Οι νέοι Colts είναι εδώ

Ήταν μια βδομάδα με λιγοστές εκπλήξεις, αλλά είχε μία και καλή - μία που μέτραγε πολύ. Επειδή οι Indianapolis Colts είναι μια νέα ομάδα, με ηγέτη έναν ρούκι quarterback από τον οποίο άπαντες είχαμε εξωφρενικές απαιτήσεις, και με έναν ελπιδοφόρο προπονητή που δίνει τώρα μάχη για τη ζωή του. Γι’αυτόν, οι παίχτες του ενορχήστρωσαν μια απίστευτη ανατροπή απέναντι στο αδιαφιλονίκητο φαβορί Packers, γράφοντας την πιο ανθρώπινη ιστορία της αγωνιστικής.

Στα άλλα γήπεδα επικράτησαν κατά κύριο λόγο τα φαβορί, και μάλιστα με επιβλητικά σκορ, ενώ οι δύο μοναδικές αήττητες ομάδες (Falcons και Texans) έπαιξαν πιο κοντρολαρισμένα, έως και αγχωμένα, αλλά διατήρησαν το απόλυτο. Ο Tom Brady ήταν ο νικητής της 13ης αναμέτρησης με τον Peyton Manning, ενώ στο μεγάλο γεγονός της εβδομάδας, οι Saints πέτυχαν την πρώτη τους νίκη, με τον Brees να σπάει το ιστορικό ρεκόρ του Johnny Unitas.

Το παιχνίδι της αγωνιστικής

Colts - Packers 30-27

Κάποιες φορές συμβαίνουν τα πιο υπέροχα πράγματα μέσα από τις πιο κλισέ συνθήκες. Είναι κλισέ να πούμε, για παράδειγμα, πως οι Colts θέλανε πιο πολύ αυτό το παιχνίδι. Και είναι κλισέ να πούμε πως οι Packers τιμωρήθηκαν για την ύβρη που διεπραξαν θεωρώντας το δεδομένο. Όμως και τα δύο ισχύουν. Κι όχι για ένα ημίχρονο, αλλά ισχύουν γενικότερα.

Οι Packers έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο της σεζόν -και το έχουμε ξαναπεί αυτό- δίχως να πείθουν κανέναν με την απόδοσή τους. Ίσως φταίει η αποχώρηση του περσινού τους συντονιστή επίθεσης, γιατί δεν μπορεί να είναι τυχαίο πως η περσινή μηχανή στατιστικής ξαφνικά μοιάζει μια Μια Καλή Επίθεση. Επίσης, δεν έχουν κανένα running game. Ο Benson δεν ήταν έτσι κι αλλιώς λύση. Οι Packers έχουν γίνει μονοδιάστατοι - αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι παίζουν σβηστά. Όχι σβηστά με την έννοια πως καθαρίζουν παιχνίδια χωρίς να προσπαθήσουν. Αλλά τους λείπει η φλόγα, κι αν αυτό ακούγεται φοβερά γενικόλογο, τότε θα το κάνω πιο συγκεκριμένο:

Μετά από κάθε ήττα τις τελευταίες 2 σεζόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ύφος που βγαίνει από το Γκριν Μπέι είναι κάποια παραλλαγή του ‘εντάξει μωρέ τώρα, αφούυυυ’. Με το Κάνσας πέρσι έφταιγε που ο McCarthy δεν έκανε ένα κρίσιμο challenge, και έτσι κι αλλιώς δε μας ένοιαζε. Με τους Giants απλά έγινε ένα κακό παιχνίδι, ανεξήγητο. Με τους 49ers ήταν επειδή η ομάδα έκανε λάθη, εμείς τα σκατώσαμε, όχι ότι είναι καλύτεροι οι άλλοι. Με τους Seahawks, το πιο εύκολο, φταίνε οι διαιτητές (όχι ότι οι Packers δεν είχαν κάνει τίποτα ως εκείνο το σημείο και στο πρώτο ημίχρονο ο Rodgers πέρασε περισσότερη ώρα στο έδαφος από ό,τι όρθιος). Ο καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να αντιμετωπίζει το κάθε παιχνίδι με ό,τι attitude θέλει, αλλά όλη αυτή η ιδέα μιας ανωτερότητας που πλέον δεν υφίσταται, ήρθε και δάγκωσε τους Packers. Γιατί αυτή ήταν η πρώτη φορά που αυτή η προσέγγιση τους κόστισε παιχνίδια.

