε πολλά πράγματα για το παιχνίδι μας".

Έρικα: " Ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο σε σύγκριση με όσα γνωρίζαμε εμείς εκείνη την εποχή. Αλλά μετά από χρόνια δουλειάς φτάσαμε στο ίδιο επίπεδο με τις Ελληνίδες, χάρη και στη βοήθειά τους".

Πιστεύεις ότι η προπόνηση με τις ελληνικές ομάδες σας βοήθησε να ανεβείτε επίπεδο;

Εμίλια: " Ήταν πολύ καλό το γεγονός ότι προπονούμασταν μαζί με τη Βάσω (Καραντάσιου) και τη Βίκυ (Αρβανίτη), γιατί βρίσκονταν στο top-10 του κόσμου και ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Το επίπεδό τους ήταν πολύ υψηλό και σε κάθε προπόνηση έπρεπε να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας, γιατί δεν βρισκόμασταν στο ίδιο επίπεδο. Έπρεπε να δουλεύουμε πολύ σκληρά, μόνο και μόνο για να μπορούμε να προπονούμαστε μαζί τους. Θυμάμαι που μερικές φορές σκεφτόμουν: «Πω πω, δεν μπορώ με τίποτα να βγάλω τα χτυπήματα της Βίκυς». Τώρα, πέντε χρόνια αργότερα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Έχουμε φτάσει το επίπεδό τους, οπότε ήταν καλή επιλογή να έρθουμε εδώ".

Έρικα: " Σίγουρα. Επίσης ήταν καλό για το ελληνικό μπιτς βόλεϊ που είχε εμάς ως παίκτριες και προπονήτριες ταυτόχρονα για τις ελληνικές ομάδες".

Οπότε πιστεύεις ότι μάθατε κάποια πράγματα από τη Βάσω και τη Βίκυ;

Εμίλια: " Σίγουρα. Μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζαν η Βάσω και η Βίκυ. Ιδιαίτερα ο επαγγελματισμός με τον οποίο αντιμετώπιζε το παιχνίδι η Βάσω, αλλά και κάποια τεχνικά της στοιχεία. Οπότε ήταν καλό να βλέπω πως τα κάνει και να δοκιμάζω να τα κάνω κι εγώ".

Φέτος κάνατε την καλύτερή σας σεζόν. Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας σας;

Εμίλια: " Δουλέψαμε πολύ σκληρά σε τεχνική και φυσική κατάσταση για τρία χρόνια με τον Σπύρο Καραχάλιο. Μετά όμως κουραστήκαμε λίγο, αφού βλέπαμε ότι δεν μπορούσαμε να αποδώσουμε τα μέγιστα και αποφασίσαμε να αλλάξουμε προπονητή. Πλέον προπονούμαστε με τον Κώστα Ταμπουρατζή, ο οποίος μας έχει δώσει κάποια καλά στοιχεία και σε συνδυασμό με όσα είχαμε μάθει με τον Καραχάλιο, μας οδήγησαν σε μία επιτυχημένη χρονιά".

Έρικα: " Πολλά πράγματα. Πρώτα απ' όλα ήμασταν πολύ τυχερές και καλές στο πρώτο τουρνουά της χρονιάς και αυτό μας βοήθησε πολύ. Επίσης ήμασταν γεμάτες από εμπειρία και αυτοπεποίθηση. Ήμασταν στην καλύτερη φυσική κατάσταση που είχαμε ποτέ".

Ακολουθεί προ-ολυμπιακή χρονιά. Ποιος είναι ο στόχος σας για το 2011;

Εμίλια: " Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι οι φετινοί αγώνες δίνουν το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θέλω μόνο να παίζω σε κάθε τουρνουά όσο καλά μπορώ και να προσπαθώ να κερδίζω όσο περισσότερα παιχνίδια γίνεται. Δεν θέλω να ασκήσω πίεση στον εαυτό μου. Θέλω απλά να παίζω και να το απολαμβάνω. Δεν θέλω να κάνουμε το ίδιο λάθος που κάναμε το 2004, που σκεφτόμασταν πάρα πολύ και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα στο γήπεδο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι απλά ένα τουρνουά σαν όλα τα υπόλοιπα. Σίγουρα θα χαρούμε αν προκριθούμε, αλλά δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάμε. Η ζωή μου είναι να παίζω βόλεϊ κάθε εβδομάδα και όχι να παίξω σε ένα συγκεκριμένο τουρνουά".

