Η παγκόσμια πρωταθλήτρια του καράτε, Έλενα Χατζηλιάδου μέσα σε μια δεκαετία έζησε γεγονότα που δεν στριμώχνονται σε δυο ζωές. Ξεχειλίζουν. Όμως κέρδισε μια σπάνια δύναμη, αυτή που προσδίδει άρωμα σοφίας στην ύπαρξη. Κι ας είναι 28 ετών. Έκανε κτήμα τις εμπειρίες της και τώρα τις περιεργάζεται αργά στο φως. Ξανά και ξανά μετράει όσα έζησε. Κάθε flash back είναι ένας ιμάντας στην πλάτη που την έλκει πίσω "σε αυτά που με στοίχειωσαν".

Η επιτομή της επιμονής δηλώνει εξαντλημένη. "Μάζεψε τα κομμάτια σου και σήκω", της είπε ο πατέρας και προπονητής της, Μάξιμος. Ο μπαμπάς έχει δίκιο! Μπροστά της έχει την τελευταία ευκαιρία της να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το προολυμπιακό τουρνουά του Παρισιού (13/6). Μετά το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Πόρετς, με μια ανάρτησή της στα social media αναφέρθηκε επιγραμματικά στις απαξιωτικές στιγμές που έζησε με την προηγούμενη διοίκηση της ομοσπονδίας. Όμως, μίλησε αναλυτικά στο SPORT 24 για όσα της τραυμάτισαν την ψυχή και έθιξαν την αξιοπρέπειά της.

Ένα χάρτινο κουτί με πατάτες -από fast food εστιατόριο- ήταν το γεύμα της επί τρεις ημέρες, πριν κατακτήσει το πρώτο της μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καράτε του 2012, στο Παρίσι. "Τα αουτσάιντερ δεν έτρωγαν με την ομάδα. Έπρεπε να πληρώσουμε το φαγητό από την τσέπη μας", απάντησε η Έλενα Χατζηλιάδου. Το κανονικό -πληρωμένο από την ομοσπονδία- φαγητό δεν ήταν για όλη την Εθνική ομάδα. "Ο μπαμπάς μου είχε 80 ευρώ να μου δώσει, για εκείνη την εβδομάδα. Τους είδα να πηγαίνουν μαζί για φαγητό. Πίστευα ότι θα φωνάξουν κι εμένα". Μάταια.

Σε δύο αποστολές έκλαιγα συνέχεια. Ένα βράδυ κοιμήθηκα στο αεροδρόμιο

"Αυτά έγιναν και στο Παρίσι και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Τενερίφη. Όπως πήγαινα μαζί τους συνειδητοποίησα ότι δεν θα πληρώσουν το δικό μου φαγητό. Τα χρήματα που είχα μαζί μου δεν ήταν αρκετά για κάποιο εστιατόριο. Διάβαζα τους καταλόγους και έφευγα, 20 και 25 ευρώ έπρεπε να δώσω. Σκέψου, το νερό είχε δύο ευρώ. Θυμάμαι έτρωγα πατάτες τηγανητές, σε αυτό το χάρτινο κουτάκι. Ξέρεις, πώς είναι αυτό των McDonald’s; Αυτό δεν είναι διατροφή αθλητή που παίζει για μετάλλιο. Είχα προκριθεί και τελικά κατέκτησα το χάλκινο, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Έπαιξα για το μετάλλιο χωρίς τον προπονητή μου. Ήταν το πρώτο μου μετάλλιο. Δεν πιστεύαμε ότι θα ανέβω στο βάθρο και ο πατέρας μου έφυγε νωρίτερα από το Παρίσι. Δεν του είπαν: "Κάτσε, η κόρη σου παίζει για μετάλλιο".

