Καθ’όλη τη διάρκεια του Αυγούστου στο SPORT24 θα πραγματοποιηθεί ένα μεγάλο preview της ερχόμενης σεζόν NFL που ξεκινά στις 5 Σεπτεμβρίου με τον αγώνα Broncos-Ravens. Το preview θα γίνει σε 10 μέρη, με το κάθε κείμενο να εστιάζει και σε ένα διαφορετικό σημείο ενδιαφέροντος ενόψει της νέας σεζόν.

Φυσικά, ξεκινάμε με μια ανασκόπηση της περσινής.

Υπάρχουν οι χρονιές που τις θυμάσαι επειδή είχαν κάποια φανταστική ιστορία ανατροπής ή κάποια ιστορία επιβεβαίωσης ενός πανίσχυρου φαβορί ή ιστορία σπουδαίας επιστροφής. Η σεζόν του 2012 είχε μπόλικα από αυτά τα στοιχεία, όμως δε θα την θυμόμαστε για τίποτα από αυτά. Ή, τελοσπάντων, θα την θυμόμαστε κυρίως για κάτι άλλο.

Πιο σημαντικό από τον Chuck Pagano που νίκησε τη λευχαιμία, από τον Joe Flacco και την αδιανόητη απόδοσή του στα πλέι-οφ, από το παρολίγον ρεκόρ του Adrian Peterson, από την επιστροφή του Peyton Manning, από την τιμωρία των Saints, από το βατερλό της Tebowmania.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το 2012 θα γραφτεί στην ιστορία του NFL χάρη στη λεγόμενη Gang of Four, δηλαδή την εντυπωσιακότερη φουρνιά νέου quarterback ταλέντου μετά το μακρινό 1983 (Elway, Marino, Kelly, Eason). Τρεις rookies κι ένας δευτεροετής quarterback στο ντεμπούτο του στο NFL, επέφεραν άμεσες συνέπειες στον χάρτη του πρωταθλήματος με τις επιδόσεις τους και, στην περίπτωση των τριών εξ αυτών (εξαιρώντας δηλαδή τον πιο παραδοσιακό Andrew Luck) μπορεί και να άλλαξαν για πάντα το πρόσωπο του σπορ.

Υπερβολή; Θα το δούμε τα επόμενα χρόνια. Πάντως το ενισχυμένο read option που επέβαλαν οι RG3, Russell Wilson και Colin Kaepernick, οδηγώντας τις ομάδες τους στα πλέι-οφ ή/και ένα play μακριά από το Lombardi Trophy, ως ηγέτες επιθέσεων που από ένα σημείο της σεζόν και μετά έμοιαζαν πρακτικά ασταμάτητες (δείγμα Α: το παιχνίδι 49ers-Packers στα πλέι-οφ), είναι αδιαμφισβήτητα η μεγάλη ιστορία της περσινής σεζόν.

Αντιστοίχως, το μεγάλο ερωτηματικό καθώς βαδίζουμε στην φετινή είναι αυτό: Μπορεί να σταματηθεί το read option; Από ποιον; Πώς; Μπορεί το NFL να άλλαξε για πάντα ή το 2012 θα το θυμόμαστε ως ‘εκείνη την απίστευτη χρονιά της Gang of Four’; (Για την ακρίβεια θα το θυμόμαστε έτσι ούτως ή άλλως.)

Ας θυμηθούμε λοιπόν αυτό, αλλά και τα υπόλοιπα storylines μιας σεζόν που έκρυβε διαρκείς εκπλήξεις. Και μαζί, τον τρόπο με τον οποίον αυτές οι ιστορίες αναμένεται να παίξουν ρόλο στην επερχόμενη σεζόν του 2013.