Έρικα: " Να παίξουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν θέλω να πιεστώ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, απλά να παίζω και να το απολαμβάνω".

Ποια είναι η γνώμη σας για τις ελληνικές ομάδες, τις τωρινές, αλλά και των προηγούμενων ετών;

Εμίλια: " Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, υπήρχε μία πολύ καλή ομάδα της Βάσως και της Βίκυς, μία από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Μου άρεσε πολύ αυτή η ομάδα, γιατί η Βίκυ ήταν νέα, δυνατή και βελτιωνόταν διαρκώς, ενώ η Βάσω ήταν ήδη πολύ καλή και μπορούσε να κάνει ό,τι ακριβώς ήθελε. Η Μαρία (Τσιαρτσιάνη) και η Θάλεια (Κουτρουμανίδου) δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο ως ομάδα, αλλά είχαν κάποια πολύ καλά στοιχεία, όπως να παλεύουν κάθε πόντο και να τα δίνουν όλα στις προπονήσεις. Όταν η Βάσω αποσύρθηκε και η Βίκυ έκανε ομάδα με τη Μαρία, νομίζω πως ήταν η καλύτερη λύση, αφού η Βίκυ ήταν και είναι η καλύτερη παίκτρια στην Ελλάδα και διάλεξε την καλύτερη μπλοκέρ. Η Μαρία έχει κάποια καλά στοιχεία, όπως είναι το μπλοκ της και το γεγονός ότι είναι πολύ δυνατή. Είναι μία πολύ καλή ομάδα, που αυτή τη στιγμή παίζει στο ίδιο επίπεδο με εμάς, κάτι που φαίνεται και από τα μεταξύ μας αποτελέσματα. Πάντως θέλουν πολλή δουλειά ακόμα για να φτάσουν σε κορυφαίο επίπεδο παγκοσμίως".

Έρικα: " Πολλές αλλαγές. Μόνο εγώ και η αδερφή μου παίζουμε ακόμα μαζί. Οι ελληνικές ομάδες έχουν αλλάξει πολύ και τώρα έχουν μόνο μία καλή ομάδα. Μπορώ να πω ότι βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο με αυτήν την ομάδα. Κάθε χρόνο, η γνώση και η τεχνική στο μπιτς βόλεϊ βελτιώνονται, οπότε και η ομάδα βελτιώνεται ανάλογα".

Αν δεν είχες συμπαίκτρια την αδερφή σου, ποια θα ήθελες για συμπαίκτρια;

Εμίλια: " Χρειάζομαι μπλοκέρ, αλλά δεν ξέρω αν θα διάλεγα τη Μαρία. Θα μπορούσα να επιλέξω τη Βίκυ. Αν η Βάσω έπαιζε ακόμα, σίγουρα θα διάλεγα εκείνη. Από το παγκόσμιο στερέωμα, ποια δεν θα ήθελε να παίξει συμπαίκτρια με την Κέρι Ουόλς; Έχει τόσες ικανότητες. Είναι ψηλή, παίζει έξυπνα, είναι απλά η καλύτερη".

Έρικα: " Δεν νομίζω ότι θα έπαιζα μπιτς βόλεϊ, μάλλον θα έπαιζα τένις".

Πες μας κάποια πράγματα για την αδερφή σου.

Εμίλια: " Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται, αφού έχει τους ίδιους στόχους με εμένα. Προπονείται πολύ σκληρά, δεν εγκαταλείπει ποτέ την προσπάθεια. Πρέπει βέβαια να βελτιωθούμε και οι δυο μας. Είναι ωραίο να αγωνίζεσαι με την αδερφή σου, έχει πάντα κάποιον να σε στηρίζει. Είναι πέντε λεπτά μεγαλύτερη, αν και η μητέρα μας λέει πως είναι μισή ώρα μεγαλύτερη. Είναι ένα εκατοστό ψηλότερη από μένα και λίγο πιο μεγαλόσωμη και δυνατή".

Έρικα: " Είναι τελειομανής".

Είναι δύσκολο να έχεις συμπαίκτρια την αδερφή σου;

Εμίλια: " Πολλές φορές το γεγονός ότι γνωριζόμαστε πολύ καλά, μπορεί να μας κάνει να εκνευριστούμε πολύ μεταξύ μας αν κάτι δεν πάει καλά. Είναι πιο εύκολο να πούμε κάποια πράγματα κατά μέτωπο. Αν, για παράδειγμα, είχα συμπαίκτρια τη Βάσω, δεν θα έλεγα τα ίδια πράγματα. Πολλές φορές μαλώνουμε κι αυτό μας χαλάει τα παιχνίδια. Έχουμε χάσει πολλούς αγώνες εξαιτίας τέτοιων περιστατικών, αλλά κάποιες άλλες φορές, χάρη στο δεσμό αυτό που μας ενώνει, έχουμε αποδειχθεί πολύ δυνατές".

