Μερικές φορές τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ απλά: Οι 49ers είναι από την αρχή της χρονιάς η καλύτερη ομάδα του NFL (όσο γίνεται να μιλήσεις με απλούς όρους για το σύνολο αυτής της περίεργης σεζόν) και φυσιολογικά έφτασαν στο Super Bowl. Οι Ravens είχαν πιο περίπλοκη διαδρομή, καταρρέοντας στο τελευταίο της σεζόν λόγω τραυματισμών, αλλά με το βάρος της φανέλας να παίζει μεγάλο ρόλο και την επιστροφή παιχτών-κλειδιά να έρχεται σε κατάλληλο σημείο, έφτασαν στον ίδιο τελικό με πέρσι, απέναντι σε μια ομάδα την οποία κερδίζουν συχνότερα από ό,τι το υπόλοιπο NFL. Αυτή τη φορά ήταν θριαμβευτές.

Και κάπως έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία, δύο ομάδες που προπονούνται από αδέρφια, θα βρεθούν αντιμέτωπες στο Super Bowl. Οι Baltimore Ravens του John Harbaugh, ως πρωταθλητές της AFC, και οι San Francisco 49ers του Jim Harbaugh, ως πρωταθλητές της NFC. Αυτή η στατιστικά απίθανη εξέλιξη, μαζί με όλα τα κυρίως storylines καθώς κινούμαστε προς τον μεγάλο τελικό, ακολουθούν παρακάτω.

Αλλά πρώτα μια ματιά στους δύο μεγάλους τελικούς περιφέρειας της Κυριακής.

Τελικός NFC: Falcons-49ers 24-28

Σαν επανεκτέλεση του παιχνιδιού Falcons-Seahawks της περασμένης βδομάδας, αλλά με διαφορετικό- και μεγαλύτερο- φινάλε. Οι Falcons πάλι πήραν μεγάλο προβάδισμα (17-0), πάλι έκλεισαν μπροστά το ημίχρονο (24-14), πάλι είδαν το προβάδισμα να εξανεμίζεται (24-21, ήδη από την 3η περίοδο), πάλι εκμεταλλεύτηκαν κρίσιμα αντίπαλα λάθη για να διατηρήσουν την πρωτοπορία (χαμένο εύκολο field goal του Akers, fumble του Crabtree στη μία γιάρδα), πάλι έμειναν για πρώτη φορά πίσω στο σκορ στην τελευταία επίθεση του αντιπάλου (24-28, 8 λεπτά πριν τη λήξη), πάλι είχαν την ευκαιρία να πάρουν τη νίκη με την τελευταία τους επίθεση.

Πώς φτάσαμε ως εκεί; Αρχικά ο Matt Ryan έκανε ένα φανταστικό παιχνίδι, διαβάζοντας με τρομερή αποτελεσματικότητα τους αντίπαλους σχηματισμούς, ανοίγοντας την άμυνα των 49ers σα να μην βρισκόταν καν εκεί.

Όμως το Σαν Φρανσίσκο άρχισε να ανεβάζει στροφές με αριστοτεχνικό playcalling από τον συντονιστή επίθεσης Greg Roman, που εκμεταλλεύτηκε πλήρως την αδυναμία της Ατλάντα να μαρκάρει στη θέση του tight end, όπως και την έγνοια τους να προστατευτούν απέναντι στο read option. Έτσι ξαφνικά ήρθαν στο προσκήνιο οι Vernon Davis και Frank Gore που διέλυσαν το secondary των γηπεδούχων.

Στην όλη διάρκεια της μεγάλης αντεπίθεσης, οι Falcons αντέταξαν ένα punt, ένα interception κι ένα fumbled snap του Ryan (για το interception δεν φέρει ευθύνη, καθώς γλίτστρησε ο receiver- αλλά το χαμένο snap θα ήταν η διαφορά ανάμεσα στη νίκη και την ήττα). Όλα ξεκίνησαν από το ότι κατάφεραν να υποστηρίξουν ένα έστω στοιχειώδες pass rush, τομέα στο οποίο μετά τον τραυματισμό του Smith στην κανονική διάρκεια της σεζόν έχουν υποφέρει αρκετά και είναι πιθανώς το πιο αδύνατό τους σημείο.

