Επτά ταινίες για μπιλιάρδο, πόκερ, άλογα και τζόγο

Η συμφωνία ήταν να γράψω μια λίστα αγαπημένων ταινιών που έχουν σχέση με τον αθλητισμό. Αλλά, και τι να γράψεις πια, το θέμα έχει εξαντληθεί.

Οσκαρικός ο Ρόκυ, το Οργισμένο Είδωλο και οι Δρόμοι της Φωτιάς, μην χάσει κανείς το Ali όπου ο Mάικλ Μαν συναντά τον Μοχάμεντ Αλί, κάποτε ήταν ψαγμένο τώρα ξέρουν όλοι το Warrior με Νικ Νόλτε και Τομ Χάρντι.

Το μπάσκετ έχει τις δικές του αγαπημένες, από το White Men Can’t Jump μέχρι το Hoop dreams, από το Coach Carter στο Hoosiers. Το ποδόσφαιρο απαντά με το Damn United, το Θαύμα της Βέρνης, το Fever Pitch και την πάντα αγαπημένη Απόδραση των 11.

Ο χουλιγκανισμός έχει το Green Street Hooligans και το Football Factory, ενώ τα αμερικανικά σπορ έχουν δική τους λίστα. Από το Any Given Sunday και το Remember the Titans στο Friday Night Lights και το Jerry Maguire. Από το Moneyball στο Field of Dreams. Ούτε ο μηχανοκίνητος είναι απ’έξω, από το Rush μέχρι το πρόσφατο Ford vs Ferrari.

Καλύτερα να πάμε σε μια άλλη λίστα. Να φύγουμε από τις γνωστές για τα αγαπημένα μας αθλήματα και να πάμε σε κάτι άλλο. Άλογα, μπλιάρδο και τράπουλα. Ιπποδρόμιο, πράσινες τσόχες, φιγούρες και τζόγος. Δεν είναι ακριβώς αθλητισμός, αλλά είναι έννοιες κοντινές, παραπλήσιες, που λίγο-πολύ μπορούμε όλοι να κατανοήσουμε.

Μια λίστα, με ταινίες από διάφορες δεκαετίες και με ματιά που μπορεί να ικανοποιήσει κάθε γούστο, από την ελαφριά κωμωδία στη χολιγουντιανή παραγωγή και από την feel-good ταινία στο δράμα που σου στρίβει το στομάχι.

7. SEABISCUIT - 2003

Όταν για ένα άλογο αγώνων έχουν γραφτεί τρία βιβλία, έχουν βγει πέντε ντοκιμαντέρ, έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες και έχουν φτιαχτεί έξι αγάλματα, αυτό το άλογο πρέπει να έχει κάτι. To έλεγαν Seabiscuit κι αυτός είναι κι ο τίτλος της ταινίας του 2003.

Η πραγματική ιστορία του αλόγου και των ανθρώπων γύρω του είναι εντελώς κινηματογραφική. Αν κάποιος αποφάσιζε να γράψει ένα fiction σενάριο για ένα άλογο, αποκλείεται να έγραφε μια στην ιστορία σαν κι αυτή. Κι όμως, συνέβη, είναι αληθινή.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πάντα με συνεπαίρνει περισσότερο μια ταινία όταν ξέρω πως τα γεγονότα είναι πραγματικά. Αποκτούν άλλη βαρύτητα, φεύγουν από αυτό που μας έλεγαν οι παλιοί, το “αυτά γίνονται μόνο στο σινεμα”. Έγιναν και στην πραγματικότητα.

Δεν χρειάζεται να σας αρέσουν τα άλογα ή να έχετε κλίση προς τον ιππόδρομο, το Seabiscuit είναι ταινία που χρειάζεστε. Ήταν υποψήφια για επτά Όσκαρ το 2003, δεν κέρδισε κανένα, αλλά θα σας κερδίσει, το εγγυώμαι.

6. COLOR OF MONEY - 1986

Οι συνομήλικοι/μεγαλύτεροι θα το θυμάστε καλά. Ο Τομ ο Κρουζ σε κάθε του επιτυχία τη δεκαετία του 80 ήταν ο απόλυτος influencer. Στο Cocktail εκτόξευσε τους μπάρμαν, στο Χρώμα του Χρήματος το μπιλιάρδο κι αν είχαμε τη δυνατότητα, όλοι θα καβαλούσαμε F-16 μετά το Top Gun.

Αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι πως το Χρώμα του Χρήματος είναι sequel. Η πρώτη ταινία λεγόταν The hustler και το 1961 ο νεαρός Πολ Νιούμαν έκανε διάσημο τον ρόλο του Fast Eddie. Ο Σκόρτσεζε έφερε ξανά τον χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη, ο Νιούμαν έγινε ο δάσκαλος, ο Κρουζ ο μαθητής και η Μαστραντόνιο έγινε πάλι το κορίτσι ενδιάμεσα, όπως και στον Σημαδεμένο.

Ο ήχος από τις μπάλες είναι εθιστικός, οι στέκες Μπαλαμπούσκα μοιάζουν με έργα τέχνης και στο τέλος μένει πάντα η μία και μοναδική σκηνή που παίζει ο Φόρεστ Γουαϊτάκερ. “Are you a hustler, Amos?”

5. LET IT RIDE - 1989

Ο Ντρέιφους εννοείται πως έχει παίξει σε πολύ διασημότερες/καλύτερες ταινίες από αυτήν. Στο Let it ride είναι απολαυστικός, όπως είναι και στο What about Bob. Οδηγός ταξί, με μια γυναίκα που έχει κουραστεί να τον περιμένει να γυρίσει σπίτι, κατεστραμένος από το πάθος του ιπποδρόμου.

Μια μέρα πιάνει την καλή, ακούει στο κάθισμα του ταξί μια συζήτηση για μια στημένη κούρσα. Το όνειρο κάθε τζογαδόρου, η στιγμή που ήρθε για να τα πάρει πίσω, να πληρωθεί χοντρά. Όμως, υποθέτω πως το γνωρίζετε, παίκτης και τζογαδόρος δεν είναι το ίδιο: ο παίκτης παίζει για να κερδίσει, ο τζογαδόρος παίζει για να χάσει.

Ο Ντρέιφους δεν αρκείται στη μία κούρσα, αλλά παίρνει τα κέρδη και τα παίζει στην επόμενη. Και στην επόμενη. Και στην επόμενη. “Let it ride” λέει κάθε φορά στον ταμία. Η ταινία είναι κωμωδία κι αυτές δεν έχουν άσχημο τέλος, αλλά η ματιά στον κόσμο των Αυγολέμονων είναι απολαυστική και ξεκαρδιστική

4. ROUNDERS - 1998

Στα τέλη των 90s χαρτί τα Χριστούγεννα σήμαινε παραδοσιακή 21. Όσοι ήξεραν πόκα από τους πατεράδους τους ήταν καταδικασμένοι να ψάχνουν άλλους συνομηλίκους για να παίξουν. Όταν η παρέα μεγάλωνε, ακουγόταν η ατάκαν “τι πόκα, εμείς δεν ξέρουμε, 21 θα παίξουμε όπως πάντα”.

Ήταν πριν πάμε από τον “κούκο μονό” στο flop, turn, river, πριν το παιχνίδι online, πριν τα τουρνουά στην τηλεόραση, πριν τον Άιβι και τον Νεγκρεάνου. Τότε βγήκε το Rounders, το 1998, να μας μάθει από τους τίτλους αρχής πως “αν δεν έχεις βρει στην πρώτη μισή ώρα ποιος είναι το κορόιδο στο τραπέζι, τότε είσαι εσύ”.

Το δίδυμο του Ντέιμον με τον Νόρτον ήταν άχαστο, το ίδιο και o Μάλκοβιτς στον υπεργραφικό ρόλο του Teddy KGB και ο Τορτουτο σε αυτόν της ήρεμης δύναμης. Τo Rounders κανονικοποίησε το πόκερ στο νεανικό μυαλό μας, μας έμαθε πως όντως δεν είναι τζόγος, πως όντως είναι επάγγελμα, γιατί πως να το κάνουμε, το λέει κι ο Ντέιμον στην κοπέλα του “αν είναι τύχη, τότε πως γίνεται κάθε χρόνο οι ίδιοι δέκα παίκτες να φτάνουν στο τελικό τραπέζι του παγκόσμιου πρωταθλήματος”.

Πέρασαν πάνω από 20 χρόνια και πλέον είναι αδύνατο να μαζευτούμε για χαρτί και να μην λέμε τις ατάκες του Μάλκοβιτς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

3. THE CINCINNATI KID - 1965

Πάνω από 20 χρόνια πριν, το Rounders ήταν το Cincinnati Kid. Ο Ντέιμον ήταν ο Στιβ ΜακΚουϊν, ο Μάλκοβιτς ήταν ο Έντουαρντ Ρόμπινσον. Ναι, ξέρω, δεν είστε όλοι εύκολοι να δείτε μια ταινία που γυρίστηκε το 1965, ναι “τις έκαναν πιο αργές τότε”.