Ο Tebow και οι Jets διασύρονται

Ναι, αυτό το buttfumble ήταν λίγο-πολύ η περσινή σεζόν των Jets. Πού είναι ο Tebow, θα μου πεις; Νά’τος κι αυτός:

Θυμάμαι το έβλεπα live αυτό το στιγμιότυπο. Όταν έριξε αυτό το interception ο Tim μας έπιασε νευρικό γέλιο για κανά δίλεπτο, και επέστρεφε σποραδικά καθόλη τη διάρκεια της νύχτας, ακόμα και στα επόμενα παιχνίδια. Ο Rex Ryan ποτέ δεν κατάφερε να κάνει κάτι ενδιαφέρον με τον Tebow ή κάτι οριακά ικανό με το υπάρχον ρόστερ του.

Φέτος: Οι Jets θα είναι πάλι χάλια γιατί το όλο οικοδόμημα είναι σαθρό σε λυπηρό σημείο. Αυτή η ομάδα πρέπει να ξηλωθεί, να χτιστεί εκ του μηδενός, και ο Mark Sanchez πρέπει να αρχίσει να στέλνει βιογραφικά σε ψιλικατζίδικα. Στην πρώτη ανοιχτή προπόνηση της ομάδας, οι οπαδοί ήδη τον γιούχαραν, και οι πρώτες αναφορές λένε ότι ο Geno Smith (που τον ανταγωνίζεται για τη θέση του βασικού) δεν είναι ιδιαίτερα καλύτερος.

Ο Tebow για μια όμορφη στιγμή έμοιαζε πως θα κατευθυνόταν προς το Καναδικό φούτμπολ, αλλά ο Bill Belichick διέπραξε το ύστατο τρολάρισμα, παίρνοντάς τον στους Patriots. Ίσως εκεί εφαρμόσει αυτά τα διαβόητα προχωρημένα κολπάκια που θα εφάρμοζε πάνω του o Rex Ryan. Ή ίσως η χρονιά των Patriots φέτος θα είναι καταστροφική. (Για τα δεδομένα τους.)

Οι Saints διαλύονται απουσία του προπονητή τους

O Sean Payton αποκλείστηκε για ένα χρόνο μετά το Bountygate, στη θέση του δεν θυμάμαι καν ποιος προπονούσε (ΟΚ, θυμάμαι, αλλά θα προτιμούσα να ξεχάσω), οι Saints είχαν την χειρότερη άμυνα της λίγκας, και έτσι μια ομάδα που επί Drew Brees είναι μόνιμος διεκδικητής, έχασε μια χρονιά. (Στο παραπάνω στιγμιότυπο οι Saints χάνουν από τους Kansas City Chiefs, την ομάδα που πέρσι χρειάστηκε να περάσει η μισή χρονιά για να πάρει έστω προβάδισμα σε έναν αγώνα.)

Φέτος: Η συζήτηση για τη βία δε θα φύγει ποτέ, όμως όσο αφορά στους Saints (που φέτος επανέρχονται με χειρότερο ρόστερ αλλά με τον προπονητή τους ξανά στη θέση του και τον Rob Ryan να συντονίζει την άμυνα) το ερώτημα είναι αν η περσινή χρονιά θα είναι μια παρένθεση ή αν θα σήμαινε το άδοξο τέλος μιας εποχής.

Οι Colts και το #Chuckstrong

Ο Chuck Pagano συγκίνησε και τις πέτρες καθώς πέρασε όλη τη σεζόν παλεύοντας με τη λευχαιμία (και κερδίζοντας), αφήνοντας πίσω του μια τρισάθλια ομάδα με rookie quarterback που απέναντι σε κάθε λογική και προσδοκία, υπερέβαλε εαυτόν, έκανε 11 νίκες (!) και μπήκε στα πλέι-οφ. Ο Bruce Arians (που προπονούσε όσο έλειπε ο Pagano) βγήκε προπονητής της χρονιάς και ο Andrew Luck που σήκωσε όλο το βάρος με το καλημέρα, επιβεβαιώθηκε κάπως αυτόματα ως quarterback μιας γενιάς.

