NFL ‘11: Μια σεζόν γεμάτη παράξενες ιστορίες

Ας εξηγήσουμε πρώτα αυτό το ‘περίεργη’ που είπαμε για τη σεζόν. Γιατί η αλήθεια είναι πως δε θα δεις ποτέ να ξεκινάει ένα κείμενο-ανασκόπηση γράφοντας “ήταν μια σεζόν ακριβώς όπως όλες οι άλλες, χωρίς καμία συγκίνηση”. Όμως αυτή η χρονιά ήταν πραγματικά περίεργη. Είδαμε και όμορφο football, αλλά η αίσθησή μας είναι πως το 2011 θα το θυμόμαστε πάντα για τους αστερίσκους του.

Για το λοκ άουτ που οδήγησε σε μια ολόκληρη μεταγραφική περίοδο συμπιεσμένη σε ένα τριήμερο, για τις δίχως προετοιμασία ομάδες που έφεραν τα πιο παράξενα αποτελέσματα, για τους διαρκείς τραυματισμούς, για την ανάδειξη αναπάντεχων ηρώων, για τους rookies που έκαναν τη διαφορά περισσότερο από ποτέ.

Ναι, καθαρά αθλητικά, η χρονιά ανήκει στους Packers και το 15-1 τους, ανήκει στη στρατηγική ανάπτυξη των 49ers, ανήκει στην επίθεση χάρμα οφθαλμών των Saints, ανήκει στην άμυνα των Ravens. Αλλά ακόμα περισσότερο, θα την θυμόμαστε για μια σειρά από ήρωες και αντι-ήρωες. Να τι κρατάμε από το NFL ‘11:

Η ταραχώδης άνοδος του Tim Tebow

Είτε είσαι πιστός είτε αλλόθρησκος, είναι δύσκολο να αρνηθείς πως η ‘δευτέρα παρουσία’ μέσω της άφιξης του #15 στο βασικό σχήμα των θλιβερών Denver Broncos, δεν είναι η ιστορία που χαρακτηρίζει τη σεζόν. Μεγάλος κολλεγιακός ήρωας, όσο και λατρεία των απεγνωσμένων οπαδών στο Ντένβερ, ο Μεσσίας Tim οδήγησε την ομάδα του σε μια σειρά από αδιανόητες ανατροπές, οι οποίες όλο και περισσότερο αγνοούσαν τη λογική και τους συμβατικούς κανόνες εξέλιξης ενός αγώνα NFL και ισορροπούσαν στο μεταφυσικό.

(Η πίστη του Tim Tebow, που με την ενθάρρυνση και του ίδιου έγινε τελικά κεντρικό σημείο αναφοράς για την προσωπικότητά του, οδήγησε πολλούς αρθρογράφους σε τέτοιου είδους παραλληλισμούς - μεταξύ αυτών και εμάς . Άλλοι με διάθεση χιουμοριστική, άλλοι με ενδιαφέρον κοινωνιολογικό, μερικοί ακόμα και με προσέγγιση απόλυτα σοβαρή, αναρωτήθηκαν για το ρόλο του θείου στην άνοδο των Broncos υπό την ηγεσία του Tebow. Είναι δηλαδή ζόρικα τα πράγματα.)

O νεαρός quarterback δεν διαθέτει (ούτε πρόκειται ποτέ να αναπτύξει, ας είμαστε ρεαλιστές) τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά που απαιτούνται για τη θέση: Μπλέκεται πολύ εύκολα σε κουβάρια αμυντικών, αργεί να πασάρει, και φυσικά δεν ξέρει να πασάρει. Γι’αυτό και η επιτυχία του τον έκανε αξιοθαύμαστο φαινόμενο. Τα νούμερά του ήταν και είναι τραγικά. Ο John Elway ποτέ δεν τον αγκάλιασε ή τον αναγνώρισε ως μελλοντικό QB της ομάδας - ένιωθες διαρκώς πως περιμένει τη στραβή για να πει στο κοινό της ομάδας, “Βλέπετε; Το παιδί δεν κάνει! Μπορώ τώρα να πάρω έναν αληθινό quarterback;”

Οι σερί νίκες όμως που έγραψε το κοντέρ του Ντένβερ έλεγαν μια άλλη αλήθεια. Την αλήθεια πως αυτός ο αναπάντεχος ήρωας, απέναντι στη λογική, και υπό το βάρος της αυξανόμενης αντιπάθειας της ‘απέναντι όχθης’, είχε συσπειρώσει τους συμπαίκτες του με έναν τρόπο που έβγαζε από όλους τον καλύτερο εαυτό τους. Στο τέλος, δεν ήταν οι (μη) ικανότητες του Tebow που οδήγησαν το Ντένβερ στα πλέι-οφ (κάτι ούτως ή άλλως απίστευτο), αλλά η σχεδόν θρησκευτική πίστη ενός μέτριου ρόστερ τόσο στο νέο του ηγέτη, όσο και στους ίδιους τους εαυτούς τους. Παρακολουθούσες παιχνίδι των Broncos και από ένα σημείο κι έπειτα, απλά ήξερες πως θα κερδίσουν. Όσο απίστευτο κι αν έμοιαζε.