Φαντάσου, τα πόδια μου εξείχαν από το κρεβάτι που κοιμόμουν. Στην Τενερίφη μάζεψα χρήματα και πήγα μόνη μου. Ο γονείς μου δεν ήθελαν να πάω μόνη μου. Όμως, δεν μας κάλυπταν τα έξοδα για τα αεροπορικά εισιτήρια. Πήγα μόνη μου και αναγκαστικά ένα βράδυ κοιμήθηκα στο αεροδρόμιο, πριν από τους αγώνες. Προτίμησα τη φθηνότερη πτήση. Δεν μπορούσα να το αποφύγω αυτό. Ο πατέρας μου έκανε τρεις δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα και η μητέρα μου βοηθούσε στη σχολή. Σε αυτές τις δύο αποστολές έκλαιγα συνέχεια. Σιγά σιγά άρχισαν να μπαίνουν διάφορα στην ψυχή μου. Το είπα στους γονείς μου. "Δεν με προετοιμάσατε για όσα θα συναντήσω στον κόσμο έξω". Πάντα μου μάθαιναν το δίκαιο και το καλό. Αυτοί οι άνθρωποι στην ομοσπονδία, βασικά ένας ήταν και δεν θέλω να πω το όνομά του, δεν τα είχε βάλει αποκλειστικά μαζί μου. Ήταν γενικό το πρόβλημα και κράτησε 10 χρόνια. Από το 2012".

Η μητέρα και ο πατέρας της ήταν αθλητές στην Εθνική ομάδα. "Τότε, άρχισε ο μεγάλος πόλεμος. Ήμουν αγέννητη. Η μητέρα μου συνέχισε το καράτε και αφότου γεννήθηκα, αλλά δεν άντεξε τον ψυχολογικό πόλεμο. Δεν ήταν τόσο δυνατή όσο εγώ. Όλο το πείσμα μου άρχισε απ' όσα πέρασε η μητέρα μου. Για παράδειγμα επίσης δεν την άφηναν να αγωνίζεται με τον προπονητή της. Όταν μπήκα στην κατηγορία των γυναικών και έζησα και εγώ όσα κι εκείνη είπα "όχι δεν θα τα παρατήσω και θα δικαιώσω τη μητέρα μου και τον πατέρα μου".

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να πατήσουν την υπερηφάνεια σου, να σε απαξιώσουν και να σε ταπεινώσουν. Είναι χειρότερο απ' όλες τις ήττες. Αυτό που περιέγραψα πριν, που το 2012 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών γυναικών, δεν έδωσαν χρήματα σε μένα και σε μία άλλη αθλήτρια επειδή μας θεωρούσαν αουτσάιντερ. Μπούλινγκ. Δεν ήθελαν να ξεχωρίσει κάποιος στο καράτε για να μην αποκτήσει δύναμη. Ήθελαν να ελέγχουν τα πάντα. Ήταν μια επιχείρηση".

Και ρατσισμό ένιωσα, στη Γερμανία. Έμενα σε μια σοφίτα, στο σπίτι μιας οικογένειας, στη Βόννη

Είπε ότι δούλευε ακόμη και σε beach bar. "Ναι, όλα τα καλοκαίρια δούλευα για να μαζέψω χρήματα για τους αγώνες. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τους γονείς σου με το πρόσωπο της αγανάκτησης; Αν θα βγει η μέρα, αν θα μπορέσουν να μας σπουδάσουν. Είχα πολύ θυμό μέσα μου! Με απέτρεψαν να πάω στη Γερμανία, όμως εγώ είχα ως απωθημένο να βοηθήσω την οικογένειά μου. Σπούδαζα φυσικοθεραπεύτρια στη Λαμία και ήθελα να πάω στη Γερμανία για να μαζέψω χρήματα, αρχικά κάνοντας την πρακτική μου. Διαφορετικά, θα σταματούσα τον αθλητισμό. Ζητούσα δουλειά στην Ελλάδα ως φυσικοθεραπεύτρια και μου έδιναν 400 ευρώ. Δεν μου έφταναν για τους αγώνες. Πήρα μια βαλίτσα και έφυγα στη Γερμανία. Έμενα σε μια σοφίτα, στο σπίτι μιας οικογένειας, στη Βόννη. Στην αρχή έπαιρνα 600 ευρώ, έπειτα 1000 και μέχρι να φύγω 1500. Πλήρωνα 250 ευρώ ενοίκιο το μήνα. Δεν είχα ούτε ρούχα, ψώνισα κάποια όταν πήρα την αύξηση.

