Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή ορισμένων βασικών πραγμάτων. Στην Ελλάδα δεν έχουμε αθλητική παιδεία και σε καμία των περιπτώσεων δεν αγαπάμε τον αθλητισμό στην πραγματική του διάσταση. Αντίθετα, αγαπάμε τις επιτυχίες και εφήμερα εκείνους που μας τις φέρνουν.

Την Πέμπτη (9/8) αποθεώσαμε ξανά την Κατερίνα Στεφανίδη, η οποία διατήρησε το στέμμα της στο επί κοντώ και μαζί με την Νικόλ Κυριακοπούλου έκαναν το 1-2 επιβεβαιώνοντας ότι η χώρα μας έχει δημιουργήσει τη δική της σχολή στο συγκεκριμένο άθλημα. Δοξάσαμε τον Κρίστιαν Γκολομέεφ που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 50μ. ελεύθερο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κολύμβησης.

Πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας το θρίαμβο του Στέφανου Τσιτσιπά επί του Νόβακ Τζόκοβιτς. Ναι, ένας Έλληνας τενίστας που καλά καλά δεν έχει κλείσει τα 20 χρόνια του (έχει γενέθλια στις 12 Αυγούστου) κέρδισε έναν από τους καλύτερους αθλητές όλων των εποχών. Προετοιμαζόμαστε να σηκώσουμε στον ουρανό τον Λευτέρη Πετρούνια που πέρασε και πάλι ως πρώτος στον τελικό των κρίκων.

Εξασφαλίσαμε ένα ακόμα εισιτήριο στην ιστιοπλοΐα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο έπειτα από την προσπάθεια της Βασιλείας Καραχάλιου στην κατηγορία των Laser Radial, ενώ τρεις προκρίσεις στα ημιτελικά πανηγύρισαν τα ελληνικά πληρώματα της κωπηλασίας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Eφήβων Νεανίδων στο Ρατσίτσε της Τσεχίας.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω συνέβησαν την Πέμπτη (9/8), θα κρατήσουν για μερικές ημέρες και σύντομα θα ξεχαστούν. Όπως έχει ξεχαστεί ήδη η προσπάθεια αθλητών που κόντρα σε όλα τα προγνωστικά βρέθηκαν ανάμεσα στους κορυφαίους της Ευρώπης εκπροσωπώντας τη χώρα μας.

Το να βρεθεί ένας αθλητής σε ένα ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα συνιστά τεράστια επιτυχία και αυτό είναι κάτι που για να το καταλάβουμε θα πρέπει να αποκτήσουμε αθλητική Παιδεία. Για παράδειγμα η χώρα μας έχει αυτή τη στιγμή μία αθλήτρια πάνω στην οποία ο παγκόσμιος στίβος στηρίζει πολλά στην επόμενη ημέρα του.

Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε ποια εννοούμε να αναφέρουμε πως έχει κατακτήσει ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, τρία χρυσά και δύο ασημένια μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ανοικτού και κλειστού στίβου και ένα χρυσό και δύο χάλκινα σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Όλα αυτά είναι τα μετάλλια της Κατερίνας Στεφανίδη σε επίπεδο γυναικών από το 2014 μέχρι και σήμερα, δηλαδή σε περίπου τέσσερα χρόνια.

Την ίδια ώρα ο Λευτέρης Πετρούνιας παραμένει αήττητος εδώ και περίπου 2,5 χρόνια κάτι που μπορεί κανείς εύκολα να το μεταφράσει σε επτά χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις. Τι θα συμβεί όταν αυτοί οι δύο σπουδαίοι Έλληνες αθλητές δεν κατακτήσουν ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση;

Σίγουρα, δεν θα δεχτούν καταιγισμό tweet και τηλεγραφημάτων από εκείνους που είτε λιγότερο, είτε περισσότερο τους έχουν βάλει εμπόδια στο να φτάσουν σε αυτές τις επιτυχίες. Για να είμαστε δίκαιοι το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στις προηγούμενες Κυβερνήσεις οι οποίες όταν υπήρχαν τα χρήματα δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν πραγματικές βάσεις ώστε αυτοί οι χαρισματικοί αθλητές να έχουν ότι χρειάζεται.

Το μεγαλύτερο όμως σφάλμα τους δεν αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά το εξωαγωνιστικό. Διότι, συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία οπαδών των επιτυχιών και όχι φιλάθλων του αθλητισμού. Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο οδηγό για το τι ακριβώς συμβαίνει στο κομμάτι της αθλητικής παιδείας των Ελλήνων.

Σύμφωνοι, το να χειροκροτήσει κάποιος έναν αθλητή που τερμάτισε ένατος, δέκατος ή τριακοσιοστός πέμπτος απέχει αρκετά από την πραγματικότητα. Όμως, ο χλευασμός της προσπάθειας όλων αυτών των αθλητών που εκπροσωπούν τη χώρα μας είναι κάτι το διαφορετικό. Όταν, λοιπόν, έπρεπε με αφορμή και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 να επενδύσουμε πάνω στην αθλητική Παιδεία δεν το πράξαμε.

Κάτι που δεν απαιτούσε μεγάλο κόστος και σίγουρα θα μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά τον ελληνικό αθλητισμό. Ας ελπίσουμε πως αυτός ο νέος κύκλος επιτυχιών από τους Έλληνες αθλητές θα βοηθήσει όλους εκείνους που παίρνουν αποφάσεις να ρίξουν το βάρος τους και στο κομμάτι της αθλητικής Παιδείας. Δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο! Φυσικά, μερίδιο ευθύνης σε αυτό έχουμε και εμείς τα ΜΜΕ, όμως αυτό είναι μία μεγάλη συζήτηση που και πάλι θα μας οδηγούσε και στο κομμάτι της αθλητικής Παιδείας.

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως όλες αυτές οι επιτυχίες θα μας βοηθήσουν να σκεφτούμε κάποια πράγματα λιγάκι διαφορετικά.

Υ.Γ. Για το θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων και των προπονητηρίων δεν υπήρξε αναφορά στο κείμενο διότι χρειάζεται ξεχωριστό, μεγάλο αφιέρωμα. Μία βόλτα στις μεγάλες αθλητικές εγκαταστάσεις του Λεκανοπεδίου της Αττικής θα σας δώσουν απαντήσεις.