Φέτος: Ο Arians πήγε στους Cardinals στο δυσκολότερο division του NFL (το NFC West περιλαμβάνει τις δύο καλύτερες ομάδες όλου του πρωταθλήματος, 49ers & Seahawks, και μία που, αδιανόητα, είχε πέρσι καλύτερο ρεκόρ από αυτές εντός του division, τους σκληρούς και νεανικούς Rams) οπότε... δε θα ήμασταν αισιόδοξοι παρότι πέρσι τον αγαπήσαμε.

Ο Pagano και οι Colts μπαίνουν σε κανονικούς ρυθμούς καλώς εχόντων των πραγμάτων, και αυτό σημαίνει πως ατυχώς, φέτος θα έχουν πολύ χαμηλότερο ρεκόρ από πέρσι. Η ομάδα παραμένει χάλια και το πρόγραμμά τους δε θα είναι εύκολο όπως πέρσι. Όμως έχουν πάρει το βάπτισμα του πυρός κι έχουν μάθει να επιβιώνουν υπό τις δυσκολότερες των συνθηκών. Αν βγουν φέτος ζωντανοί με 8-8 θα είναι θρίαμβος.

O Joe Flacco κυριαρχεί στα πλέι-οφ

Δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτό που κάνει ο Joe Flacco, όμως κάποια στιγμή αναγκαστικά παραιτείσαι μπροστά στην διαρκή επανάληψη του φαινομένου: Ένας κατά τα άλλα εντελώς μέτριος και άχρωμος quarterback, μεταμορφώνεται σε Joe Montana στα πλέι-οφ. Ο Flacco έχει οδηγήσει την ομάδα του στα πλέι-οφ κάθε μία χρονιά της καριέρας του, έχει κάνει τουλάχιστον μία νίκη σε κάθε μία από αυτές τις σεζόν (μιλάμε για εξωπραγματικό σερί αν αναλογιστείς πόσο δύσκολο είναι να μπεις στα πλέι-οφ του NFL) και πέρσι ηγήθηκε μιας εντελώς απρόσμενης διαδρομής-τρένου προς το Lombardi για τους Ravens. Τα στατιστικά του σε αυτά τα τρία νοκ άουτ παιχνίδια τα έχει ξεπεράσει, διαχρονικά στα πλέι-οφ, μόνο ο Montana. Και τώρα, ο Μέτριος Joe φορά το πρώτο του δαχτυλίδι ως αδιαφιλονίκητος MVP της πορείας της ομάδας του.

Φέτος: Ο Flacco υπέγραψε ηγεμονικό νέο συμβόλαιο, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια διατήρησης ενός (ούτως ή άλλως) γερασμένου ρόστερ. Που σημαίνει πως οι Ravens ουσιαστικά ανατινάζουν την ομάδα του και αρχίζουν να την ξαναχτίζουν γύρω από τον Flacco, μια δήλωση που καθώς την γράφω συνειδητοποιώ πόσο αστεία θα ακουγόταν αν τη λέγαμε ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά τώρα περνάει ως κάτι απολύτως κατανοητό. Εν ολίγοις, φέτος δεν θα έχει ριπίτ, και μάλλον θα σπάσει και αυτό το μαγικό σερί νικών σε πλέι-οφ. Αλλά πραγματικά, δεν πειράζει.

Ο Adrian Peterson ψηφίζεται MVP

Δεν έχεις πολλά να πεις για αυτό τον άνθρωπο. Ο Peterson γύρισε από μεγάλο τραυματισμό, έσυρε μια ομάδα χωρίς quarterback στα πλέι-οφ, και για απόσταση ενός κομμένου νυχιού δεν έσπασε το μεγάλο ρεκόρ rushing γυαρδών στην ιστορία του NFL, που στην εποχή των Μεγάλων Πασέρ μοιάζει ακόμα πιο μακρινό από όντως είναι.

Φέτος: Δεν θα ξανακάνει 2,000 γυάρδες όπως πέρσι, αλλά είναι μια ασταμάτητη μηχανή που η παρουσία του και μόνο θα είναι αρκετή για να είναι οι Vikings μες στο παιχνίδι των πλέι-οφ. (Ασχέτως που φέτος δε θα μπουν.)