Έρικα: " Και ναι και όχι. Υπάρχουν πάντα καλά και κακά πράγματα σε ό,τι κι αν κάνεις. Τα πάμε καλά, άλλωστε είμαστε ακόμα συμπαίκτριες μετά από τόσα χρόνια".

Βρίσκεσαι στην Ελλάδα έξι χρόνια. Ποια είναι η γνώμη σου για τη χώρα μας;

Εμίλια: " Πρώτα απ' όλα, μου αρέσει πολύ ο καιρός. Είμαστε στα μέσα Δεκέμβρη και είναι ακόμα καλοκαίρι εδώ. Στη Φινλανδία χιονίζει κι έχει -20 βαθμούς. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι, είναι πολύ φιλικοί και είναι πολύ κοινωνικοί. Πολλές φορές βέβαια μπορεί να είναι πιο επιθετικοί, επειδή δεν κρύβουν αυτά που αισθάνονται. Μπορεί να μην ξέρεις κάποιον και να τσακωθείτε. Μου αρέσει πολύ και το φαγητό. Όμως κάποια πράγματα δεν λειτουργούν τόσο καλά, λόγω της οικονομικής κρίσης. Εμένα βέβαια δεν με επηρεάζει πάρα πολύ, αφού είμαι εδώ μόνο για να αθλούμαι. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να ζήσω κανονικά εδώ. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, όπως το να πάω στο νοσοκομείο, αφού δεν είναι τόσο οργανωμένα κάποια πράγματα. Για μένα όμως είναι αλλιώς τα πράγματα. Είμαι εδώ, ζω χαλαρά, πάω για καφέ, απολαμβάνω πολύ την καθημερινότητά μου".

Έρικα: " Τέλειος καιρός, ωραίος φραπέ και το τάβλι είναι απίστευτο παιχνίδι".

Τι σου αρέσει να κάνεις εδώ;

Εμίλια: " Μου αρέσει να πηγαίνω στην παραλία, αν και στην Αθήνα δεν υπάρχουν πολλές ωραίες παραλίες. Μου αρέσει να κυκλοφορώ στον ήλιο, να πηγαίνω για καφέ. Βέβαια δεν έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι είναι από το μπιτς βόλεϊ. Μερικές φορές πηγαίνω και για ψώνια και χαζεύω διάφορα μέρη. Φυσικά, όποτε μπορώ, κοιμάμαι αρκετά. Μου αρέσει πολύ να βλέπω και τηλεόραση. Παρακολουθώ το "Masterchef" και φυσικά διάφορες ταινίες".

Έρικα: " Να πηγαίνω για τουρνουά στα νησιά".

Καταλαβαίνεις δηλαδή ελληνικά όταν βλέπεις τηλεόραση;

Εμίλια: " Μπορώ να καταλάβω τα περισσότερα, όχι τα πάντα".

Ποια είναι η σχέση σου με την ελληνική γλώσσα;

Εμίλια: " Δεν ξεκίνησα να κάνω μαθήματα για να μάθω. Πήρα κάποια βιβλία στην αρχή για να μάθω τα γράμματα. Τα έμαθα όλα και μπορώ να διαβάσω τους υπότιτλους όταν βλέπω μία ταινία. Μιλάω και λίγο και καταλαβαίνω τα περισσότερα απ' όσα ακούω. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί μπορώ να συμμετέχω σε μια συζήτηση κι όχι απλά να κάθομαι στο τραπέζι και να ακούω τους άλλους".

Έρικα: " Μου αρέσει πάρα πολύ και θέλω να μαθαίνω κάθε μέρα περισσότερα. Δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο για μένα. Αν θέλω, μπορώ να μιλήσω".

Ποιο είναι το αγαπημένο σου ελληνικό νησί;

Εμίλια: " Νομίζω πως είναι η Ρόδος, ενώ μου αρέσει πάρα πολύ και η Κύπρος. Έχω πάει και σε άλλα, στη Νάξο, στην Κέρκυρα και στη Σαντορίνη, αλλά ήταν όλα για αγώνες. Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο για διακοπές το καλοκαίρι".

