Super Bowl - Γιώργος Καρλαύτης: Ο Greek Freak του NFL έγινε πρωταθλητής στην πρώτη κιόλας χρονιά του

"Μέσα μου ήλπιζα να μην αφορά τον πατέρα μου. Ήταν πολύ οδυνηρό". Ο Μαθιός Καρλαύτης ήταν μόλις 44 ετών την ημέρα, στις 4 Ιουνίου του 2014, που δεν βγήκε ζωντανός από το δωμάτιό του. Ο 13χρονος Γιώργος βρισκόταν στην αυλή κι άκουσε τις κραυγές των μεγάλων.

Η μητέρα του, η θεία του κι ένας οικογενειακός φίλος γίνονταν κοινωνοί των άσχημων μαντάτων που ταξίδευαν από την Κω κι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, που ήταν στην πισίνα κάνοντας προπόνηση, αισθανόταν το κακό σαν το ρίγος που σε διαπερνά και σε ανατριχιάζει.

Τίποτα δεν θα 'ταν ίδιο από το καλοκαιρινό πρωινό εκείνης της Τετάρτης. Ο Γιώργος Καρλαύτης, ο μεγάλος αδερφός του Γιάννη (παγκόσμιος πρωταθλητής στο τζούντο από τα 11), της Άννι και του Νίκου, είχε μόλις συναντηθεί με το πεπρωμένο του. Μια άλλη ζωή θα γεννιόταν απρόσμενα μέσα από την ανοικτή πληγή ενός πρόωρου χαμού.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας (12/2), λίγους μήνες πριν συμπληρωθούν εννέα χρόνια από την απώλεια της πατρικής φιγούρας στο σπίτι, ο θηριώδης (1.93, 125κ.) Τζορτζ έγινε πρωταθλητής του NFL. Ως σταθερό στέλεχος του βασικού crew των Kansas City Chiefs, οι οποίοι στο Super Bowl LVII επιβλήθηκαν, με επικό τρόπο, των Philadelphia Eagles.

Το βράδυ που ο Καρλαύτης μπήκε στο NFL

Ο 21χρονος Έλληνας είχε επιλεγεί στο νο20 του draft πέρυσι τον Απρίλιο. Την πόρτα από το κολέγιο στον επαγγελματισμό δεν του την είχε ανοίξει μια τυχαία ομάδα.

Επρόκειτο για την ομάδα που τον Φλεβάρη του 2020 νικούσε στο 54ο Super Bowl, ένα χρόνο αργότερα διεκδικούσε το repeat χάρη σ' έναν αυθεντικό σταρ του σπορ, τον Πάτρικ Μαχόουμς, και παρά τον περυσινό αποκλεισμό από τους Bengals στον τελικό της AFC απέδειξε ότι έχει χτίσει τη δική της αυτοκρατορία, φτάνοντας εκ νέου ως το φινάλε της διαδρομής.

Ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι ο Καρλαύτης θα επιλέγει αρκετά ψηλά στη διαδικασία, τη θέση του στον πρώτο γύρο της διαλογής δεν την αμφισβητούσαν οι αναλυτές. Έμενε η επιβεβαίωση των εκτιμήσεων που ήρθε στη λαμπρή εκδήλωση του Λας Βέγκας.

Εφεξής η ομάδα από το Κάνσας Σίτι έγινε η αφετηρία των φιλοδοξιών του. Κι αν ο νεαρός Έλληνας άφησε την οικεία Ιντιάνα, που διέμενε τα τελευταία οκτώ χρόνια, για να εγκατασταθεί στο νέο περιβάλλον του Μιζούρι, οι προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά του θα εξισορροπούσαν το άγνωστο και ξένο που θα συναντούσε 800 χιλιόμετρα δυτικότερα, στην ενδοχώρα.

