Αντώνης Συκάρης: Η συνέντευξη για τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του στο Κ2

Θλίψη προκάλεσε η είδηση του θανάτου του 60χρονου Αντώνη Συκάρη, του κορυφαίου Έλληνα ορειβάτη που άφησε την τελευταία του πνοή νωρίς το πρωί της Τρίτης, κατά την κατάβασή του από το βουνό Νταουλαγκίρι.

Ο ορειβάτης ένιωσε μια αδιαθεσία ενώ κατέβαινε το βουνό κι "έφυγε" σε ύψος 7.400μ, σύμφωνα με πηγές.

Ο Αντώνης Συκάρης, με μία σειρά από επιτυχημένες επικίνδυνες αποστολές και αναβάσεις σε κορυφές βουνών, είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο NEWS 24/7, τον Δεκέμβριο του 2020, όταν είχε αποφασίσει να επιχειρήσει το ακατόρθωτο, να ανέβει στη δυσκολότερη κορυφή του κόσμου το K2, των 8.611m.

Το K2 βρίσκεται στο Πακιστάν και αποτελεί το πιο δύσκολο βουνό του κόσμου και το δεύτερο ψηλότερο, ενώ κανείς δεν είχε καταφέρει να φτάσει στην κορυφή του τον χειμώνα. Το μικροκλίμα που δημιουργείται στο βουνό, οι θυελλώδεις άνεμοι και οι τρομακτικά χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν, δεν επέτρεψαν στις προηγούμενες προσπάθειες να κατακτήσουν την κορυφή, ενώ αρκετοί ορειβάτες έχουν χάσει την ζωή τους κατά την ανάβαση.

Λίγο πριν αναχωρήσει για τη δυσκολότερη ανάβαση της ζωής του, λοιπόν, είχε μιλήσει στο NEWS 24/7 και στην Παναγιώτα Κλεάνθους για τη σημασία της αποστολής, τις δυσκολίες του Κ2 και τα συναισθήματά του για αυτό το ορειβατικό ταξίδι.

Η συνέντευξη του Αντώνη Συκάρη

"Savage" και "Killer Mountain" έχει χαρακτηριστεί από πολλούς το Κ2. Εσείς θα είστε ο πρώτος Έλληνας που θα επιχειρήσει να φτάσει στην κορυφή του και μάλιστα χειμώνα. Πώς αισθάνεστε για αυτό και τι προσδοκίες έχετε για την αποστολή;

"Η αλήθεια είναι ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου, αν και ασχολούμαι 31 χρόνια με τα βουνά. Έχω πάρει μέρος σε πολλές δύσκολες αποστολές στο εξωτερικό και στα Ιμαλάια. Στο K2 δεν έχω πάει ποτέ και δεν έχω κάνει ποτέ χειμερινή αποστολή σε ψηλό βουνό. Έχω πάει δύο φορές στον Καύκασο που είναι 5.600 μέτρα, αλλά σε τόσο ψηλό όχι. Μάλιστα, το Κ2 θεωρείται και το δυσκολότερο βουνό στον κόσμο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα, αδημονώ να φτάσω και να αντιμετωπίσω όλες αυτές τις δυσκολίες. Οι προσδοκίες μου, φυσικά, είναι να καταφέρω να φτάσω στην κορυφή μαζί με τους συντρόφους μου, αλλά και σε κάθε περίπτωση, αν δεν το επιτρέψουν οι συνθήκες και δεν έχουμε (και) την τύχη, που χρειαζόμαστε, η αποκόμιση όλων αυτών των εμπειριών από μια τέτοια προσπάθεια θα είναι πάρα πολύ σημαντική και για τη μετέπειτα ορειβατική μου ζωή. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία και γι’ αυτό και αποδέχτηκα την πρόσκληση / πρόκληση που μου έγινε από τη διοργάνωση. Είπα ότι δεν έχει σημασία αν αποτύχω ως αποτέλεσμα, αλλά σημασία έχει ότι θα προσπαθήσω και αν δεν προσπαθήσω θα είναι κάτι που θα με βασανίζει στην υπόλοιπή μου ζωή, ότι μου δόθηκε δηλαδή η ευκαιρία και δεν προσπάθησα".

