Tebow: ο χειρότερος quarterback, που κανείς δε μπορεί να νικήσει

Έχουμε ασχοληθεί μαζί του με συχνότητα που σίγουρα δεν αρμόζει στη θέση της ομάδας του στη βαθμολογία ή στα στατιστικά του. Όχι μόνο εμείς δηλαδή. Όλη η Αμερική δε μπορεί να σταματήσει να ασχολείται μαζί του. Έχει δώσει σε μια μέτρια, μάλλον ασήμαντη (στην παρούσα φάση) ομάδα, κάτι σαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο φετινό πρωτάθλημα. Γιατί; Ας ξεκινήσουμε από το τέλος.

Το παιχνίδι

Denver Broncos - New York Jets 17-13

(Passer: Mark Sanchez, NYJ, 252 yds / Rusher: Tim Tebow, DEN, 68 yds / Receiver: Plaxico Burress, NYJ, 64 yds)

Quarters: 3-0, 0-3, 7-7, 7-3

Σε ένα αληθινά φρικτό παιχνίδι, ίσως το χειρότερο που έχουμε δει όλη τη φετινή σεζόν, οι δύο ομάδες έφτυναν αίμα όχι για touchdown, αλλά για να κάνουν ένα 1st down. Ο Mark Sanchez από τη μία, ούτως ή άλλως ένας μετριότατος QB όπως έχουμε συχνά γράψει, πάσχιζε να βρει receiver για να προχωρήσει στο γήπεδο, ρίχνοντας μάλιστα στο 2ο ημίχρονο κι ένα interception που η άμυνα των Broncos μετέτρεψε στο πρώτο touchdown των γηπεδούχων.

Οι Broncos για την ακρίβεια σε όλο το 2ο ημίχρονο δεν είχαν καταφέρει να κάνουν ούτε 1st down μέχρι την τελευταία τους επίθεση. Παρόλ’αυτά το σκορ ήταν μόλις 10-13 υπέρ των Jets. Όχι ότι δηλαδή η ομάδα του Rex Ryan τα πήγαινε καθόλου καλύτερα. Με τα χίλια ζόρια μέχρι να φτάσουν σε field goal (εκ των οποίων 2 έστειλε αριστερά και χαμηλά ο Nick Folk), ενώ ακόμα και το touchdown τους -το μοναδικό επιθετικό TD του αγώνα μέχρι, και πάλι, την τελευταία επίθεση- προήλθε από fumble πάνω στο end zone που κατά λάθος μάζεψε ένας guard των Jets.

Μέχρι. Μέχρι, μέχρι, το τελευταίο drive. Όπου ξαφνικά, εντελώς από το πουθενά, σαν Ιησούς που περπάτησε πάνω στο νερό, σαν από μηχανής θεός, από το πουθενά τελοσπάντων, ο Tebow πήρε τη μπάλα και απλά... έτρεξε μόνος του (με εξαίρεση ένα μόνο play από τα 12 που χρειάστηκαν) 95 γυάρδες και έκανε και το touchdown. Έτσι απλά. Λες και μέχρι εκείνη τη στιγμή απλά κορόιδευε τους αντιπάλους. Σαν τον Σεργκέι Μπούμπκα που περίμενε να τελειώσουν πρώτοι όλοι και μετά έβγαινε για μία προσπάθεια που του κέρδιζε το μετάλλιο.

Έτσι κι ο Tebow. Ανύπαρκτο passing game. Ακόμα πιο ανύπαρκτο τρέξιμο. Μοναδικό επιθετικό σκοράρισμα σε 55 λεπτά αγώνα, ένα μακρινό field goal. Και ξαφνικά, σαν τον Μπούμπκα, αποφασίζει να βγει στο στίβο. Παίρνει φόρα, και πηδάει. Touchdown (βοήθησε κι ένα εντελώς ακατανόητο all-out blitz των Jets στο τελευταίο play που του άφησε ολόκληρο αεροδιάδρομο μπροστά του) και νίκη για τους Broncos.

O Rex Ryan κουνούσε το κεφάλι του απογοητευμένος δίπλα στη γραμμή. Ο Tim Tebow τα είχε καταφέρει ξανά

Ο Μεσσίας Tim Tebow

Δεν μπορώ να γνωρίζω πώς είναι να είσαι θρήσκος και να σε αναγνωρίζουν σαν κάτι-σαν-Μεσσία, μιας και δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η περίπτωση του Tebow είναι λοιπόν τρομερά ενδιαφέρουσα. Γεννήθηκε το 1987 στις Φιλιππίνες. Η μητέρα του ήταν κόρη συνταγματάρχη του στρατού των ΗΠΑ, ο πατέρας του ήταν πάστορας στην τοπική εκκλησία. Σα να μην έφτανε αυτό το background, οι δυσκολίες στη γέννα οδήγησαν το γιατρό της μητέρας του να τη συμβουλέψει να κάνει έκτρωση γιατί κινδύνευε η ζωή της, όμως εκείνη ήταν ανένδοτη. Τα λέμε όλα αυτά γιατί έχουν σημασία στην πορεία του Tebow.