Ήδη τον αποκαλούσαν Greek Freak. Όχι όποιος κι όποιος, ο νέος προπονητής του, ο σεβάσμιος Άντι Ριντ. Και όχι άδικα. Σε μια διαφορετική έκδοση, βέβαια, από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά εξίσου ταλαντούχα και ελπιδοφόρα. Όπως αποδείχθηκε από την πορεία και τους αριθμούς. Υπήρξε εξ αρχής ο ρόλος του σημαντικός, ειδάλλως δεν θα είχαν πανηγυρίσει τόσο πολύ στον οργανισμό του Κάνσας που τον βρήκαν διαθέσιμο σε αυτό το σημείο της διαδικασίας. Έκλεψαν εκκλησία!

Από την πισίνα και το σκουφάκι στο χορτάρι και στο κράνος

Για ένα παιδί που έπαιζε πόλο ως τερματοφύλακας, όντας "πολύ καλός" όπως έχουν πει μάλιστα άνθρωποι που τον είχαν παρακολουθήσει στενά στα εφηβικά κρύβοντας όλη την εστία, έως ότου να μεταναστεύσει οικογενειακώς για τις ΗΠΑ η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα έμοιαζε εξ αρχής πολύ πιο βατή και καθόλου σύνθετη.

Τότε δεν είχε ακόμη πλήρη ιδέα από το… εθνικό σπορ των Αμερικανών. "Δεν ξέρω πόσο το πόσα ελάχιστα πράγματα γνώριζε για το παιχνίδι. Αν άκουγε κανείς τις ερωτήσεις που έκανε, θα νόμιζε ότι αστειεύεται", είχε πει ο προπονητής του στο λύκειο, Σέιν Φράι. Αυτός που πρώτος είχε αναλάβει να πλάσει από το μηδέν ένα παιδί που δεν γνώριζε καν την "αλφαβήτα" του αθλήματος.

Μόνο περιγραφές είχε ακούσει ο μικρός για ένα βάναυσο σπορ, το οποίο είχε προκαλέσει έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι του πατέρα του. Είχε μάλιστα χρειαστεί ένα ολόκληρο δωδεκάωρο προκειμένου αφενός για να αποκατασταθεί το συντριπτικό κάταγμα στο κρανίο (με μια τεράστια τομή από μια πλευρά στην άλλη και βίδες) αφετέρου δε ο -αμερικανιστί- Ματ Καρλαύτης για να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς απειλή.

Ήταν ακόμη φοιτητής του Μαϊάμι εκείνη την περίοδο κι ένας κορυφαίων επιδόσεων ακοντιστής των πανεπιστημιακών στίβων, αλλά του άρεσε πολύ να κάνει το κέφι του στην ομάδα ποδοσφαίρου του κολεγίου, ποντάροντας στη σωματική διάπλασή του με τις φαρδιές πλάτες και τη χειροδύναμη που διέθετε. Ώσπου ήρθε η κακιά στιγμή: το χτύπημα, το σοκ, η επέμβαση, η αγωνία.

Όταν αναγκάστηκε να σταματήσει τον αθλητισμό ο Ματ Καρλαύτης αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στις σπουδές του (πολιτικός μηχανικός με διδακτορικό) και γύρισε στην Ελλάδα για ν' ασκήσει το επάγγελμά του, ακολουθώντας μεταξύ άλλων ακαδημαϊκή πορεία (αναπληρωτής καθηγητής στο Πολυτεχνείο) με πλούσιο ερευνητικό έργο, συμμετοχές σε προγράμματα και δημοσιεύσεις.

Ήταν στο ελληνικό DNA του

Η οικογένεια δεν ήθελε κανένα από τα παιδιά να πάρει αυτόν τον αθλητικό δρόμο και να ρισκάρει οτιδήποτε αντίστοιχα. Για τον θεό που γελά με τα σχέδια του καθενός μας θα 'χετε ακουστά όμως.

Διότι, καρμικά, ο μικρός Γιώργος μαγνητίστηκε εξίσου από την άγνωστη διαφορετικότητα του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και σε πείσμα όσων πίστευαν ότι δεν πρόκειται να κατανοήσει τη λογική του αθλήματος μετατρέποντάς το σε κτήμα του πάλεψε πολύ και σκληρά. "Είσαι πολύ χάλια", τον περιγελούσαν οι συνομήλικοι φίλοι του. Δεν τους έδινε πολλή σημασία, τους αγνοούσε περισσότερο. Ρωτούσε, μάθαινε, εφάρμοζε. Πιστά. Κάθε ημέρα προόδευε και δικαίωνε πρώτα τον εαυτό του και μετά όσους δούλευαν μαζί του.