Ε, και μετά ήρθε ο Tom Brady. Επειδή όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν.

Οι Broncos είναι στα πλέι-οφ, όμως 3 διαδοχικές ήττες μετά, η μανία για τον Tebow μοιάζει -για πρώτη φορά- πιο αμήχανη από τους επικριτές του. Όποια κι αν είναι η μελλοντική του τύχη όμως, οι μακροσκελείς αναλύσεις, οι μεγάλοι καβγάδες, οι παλαβές νίκες, και φυσικά τα ανεξάντλητα Tebowing στιγμιότυπα, θα μας θυμίζουν για πάντα αυτή την τρελή Tebow Time του 2011.

NFC East, το division που κανείς δεν ήθελε να κερδίσει

Δύο από τις πιο θρυλικές δυναστείες του αθλήματος, συν η ‘Dream Team’ που σχηματίστηκε το καλοκαίρι. Ακούγεται δυνατό division, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η πιο συναρπαστικά δυσλειτουργική γωνιά του NFL. Διαμέσου της σεζόν πρέπει να αφιερώσαμε κάτι σαν το ⅓ όλων μας των λέξεων στην συνεχιζόμενη μάχη των Cowboys, των Giants και των Eagles για ένα στέμμα που βδομάδα μετά τη βδομάδα, γινόταν εμφανές πως κανείς τους δεν ήταν αρκετά καλός για να το εξασφαλίσει.

Οι Cowboys, το πιο διάσημο franchise του αθλήματος, τελείωσαν την περσινή σεζόν με ελπίδες πως φέτος θα ‘επιστρέψουν’. Οι Eagles αγόρασαν σχεδόν ό,τι καλύτερο κινείτο στην αγορά το καλοκαίρι κάνοντας πολλούς να τους χρίσουν φαβορί πριν καν η ομάδα πατήσει χορτάρι. Οι Giants είχαν μείνει πέρσι έξω από τα πλέι-οφ ύστερα από απίθανη αυτοκτονία, την ώρα που ο Eli Manning αυτο-χρίζεται το καλοκαιρί elite quarterback και βάζει κοινό και σχολιαστές να τσακώνονται για τα μάτια του.

Στην πράξη, δεν υπήρξε σερί 2 αγωνιστικών όπου να μπορούσες με σιγουριά να πεις πως, Ναι, αυτή η ομάδα με πείθει. Οι Giants κέρδισαν τους Patriots και άγγιξαν τη νίκη επί των Packers. Ναι, αλλά στο ενδιάμεσο έχαναν από ομάδες σαν τους Seahawks, εντός έδρας, ή έχαναν το τόπι από τους δυσβάσταχτα μέτριους Redskins. Οι Cowboys είχαν ένα εξαιρετικά πειστικό σερί κάπου στα μέσα της σεζόν, αλλά πέρασαν από πάνω τους σαν οδοστρωτήρες οι Eagles (2 φορές) και οι Giants (άλλες 2), άσε που έχασαν 5 παιχνίδι στα οποία ήταν μπροστά στην 4η περίοδο - μέχρι και 21 πόντους στην περίπτωση εκείνου με τους Lions. Οι Eagles είχαν παιχνίδι που ένιωθες πως είναι κάτι σαν το Τέλειο, είχαν κι ένα τρομερό σερί νικών που τους έφερε στη 2η θέση, αλλά τα είχαν όλα αυτά μετά τη μέση της σεζόν, όταν το τραίνο είχε ήδη φύγει, πιθανότητα μέσα από τα χέρια του Vince Young ή πίσω από την πλάτη του Nnamdi Asomugha.

Κάπου μέσα μας υπάρχει μια υποψία πως έχουμε αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο και τόσα πολλά λόγια σε ένα division του οποίου ο νικητής απλά θα ηττηθεί στο πρώτο παιχνίδι των πλέι-οφ. Ας είναι. Η ιστορία του NFC East παραμένει (με πολλούς τρόπους, όχι πάντοτε καλούς) συναρπαστική.