Σε κάθε περίπτωση, όλα κατέληξαν όπως και την προηγούμενη βδομάδα, στην τελευταία επίθεση. Τότε όμως υπήρχαν 30” και η νίκη θα ερχόταν με field goal- τώρα υπήρχαν 8’ και χρειαζόταν touchdown. Η Ατλάντα σοφά έφαγε όλο το χρόνο, ώστε να μην αφήσει περιθώριο στην καυτή επίθεση των 49ers να απαντήσει στο τυχόν touchdown. Το πρόβλημα, ότι αυτό το touchdown δεν ήρθε ποτέ- ο Ryan έχασε έναν ανοιχτό Tony Gonzalez, ο NaVarro Bowman απέκρουσε την τελευταία πάσα στο 4th&4 μέσα από το end zone, και οι 49ers πήραν το παιχνίδι.

Επίσης συνέβη αυτό.

Έξαλλος ο Jim Harbaugh.

Τελικός AFC: Patriots-Ravens 13-28

Δεν ξέρω πόσα μπορεί να έχει να πει κάποιος για ένα παιχνίδι στο οποίο μια ομάδα καταφέρνει να κρατήσει τους Patriots στ ους 13 πόντους. Οι Ravens απλά ήταν καλύτεροι, σε κάθε σημαντικό τομέα.

Παρόλαυτά μερικά αξιοσημείωτα:

Μια από τις κρίσιμες αλλαγές κατοχής ήρθε όταν ο Pollard σμπαράλιασε τον Ridley, υποχρεώνοντας τον έτσι να κάνει fumble στην αρχή του β’ ημιχρόνου, σε μια φάση που μπορεί κάποιος να θεωρήσει κι ως σημείο-κλειδί του παιχνιδιού. Όλη η δυναμική του αγώνα άλλαξε στη συνέχεια, οι Ravens δεν κοίταξαν ξανά πίσω.

Ο Brady δε μπορούσε να κάνει βαθιά πάσα με τίποτα, ο Welker ξανά έριχε στο έδαφος κρίσιμες πάσες, οι Patriots δεν μπορούσαν να τρέξουν, ενώ το τραγικό τους secondary μετά την έξοδο λόγω τραυματισμού του Aqib Talib ήταν πεδίο βολής για το δυνατό χέρι του Joe Flacco, ο οποίος πλέον με άνεση σημάδευε όποιον receiver ή tight end του ήθελε.

Έτσι, ένα εύθραυστο προβάδισμα 6 πόντων για τους γηπεδούχους στο ημίχρονο, εξελίχθηκε σε περίπατο των φιλοξενούμενων στη συνέχεια.

Τα δύο πιο ενδιαφέροντα plays του Brady στη βραδιά: Πρώτα, ένα στο οποίο ξεκίνησε να τρέχει σε ανοιχτό χώρο αλλά έπεσε πάνω στο διαιτητή. Άκρως συμβολικό το ότι δεν μπόρεσε καν να τρέξει από δίπλα του.

Και δεύτερον, αυτό.

Γενικά ελάχιστα πράγματα είναι πιο αστεία από όταν τόσο αγνά πασέρ quarterbacks σαν τον Brady και τον Manning πάνε να τρέξουν. Νά'ναι καλά.

Ένα στατιστικό

Επιμέρους σκορ στο β’ ημίχρονο του παιχνιδιού της Ατλάντα: 0-14

+Επιμέρους σκορ στο β’ ημίχρονο του παιχνιδιού της Βοστώνης: 0-21

=Επιμέρους σκορ στο β’ ημίχρονο για τα αδέρφια Harbaugh: 0-35

Δηλαδή πραγματικά, είναι λες και κάποιος τους είπε τι συνδυασμό κουμπιών πατάς για να περάσεις πίστα.

Το ξέρατε ότι ο Ray Lewis σταματάει;

Όχι, ρωτάμε στην περίπτωση που δεν το είχατε αντιληφθεί. Επειδή δεν είναι ότι το έχει πολυ-κάνει θέμα ή τίποτα τέτοιο. Ούτε γενικά πολυασχολούνται οι δημοσιογράφοι με το θέμα και την κάλυψή του. Ούτε η κάμερα πάει συνέχεια πάνω του. Κι αυτός γενικά πολύ ταπεινός, δεν τραβάει την προσ--

Ναι, ΟΚ.