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το πώς γύρισε αυτό το ματς. Στο ημίχρονο ήταν μπροστά 21-3 και όλα συλλάβιζαν τελικό σκορ της τάξης του 34-13. Τόσο τελειώνει αυτό το παιχνίδι. Ποτέ μα ποτέ, δεν τελειώνει 27-30, εκτός κι αν συμβαίνουν δύο πράγματα την ίδια στιγμή:

α) Μία ομάδα να το επιτρέψει και

β) Μία ομάδα να το θέλει σα να πρόκειται για Super Bowl.

Οι Packers το επέτρεψαν γιατί πίστεψαν πως οι Colts απλά θα έκαναν στην άκρη και θα περίμεναν τη λήξη. Οι Colts; Οι Colts το ήθελαν ΠΟΛΥ.

Στο δεύτερο ημίχρονο προστάτευαν τον quarterback καλύτερα, πίεζαν τον αντίπαλο περισσότερο (οι Packers ξαφνικά ίδρωναν να κάνουν ένα 1st down), παίζαν 4th downs, η άμυνα δημιούργησε turnovers και έκανε σημαντικά stops, ο Luck έδειξε το πάθος και τη δύναμη που όλο το NFL ήξερε πως διαθέτει (υπάρχει μια φάση που πετυχαίνει κρίσιμη μακρινή πάσα σε 3rd down ενώ έχει έναν Packer να κρέμεται από το χέρι του), έκανε touchdown ο ίδιος, βούταγε με το κεφάλι για να κάνει 1st, o Reggie Wayne έπιανε πάσες που έκαναν τον Luck να μοιάζει ακόμα καλύτερος, και γενικά όλοι έδειχναν να παίζουν με μια αίσθηση καθήκοντος και επιμονής που βλέπεις μόνο όταν κάποιος έχει πάρει κάτι προσωπικά.

Φυσικά παίζαν για τον προπονητή τους, Chuck Pagano, ο οποίος αφού έβααλε τα θεμέλια για αυτή την εντελώς φρέσκια ομάδα, ξεκινώντας εξ ολοκλήρου μια νέα εποχή για τους Colts, διαγνώστηκε με λευχαιμία, κάτι που τον καθήλωσε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου για βδομάδες, να δίνει μάχη για τη ζωή του. (Φυσικά χάνει τη σεζόν, αλλά μάλλον η θεραπεία πάει καλά.)

Οι Colts ήρθαν από -πολύ πίσω-, πέρασαν μπροστά στην 4η περίοδο εκμεταλλευόμενοι κάθε πιθανό λάθος των Packers, ξανάπεσαν πίσω στο σκορ, όμως δεν πτοήθηκαν. Πήραν το τελευταίο drive 4 λεπτών και το μετέτρεψαν σε νικητήριο touchdown, ακόμα και μέσα από ορισμένα πολύ δύσκολα plays. (Όπως για παράδειγμα το τελευταίο, με το touchdown που ο Wayne κάνει επειδή -και δεν έχουμε καλύτερο τρόπο να το πούμε αυτό- το θέλει τόσο πολύ να το κάνει, που απλά αρνείται να μην το κάνει.)

Δεν είναι όλα ταινίες στον αθλητισμό, ακόμα και για όσους μας αρέσει να τον βλέπουμε σαν ένα σύνολο εμψυχωτικών ιστοριών θριάμβου ή αποτυχίας. Όμως μερικές φορές, έχεις μια ομάδα που είναι λίγο χειρότερη από όσο όλοι την υπολογίζουν (και αρκετά χειρότερη από όσο η ίδια νομίζει). Κι έχεις μια ομάδα που είναι λίγο καλύτερη από όσο όλοι την υπολογίζουν (και αρκετά καλύτερη σε μια δεδομένη στιγμή, απλώς λόγω θέλησης). Και κάποιες φορές τα έχεις αυτά τα δύο να συμβαίνουν ταυτόχρονα, και τότε είναι που συμβαίνουν οι πιο απίθανες ανατροπές. Αυτή η αναπάντεχη νίκη των Colts ας είναι πηγή έμπνευσης.