Η μεγάλη απουσία του Peyton Manning

Κανένας Brees και κανένας Rodgers. Ο MVP της φετινής σεζόν, δια της απουσίας του, είναι ο μέγας Peyton Manning. Με την 3η εγχείρηση εντός 2 ετών στο λαιμό του να τον καθιστά ανήμπορο να αγωνιστεί λίγες μέρες μόλις πριν το πρώτο snap (κι ενώ όλοι αναρωτιόμασταν αν θα χάσει την προετοιμασία, αν θα χάσει λίγους αγώνες ή αν θα χάσει ολόκληρη τη χρονιά), οι Colts που μέχρι φέτος είχαν 9 διαδοχικές παρουσίες σε πλέι-οφ, σερί αδιανόητο για τα δεδομένα του NFL, έπεσαν στο ντροπιαστικό ρεκόρ του 2-14. Και μαζί, στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος των 32 ομάδων.

Ο ιδιοκτήτης Jim Irsay εξήγησε την καταστροφή λέγοντας πως η ομάδα, που εμφανώς βρισκόταν σε πτώση από πέρσι κιόλας, έμπαινε φέτος σε φάση αναδόμησης, απλώς η παρουσία του Peyton θα κάλυπτε το γεγονός. Η απουσία αυτού του θαυματοργού παίχτη-ορχήστρα ξεγύμνωσε τους γερασμένους Colts ως μια ομαδούλα ανήμπορη να αμυνθεί ή να επιτεθεί στην απουσία του ηγέτη τους.

Ο αρχικός μας θαυμασμός απέναντι στο πόση μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει η παρουσία ή μη ενός μόνο παίχτη, εξελίχθηκε σταδιακά σε στεναχώρια απέναντι στην κατάντια μιας μεγάλης ομάδας, και τελικά στην απόγνωση, μπροστά στην συνειδητοποίηση πως κανείς (τελικά) δεν μας έχει εγγυηθεί ή έστω υπονοήσει οτιδήποτε σχετικά με το μέλλον του Manning στο NFL. Θεωρούμε δεδομένη την επιστροφή του, αλλά ιατρικά κανείς δεν έχει εξηγήσει πώς έχει η κατάσταση και ποια είναι η εξέλιξη της υγείας του. Θα είναι πραγματικά λυπηρό το να τελειώσει η καριέρα αυτού του τόσο μεγάλου αθλητή, τόσο άδοξα. Ας του ευχηθούμε κι εμείς να αναρρώσει, για το καλό όχι τόσο των Colts (που την έχουν βρει την καβάτζα τους), όσο του αθλήματος γενικότερα.

“Suck for Luck”

Τι εννοούμε περί καβάτζας των Colts; Το επιτραπέζιο Κερδίστε Χάνοντας το θυμάσαι; Ε, έναν γύρο αυτού του παιχνιδιού κέρδισαν φέτος οι Colts, βγαίνοντας τελευταίοι σε όλο το NFL. Διότι έτσι αποκτούν το δικαίωμα για τη #1 επιλογή του επερχόμενου draft, δηλαδή τον Andrew Luck, τον πιο ελπιδοφόρο, πιο πλήρη και πιο ταλαντούχο quarterback που έχει εμφανιστεί στο άθλημα από τότε που, βασικά, ξεκίνησε να παίζει ο Peyton Manning.

Ήταν εξαρχής δεδομένο πως ο Luck θα είναι το #1 του draft του 2012, τόσο που η ‘κούρσα’ των χειρότερων φετινών ομάδων για το χειρότερο ρεκόρ (και το δικαιώμα στην #1 επιλογή) είχε και όνομα: “Suck for Luck”. Παίξε χειρότερα από όλους, και κερδίζεις τον καλύτερο παίχτη μιας γενιάς.

Για μισή περίπου σεζόν, οι Colts, Rams, Dolphins και Vikings έμοιαζαν πως θα διεκδικήσουν τον Luck στα ίσα. Όμως ξαφνικά οι Dolphins έγιναν μια καλή ομάδα που κέρδισε 5 από τα τελευταία 8 παιχνίδια, οι Rams πήγαν και κέρδισαν τους Saints (!) και οι Vikings έβαλαν τον rookie QB Christian Ponder να παίξει και τσίμπησαν 2 νίκες. Οι δίχως νίκη Colts ξαφνικά έσβησαν όμως το “μηδέν”, κερδίζοντας 2 παιχνίδια σερί λίγο πριν το τέλος, ξαναβάζοντας φωτιά στην ουρά.

Μια θεωρία λέει πως οι παίχτες των Colts πολύ απλά θέλησαν να αποφύγουν το δικαίωμα απόκτησης του Luck από σεβασμό απέναντι στον Manning: Πώς θα μπορούσαν να έχουν θέση σε μια ομάδα αυτοί οι δύο ταυτόχρονα; Και καθώς τα σενάρια για ανταλλαγή του Manning ώστε να χτιστεί νέα ομάδα πάνω στον νεαρό Luck φούντωναν, οι Colts έκαναν μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνουν αυτό που τόσα χρόνια τους ήταν δεδομένο. Να κερδίσουν.