Οι υποτροφίες από δημοφιλή κολέγια έφτασαν σωρηδόν όταν έπρεπε ν’ αποφασίσει για το βήμα μετά το λύκειο. Μέχρι που ως σταθερό μέλος των Boilmakers του Περντιού, που το είχε επιλέξει για να τον βλέπει από κοντά η οικογένεια, έφτασε να μετατραπεί σ' έναν άκρως αποτελεσματικό αμυντικό με εξαιρετικές επιδόσεις σε tackles και sacks.

Η θέση του; Defensive end. Όνομα και πράγμα. Στα… τέλη της πρώτης γραμμής άμυνας, στα φτερά. Προκειμένου να συμβάλει στην αναχαίτιση των αντίπαλων προσπαθειών για επίθεση/σκοράρισμα.

Αρχικά ο... Τζορτζ Καρλαύτης δεν το 'χε κατά νου ότι θα ασχοληθεί με κάτι τόσο ξένο στην ελληνική κουλτούρα του. Σαν να τον προκαλούσε, ωστόσο, η μοίρα να μπει σ' έναν χώρο που ο πατέρας κινδύνευσε να χαθεί. Σαν να όφειλε να υπηρετήσει ένα ιερό καθήκον προκειμένου να ξορκίσει το κακό. Για τον ίδιο ένας εξαγνισμός του παρελθόντος. Ο παιδικός φόβος που κουβαλούσε και το όχι έμελλε να γίνουν η κινητήριος δύναμή του.

Η ζωή που ξαναέζησε

Στην Ελλάδα δεν θα είχε καταπιαστεί ποτέ με κάτι τέτοιο. Ως διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες της υδατοσφαίρισης, συμπαίκτης του Παπαναστασίου, του Σκουμπάκη και του Γκιουβέτση, το πιθανότερο ήταν πως θα συνέχιζε να εξελίσσεται στον υδάτινο κόσμο του. Ενδεχομένως ως γκολκίπερ του Παναθηναϊκού, στο τμήμα που ο πατέρας του ήταν έφορος την περίοδο του θανάτου του και στήριζε -όσο του ήταν εφικτό- οικονομικά.

Ο θάνατος του Μαθιού Καρλαύτη, που είχε μεταβεί στην Κω ως κεντρικός ομιλητής ενός επιστημονικού συνεδρίου, θα ανέτρεπε κάθε σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο έφηβος Γιώργος και μαζί τη ζωή του.

Η (επίσης πρώην αθλήτρια) Έιμι Γουέιντα, η χήρα - μητέρα, μια Αμερικανίδα που το 1998 είχε έρθει για τουρισμό και εν τέλει ακολούθησε τον φοιτητικό έρωτά της στην Αθήνα, ήθελε -δικαιολογημένα- να επιστρέψει και ζήσει κοντά σε δικούς της ανθρώπους. Να νιώθει πιο άνετα και τα παιδιά μετά το οικογενειακό συμβούλιο συμφώνησαν να την ακολουθήσουν στο Δυτικό Λαφαγιέτ της Ιντιάνα. Δεν σκόπευε να τυραννά το "μέσα" της και ν' ανησυχεί διπλά για τα παιδιά της σ' ένα περιβάλλον που πίστευε ότι δεν θα ήταν το ίδιο ασφαλή.

"Μέσα σε δέκα ημέρες, ήξερα τι θέλω να κάνω", έχει αναφέρει η Γουέιντα. Καθένα από τα παιδιά άφησαν φίλους και συνήθειες, βρέθηκαν αναγκαστικά σ' έναν άλλο κόσμο. Ο Γιώργος έχει ομολογήσει ότι "έπρεπε να μεγαλώσω σε μια νύχτα και να γίνω πια άνδρας". Κάτι που τον υποχρέωσε να παίρνει καίριες αποφάσεις σε μικρή ηλικία.