Harbowl

Η στατιστική απιθανότητα του να συναντηθούν δύο αδέρφια ως αντίπαλοι προπονητές σε Super Bowl εκμηδενίστηκε κάτω από το βάρος της οικογενειακής ιδιοφυίας των John & Jim Harbaugh, δύο προπονητές που κάνουν ρεκόρ με την άνεση που κάποιος άλλος βάζει ας πούμε ένα ποτήρι νερό (#mia_pasa). Μια χρονιά μετά την πρώτη τους αναμέτρηση, τη μέρα των Ευχαριστιών, οι Harbaugh αναμετρήθηκαν στο Super Bowl, στην πρώτη από πολλές φορές που αυτό το όνομα θα χαραχτεί πάνω σε κάποιο Lombardi Trophy.

(Δε νομίζω να χαράζουν τα ονόματα των προπονητών αλλά ξέρετε τι εννοώ, ΟΚ.)

Φέτος: Ο John μάλλον δεν θα νικήσει σε πλέι-οφ για πρώτη φορά στην καριέρα του. Ο Jim μάλλον θα κερδίσει το Super Bowl. Δίκαιο, κάπως.

Ο Peyton Manning επιστρέφει

Μπορεί ο Peterson να γύρισε από τραυματισμό και να βγήκε MVP αλλά περιέργως η αντίληψη είναι πως η πιο μεγάλη ιστορία της χρονιάς ήταν μια άλλη επιστροφή, του Peyton Manning. Ακούγεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Ο Manning είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίχτες που έχουν παίξει ποτέ το σπορ, ένας αθλητής που σημάδεψε μια σεζόν απλώς και μόνο με την απουσία του, γύρω από τον μεγάλο τραυματισμό/χειρουργείο του οποίου στήθηκε μια από τις πιο φιλόδοξες ακολουθίες λύσης συμβολαίου / draft / απόκτησης στη σύγχρονη ιστορία του NFL.

Και το απίθανο; Βγήκαν όλοι κερδισμένοι. Οι Colts έκοψαν τα δεσμά όταν έπρεπε και βρήκα τον quarterback της επόμενης 15ετίας, οι Broncos ξεφορτώθηκαν τον Tebow με τον μοναδικό άνθρωπο που θα τους επέτρεπε να το κάνουν δίχως να ξεσπάσει επανάσταση, πήγαν στα πλέι-οφ, είναι εκ των πραγμάτων φαβορί της φετινής AFC, και ο ίδιος ο Manning γύρισε ύστερα από ένα χρόνο, φαινομενικά καλύτερος από ό,τι ήταν τη χρονιά πριν το ‘διάλειμμα’. Κέρδισε 11 σερί αγώνες για την ομάδα του, έκαιγε ό,τι άμυνα έβρισκε μπροστά του, και προσαρμόστηκε γρήγορα σε μια νέα δουλειά υψηλού ρίσκου, υποσχόμενος πως έχει μπροστά του τουλάχιστον μια διετία πρωταθλητισμού γι’αυτό και για τους Broncos. Αν κερδίσει κι άλλο Super Bowl, θα μιλάμε για τη μεγαλυτερη sports movie που δεν έχει γυριστεί ακόμα.

Φέτος: Για τους Colts τα είπαμε. Οι Broncos είναι φαβορί στην AFC. O Manning είναι -ακόμα- ο Manning.