Όμως η ήττα από τους Jaguars την τελευταία αγωνιστική τους άφησε οριστικά τελευταίους, και οριστικά με την ‘υποχρέωση’ να αποκτήσουν τον Andrew Luck. Ετοιμαστείτε για το πιο καυτό σενάριο του επερχόμενου off-season: Τι θα επιλέξουν οι Colts; Θα πάρουν τον Luck; Θα ανταλλάξουν τον Manning; Πού θα καταλήξει ο Manning; Θα παίξει; Θα τον κρατήσουν και θα μοιράζονται χρόνο; Θα μείνει στον πάγκο ο Luck για 2-3 χρόνια όπως ο Rodgers

Ευχάριστα προβλήματα για τη χειρότερη ομάδα του φετινού πρωταθλήματος.

Ποιος θα νικήσει τους Packers;

Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι ιδαίτερα συναρπαστικό στόρι, απλά δε γίνεται να μην αναφερθεί

Οι Packers κέρδισαν στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος το πιο δύσκολο παιχνίδι που θα έδιναν όλη τη χρονιά, και έκτοτε απλώς κερδίζουν στο χαλαρό, τον έναν μετά τον άλλον όλους τους αντιπάλους σε ένα κατά βάση εύκολο πρόγραμμα, μετρώντας αντίστροφα (κι εμείς μαζί) ως το 16-0.

Το οποίο 16-0 δεν ήρθε ποτέ, γιατί οι Packers ηττήθηκαν 3 αγωνιστικές πριν από το τέλος, από τον Kyle Orton. Αυτό θα πει αντι-κλιμάκωση.

Κυνηγώντας το άπιαστο ρεκόρ

Το πιο παλιό ρεκόρ στο NFL το κατείχε ο θρυλικός quarterback των Miami Dolphins, Dan Marino, του οποίου οι 5,084 γυάρδες από πάσα ήταν αριθμός απλησίαστος εδώ και ¼ του αιώνα. Από τότε το άθλημα έχει αλλάξει πολύ, οι κανονισμοί πλέον ευνοούν τους επιτιθέμενους και τιμωρούν τις επαφές πριν την υποδοχή της μπάλας, ενώ έχει ενισχυθεί η προστασία των πασέρ. Ήταν φυσικό πως αργά ή γρήγορα, κάποιος θα έφτανε το αραχνιασμένο ρεκόρ.

Πριν 3 χρόνια, ο Drew Brees έγινε ο πρώτος QB μετά τον Marino που ξεπερνούσε τις 5,000 γυάρδες σε μια σεζόν - αλλά δεν έφτασε το ρεκόρ του, για 15 μόλις γυάρδες. Φέτος, είχε φτάση η στιγμή. Ήταν εμφανές: Στο ⅓ της σεζόν, 6 quarterbacks βρίσκονταν σε ρυθμό προσπέρασης του ρεκόρ. Στην πορεία κάποιοι ξεφούσκωσαν μαζί με τις ομάδες τους (Ryan Fitzpatrick), άλλοι παραήταν άνισοι για να παραμείνουν εντός στόχου (Eli Manning), άλλοι απλά δεν είχαν αρκετά καλή ομάδα ώστε να στηριχτεί μια τέτοια συγκομιδή (Cam Newton), άλλοι απλά δεν είχαν λόγο να παίξουν ως το τέλος δυνατά (Aaron Rodgers), όμως 3 πέρασαν παρόλ’αυτά τις 5,000: Drew Brees, Tom Brady, Matthew Stafford.

Τελικά το νήμα το πέρασε πρώτος ο quarterback των Saints, με τον Brady να ακολουθεί μια αγωνιστική αργότερα. Οι δυο τους πήγαιναν στήθος με στήθος για την τελική ευθεία του πρωταθλήματος (ο Rodgers έμεινε εν τέλει πίσω), όμως ένα σερί μεγάλων παιχνιδιών για τους Saints έφεραν τον Brees σε θέση κατάρριψης. (Έκανε 7 συνεχόμενα 300+ παιχνίδια, ρεκόρ NFL.) Τελικά, όχι μόνο ξεπέρασε τον Marino με έναν αγώνα λιγότερο, κι όχι μόνο εν τέλει κατεδάφισε το ρεκόρ του (στις 5,476 γυάρδες πλέον, το πρώην ρεκόρ του Marino είναι πιο κοντά στον 17ο της λίστας από ό,τι στον πρώτο Brees), αλλά το έκανε και με τρόπο βγαλμένο από σενάριο feelgood ταινίας : Με touchdown στην τελευταία πάσα στην τελευταία επίθεση των Saints, στο παιχνίδι που εξασφάλιζε τον τίτλο του division απέναντι στους μεγαλύτερους αντιπάλους τους.