Έπειτα, από δύο μήνες μου είπε η γυναίκα που είχε το σπίτι να φύγω. Έκανε παράπονα συνέχεια. Έλεγε ότι επέστρεφα αργά από τις προπονήσεις, ότι χρησιμοποιούσα αρκετά το μπάνιο. Μιλούσα στους γονείς μου και έλεγε ότι την ενοχλεί ο θόρυβος. Νέο μπούλινγκ. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να βρω νέο σπίτι. Έμεινα στο δωμάτιο μιας άλλης οικογένειας και έκανα το χώρο μου προπονητήριο. Ναι και ρατσισμό ένιωσα, στη Γερμανία. Ειδικά, όταν επρόκειτο να πάρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Όχι, από αυτούς που με γνώριζαν προσωπικά. Αυτοί μού έβγαζαν το καπέλο. Όμως, μία είπε ότι είμαι επικίνδυνη για τη δουλειά, ενώ οι συνάδελφοί μου έλεγαν ότι είμαι άψογη. Μιλούσαν υποτιμητικά για τους Έλληνες, μάς χαρακτήριζαν τεμπέληδες. Ευτυχώς, δεν δίνω σημασία σε αυτά. Με ενδιέφερε μόνο το καράτε. Ήταν μια περίοδος που ένιωθα ότι μπορούσα να κάνω περισσότερα στο άθλημα και δεν τα είχα κάνει. Ξυπνούσα το βράδυ. Ήθελα να πάρω μέρος σε αγώνες και πάθαινα κρίσεις πανικού. Άρχισαν οι αγώνες της πρόκρισης.

Στην Ολλανδία, στο Dutch Open λιποθύμησα. Βγήκα από τον αγώνα και έπεσα κάτω. Κάλεσαν ασθενοφόρο. Είχα πάθει υπερκόπωση, επειδή δούλευα πολλές ώρες σε ένα κέντρο αποκατάστασης και παράλληλα έκανα προπονήσεις. Δούλευα 12 ώρες. Έμαθα τη γλώσσα σε τέσσερις μήνες. Έδωσα εξετάσεις και πολιτική, Ιστορία... Παράλληλα, αγωνιζόμουν στη Γερμανία. Και τότε δεχόμουν τηλέφωνα από την ομοσπονδία. Μόνο τηλέφωνα, για να μην έχω αποδεικτικά στοιχεία. Έλεγαν να σταματήσω να παίζω έξω σε τουρνουά και απειλούσαν εμμέσως ότι θα με σαμποτάρουν. Οι Γερμανοί είδαν ότι ήμουν καλή και μου πρότειναν να αγωνιστώ για τη δική τους Εθνική ομάδα.

Ο πατέρας μου με απέτρεψε και μου είπε να περιμένω, να κάνω υπομονή. Εγώ έκανα συγκρίσεις που με ενοχλούσαν. Με βράβευσε ο δήμαρχος στη Γερμανία και στην πατρίδα μου, τίποτε. Όμως, μού έλειπε η προστασία των γονιών μου. Η αγκαλιά τους. Υπήρχαν άνθρωποι που με στήριζαν και στη Γερμανία, αλλά είναι αλλιώς να είσαι με τους γονείς σου. Κάποια στιγμή σταμάτησα τελείως το καράτε. Έλεγα στον πατέρα μου ότι δεν θέλω να υποφέρω άλλο. Για οκτώ μήνες εγκατέλειψα το καράτε". Η Έλενα Χατζηλιάδου έζησε συνολικά τρία χρόνια εκτός Ελλάδας, μακριά από το σπίτι της στην Κατερίνη.