Προτού σας γίνει η πρόταση, είχατε στο μυαλό σας ότι θέλατε κάποια στιγμή να δοκιμάσετε να ανέβετε στο Κ2;

"Το Κ2 το είχα στο μυαλό μου, γιατί ο στόχος μου είναι να κάνω και τις 14 κορφές πάνω από τα 8.000 μέτρα. Έχω προσπαθήσει σε 7 και έχω καταφέρει να φτάσω στις 4 κορυφές. Το Κ2 σίγουρα ήταν στόχος μου και το σκεφτόμουν για το ερχόμενο καλοκαίρι. Για χειμώνα, όμως, δεν το είχα στο μυαλό μου, γιατί ήταν too much! Εδώ δεν ανέβηκα καλοκαίρι, θα ανέβαινα χειμώνα; Άλλωστε, δεν έχει ανέβει κανείς τον χειμώνα".

Δηλαδή, μόνο καλοκαίρι έχουν καταφέρει να ανέβει οι ορειβάτες; Τον χειμώνα κανένας;

"Ναι, δεν έχει καταφέρει κανείς να ανέβει χειμώνα. Οι προσπάθειες ξεκίνησαν το 1988 μέχρι και το 2018 έχουν γίνει 6-7 προσπάθειες και δεν έχει καταφέρει κανείς να ανέβει. Το καλοκαίρι από το 1953 που επετεύχθη η πρώτη ανάβαση από τους μέχρι και σήμερα, είναι περίπου 395 οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορφή και 89 που έχουν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθειά τους. Αυτά είναι τα στατιστικά για το "φονικό" βουνό, όπως λέγεται, το Κ2".

Ποιες είναι οι δυσκολίες του Κ2;

"Πρόκειται για ένα δύσκολο βουνό, γιατί δεν είναι μόνο ότι είναι ψηλό, αλλά έχει και πάρα πολύ κρύο. Ειδικά τον χειμώνα, πολλαπλασιάζεται το κρύο και οι δυσκολίες του. Το ίδιο το βουνό είναι αναρρίχηση σε πάγο και βράχο, έχει μία στενή κόψη που την σκαρφαλώνεις και πολλά περάσματα δύσκολα, αναρριχητικά. Όλα αυτά τα κάνεις σε μεγάλο υψόμετρο, που η έλλειψη οξυγόνου σε αποδυναμώνει. Σε κουράζει απίστευτα πολύ. Έχει τεχνικές δυσκολίες το συγκεκριμένο βουνό, θεωρείται το πιο δύσκολο των 8.000 μέτρων από τα 14 και είναι. Συνεπώς, αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί μεγάλοι ξένοι ορειβάτες, σπεσιαλίστες στις αναβάσεις, όπως είναι οι Πολωνοί, οι Ρώσοι και κάποιοι άλλοι, έχουν προσπαθήσει (και 2 φορές) χωρίς να τα καταφέρουν. Υπάρχει κι άλλη μία σοβαρή δυσκολία στο βουνό τον χειμώνα. Λόγω του ψύχους: η βαρομετρική πίεση πέφτει με αποτέλεσμα η αίσθηση να είναι σε ένα βουνό 9.000 και πλέον μέτρα. Είναι πολύ αραιωμένη η ατμόσφαιρα, κανένας άνθρωπος δεν έχει ανέβει σε βουνό τόσο ψηλό. Το ψηλότερο είναι το Έβερεστ 8.848. Επίσης, από τα 7.000 μέτρα και πάνω, τον χειμώνα το βουνό παγώνει σαν "καραμέλα", που λέμε οι ορειβάτες, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να στήσεις τη σκηνή σου".

Είπατε προηγουμένως πως χρειάζεται και τύχη. Πώς βοηθάει η τύχη σε αυτό;

"Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται και τύχη, γιατί εάν δεν φτιάξει λίγο ο καιρός είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις θερμοκρασίες -65, -70,-75, οι οποίες συνοδεύονται από πολύ αέρα, που σε κάνει να έχεις την αίσθηση ότι η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλότερη. Εμείς περιμένουμε και ελπίζουμε να υπάρξει ένα «παράθυρο» καιρού όταν επιχειρήσουμε την τελική προσπάθεια ή να κάνει ένα παράθυρο καιρού, ακριβώς για να κάνουμε αυτή την προσπάθεια, όπου οι θερμοκρασίες να μην ξεπεράσουν τους -50 και ο αέρας να μην είναι πάνω από 50 χλμ την ώρα. Με αυτές τις συνθήκες και εφόσον δεν έχει χιονόπτωση εκείνες τις μέρες και εφόσον εμείς έχουμε ανταπεξέλθει μέχρι εκείνη τη στιγμή, δηλαδή να είμαστε δυνατοί και να αντέξουμε, γιατί θα έχει πολλές δυσκολίες το εγχείρημα, ενδεχομένως να καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφή".