Κάπου στο Hollywood, ένας σεναριογράφος έσπαγε το μολύβι από τα νεύρα του. Κι ένας άλλος ξεκινούσε να γράφει.

Η χρονιά των rookies

Ρίξε το φταίξιμο στην ανύπαρκτη off-season αν θες, αλλά αυτή η γεμάτη απροετοίμαστες ομάδες, διακυμάνσεις στις αποδόσεις και επίπονους τραυματισμούς σεζόν, είχε ένα μεγάλο θετικό στοιχείο: Την εξαιρετικές αποδόσεις των rookie παιχτών. Ποτέ ξανά σε μία σεζόν δεν είχαμε τόσα πολλά νέα αστέρια να λάμπουν τόσο έντονα, για τόσο καιρό.

Έπρεπε να το ξέρουμε από την πρώτη στιγμή, όταν ο Cam Newton έκανε κάτι δίχως προηγούμενο: Πάσαρε 400+ γυάρδες στο πρώτο του παιχνίδι στο NFL, ως #1 επιλογή στο draft από τους Carolina Panthers. (Κανείς rookie δεν το είχε ξανακάνει ποτέ αυτό.) Και μετά πάσαρε 400+ γυάρδες στο δεύτερό του παιχνίδι στο NFL. Αυτό κι αν δεν το είχε ξανακάνει ποτέ κανείς. Όχι απλώς rookie: Διαδοχικά 400+ παιχνίδια είχαν κάνει 5 quarterbacs σε όλη την ιστορία του NFL. Κι ο Newton το έκανε στις 2 πρώτες του συμμετοχές.

Κάπου εκεί ήξερες ότι το βραβείο για τον rookie της χρονιάς ήταν κλεισμένο, και όχι άδικα: O Newton ήταν χάρμα ειδέσθε καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, σπάζοντας κάθε πιθανό rookie ρεκόρ, δίνοντας ζωή σε μια νεκρή ομάδα, τρέχοντας, πασάροντας και σκοράροντας με τρόπους εκρηκτικούς, εφευρετικούς, απλά πανέμορφους. Θα αρκούσε ο Cam Newton για να πεις ότι άξιζε το φετινό NFL, αλλά η χρονιά είχε κι άλλα να δώσει.

Ο DeMarco Murray των Cowboys κλήθηκε ως λύση ανάγκης όταν τραυματίστηκε ο Felix Jones. Στο πρώτο του παιχνίδι έτρεξε 253 γυάρδες, κάνοντας ρεκόρ ιστορίας για την ομάδα. (Κανένας Emmitt Smith κύριοι.) Στη συνέχεια η παρουσία του ήταν ακριβώς αυτό που έλειπε από την ομάδα, δίνοντάς της σταθερότητα και λύσεις που της έλειπαν. Πριν τον Murray, οι ασταθείς Cowboys ήταν 2-3. Όσο είχαν τον Murray βασικό, πήγαν 5-2. Αφότου ξανατραυματίστηκε, πήγαν 1-3. Τα νούμερα μιλάνε: Στα 7 παιχνίδι που πρόλαβε να παίξει, ο θαυμάσιος αυτός running back πρόλαβε να γίνει ο απόλυτα καθοριστικός παράγοντας ενός ολόκληρου division - κι άσε τον Eli Manning να ονειρεύεται.

Αυτοί είναι μόνο δύο εκπρόσωποι της καλύτερης rookie γενιάς που έχει δει ποτέ το NFL. Μέτρα ακόμα ονόματα: O Von Miller των Broncos ηγήθηκε μιας εξαιρετικής άμυνας που επέτρεπε στον Tebow να γυρίζει παιχνίδι χαμηλού σκορ με τα ακροβατικά του στις 4ες περιόδους. Ο Patrick Peterson των Cardinals όχι μόνο έκανε αίσθηση απέναντι στους αντίπαλους receivers, αλλά επέστρεψε τη μπάλα 4 φορές για touchdown, κάνοντας ακόμα και τον Devin Hester των Bears να μοιάζει εύκολος αντίπαλος. Το δίδυμο A.J. Green και Andy Dalton των Cincinnati Bengals οδήγησε ένα ελάχιστα αξιοσημείωτο ρόστερ στα πλέι-οφ. Ο Julio Jones των Falcons κι ο Torrey Smith των Ravens αναστάτωναν αντίπαλες άμυνες. O Christian Ponder των Minnesota Vikings έκανε μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος ευχάριστη στο μάτι. Ο linebacker Aldon Smith των 49ers αναστάτωνε αντίπαλους quarterbacks με το αποτελεσματικό pass rush, σε μια ομάδα που στο έδαφος δεν είχε αντίπαλο.