Ο Ray Lewis έχει κάνει τον Tim Tebow να μοιάζει συγκρατημένος τις τελευταίες μέρες, αλλά αφού αυτό βοηθάει και την ομάδα και τον ίδιο, τότε πολύ καλά κάνει. Εξάλλου έχει υπάρξει αφορμή για έναν παροξυσμό από ξεκαρδιστικά τουήτς.

Εκπληκτικό.

Έι, ο Ray Lewis σταματάει μετά από το επόμενο παιχνίδι! Το ξέρατε;

Ο Tony Gonzalez: Κι αυτός σταματάει

H πλάκα με τον Lewis ήταν απλά μια εισαγωγή, γιατί μέσα στην όλη χαρισματική του περσόνα έχουν χαθεί οι πάντες, αφήνοντας στην άκρη κάποιους άλλους παίχτες στην δική τους πιθανώς τελική διαδρομή. Θα μιλήσουμε για όλους, αλλά πρώτα από όλους, για τον Tony Gonzalez.

Γιατί πολύ σπάνια έχεις την ευτυχία να μπορείς να λες αντίο στον κορυφαίο όλων των εποχών παίχτη μιας συγκεκριμένης θέσης. Ο Gonzalez είναι ο σπουδαιότερος tight end στην ιστορία του NFL. Αυτό είναι γεγονός. Και η ήττα από τους 49ers ήταν το τελευταίο του παιχνίδι. Αυτό είναι υπόθεση. Αρκετά ισχυρή μεν, αλλά για την ώρα υπόθεση. (Και μακάρι να βγούμε λάθος όλοι και να έχουμε την ευτυχία να δούμε τον Tony για άλλη μία ή δύο σεζόν, που ξεκάθαρα τις αντέχει σωματικά.)

Πάντως, σε κάθε περίπτωση: O Gonzalez είναι μέγιστος. Είναι δεύτερος σε υποδοχές στην ιστορία του NFL- για οποιαδήποτε θέση! Που θα πει πως είναι μπροστά από όλους πλην ενός wide receiver στην ιστορία. Ουσιαστικά ο Gonazlez αποτέλεσε τον πρόδρομο ενός νέου είδους tight end, που δεν μπλοκάρει απλώς, με 1-2 επθετικά plays ανά παιχνίδι. Αλλά το είδος του tight end του σήμερα, του πιο ολοκληρωμένου δηλαδή ίσως παίχτη στην επίθεση μιας ομάδας, με πολλαπλούς ρόλους και μεγάλα νούμερα να τους κάνουν απαραίτητους.

Ο Tony πέρασε μια γεμάτη δεκαετία στο Κάνσας, το οποίο τον πήρε από το draft το 1997, κι αφού έκανε εκεί ό,τι tight end ρεκόρ υπήρχε (μέσα σε μια δεκαετία όμως!) ζήτησε και πήρε μεταγραφή σε ομάδα επιπέδου Super Bowl, ώστε να μπορέσει να διαγωνιστεί για το μεγάλο τρόπαιο. Με τους Falcons βρέθηκε με συνέπεια να διαγωνίζεται στα πλέι-οφ, δίχως όμως επιτυχία εκεί. Τα ατομικά του κατορθώματα, το πόσο απαραίτητος συνέχισε να είναι ακόμα και στα 30+ του σε μια νέα, πλήρη ομάδα, συνέχισαν να εντυπωσιάζουν. Δες ένα τυπικό παιχνίδι των Falcons και θα διαπιστώσεις πως δεν έχει υπάρξει κρίσιμη ανατροπή ή που να μην έχει περάσει από τα σίγουρα χέρια του Gonzalez.

Την προηγούμενη εβδομάδα, στο απίστευτο παιχνίδι εναντίον των Seahawks, ο Tony Gonzalez έζησε για πρώτη φορά στην καριέρα του πώς είναι να κερδίζεις νόκ-άουτ παιχνίδι. Ήλπιζε πως αυτή τη φορά, οι #1 Atlanta Falcons θα τελείωναν ό,τι δεν μπόρεσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, επιτρέποντάς του να ολοκληρώσει τη σπουδαία καριέρα του με το μεγάλο τρόπαιο.