Ποιο είναι το πρόγραμμα μετά την άφιξη σας στο Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν; Πόσες μέρες θα χρειαστείτε για το Base Camp του K2 και άλλες πόσες για την κορυφή;

"Θα χρειαστούμε 9 μέρες για το base camp με 8 διανυκτερεύσεις μέσα στον παγετώνα και αφού φτάσουμε, θα έχουμε 2 ολόκληρους μήνες για να ανεβοκατεβαίνουμε στο βουνό για να φτάσουμε και να περιμένουμε ένα «παράθυρο» καιρού και να προσπαθήσουμε την τελική προσπάθεια που κρατάει 6 μέρες. Δηλαδή κάθε μέρα και ένα camp. Πέρα από αυτό το 6ήμερο, το πάνω κάτω για να φτάσουμε στην κορυφή, που είναι η το final push, θα πρέπει να παραμείνουμε από τις 22 Δεκεμβρίου μέχρι και τα τέλη Φεβρουαρίου σε ένα παγωμένο περιβάλλον, από τα 4.900 που είναι το face camp με θερμοκρασίες που φτάνουν από -20 μέχρι -29 και όλο αυτό το πράγμα φορτώνει το μυαλό και το σώμα με κόπωση, η οποία έχει το αντίκτυπό της στην προσπάθεια. Συνεπώς, αφού έχεις επωμιστεί όλο αυτό το πράγμα, το να προσπαθήσεις μετά για την κορυφή, έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο".

Τι προετοιμασία χρειάστηκε να κάνετε για την αποστολή; Σας δυσκόλεψε το lockdown;

"Προσωπικά η ζωή μου είναι μια προετοιμασία γιατί είμαι συνεχώς στα βουνά, είτε πρόκειται για Ιμαλάια δύο φορές τον χρόνο είτε στις Άλπεις, ή ακόμα και στην Ελλάδα, οπότε η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει αυτού του είδους την προετοιμασία που είναι οπωσδήποτε το ίδιο το βουνό, είτε αναβάσεις είτε σκαρφαλώματα. Επίσης η αύξηση της πρόσληψης οξυγόνου, που είναι απαραίτητα για να ανταπεξέλθεις σε αυτά τα υψόμετρα, μέσω της αερόβιας άσκησης όπως είναι το ποδήλατο, το τρέξιμο και το κολύμπι. Ενδεικτικά, τις 40 μέρες έτρεξα 19 ημιμαραθωνίους μέρα παρά μέρα σε βουνό που είναι πιο σκληροί, έκανα περίπου 500 χιλιόμετρα ποδήλατο και έκανα πολλή ενδυνάμωση crossfit. Λόγω του lockdown δεν μπορούσα να πηγαίνω σε βουνά της Ελλάδας, οπότε συνήθως πήγαινα στην περιοχή του Τατοΐου όπου υπάρχουν πολλά βράχια".

Τα Χριστούγεννα καθώς και την Πρωτοχρονιά θα βρίσκεστε στο Κ2, μακριά από την Ελλάδα και την οικογένειά σας. Πώς αισθάνεστε που θα βρίσκεστε στα παγωμένα βουνά αυτές τις μέρες; Υπήρξαν αντιδράσεις από τα συγγενικά σας πρόσωπα;

"Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι λίγο περίεργα. Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες ο γιος μου, μου ανέφερε πως του είναι πολύ δύσκολο που θα λείπω. 26 χρόνια είμαστε μαζί κάθε Πρωτοχρονιά, τώρα θα είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μακριά. Αυτό οπωσδήποτε έχει ένα βάρος και σε εμένα και σε αυτούς. Μπορώ να πω ότι σε αυτούς έχει περισσότερο, γιατί είναι μεγάλη η αγωνία του να είναι ο άλλος μακριά. Όμως, ευτυχώς που η οικογένειά μου είναι αρωγοί των προσπαθειών μου, όχι μόνο τώρα, αλλά όλα τα χρόνια που ασχολούμαι και χάρη σε αυτούς μπορώ να παίρνω δύναμη και να συνεχίζω τις προσπάθειές μου. Αν δεν τους είχα μαζί μου, δεν θα τα κατάφερνα. Πρέπει να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να πιστεύουν αυτό που κάνεις και να το αγαπούν, όπως εσύ αγαπάς κάτι. Ευτυχώς αυτό υπάρχει, είμαι τυχερός. Λείπω πολλές φορές Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και κατά την περίοδο της Άνοιξης. Σε πολλές γιορτές του Πάσχα είμαι εκτός σπιτιού, αλλά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά είμαστε μαζί, έστω σε κάποια βουνά ή στις Άλπεις. Φέτος θα είναι η πρώτη φορά".