Κανείς δεν εγγυάται πως όλοι αυτοί θα έχουν εξίσου δυνατές σεζόν του χρόνου, αλλά έστω και για φέτος, άλλαξαν τα δεδομένα και τις προσδοκίες.

Ένα γαϊτανάκι quarterbacks

Το AFC West φέτος μας διασκέδασε για όλους τους λάθος λόγους. Οι Broncos έπαιζαν football αλάνας με τον Tebow, οι Raiders δε μπορούσαν να αποφασίσουν αν είναι καλή ή κακή ομάδα, οι Chargers ενώ ήταν εξαιρετική ομάδα απλά αποφάσισαν πως προτιμούν να είναι άθλια, ενώ πέρσι το division το είχαν κερδίσει οι Chiefs (γιατί κάποιος έπρεπε).

Οι Broncos ξεκίνησαν την σεζόν με τον Kyle Orton για βασικό παρόλο που ο άνθρωπος είχε στις προηγούμενες σεζόν μια νίκη για κάθε δυόμιση ήττες, και οι οπαδοί της ομάδας γιούχαραν τους παίχτες τους επειδή δεν έπαιζε βασικός ο Μεσσίας Tim. Οι Broncos κάποια στιγμή αποφασίζουν πως είναι το είδος της ομάδας που την τρέχουν οι οπαδοί της, οπότε βάζουν τον Tebow να παίξει, έναν quarterback δηλαδή που δεν ξέρει να πασάρει. (Πιο πρόσφατη απόδοση: 6/22 πάσες, 60 γυάρδες.)

Οι Raiders, λίγες μέρες αφού είδαν τον ιστορικό ιδιοκτήτη τους, Al Davis, να πεθαίνει, έχασαν από τραυματισμό και τον βασικό τους quarterback, Jason Campbell - και αντάλλαξαν το μέλλον των εγγονιών τους, την ψυχή της μάνας τους, και ένα μέρος της τέφρας του Al Davis για να πάρουν τον Carson Palmer που οι Bengals τον πάγωναν στον πάγκο τους. (Οι Raiders στην πραγματικότητα έδωσαν απλώς 2 μελλοντικά first-round picks για τον Palmer, και τίποτα από όλα τα παραπάνω. Νομίζουμε.)

Οι Chiefs ξεκίνησαν με τον Matt Cassel (που είναι μια χαρά quarterback όταν παίζει με την επίθεση των Patriots τριγύρω του) και όταν αυτός τραυματίστηκε έβαλαν τον αναπληρωματικό Tyler Palko να παίξει. Ο Tyler Palko, και δεν θέλω να νομίσεις πως υπερβάλλουμε, είναι ο χειρότερος ενεργός quarterback στο NFL. Είναι χειρότερος από τον Curtis Painter. Είναι χειρότερος από τον Tim Tebow. Είναι χειρότερος από τον Mark Sanchez. Διαβάζεις τα στατιστικά του και σε πιάνει κλαυσίγελος: Σε 4 παιχνίδια έχει 80/134 πάσες, με 2 touchdowns (δύο), 7 interceptions (επτά), και 11 sacks για απώλεια 83 γυαρδών. Είδαν κι απόειδαν οι άνθρωποι και τι να κάνουν, έψαξαν να βρουν quarterback. Και βρήκαν. Τον Kyle Orton.

(Στο πρώτο παιχνίδι του οποίου κέρδισαν τους Packers. Τρέλα.)

Και όσο συνέβαινε όλη αυτή η παράνοια στους από γύρω, οι Chargers σταθεροί και ασφαλείς στα χέρια του εξαιρετικού πασέρ Philip Rivers. O οποίος υπήρξε φανταστικός, και άνετος, αέρινος, σίγουρος. Αν εξαιρέσεις ότι πέταγε τα interceptions με τις ντουζίνες. (Σοβαρά τώρα, έκανε 20 interceptions. ΕΙΚΟΣΙ.) Ή ότι η μπάλα του γλίστραγε από το χέρι στη διάρκεια της πάσας. Ή ότι οδήγησε την ομάδα του σε ένα αξιοζήλευτο -καταδικαστικό- σερί 6 ηττών στο μέσο της σεζόν. Αλλά αυτά ήταν πταίσματα, μπροστά στην Τερατωδία του Arrowhead, την απόλυτη γκάφα της φετινής σεζόν, στο παιχνίδι στο Κάνσας. Εκεί όπου ο Rivers κατάφερε να τα κάνει θάλασσα σε ένα απλό spike, κοστίζοντας στην ομάδα του μια 99% βέβαιη νίκη, που εκ των υστέρων διαπιστώνουμε πως θα την είχε φέρει στα πλέι-οφ.