Έρικα: " Η Νάξος".

Ελλάδα ή Φινλανδία;

Εμίλια: " Για διακοπές, Ελλάδα, για κανονική ζωή, Φινλανδία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πάντα ακούς «αύριο, αύριο»".

Έρικα: " Κύπρος".

Πέρυσι, οι δύο κοπέλες αγωνίζονταν στην Α1 γυναικών με τη φανέλα του Απολλώνιου. Φέτος, το "παρών" δίνει μόνο η Εμίλια, που έχει μετακομίσει πλέον στον Πανιώνιο, ενώ η Έρικα προτίμησε να ξεκουραστεί. Στο τελευταίο κομμάτι της συνέντευξης η Εμίλια μίλησε για τις "κυανέρυθρες" και το ελληνικό βόλεϊ.

Ποια είναι η απόψή σου για το επίπεδο του ελληνικού βόλεϊ;

" Πιστεύω ότι το επίπεδο δεν είναι πολύ υψηλό. Πέρυσι που έπαιζα στον Απολλώνιο, ήμασταν η χειρότερη ομάδα στην κατηγορία και νόμιζα ότι όλες οι άλλες ομάδες είναι πολύ καλές. Φέτος όμως, που παίζω στον Πανιώνιο, μπορεί να μην έχουμε πολύ καλή ομάδα, αλλά κοντράρουμε όλα μας τα παιχνίδια και διαπιστώνω ότι το επίπεδο δεν είναι πολύ υψηλό. Φυσικά παίζει ρόλο και η οικονομική κρίση. Υπάρχουν βέβαια κάποιες καλές παίκτριες από το εξωτερικό, αλλά γενικότερα δεν υπάρχουν λεφτά ώστε να έρθουν ακόμα καλύτερα παίκτριες. Υπάρχουν κάποιες δυνατές ομάδες, όπως η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και ο Ηρακλής Κηφισιάς. Σαφώς όμως το επίπεδο θα μπορούσε να είναι υψηλότερο".

Ποιοι είναι οι στόχοι για τον Πανιώνιο φέτος;

" Να μείνουμε στην κατηγορία, προσπαθώντας να καταλάβουμε την 7η-8η θέση. Μπορούμε να παίξουμε καλύτερα απ' ότι παίζουμε αυτή τη στιγμή, που δεν παίζουμε καθόλου καλά. Έχουμε πάρα πολλά προβλήματα στην ομάδα, με τραυματισμούς, ασθένειες και σπάνια είμαστε πλήρεις στα παιχνίδια μας. Η λίμπερό μας αναγκάζεται να παίζει κεντρική ή η κεντρική μας αναγκάζεται να παίξει διαγώνια".

Για το βόλεϊ στη Φινλανδία τι έχεις να πεις;

" Έχω να παίξω έξι χρόνια εκεί, οπότε δεν ξέρω πολλά, δεν ξέρω σε τι επίπεδο βρίσκεται. Ίσως να είναι στο ίδιο περίπου επίπεδο με την Ελλάδα, όχι όσο κάποιες ομάδες, όπως η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός, αλλά ας πούμε βρίσκεται περίπου στο ίδιο επίπεδο με ομάδες όπως ο Πανιώνιος".

Υπάρχει κάποια παίκτρια που να θαυμάζεις στο βόλεϊ;

" Μπορώ να σου πω από άνδρες. Ο Ιβάν Μίλκοβιτς. Τον έχω δει πολλές φορές να παίζει. Είχα πάει στο κλειστό του Ρέντη να τον δω. Από γυναίκες, δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν ξέρω πολλές παίκτριες και δεν μπορώ να σου πω ποια είναι καλή".

Φωτογραφίες των αδερφών Νίστρομ από το World Tour του 2010

1) Με τον προπονητή τους, Κώστα Ταμπουρατζή, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου, όπου κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο

2) Είναι γλυκιά η γεύση ενός μεταλλίου. Από το Ευρωπαϊκό του Βερολίνου.

3) Στο "Ελ. Βενιζέλος", κατά την αναχώρηση για τη γερμανική πρωτεύουσα

4) Από το Γκραν Σλαμ της Μόσχας

5) Απολαμβάνοντας τον ήλιο στη Βραζιλία

Φωτογραφίες από τη συνέντευξη με την Εμίλια (στη δεύτερη μαζί με τον υπογράφοντα)