Είμαι βέβαιή ότι γνωρίζετε το ρίσκο μια τέτοιας αποστολής. Αναρωτιέμαι αν φοβάστε.

"Σίγουρα υπάρχει κάποιος φόβος, αλλά όσο περνούν τα χρόνια οπωσδήποτε τον διαχειρίζομαι καλύτερα. Αυτή η καλύτερη διαχείριση πηγάζει μέσα από την αύξηση των εμπειριών και της περισσότερης τεχνικής που αποκτάς. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ένας άνθρωπος όσο πιο πολύ ασχολείται με κάτι, τόσο πιο έμπειρος γίνεται και μπορεί και να προβλέψεις δυσκολίες και να διαχειριστεί τους φόβους του, αλλά και τις αντικειμενικές συνθήκες δυσκολιών που υπάρχουν στα βουνά. Η αλήθεια είναι πως, χωρίς να πω ότι φοβάμαι, είμαι πολύ επιφυλακτικός και θα είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός".

Ποια είναι η άποψή σας για τους νέους ορειβάτες στην Ελλάδα; Υπάρχει νέος κόσμος που θέλει να ασχοληθεί;

"Υπάρχει κόσμος που θέλει να ασχοληθεί. Έχει ανάγκη από ανθρώπους και από πρότυπα που θα τους εμπνεύσουν να κάνουν κι αυτοί σπουδαία πράγματα. Για μένα, στην ηλικία των 58, χωρίς να πιστεύω ότι έχει φτάσει το τέλος μου – αντίθετα πιστεύω ότι έχω πολλά ακόμα να κάνω, ο μεγαλύτερος μου στόχος και σκοπός είναι να εμπνευστούν κι άλλοι άνθρωποι από το παράδειγμα της ζωής μου και να ακολουθήσουν την ορειβασία. Χρειάζεται η Ελλάδα να αναπτυχθεί ο χώρος της ορειβασίας, χρειάζεται να μπουν κι άλλα άτομα μέσα. Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία το να κάνεις κάτι πολύ δύσκολο, σημασία έχει να γνωρίσεις και να αγαπήσεις το βουνό και το φυσικό περιβάλλον, που έχει να σου προσφέρει πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που θέλει να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά δεν το γνωρίζει ή δεν του έχει δοθεί ακόμη η ευκαιρία".

Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί πιο σοβαρά με την ορειβασία/αλπινισμό;

"Θα του έλεγα να μη φοβάται και ότι πρέπει να σεβαστεί τις δυσκολίες και την επικινδυνότητα του βουνού, γιατί τα αθλήματα που εμπεριέχουν δυσκολίες και ρίσκο, πρέπει να προέχει η ασφάλεια. Την ασφάλεια μπορεί να την έχει, όταν ακολουθήσει τους βασικούς κανόνες που είναι να ακολουθήσει μία σχολή ορειβασίας ή αναρρίχησης βράχου, που είναι οι βασικές σχολές, προκειμένου να αποκτήσει τις βασικές γνώσεις. Εν συνεχεία είτε μέσα από τους πολλούς συλλόγους που έχει η χώρα μας, είτε μέσα από παλιούς έμπειρους ορειβάτες να ξεκινήσει και να κάνει δράσεις στα ελληνικά βουνά και να σκαρφαλώνει, γιατί η αναρρίχηση είναι το βασικότερο πράγμα μέσα στον γενικότερο όρο που λέγεται ορειβασία. Πρέπει να ακολουθήσει όλα αυτά τα στάδια, αν υπάρχει μια προοδευτικότητα θα έρθουν πολλές επιτυχίες. Ό,τι δώσεις, θα πάρεις. Γενικά στη ζωή εάν κάπου αφοσιωθείς, θα πάρεις κάτι καλό".