O πρωταγωνιστής

Reggie Wayne, wide receiver των Indianapolis Colts

Πριν 10 χρόνια, το καλοκαίρι του 2002, η Φιορεντίνα υποβιβάστηκε στην Δ’ Εθνική του Ιταλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου λόγω χρεωκοπίας. Αυτός ο υποβιβασμός, ουσιαστικά μια επανέναρξη των ‘Βιόλα’, συνέβη στο τέλος μιας περιόδου τεράστιων επιτυχιών για το σύλλογο, με διακρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, με παίχτες-θρύλους σαν τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, με τον κόουτς Τραπατόνι. Ήταν μια μεγάλη εποχή, και έφτανε σε ένα άδοξο τέλος. Στην χαμηλότερη των κατηγοριών, με νέο πρόεδρο, με νέο όνομα, με νές έμβλημα (προσωρινά έστω), φυσικά με νέους παίχτες, παίχτες που θα έπαιζαν σε μια ομάδα Δ’ Εθνικής.

Εκτός από τον Άντζελο ΝτιΛίβιο.

Ο ΝτιΛίβιο, ο αρχηγός της Φιορεντίνα, με το χαρακτηριστικό επίδεσμο πάντα στο χέρι, ακολούθησε την ομάδα του ακόμα και στα πιο δύσκολα, κι αντί να πάει να κλείσει κάπου αλλού την καριέρα του (θα μπορούσε, για λίγα χρόνια το είχε ακόμα), ηγήθηκε της Αναγέννησης. Ή έστω, των δύσκολων ενδιάμεσων χρόνων.

Πάντα γουστάρω τους ΝτιΛίβιο αυτού του κόσμου. Αυτονόητο το γιατί.

Όταν οι Colts, ακολουθώντας την καταστροφική περσινή τους σεζόν δίχως τον Peyton Manning κατά την οποία βγήκαν τελευταίοι στο NFL, ξερίζωσαν όλη την ομάδα, από τον General Manager μέχρι τον προπονητή μέχρι τον quarterback μέχρι τη μισή υπόλοιπη ομάδα, τα πάντα στην Ινδιανάπολη φώναζαν ανανέωση. Νέα σελίδα, season zero ένα πράγμα. Το πάμε ξανά απ’την αρχή, απ’τον πάτο ξανά θα ανέβουμε στην κορυφή. Αυτή ήταν η όλη η ιδέα. Όλα ήταν καινούρια.

Εκτός από τον Reggie Wayne.

Ο 33χρονος wide receiver που ήταν ο #1 στόχος του Peyton Manning σε όλη αυτή τη χρυσή δεκαετία των Colts (στη διάρκεια της οποίας κέρδισαν 2 πρωταθλήματα AFC κι ένα Super Bowl), επελέγη στο draft το 2001 κι έκτοτε μαζεύει γυάρδες φορώντας τα γαλανόλευκα με το πέταλο. Έχει παίξει σε 5 Pro Bowl, έχει ηγηθεί του NFL σε γυάρδες, έχει κερδίσει δαχτυλίδι, έχει βοηθήσει τον Manning να βγει 4 φορές MVP.

Και τώρα θέλει να το ξανκάνει. Στο τέλος μιας χρονιάς που είδε τον ιδιοκτήτη Jim Irsay να παίρνει σκούπα, ο Wayne υπέγραψε νέο τριετές συμβόλαιο, για να γίνει κάτι σαν μεταβατικός ηγέτης προτού ο Νέος ηγέτης είναι έτοιμος να ηγηθεί. Ο Luck δηλαδή. Κι ο Wayne αποδεικνύει πως αυτό που χρειαζόταν ήταν απλώς ένας ικανός πασέρ για να κάνει ξανά θαύματα.

H πρώτη του μεγάλη πρόκληση ήρθε, υπό τις τραγικότερες των συνθηκών, την περασμένη βδομάδα. Όταν ο αρχιτέκτοντας αυτής της νέας εποχής, ο Chuck Pagano αναγκάστηκε να αφήσει το έργο του στη μέση. Ο Pagano με τον Wayne εχουν μεγάλη ιστορία. Φίλοι εδώ και πάνω από 15 χρόνια, αφότου δηλαδή ο Pagano, ως μέλος τότε του προπονητικού τιμ των σπουδαίων Miami Hurricanes του τέλους των ‘90s, ήταν εκείνος που είχε βρει κι έιχε φέρει τον Wayne στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι.

Η καριέρα τους πήρε διαφορετικά μονοπάτια στη συνέχεια, ο Pagano πέρασε στο NFL αλλάζοντας ομάδες προτού δημιουργήσει το θρυλικό secondary των Baltimore Ravens του John Harbaugh την περασμένη 4ετία, ο Wayne πήγε και ρίζωσε στην Ινδιανάπολη. Εκεί, οι δυο τους ξανασυναντήθηκαν φέτος.