Gang of Four

Τα είπαμε στην αρχή για την μεγάλη quarterback φουρνιά του 2012 και το πώς αναμένεται να αλλάξει για πάντα το πρόσωπο του αθλήματος (ή, πιο απογοητευτικά, να μην αλλάξει τίποτα). Τέσσερεις quarterbacks στην πρώτη τους χρονιά ως βασικοί, πήγαν κι οι τέσσερις τις ομάδες τους στα πλέι-οφ αφήνοντας μεγάλες υποσχέσεις για τη συνέχεια. Αν θέλουμε συγκεκριμένα να μιλήσουμε ξεχωριστά, θα έπρεπε να διαχωρίσουμε τον πιο παραδοσιακό Luck (που όμως επέφερε, σε κέρδη χρονιάς-προς-χρονιά, τη μεγαλύτερη αλλαγή στην ομάδα του).

Οι άλλοι τρεις, παρόμοια διπλές απειλές από τον αέρα και από το έδαφος, είχαν ωστόσο διαφορετικές διαδρομές προς την επιτυχία.

Ο RG3 είχε την άμεση επιτυχία, όμως γρήγορα φάνηκε πως είναι ένας παίχτης που δεν ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του κι αυτό με κάνει προσωπικά να διστάζω να στοιχηματίσω πάνω του για το μέλλον. Μακάρι να διαψευστώ. Σε κάθε περίπτωση, το ταλέντο και η χαρισματικότητα του ηγέτη, είναι εκεί.

Ακολούθησε ο Russell Wilson, που κάπου στον 4ο αγώνα απείχε ίσως ένα play από το να χάσει τη θέση του βασικού (την οποία είχε ούτως ή άλλως κερδίσει εντελώς απρόσμενα από την περσινή μεταγραφή του καλοκαιριού, τον Matt Flynn, απλώς και μόνο επειδή ο Pete Carroll δεν φοβάται τίποτα), αλλά όταν ξαφνικά απελευθερώθηκε έγινε εμφανές πως είναι ίσως ο πληρέστερος quarterback αυτής της γενιάς. Όχι μόνο οδήγησε την ομάδα στα πλέι-οφ, αλλά το έκανε μέσα από ένα τρομακτικό σερί τριών παιχνιδιών με 50+ πόντους στο τέλος της σεζόν. Αν φέτος συνεχίσει όπως τελείωσε πέρσι, δεν ξέρω πώς να το θέσω αλλιώς, δεν θα είναι δυνατόν να σταματηθεί.

Τελευταίος μπήκε στην παρέα ο Colin “Cylon” Kaepernick αλλά είχε αδιαμφισβήτητα το μεγαλύτερo impact από τους τρεις. Πήρε μια πλήρη-αλλά-ασφαλή ομάδα υπό την αρχηγιά του τίμιου Alex Smith, και την μετέτρεψε σε μια πολυμηχανή σκοραρίσματος. Ο τρόπος που διέλυσε τους Packers στα πλέι-οφ θα είναι πάντα εκεί για να ξυπνά τις αντίπαλες άμυνες τη νύχτα, λουσμένες στον ιδρώτα. Οι 49ers σταμάτησαν να είναι η ομάδα που κέρδιζε επειδή δεν έκανε λάθη, όμως μεταλλάχθηκε χάρη στον Kaepernick σε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Μια ομάδα που κερδίζει επειδή είναι η πιο επικίνδυνη.

Ανάμεσα στους 4, η σεζόν του 2012 θα ήταν συναρπαστική απλώς και μόνο αν παρακολουθούσαμε αυτούς και τίποτα άλλο.

Φέτος: Αυτό είναι το ερώτημα, έτσι δεν είναι; Κάποια στιγμή πέρσι τον Σεπτέμβριο είχα γράψει πως ο Wilson θα κερδίσει περισσότερα Super Bowls από τον Luck και τον RG3 μαζί. (Τώρα δεν μοιάζει και τόσο bold αυτό το prediction.) Αν πρέπει να εμπλουτιστεί με κάτι, είναι η πρόβλεψη πως από τους 4 της Gang of Four, οι 33 σίγουρα θα σηκώσουν Lombardi στην καριέρα τους. Θα ξεκινήσουν από φέτος όμως; Γιατί όχι. Γιατί όχι.

***

Επόμενο: Τα 10 καλύτερα παιχνίδια της σεζόν