Είναι φυσιολογικό το ότι προέκυψε θρήσκος, πόσο μάλλον από τη στιγμή που η μητέρα του επέλεξε να κάνει μαθήματα στο σπίτι μαζί με τα (τέσσερα) αδέλφια του, αντί να πηγαίνουν σχολείο, και να τους μάθει έτσι τις αλήθειες της πίστης. Δεν ξεστράτισε ποτέ. Μεγαλώνοντας έκανε εθελοντική εργασία για την εκκλησία, ενώ πέρσι δήλωσε στην τηλεόραση πως παραμένει παρθένος, εικάζει κανείς επειδή περιμένει πρώτα το γάμο.

Είναι πολύ ταιριαστό (ή κάπως ειρωνικό, όπως το δει κανείς) για έναν άνθρωπο τόσο βαθιά θρήσκο όπως ο Tim Tebow, να λατρεύεται περίπου ως Μεσσίας. Το ESPN του είχε κάνει αφιέρωμα όσο ήταν ακόμα στο κολέγιο, με τίτλο “Ο Εκλεκτός”, ενώ στην παρούσα φάση το ένα μεγάλο, απίθανο drive με το οποίο κλείνει κάθε νικητήριο παιχνίδι της ομάδας του, χαρακτηρίζεται από τους οπαδούς/πιστούς του ως ιερό άγγιγμα.

(Κάθε φορά που σκοράρει, πέφτει στο ένα γόνατο και προσεύχεται, στάση που έχει δημιουργήσει ένα ήδη γιγάντιο meme, το λεγόμενο Tebowing...

Ίσως όλα αυτά να μην έπαιζαν μεγάλο ρόλο αν ήταν κάπως πιο συμβατικός σαν παίχτης. Ή πιο καλός. Αλλά ο Tebow, αφού αποφοίτησε μετά βαϊων και κλάδων από το Miami και τους Gators (τους οποίους οδήγησε σε θριάμβους, κερδίζοντας στην πορεία κι ο ίδιος το Heisman Trophy - ο μόνος δευτεροετής που το έχει κερδίσει ποτέ), όντας ήδη ένας μικρός θρύλος, πέρασε στο ΝFL με ένα μεγάλο ερώτημα να τον ακολουθεί: Θα μπορούσε ποτέ να γίνει καλός στο απαιτητικό πρωτάθλημα; Το στυλ του ήταν πάντα να τρέχει με τη μπάλα, που στο κολεγιακό πρωτάθλημα αφήνει διόδους, αλλά στο NFL θεωρείται προβλέψιμο, ξεπερασμένο, αντιμετωπίζεται εύκολα. Όπως και κάθε τι μονοδιάστατο επίσης.

Οι οπαδοί των Broncos απαίτησαν να γίνει βασικός τους qurterback, παρόλες τις παρατηρήσεις της κοινής λογικής: “Ο άνθρωπος δεν κάνει για quarterback. Δεν ξέρει να πασάρει.” Οι οπαδοί δεν το έβαλαν κάτω. Αποδοκίμαζαν την ομάδα τους στα εντός έδρας. Αγόρασαν billboard που να διατάζει τον προπονητή να τον βάλει βασικό. Μέχρι που ο κόουτς λύγισε και τον έβαλε να παίξει.

Στο πρώτο του παιχνίδι, ο Tebow επιβεβαίωσε τους κριτές. Ανύπαρκτο passing game, λίγο προβλέψιμο running game, απόλυτο μηδέν μέχρι 3 λεπτά πριν το τέλος και 15-0 πίσω στο σκορ από τους Dolphins, στο Μαϊάμι. Και από το πουθενά, το ιερό άγγιγμα, και ο Tebow με 2 touchdown σε 3 λεπτά πάει το ματς στην παράταση, όπου οι Broncos το κερδίζουν.

Τρίτο παιχνίδι (μεσολάβησε μεγάλη ήττα από τους Lions), το ντέρμπι του division με τους Raiders. Στο Ώκλαντ. Οι γηπεδούχοι κερδίζουν ψιλο-άνετα, μέχρι που ένα ξέσπασμα στο β’ ημίχρονο του Tebow βάζει τους Broncos εμφατικά μπροστά.

Τέταρτο παιχνίδι, ε, την έχεις πια την ιδέα. Νίκη απέναντι στους Chiefs, πάλι εκτός έδρας. Πέμπτο παιχνίδι, με τους Jets. Το σκηνικό γνωστό πλέον. Προβλέψιμο. “Εύκολα αντιμετωπίσιμο”. Broncos ανύπαρκτοι, μέχρι το ιερό άγγιγμα στο τελευταίο drive, και νίκη. Άλλη μία. Η 4η για την ακρίβεια.