Αλλά πρωταγωνιστεί ο Στιβ ΜακΚουϊν, αυτός είναι ο Shooter. Ο ατρόμητος παίκτης, που θα τα βάλει με όλους, που δεν μασάει μπροστά σε κανέναν. Με τα λεφτά στο αριστερό χέρι και το τσιγάρο στο δεξί, ο στόχος είναι η κορυφή, η πρώτη θέση, να νικήσει τον παλιό, τον καλύτερο.

Η πλοκή είναι (μοιραία) αργή για τα σύγχρονα δεδομένα, αλλά όπως και στο Rounders, όλα θα καταλήξουν στο 1vs1. Στο τέλος μόνο δύο θα μείνουν στο τραπέζι, να κοιτάζονται στα μάτια μέχρι το τελευταίο κόλπο.

2. THE GAMBLER - 1974

Ξεχάστε την ταινία που βγήκε το 2014 με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, γενικά ξεχάστε αυτόν τον τύπο. Σαράντα χρόνια πριν, ο Gambler ήταν ο Τζέιμς Καν. Με ανοιχτό πουκάμισο, με την τρίχα έξω, δύο χρόνια μετά τον Νονό.

Καθηγητής λογοτεχνίας, έξυπνος, μορφωμένος, σεβάσμιο μέλος της κοινωνίας. Αλλά τζογαδόρος. Τόσο έξυπνος που ξέρει ότι παίζει για να χάσει, που δεν αρνείται πως αυτό είναι ο ορισμός της αρρώστιας που τον τρώει.

Κανένα κέρδος δεν είναι αρκετό, καμία παρατολμία. Δεν θέλει να παίζει σίγουρα, δεν γουστάρει τα φαβορί, θέλει την τρέλα, μόνο αυτή τον καθησυχάζει.

Θα δανειστεί από παντού, από κοπέλα, μητέρα, πριν φτάσει στους τοκοφλύφους. Μόνη διέξοδος, να στήσει έναν κολεγιακό αγώνα μπάσκετ, μέσω ενός από τους μαθητές του. Θα σας μείνει στο μυαλό του τελευταίο του πλάνο.

Και πάνω απ’όλα, η βόλτα στο καζίνο με την κοπέλα του στο πλευρό του. Θα κερδίσει παντού και η τελευταία στάση είναι στο τραπέζι του black-jack. Εκεί που δείξει στην πράξη το ““θα κέρδιζα πολλά αν έπαιζα σίγουρα, αλλά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον”.

1. OWNING MAHOWNY - 2003

Η λίστα κατεβαίνει με κριτήριο τον feel-good παράγοντα. Πρώτα είδαμε τον άρρωστο τζογαδόρο σε κωμωδία και σιγά-σιγά κατεβήκαμε. Ο Τζέιμς Καν είναι τραγική φιγούρα στο The Gambler, αλλά δεν πιάνει μία μπροστά στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στο Owning Mahowny.

Αληθινή ιστορία ενός τραπεζίτη, ενός ανθρώπου με την πιο βαρετή ζωή στον κόσμο. Του τύπου που δεν θα έλεγες ποτέ όχι ότι είναι τζογαδόρος, αλλά ότι έχει το πιο οποιοδήποτε πάθος στη ζωή. Ο Χόφμαν είναι, όπως πάντα, καθηλωτικός στον ρόλο, η κίνηση προς τα γυαλιά του σου μένει χαραγμένη.

Σύμφωνα με δημοσιογράφους που κάλυψαν την ιστορία, έφτασε πάρα πολύ κοντά στο παρουσιαστικό και τη συμπεριφορά του αληθινού πρωταγωνιστή της ταινίας, του υπαλλήλου με το αθώο παρουσιαστικό που έκλεβε την τράπεζα για να τζογάρει δίχως φραγμούς τα Σαββατοκύριακα στο Ατλάντικ Σίτι.

Είναι η ιστορία των ανθρώπων που ο τζόγος τους προσφέρει το 100% και χωρίς τζόγο δεν μπορούν με τίποτα να ανέβουν το 20%. Και αν θέλουν να ζήσουν χωρίς τον τζόγο, θα πρέπει να συμβιβαστούν πως το χλιαρό 20% είναι το δικό τους μάξιμουμ.