Δεν τα κατάφερε, υπενθυμίζοντας με σκληρό τρόπο πως για κάθε θρύλο σαν τον Jordan ή τον Montana υπάρχει κι ένας θρύλος σαν τον Ewing ή τον Marino. Με το σύγχρονο NFL να έχει μάθει να χρησιμοποιεί τους tight end με έναν τρόπο που πριν τον Gonzalez θα ήταν αδιανόητο, παίχτες σαν τον Gronkowski ή τον Graham απλά δε θα υπήρχαν δίχως τον tight end των Falcons. Σε τελική ανάλυση, αυτό που μετράει περισσότερο απ’όλα είναι το πώς παίζεις το παιχνίδι και τι αφήνεις πίσω σου- κι ο Tony Gonzalez, αν όντως σταματήσει την καριέρα του αυτό το καλοκαίρι, θα είναι για πάντα ένα μνημείο, ένας παίχτης από αυτούς που θα μας θυμίζουν πάντα πως το να κερδίζεις δεν είναι το παν.

Η προσωρινή επιστροφή του Randy Moss

Είναι ένας από τους μεγάλους wide receivers του παιχνιδιού, ξεκινώντας με τους Vikings στην καλύτερη rookie season στην ιστορία, και προχωρώντας σε μια ένδοξη καριέρα που τον έφερε 2ο στην ιστορία του NFL σε υποδοχές για touchdown. Στα ‘00s άρχισε να έχει μια φυσική πτώση, που τον υποχρέωσε να αλλάζει ομάδες κάθε λίγα χρόνια (Raiders, Patriots, ξανά Vikings, Titans όπου έκλεισε προσωρινά την καριέρα του) πριν αποσυρθεί στο τέλος του 2010.

Ο Jim Harbaugh τον έπεισε να επιστρέψει (προσωρινά, λογικά) όχι πλέον ως μεγάλο όπλο, αλλά ως χρήσιμο ρολίστα σε ένα υπολογισμένο ρόστερ όπου έλειπαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Η κίνηση Moss αποδείχθηκε θετική, με τον σπουδαίο receiver να έχει την ευκαιρία να κερδίσει το πρώτο του Super Bowl σε αυτή την απρόσμενη παράταση της καριέρας του.

Αυτό που παρουσιάζει επιπλέον ενδιαφέρον είναι το ότι ως σήμερα, ο Moss έχει αγωνιστεί σε αυτές που θεωρούνται ως δύο από τις καλύτερες ομάδες ever που δεν κέρδισαν Super Bowl:

Οι Vikings του ‘98

Στην rookie season του Moss, οι Vikings έγιναν μόλις η 3η ομάδα στην ιστορία του NFL που έκαναν σεζόν 15 νικών. Με 15-1 και παίζοντας το καλύτερο φούτμπολ μακράν του δεύτερου εκείνη τη χρονιά, έφτασαν στον τελικό της περιφέρειας, με την ευκαιρία να λήξουν το παιχνίδι με ένα field goal λίγο πριν το τέλος. Όμως ο kicker τους (που στο μεταξύ δεν είχε χάσει ούτε ένα field goal όλη τη χρονιά, αν είναι δυνατόν, δε γράφονται αυτά) αστόχησε από κοντά, οι Falcons πρόλαβαν να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση, κι εκεί απέκλεισαν τους Vikings από το Super Bowl.

Οι Patriots του ‘07

Τα έχουμε ξαναπεί για αυτό το τρελό Super Bowl, θυμίζουμε απλώς επιγραμματικά: 16-0 στην κανονική διάρκεια της σεζόν για τους Patriots (παραμένει η μόνη ομάδα στην ιστορία που το έχει καταφέρει), δεν υπάρχει συζήτηση για το ποια ομάδα είναι η καλύτερη, στο Super Bowl ο Eli Manning και το κράνος του Tyree σφραγίζουν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία.

Αν ο Moss κερδίσει με τους 49ers, η ‘κατάρα’ λύνεται. Αν χάσει, τουλάχιστον ξέρουμε πως ίσως προστεθεί και μια τρίτη ομάδα σε αυτή την όχι και τρομερά (αλλά λίγο, κάπως, περιέργως) κολακευτική λίστα.

