Ίδια μπάλα, πολλές οι διαφορές

Αγαπητοί φίλοι του Sport24.gr γεια σας

Από σήμερα ξεκινάω μια συνεργασία με το Sport24.gr, το οποίο θα φιλοξενήσει μια σειρά από κείμενά μου. Το βασικό θέμα θα είναι το ποδόσφαιρο, ελληνικό και ξένο, αλλά όχι και το μοναδικό με το οποίο θα ασχοληθώ γράφοντας στο Sport24.gr.

Μέσα από αυτά τα σχόλια θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω απόψεις και προσωπικές εμπειρίες από την μέχρι σήμερα πορεία μου. Η επιθυμία μου είναι να ανοίξουμε ένα δίαυλο επικοινωνίας μέσα από ετούτη τη γωνιά, πράγμα που σημαίνει ότι τα σχόλιά σας θα είναι ευπρόσδεκτα. Ελπίζω να το ευχαριστηθούμε όλοι!

Πρώτο θέμα, με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ, είναι η η πρακτική του ποδοσφαίρου σε Ισπανία και Ελλάδα.

Κάτι παραπάνω από ένα μήνα στην Ελλάδα είναι αρκετός χρόνος για να μπορώ να παρατηρήσω κάποιες διαφορές στον τρόπο του παιχνιδιού εδώ και στην Ισπανία. Φυσικά και παίζεται το ποδόσφαιρο με τους ίδιους κανόνες σε όλες τις χώρες, όμως η αθλητική κουλτούρα, τα χαρακτηριστικά των παικτών, ο περίγυρος των μίντια και η ιστορία – ανάμεσα σε πολλές άλλες πτυχές – διαφοροποιούν τον τρόπο πρακτικής του ποδοσφαίρου σε κάθε εθνικό πρωτάθλημα.

Το πρόσφατο Μουντιάλ τοποθέτησε το ισπανικό ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα τον Ισπανό παίκτη, στην κορυφή. Η Πριμέρα Ντιβισιόν – την οποία απόλαυσα επί έξι χρόνια – χαρακτηρίζεται από το θεαματικό της ποδόσφαιρο.

Εκεί ο απόλυτος πρωταγωνιστής είναι η μπάλα, αλλά και ο ρυθμός, που είναι ιδιαίτερα ανεβασμένος. Κυρίως δε, ο ρυθμός και η ταχύτητα με την οποία κινείται η μπάλα.

Η ισπανική αχίλλειος πτέρνα και τι γίνεται αλλού

Οι Ισπανοί χαφ κέρδισαν σε σπουδαιότητα, ενώ και οι αμυντικοί χαρακτηρίζονται πλέον από την υψηλή τους τεχνική. Ίσως η «Αχίλλειος πτέρνα» των Ισπανών να είναι η τελική προσπάθεια στην εστία ή η αποτελεσματικότητα την ώρα του γκολ.

Κατά τη γνώμη μου, το ιταλικό πρωτάθλημα ξεχώρισε παίρνοντας τους καλύτερους επιθετικούς και αμυντικούς, όμως οι Ιταλοί ξέχασαν τα χαφ.

Στην Αγγλία, αυτό που κυριαρχεί είναι το θέαμα και ο ρυθμός, με την αθλητική διάπλαση των παικτών να ξεχωρίζει. Το ίδιο συμβαίνει και στη Γαλλία, αν και με παίκτες χαμηλότερου επιπέδου. Η αφθονία έγχρωμων παικτών, προικισμένων σωματικά, προσδίδουν φυσική δύναμη σε αυτά τα δυο πρωταθλήματα. Το γερμανικό πρωτάθλημα, που μοιάζει περισσότερο στο ισπανικό, ανεβάζει το επίπεδό του τα τελευταία χρόνια.

Ελλάδα: Πολλή δύναμη, κακά γήπεδα

Αλλά σε ότι αφορά το ελληνικό πρωτάθλημα, θα ξεχώριζα την τάση για άνοδο του επιπέδου. Πρόκειται για ένα δυνατό ποδόσφαιρο, αλλά με ποιοτικούς παίκτες, κυρίως στις πιο μεγάλες ομάδες. Είναι κρίμα – κάποιες φορές – που η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι αγωνιστικοί χώροι, δεν επιτρέπει στο ίδιο το παιχνίδι να αποκτήσει άνεση κινήσεων.

Πέρα από αυτό όμως, πρόκειται για ένα ποδόσφαιρο που χαρακτηρίζεται από αμεσότητα και δυναμισμό. Οι επιθετικοί έχουν πολύ καλή τελική προσπάθεια και οι αμυντικοί είναι δυνατοί. Ο ρυθμός είναι πιο αργός σε σχέση με την Ισπανία και δεν είναι καθόλου σπάνιο να δεις ομάδες με τους δέκα παίκτες τους στο δικό τους μισό γήπεδο και με μοναδικό σκοπό τη μαζική άμυνα.

Επίσης υπάρχουν αρκετά περιθώρια βελτίωσης στην τακτική. Η φυσική προδιάθεση και ο ενθουσιασμός του Έλληνα ποδοσφαιριστή, τον κάνει πολλές φορές να παρασύρεται και να αφήνει τη θέση του. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα πρωτάθλημα που θα βελτιωθεί γρήγορα γιατί διαθέτει τους απαραίτητους πόρους για να αγοράσει καλούς παίκτες.

Χρειάζεται και υπομονή

Κάποιες φορές ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο για τους συλλόγους να έχουν περισσότερη υπομονή, έτσι ώστε να μπορέσει μια ομάδα να ταιριάξει και να δουλέψει με ηρεμία διαφορετικές πτυχές, αλλά επίσης είναι αλήθεια ότι εδώ η πίεση των φιλάθλων είναι μεγάλη και ικανή να προκαλέσει βεβιασμένες κινήσεις.

Αυτές είναι κάποιες πρώτες παρατηρήσεις και σκέψεις πάνω στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο ισπανικό και το ελληνικό πρωτάθλημα. Περιμένω τα σχόλιά σας και μέχρι να τα ξαναπούμε σε λίγες μέρες, σας χαιρετώ.