Τελικά το NFC West ολοκληρώθηκε δίχως καμία ομάδα του να έχει νικητήρια σεζόν. Να σου λέγαμε ότι σοκαριστήκαμε, ψέμματα θα ήταν.

Harbaugh εναντίον Harbaugh

Ξέχνα τον απατεώνα Rob Ryan, ξέχνα τον φωνακλά Rex Ryan. Τα δύο αληθινά επιτυχημένα αδέλφια του NFL είναι εκείνοι οι δύο προπονητές που πετυχαίνουν να φτάσουν τις ομάδες τους ψηλά, και το κάνουν χωρίς να φωνάζουν πολύ: Ο John κι ο Jim Harbaugh.

Ο John, ο μεγαλύτερος των δύο, έχει κάνει τους Baltimore Ravens την πιο απόρθητη έδρα της AFC, ομάδα που παρά τις επιθετικές της αδυναμίες (πρακτικά παίζοντας χωρίς quarterback), βασίζεται στην άκρως επιθετική της άμυνα για να φτιάξει ένα σύνολο που στα μεγάλα παιχνίδι ξέρει να δηλώνει παρών. Κι ας κάνει γκέλες, κι ας παρουσιάζει αστάθεια, έκανε τις νίκες που έπρεπε για να πάρει το #2 seed της περιφέρειας. Νίκες που χρειαζόταν, όπως για παράδειγμα όλες οι εσωτερικές μάχες του division το οποίο τελικά κέρδισε: Οι Ravens επικράτησαν στο AFC North με το εντυπωσιακό 6-0 division record.

Ο Jim, ο μικρότερος, με πολυετή εμπειρία και ως παίχτης (μεταξύ άλλων, αγωνίστηκε και στους Ravens) ήρθε από το κολεγιακό πρωτάθλημα, όπου ανακάλυψε έναν νεαρό ονόματι Andrew Luck, και μεταμόρφωσε τους San Francisco 49ers σε ομάδα πρωταθλητισμού, σε μια σεζόν όπου υποτίθεται απλώς θα ξεκινούσαν το χτίσιμο ενός ανταγωνιστικού συνόλου. Βασισμένος σε αργές, σταθερές επιθέσεις απρόβλεπτων αυτοσχεδιασμών μέσα σε στενά, προκαθορισμένα πλαίσια (μειώνοντας έτσι το ενδεχόμενο μεγάλων plays μεν, αλλά εξαφανίζοντας το ρίσκο λάθους δε) έχει στήσει μια μικρή επανάσταση βασιζόμενος στα απίστευτα special teams της ομάδας του, και σε μια άμυνα που όχι μόνο τρώει λίγους πόντους, αλλά και αποφέρει πάντοτε λάθη του αντιπάλου. Έχασε κάποια μεγάλα παιχνίδια, δείχνοντας ενδεχομένως τους περιορισμούς της ομάδας, όμως έφτασε ως το #2 της δική του περιφέρειας.

Οι δύο Harbaugh, οι δύο καλύτερες άμυνες του NFL, οι δύο αυτές σκληροτράχηλες ομάδες, τα δύο #2 των περιφερειών τους, αναμετρήθηκαν την Ημέρα των Ευχαριστιών , στο πρώτο (από μπόλικα, μπορεί να υποθέσει κανείς) ‘Harbaugh Bowl’. Κέρδισε ο John με τους Ravens, αλλά τα δύο αδέλφια είναι όπως και νά’χει, νικητές.

Τα βραβεία μας

MVP: Εξ ημισείας σε Drew Brees (Saints) και Tom Brady (Patriots).

Rookie MVP: Cam Newton (Panthers). Αν είχαν προκριθεί οι Cowboys στα πλέι-οφ θα το δίναμε στον DeMarco Murray αλλά ατυχώς, τραυματίστηκε.

Προπονητής της χρονιάς: Jim Harbaugh (49ers).

Χειρότερος προπονητής της χρονιάς: Κι εμείς απορούμε γιατί ο Norv Turner (Chargers) έχει ακόμα δουλειά, αλλά θα επιμείνουμε και θα διαλέξουμε John Fox (Broncos) κι ας πήγε στα πλέι-οφ, γιατί άφησε τους οπαδούς να κατευθύνουν τη στρατηγική του και γιατί επέτρεπε βδομάδα μετά τη βδομάδα μια ομάδα-μπάλωμα να κατεβαίνει στο γήπεδο και να ματώνει τα μάτια μας.

Απογοήτευση της χρονιάς: Οι 10 σερί ήττες των Tampa Bay Buccaneers.

Ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς: Οι Houston Texans φτάνουν στα πλέι-οφ με τον 3ο τους quarterback, ο οποίος είναι και πολύ καλός παρακαλώ.

Πιο απολαυστική έχθρα: Οι πιστοί του Tim Tebow εναντίον των αλλόθρησκων.

Στιγμή της χρονιάς: Οι Oakland Raiders πετυχαίνουν συναισθηματική νίκη στην τελευταία επίθεση επί των Texans, μια μέρα μετά το θάνατο του Al Davis. “Just win, baby.”

Γκάφα της χρονιάς, ατομικό: Το καλύψαμε. Philip Rivers (Chargers), ‘Η Τερατωδία του Arrowhead’.

Γκάφα της χρονιάς, ομαδικό: Οι Jacksonville Jaguars κερδίζουν στην τελευταία αγωνιστική τους Colts, τους χαρίζουν έτσι τον Andrew Luck και καταδικάζουν εαυτούς σε δύο ήττες ανά σεζόν για τα επόμενα 15 χρονιά. Μαγκιά.

Γκάφα της χρονιάς, πάγκος: *ξεφύσημα* Jason Garrett (Cowboys), ‘Παγώνοντας τον Kicker’

Να είχαμε χίλια μάτια να βλέπουμε, ατομικό: Cam Newton (Panthers), o παίκτης-ορχήστρα, κάνει φανταστικά τα πάντα.

Να είχαμε χίλια μάτια να βλέπουμε, ομαδικό: Η επίθεση των New Orleans Saints που έσπασε φέτος κάθε πιθανό ρεκόρ του NFL.

Πιο βρώμικη ομάδα: Το γνωστό και ως ‘Βραβείο Detroit Lions’. Οι νικητές το αποκαλούν χαϊδευτικά “το Ndamukong Suh μου”. Καλού-κακού το κρατάνε κλειδωμένο στη ντουλάπα.

Καλύτερος tight end: Ακούγεται υπερβολικά συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά οι tight ends φέτος είχαν τρομερή χρονιά, και όσο κι αν αγαπάμε τον Jimmy Graham (Saints), αυτό πρέπει να πάει στον Rob Gronkowski (Patriots) που έκανε πολύ μεγάλη σεζόν.

Καλύτερος tight end που έπαιζε μπάσκετ στο κολέγιο: Αλλά πραγματικά αγαπάμε τον Jimmy Graham (Saints) κι έτσι φτιάξαμε μια κατηγορία για αυτόν.

Λιγότερο χρήσιμος παίκτης: Ο DeSean Jackson (Eagles) ακόμα περιμένει συμβόλαιο, μη βιάζεστε, ένας-ένας.

Χειρότερος παίκτης: Ο καημένος ο Tyler Palko (Chiefs) μόνο 4 παιχνίδια έπαιξε και πρόλαβε να κάνει κι ένα hail Mary, οπότε θα το δώσουμε στον Mark Sanchez (Jets), όπου δηλωμένη είναι άλλωστε η πίστη μας στις ικανότητές του να χάνει κάθε πιθανό παιχνίδι που μπορεί να χαθεί.

Φάση της χρονιάς: O Victor Cruz (Giants) που η στήλη κατ’επανάληψη έχει δηλώσει πόσο τον θαυμάζει, κάνει touchdown 99 γυαρδών που ουσιαστικά δίνει στους Giants το ντέρμπι της Νέας Υόρκης. Το ότι ήμασταν μες στο γήπεδο και είδαμε το τρέξιμο μπροστά στα μάτια μας δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει με αυτή την απόφαση. (Έχει.)

Όχι elite, αλλά φοβερός ο άτιμος: Eli .

Χάλια ομάδα που έγινε πολύ καλή στη διάρκεια της σεζόν χωρίς να το καταλάβουμε: Miami Dolphins, κι επίσης οι Philadelphia Eagles.

Χάλια ομάδα που θα είναι πολύ καλή την επόμενη σεζόν και θα το καταλάβουμε για τα καλά: Carolina Panthers, κι επίσης οι Philadelphia Eagles.

Παιχνίδι της σεζόν: Όταν το NFL το προγραμμάτιζε νόμιζε απλώς πως θα είχαμε για πρεμιέρα ένα ντέρμπι ανάμεσα στους δύο τελευταίους πρωταθλητές - τελικά, παρακολουθήσαμε ένα απίστευτο shoot-out ανάμεσα σε αυτές που έμελλε να είναι οι δύο καλύτερες ομάδες του φετινού πρωταθλήματος. To Packers-Saints 42-34 άνοιξε την πρώτη αγωνιστική και μας προετοίμασε ακριβώς για το είδος της φανταστικής σεζόν που θα ακολουθούσε.