Από τη Βαλτιμόρη στη Βοστώνη: Μια μεγάλη σύγχρονη κόντρα

Σιγά-σιγά, η εποχή Harbaugh στους Ravens, που έχει δει την ομάδα της Βαλτιμόρης να μπαίνει σφήνα σε Patriots και Steelers ως μόνιμη contender της AFC, μας αφήνει και κάτι πολύ ενδιαφέρον πίσω: Μια φανταστική σύγχρονη κόντρα, αυτή μεταξύ Ravens και Patriots. Δεν περνάει σεζόν στη διάρκεια αυτής της 5ετίας που οι δύο ομάδες να μην έχουν συναντηθεί, πάντοτε με ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Δεν είναι τυχαίο ούτε που συναντιούνται πλέον συνεχώς στον τελικό της περιφέρειας, ούτε που ο Brady τους έχει κακούς δαίμονες (6 touchdowns και 9 interceptions σε 6 παιχνίδια; Ο Tom Brady;), και είναι μάλλον τυχαίο (αλλά σίγουρα προσθέτει στην κοινή τους ιστορία) το γεγονός πως κι οι δύο ουσιαστικά προέρχονται από τη διάλυση των mid-’90s Cleveland Browns: Οι μεν Patriots πήραν τον κόουτς Bill Belichick και το έργο που είχε αρχίσει να παράγει στο Κλίβελαντ, οι δε Ravens είναι η ίδια αυτή ομάδα αλλά μετά τη μετακόμιση στη Βαλτιμόρη. Πες αυτή την έχθρα, τη μεγαλύτερη σύγχρονη αντιπαλότητα του NFL, BrownsBowl αν θες. (Ο Θεός πραγματικά μισεί το Κλίβελαντ.)

Όπως και νά’χει, ξέρεις πως αυτό το ζευγάρι θα δώσει κάτι αξιομνημόνευτο. Χωρίς να σημαίνει πως δεν βρίσκεις φανταστικές κόντρες και νωρίτερα από το 2009, περιορίζουμε την αναδρομή στην περίοδο Harbaugh.

Σεζόν 2009, 4η αγωνιστική: Patriots-Ravens 27-21

Αυτή η ζόρικη νίκη, με πολλά φάουλ, συνεχείς ποινές, τσαντισμένες δηλώσεις, άσχημα χτυπήματα, και αγωνία στο τέλος που οι Ravens επιχείρησαν την ανατροπή, παραμένει η βάση όλης της σύγχρονης αυτής έχθρας- όπως και το ευκολότερο από όλα τα απογεύματα που θα είχαν οι Patriots απέναντι στους Ravens έκτοτε. Πού να το γνώριζαν τότε αυτό, πού να φαντάζονταν.

Σεζόν 2009, Γύρος των wildcard: Patriots-Ravens 14-33

Η πρώτη εντός έδρας ήττα για τους Patriots εδώ και τρεις δεκαετίες ήρθε εμφατικά από μια ομάδα που έμοιαζε γρήγορα να μαθαίνει την τέχνη του πώς να σβήνεις την μεγαλύτερη επιθετική μηχανή του NFL. Το παιχνίδι άνοιξε με 0-24 και δεν έμοιασε ποτέ με διεκδικήσιμο.

Σεζόν 2010, 6η αγωνιστική: Patriots-Ravens 23-20 (OT)

Κάτι εχθρικό εδώ σίγουρα θεμελιώθηκε καθώς Suggs και Brady (“μας έχουν κερδίσει μόλις μία φορά σε 9 παιχνίδια”, δήλωνε ο απρόσμενα εριστικός Brady, προκαλώντας τη μοίρα) αντάλλαξαν μπόλικες κουβέντες μετά το παιχνίδι, το οποίο αφού είχε οδηγηθεί στην παράταση χάρη σε ανατροπή των Pats, κέρδισε με field goal ο Gostkowski λίγο πριν τη λήξη και του επιπλέον χρόνου.