Η Ελλάδα είχε γίνει πλέον μόνο η χώρα των διακοπών και ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του "προστάτης" των υπόλοιπων, βάζοντας στόχους. "Οι ζωές μας άλλαξαν σε μια στιγμή. Νομίζω ότι ο Γιώργος επωμίστηκε το μεγαλύτερο βάρος του πόνου στους ώμους του, είτε ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνει είτε όχι. Όταν χάνεις τον πατέρα σου είναι ελληνική παράδοση να γίνεσαι εσύ ο άνδρας του σπιτιού και μολονότι στα 13 είναι δύσκολο κάτι τέτοιο, αυτός το έκανε", σημείωνε πρόσφατα η μητέρα του Γουέιντα.

Πείσμα, ισχυρό κίνητρο, περηφάνια

Όταν έφτασε στις ΗΠΑ με μια μικρή καθυστέρηση για να τιμήσει το εθνόσημο, τα αγγλικά του δεν ήταν άρτια, ούτε μπορούσε να κατανοήσει λέξεις και ορολογίες της καθημερινότητας. Μοιραία εμφάνισε έλλειψη αυτοπεποίθησης και προσαρμογής. Χρειάστηκε λίγο παραπάνω χρόνο.

Το ισχυρό αθλητικό υπόβαθρο που έφερνε μαζί του τον βοήθησε να ενταχθεί στην κοινωνία του κολεγίου. Κατέβαινε σε αγώνες σφαιροβολίας με καλά ατομικά ρεκόρ, αλλά το αμερικάνικο ποδόσφαιρο τον κέρδισε δίχως χρονοτριβή. Το κίνητρο δεν του έλειπε ποτέ. Εξ αρχής έβαλε στόχο μια επαγγελματική σταδιοδρομία. "Το σήκω, σήκω, σήκω ξανά" ήταν η φράση που είχε διαρκώς στο μυαλό του.

Η ταχύτητα συνδυαστικά με τη δύναμη έγιναν ανεκτίμητα όπλα στη μάχη για ένα λαμπρό μέλλον στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Μαζί ο Καρλαύτης έβαλε μπόλικη θέληση και κάμποση υπομονή για να κάνει το ένα βήμα μετά το άλλο.

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μια μέρα που έβαζα πλυντήριο υπήρχε ένα σημείωμα στο συρτάρι των εσωρούχων του με τους στόχους τους. Να βρει κοπέλα, να είναι στους καλύτερους και άλλα τέτοια. Έφτιαχνε τέτοιες λίστες με πράγματα που ήθελε να πετύχει κάθε χρόνο", έχει αποκαλύψει σε άλλη περίπτωση η μητέρα του.

Σταδιακά επικεντρώθηκε σε κάθε μικρή λεπτομέρεια και σε ξεχωριστές παραμέτρους που θα βελτίωναν την ανταπόκριση και την αποτελεσματικότητά του. Έφτιαξε τη διατροφή του και φόρτωσε με βάρη το καθημερινό ασκησιολόγιό του. Δυνάμωσε πνευματικά και σωματικά. Κάποιος είπε κάποτε ότι συμπεριφέρεται σαν 80χρονος που προσέχει και τηρεί ευλαβικά ένα επαναλαμβανόμενα βαρετό πρόγραμμα. Για τον Γιώργο ήταν η απαιτούμενη ρουτίνα μετάβασης από το ένα επίπεδο στο άλλο.

"Αν αρχίσω κάτι, θέλω να είμαι ο καλύτερος", είχε πει ο Καρλαύτης με περίσσια αυτοεκτίμηση σε συνέντευξή του. Η ώρα των νέων αποδείξεων, στο επαγγελματικό πεδίο δεν άργησε να φτάσει. Έχουν ήδη συμβεί πολλά τόσο νωρίς στην καριέρα του που ο πατέρας του θα είναι περήφανος, "παρόλο που παίζω ποδόσφαιρο".