Είπαν στον πατέρα μου: 'Μάξιμε, μάζεψε την κόρη σου, δεν θα ρίξει έξω την ομοσπονδία'

Μια πρόσκληση γύρισε τούμπα την ψυχολογία της. Την είχε λάβει από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή που της ζητούσε να παραστεί σε μια συνέντευξη Τύπου. Το εξέλαβε ως θετικό μήνυμα. Ως η ευκαιρία που έπρεπε να αρπάξει από τα μαλλιά. Ήταν το Νο 1 στο καράτε μα δεν είχε χορηγό. Το άθλημα μπήκε για το Τόκιο στο Ολυμπιακό πρόγραμμα και η Έλενα ήταν η καλύτερη εκπρόσωπός του. "Λέω, ο Θεός το έστειλε αυτό το μήνυμα για ν' αλλάξει η ζωή μου. Έτσι το εξέλαβα. Μετά την πρόσκληση ήρθα στην Ελλάδα. Αγόρασα ένα κόκκινο κουστούμι, επειδή ήμουν ό,τι να 'ναι και ήθελα να εμφανιστώ σοβαρή. Μέχρι τότε ήμουν πολύ εσωστρεφής. Δεν το είχα το μπλα μπλα, αλλά δεν ένιωθα και ότι πρέπει να μιλήσω για κάτι. Πίστευα ότι μιλούν τα έργα μου. Κατάλαβα ότι δεν αρκεί αυτό. Έψαχνα την ευκαιρία και τη βρήκα. Μίλησα στον πρόεδρο της Ολυμπιακής Επιτροπής, τον κ. Καπράλο. Με είδε από κοντά στους Μεσογειακούς Αγώνες και μου έστειλε μήνυμα ότι είναι σίγουρος ότι θα μου βρει χορηγό και την επόμενη ημέρα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου στη Γερμανία. Φυσικά δεν του είπα ότι παραιτήθηκα πριν καλά – καλά μου βρει τον χορηγό.

Όμως, δεν άντεχα άλλο. Τον έχω σαν άγγελο, όπως και τους Νίκο Ιατρού και Κοσμά Φέσα που με στήριξαν. Είναι οι τρεις άγγελοί μου. Στην Ελλάδα ήρθα τον Σεπτέμβριο του 2018. Απέκτησα κι άλλο χορηγό τη Stoiximan. Οι διοργανώσεις που έπρεπε να λάβω μέρος για να συλλέξω τους πόντους για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν συνολικά 21 και έχω συμμετείχα στους 16. Δεν έφταναν τα χρήματα για να κάνω όλα τα ταξίδια και σκέψου είμαι λίγο κάτω από το όριο της πρόκρισης. Αν είχα λάβει μέρος σε όλες τις διοργανώσεις θα τα είχα καταφέρει. Τώρα, στο Παρίσι πρέπει να είμαι τρίτη, αλλά έχουν συμπτυχθεί δύο κατηγορίες για τα τελευταία εισιτήρια, η δική μου που είναι τα +68 κιλά και τα -68 κιλά και είναι πολύ δύσκολο.

Μάλιστα, όταν ζήτησα να βγάλω εισιτήρια και να τα τιμολογήσω πήραν τηλέφωνο τον πατέρα μου. Του είπαν: "Μάξιμε, μάζεψε την κόρη σου, δεν θα ρίξει έξω την ομοσπονδία". Δεν μού έδιναν ούτε μια απλή τυπική βεβαίωση ότι είμαι σε Ολυμπιακή κατηγορία για να την καταθέσω στην ΓΓΑ και να πάρω το πριμ διάκρισης για τα μετάλλιά μου". Έχω μία ευκαιρία για το Τόκιο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά ο πατέρας μου μού είπε: "Μάζεψε τα κομμάτια σου και σήκω".