Πριν ο Tebow γίνει βασικός των Broncos, η ομάδα ήταν στο 1-4. Σήμερα στέκεται, αδιανόητα, στο 5-5, επισήμως πλέον γερά μες στο παιχνίδι των πλέι-οφ.

"Μα δεν μπορεί να πασάρει"

Όταν νίκησαν τους Chiefs, οι Broncos είχαν σε 60 λεπτά football, 2 ολοκληρωμένες πάσες. ΔΥΟ. Όσο αναλυτές, οπαδοί και αντίπαλοι προπονητές συνεχίζουν να προσπαθούν να βγάλουν νόημα στα νούμερα του Tebow, εκείνος φοράει το καλύτερο, πιο αφοπλιστικό, χριστιανικό του χαμόγελο, και τους αφήνει στον τόπο.

Όλη τη βδομάδα πριν το παιχνίδι με τους Jets, o Rex Ryan (ένδοξος συνεχιστής της μεγάλης παράδοσης του trash-taling) λίγο ως πολύ είπε αυτό που όλοι επαναλάμβαναν και μεταξύ τους: Ότι ο Tebow παίζει τόσο μονοδιάστατο και αρχαϊκό football, που δε θα έχει η άμυνά του πρόβλημα να τον περιορίσει. Αληθής δήλωση, για περίπου 55 λεπτά. Όταν μετά το ιερό άγγιγμα του τελευταίου drive o Tebow πήρε από το πουθενά μια θριαμβευτική νίκη απέναντι στον Ryan και τους Jets, δεν το είδε εκδικητικά.

Χαμογελώντας γλυκά στο πάνελ του NFL Network, μίλησε για το πώς προσπαθεί να γίνει διαρκώς καλύτερος. “Τι λες σε αυτούς που λένε πως αισθητικά το αποτέλεσμα δεν είναι ωραίο;” Αστραφτερό χαμόγελο, δίχως ίχνος ειρωνείας ή κακίας ή προσπάθειας. “Προσπαθώ να κάνω ό,τι χρειάζεται μες στο γήπεδο, για εμένα για τους συμπαίκτες μου, για την ομάδα. Για να κερδίζουμε τα παιχνίδια.” Ξέχασες το “κατά τας γραφάς” να συμπληρώσεις, Tim.

Η ουσία είναι πως ο Tebow δεν είναι η δευτέρα παρουσία του Ιησού. (Μάλλον.) Όμως οι αριθμοί εξακολουθούν να μη βγαίνουν. Και τα ανεξήγητα ιερά αγγίγματα εξακολουθούν να είναι γεγονός. “This isn’t a math test.” Ναι, σωστά. Κανείς όμως δε είναι σίγουρος τι να πιστέψει, τι να συμπεράνει. Ούτε καλά-καλά το μέλλον του στους Broncos δεν είναι εξασφαλισμένο: Όσες απίθανες νίκες κι αν βγάλει από το μανίκι του, όσα tebowing κι αν εμπνεύσει, όσες φορές κι αν περπατήσει στο νερό (*), το γεγονός παραμένει. Δε μπορεί να πασάρει. Δε μπορεί να παίξει με άλλο στυλ. Δεν είναι ‘αληθινός’ (ή καλός, γενικότερα) quarterback. Μπορείς να στηρίξεις το μέλλον μιας ομάδας πάνω σε έναν ηγέτη που παίζει κλεφτοπόλεμο;

(*Δεν έχει όντως περπατήσει στο νερό. Ακόμα.)

Το βέβαιο είναι πως όλος ο κόσμος του NFL έχει βρει αγαπημένο αντικείμενο ενασχόλησης, όσο οι Packers εξακολουθούν να κερδίζουν και οι Colts να χάνουν και οι τελευταίες 2-3 κολασμένες βδομάδες της σεζόν να αργούν να έρθουν. Ο Tebow είναι το (ιερό) πρόσωπο της στιγμής, ένας γρίφος που φαντάζει τόσο απλός που δε μπορεί παρά να είναι ερώτηση-παγίδα, ένας παίχτης τόσο δυσβάσταχτα παλιομοδίτικος που καταντά απρόβλεπτος, ηγέτης μιας ομάδας τόσο αντιαισθητικής που το σερί αδιανόητων νικών της την έχει κάνει συμπαθή κι έχει υποχρεώσει όλη την Αμερική να πέσει στα γόνατα και να προσεύχεται.

Όμως πόσο μπορεί να κρατήσει το Θαύμα; Ο Tebow δεν έχει στυλ. Δεν έχει πάνω του ίχνος ειρωνείας. Πιθανότατα δεν έχει καν μέλλον στο NFL. Και, αργά ή γρήγορα, δε μπορεί, οι αντίπαλοι θα τον μάθουν και θα καταφέρουν να τον κερδίσουν.

Σωστά;

...σωστά;