Σεζόν 2011, Τελικός AFC: Patriots-Ravens 23-20

Το διάσημο ‘έξω αριστερά’ του Billy Cundiff επισκίασε ένα φανταστικό παιχνίδι από τον Flacco ό πως και την μαγική τριάδα των Patriots (Green-Ellis, Gronkowski, Welker) που κάλυψαν τη μέτρια επίδοση του Brady. ( Περισσότερα)

Σεζόν 2012, 3η αγωνιστική: Ravens-Patriots 31-30

Απίστευτο, αλλά το παιχνίδι έφτασε πάλι να κριθεί από field goal των Ravens στο τέλος, το οποίο μπορεί και να μην μπήκε ποτέ. Ο Flacco σε ένα εκπληκτικό παιχνίδι 3 touchdowns και 382 γυαρδών. ( Περισσότερα)

Από τη Βαλτιμόρη στη Βοστώνη, Υπόμνημα: O Pollard

Μια πολύ ιδιαίτερη υποσημείωση της έχθρας; Ο Bernard Pollard. O safety των Ravens, σε όποια ομάδα κι αν αγωνιζόταν τα τελευταία χρόνια, κατάφερνε πάντα πολύ καίρια χτυπήματα εναντίον των Patriots. Κι όταν λέμε χτυπήματα δεν εννοούμε ότι τους πλήγωσε τα αισθήματα, αλλά πολύ κυριολεκτικά ότι τους ξετινάζει στο ξύλο κάθε φορά που τους βλέπει μπροστά του.

Εν συντομία:

O τραυματισμός του Brady που του κόστισε τη σεζόν το 2008; Ο Pollard, όσο αγωνιζόταν στους Chiefs. Οι Patriots έχασαν τα πλέι-οφ.

Ο τραυματισμός του Welker στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν του 2009 που του κόστισε τα πλέι-οφ; Ο Pollard, πλέον στους Texans. Οι Patriots έχασαν στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, όπως περιγράψαμε παραπάνω.

Ο τραυματισμός του Gronkowski στον τελικό της περιφέρειας το 2011-2012 που τον υποχρέωσε να παίξει ως σκιά του εαυτού του στο Super Bowl; Ο Pollard, τώρα στους Ravens. Οι Patriots έχασαν το Super Bowl, χάρη (και) σε έναν αρνητικό Gronkowski.

Και τώρα; Το χτύπημα που διέλυσε τον Ridley, κοστίζοντας στους Patriots την κατοχή που άλλαξε τη ροή του παιχνιδιού; Φυσικά ο Pollard.

Άνθρωποι, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε (γιατί μάντεις δεν είμαστε), ο Bernard Pollard μπορεί να έχει κοστίσει στους Patriots από ένα ως τέσσερα Super Bowl.

Μια σύντομη προϊστορία τριών προσώπων-κλειδιά του Super Bowl XLVII

Ένα ιστορικό box score από τον Δεκέμβριο του 1998.

Ο Jim Harbaugh, προπονητής των 49ers, ήταν τότε quarterback για τους Ravens (έχοντας έρθει από τους Colts- περισσότερα σε λίγο), τωρινούς του αντιπάλους στο Super Bowl. Ήταν δηλαδή συμπαίκτης ενός τωρινού του αντιπάλου, του Ray Lewis.

Αντίπαλός τους τότε, στην επική του rookie season; O Randy Moss, παίχτης πλέον του Jim Harbaugh στους 49ers.

Περίμενε, αυτή δεν ήταν καν η πολύ κουλ σύνδεση.

Μια σύντομη προϊστορία δύο εκ των τριών αυτών προσώπων-κλειδιά του Super Bowl XLVII

Το 1996 οι Ravens έπαιξαν με τους Colts σε ένα ιστορικό παιχνίδι: Στην πρώτη χρονιά ύπαρξης τους, οι Ravens θα αντιμετώπιζαν την ομάδα που κάποτε έπαιζε αντί εκείνων στην Βαλτιμόρη, προτού την εγκαταλείψουν, τους Colts. Quarterback των Colts, ο τίμιος Jim Harbaugh. Rookie linebacker των Ravens, ο άγριος Ray Lewis.

Και τώρα δείτε το πρώτο sack στην καριέρα του Ray Lewis. Το έκανε σε εκείνο το παιχνίδι. Στον Jim Harbaugh.

Απίστευτο.

Μια σύντομη προϊστορία αδερφών που έχουν βρεθεί αντίπαλοι ως head coaches στην ιστορία του NFL

1. Jim Harbaugh εναντίον John Harbaugh ( Baltimore Ravens-San Francisco 49ers 16-6)

2. Jim Harbaugh εναντίον John Harbaugh (Baltimore Ravens-San Francisco 49ers στο SB XLVII)

Αυτά.

Επόμενη αγωνιστική

Το Super Bowl XLVII διεξάγεται την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου, 1.30 το βράδυ.