Εσείς πότε αρχίσατε να ασχολείστε με την ορειβασία; Τι σας έκανε να αγαπήσετε το βουνό;

"Εγώ από μικρό παιδί είχα μια έλξη στο φυσικό περιβάλλον, μάλλον πολύ μεγάλη γιατί δεν μπορούσα να ζω στο διαμέρισμα που ζούσα τότε στο Αιγάλεω. Είχα ανάγκη τη διαφυγή στη φύση. Μου άρεσε πάρα πολύ να βρίσκομαι μέσα στο πράσινο, στο δάσος. Δεν είχα, όμως, καταλάβει ότι τα βουνά ήταν αυτό που ήθελα. Κάποια στιγμή τυχαία που μίλησε κάποιος για την ορειβασία, πήγα σε ένα ελληνικό βουνό μαζί του και εκεί διαπίστωσα αυτό που λένε: Τα βουνά για εμάς τους ορειβάτες δεν είναι φτιαγμένα από πάγους και βράχους, αλλά από όνειρα και επιθυμίες. Κατάλαβα ότι είχαν μια φλόγα αυτές οι κορφές, που είχα την ανάγκη να την αισθάνομαι κάθε φορά που φτάνω εκεί. Διαπίστωσα την αγάπη μου για τα βουνά από την πρώτη μου κιόλας ανάβαση. Ήταν κάτι που με συνεπήρε, με μάγεψε και θέλω να βρίσκομαι σε αυτό τον χώρο ανελλιπώς".

Χρησιμοποιείτε συχνά το ρητό του Αριστοτέλη που λέει: «Θεωρώ αυτόν που κατακτά τις επιθυμίες του, πιο θαρραλέο από εκείνον που κατακτά τους εχθρούς του, γιατί η πιο σκληρή νίκη, είναι η νίκη του εαυτού του». Κάθε ανάβασή σας είναι πρώτα μια αναμέτρηση με τον εαυτό σας και μετά με το ίδιο το βουνό;

"Σαφώς. Δίνεται μία μάχη με την ίδια σου την ύπαρξη. Επειδή το περιβάλλον τόσο σκληρό και αντίξοο, αντιλαμβάνεται αυτή τη δυσκολία και τη διοχετεύει στον εγκέφαλο. Με τη σειρά του στέλνει το μήνυμα στο σώμα και στη λογική σου ότι θες να επιστρέψεις σπίτι, στην ασφάλεια της κανονικής ζωής. Ο άνθρωπος το παίρνει αυτό το μήνυμα. Άρα εάν δεν έχεις αφοσιωθεί σε αυτό που κάνεις, αν δεν αγαπάς τόσο πολύ να φτάσεις στον στόχο, στην κορυφή, είναι πολύ εύκολο να χάσεις τη μάχη που δίνει με τον υπόλοιπό σου εαυτό. Είναι ένα ψυχοσωματικό παιχνίδι που μόνο με την προσήλωση στον στόχο, την αφοσίωση και τη μεγάλη αγάπη που έχεις σε αυτό έχει ελπίδες να τα καταφέρεις. Θέλω να περάσω το μήνυμα της στοχοπροσήλωσης και της διάθεσης να ασχοληθείς με κάτι με πάθος. Ανελλιπώς από τον Ιανουάριο του 1990 μέχρι και σήμερα, 31 χρόνια συμπληρώνονται, δεν έχω λείψει ποτέ από τα βουνά του εξωτερικού εκτός από μία χρονιά, αλλά και αυτή τη μία χρονιά ήμουν σε βουνά της Ελλάδας. Κοντεύω τις 600 αναβάσεις / διαδρομές σε Ελλάδα και εξωτερικό".

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρετε να ανέβετε στην κορυφή του Κ2;

"Πιστεύω ότι θα κάνω το καλύτερο δυνατό, χωρίς να αφήσω καμία πιθανότητα. Θα εξαντλήσω κάθε δυνατότητα που έχω ως άνθρωπος, ως πνεύμα και ως διάθεση και καρδιά. Αυτό είναι σίγουρο. Θέλω να σας πω ότι θα τα καταφέρουμε, γιατί μπορεί να διαφέρει η τέχνη του επιθυμητού με του εφικτού, αλλά πιστεύω ότι αυτή τη φορά το επιθυμητό θα γίνει και εφικτό, γιατί έχουμε μια μεγάλη ομάδα με πάρα πολύ καλούς ορειβάτες και η ισχύς μας θα είναι εν τη ενώσει".