Όταν ο Pagano νοσηλεύτηκε μες στην προηγούμενη βδομάδα και μπήκε σε καραντίνα, μόνο ένας παίκτης επετράπη να τον επισκεφθεί, κι αυτός ήταν ο Reggie Wayne. Του υποσχέθηκε πως όταν περνούσε να τον ξαναδεί, θα του έφερνε και την ball game του παιχνιδιού με τους Packers. Συναισθηματισμοί, θα πει κανείς.

Μόνο που στο παιχνίδι με τους Packers, o σταρ/στρατιώτης/ηγέτης Reggie Wayne έκανε το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας του.

Στο πρώτο ημίχρονο κάνει μια υποδοχή overthrown πάσας του Luck, με το αριστερό χέρι, ενώ είναι στον αέρα, κι ενώ του γίνεται και pass interference. Αυτή η υποδοχή δε γίνεται ποτέ, γιατί ξεκινάει και ολοκληρώνεται με το ένα χέρι. Με το ένα χέρι δε γίνεται να κοντρολάρεις μπαλάκι του τένις, όχι πεπόνι του NFL.

Στο δεύτερο ημίχρονο υποδέχεται τη μπάλα 2 γυάρδες μπροστά από το end zone, γυρίζει, βλέπει μπροστά του τοίχο, αλλά με ορμή που δε δικαιολογείται για άνθρωπο που ξεκινάει από στάση, σπρώχνει με δύναμη και πετυχαίνει ένα touchdown απίθανο, 35’’ πριν το τέλος. Ήταν το πρώτο του touchdown για το παιχνίδι, ήταν και το νικητήριο.

Στο ενδιάμεσο, ο Wayne έχει μαζέψει 13 πάσες για 212 γυάρδες, δηλαδή τη μεγαλύτερη συγκομιδή της καριέρας του.

Πριν κατέβει στα αποδυτήρια για να πανηγυρίσει την πιο συναισθηματικά φορτισμένη νίκη της ζωής του, για την ομάδα της ζωής του, ο Reggie Wayne δεν ξέχασε να πάρει μαζί του τη μπάλα του αγώνα.

Η 5η αγωνιστική

Rams - Cardinals 17-3

Η πρώτη ήττα για τους Cardinals ήρθε με περίεργα φυσιολογικό τρόπο. Οι Rams φαινόταν πως έχουν φτιάξει καλή ομάδα, οι Cards παρά το 4-0 δεν ήταν δα και το σύνολο που μπορούσες να πεις πως θα πάει τρένο, κάποια στιγμή θα έχαναν, και ήρθε στη γερή έδρα ενός καλού division rival. Αν υπάρχει έκπληξη είναι από το πόσο εύκολα και αδιαμαρτύρητα ήρθε η νίκη. Οι Cardinals ποτέ δεν φάνηκε πως θα απειλούσαν τους Rams, και ο Kolb λογικά θα έχει ήδη βάλει αγγελία σε αναζήτηση επιθετικής γραμμής για την προστασία του.

Jets - Texans 17-23

To ενδεχόμενο να κερδίσουν οι Jets έμοιαζε πάντα αδιανόητο, αλλά με έναν περίεργο τρόπο έμεναν διαρκώς μες στο παιχνίδι. Περίεργο, γιατί η επίθεσή τους για μια ακόμα φορά δεν έβγαζε νόημα. Τα μπερδέματα ήταν συνεχή, συνεχή εξυπνακίστικα τρικ αποσπούσαν από την απουσία συμπαγούς επιθετικούς πλάνου, και το όλο σύνολο έδινε την αίσθηση πως οι Jets ανακάλυπταν τα plays κάθε φορά επί τόπου και χωρίς καν να ξέρουν ποιος θα είναι ο quarterback ανά πάσα στιγμή, μιας και ο Tebow πήρε αρκετά snaps (αλλά ποτέ πάνω από δύο συνεχόμενα). Αυτό το μπες βγες σίγουρα δεν έκανε καλό στην ομάδα. (Για άλλη μια βδομάδα, οι 49ers έπαιξαν σωστά αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι Jets εδώ.)

Ακόμα και στη χειραψία άστοχοι

Μέσα σε όλα, είχες ένα MetLife με άδεια καθίσματα, να γιουχάρει τον Sanchez σε κάθε ένα λάθος του, και ήταν πολλά. Το παιχνίδι τελικώς έκρινε ο εξωφρενικός για μια ακόμα φορά J.J. Watt, που διώχνοντας συνεχώς ό,τι πάσες πέρναγαν από τον ευρύτερο χώρο του, κάνοντας sacks και τάκλιν με ρυθμούς-ρεκόρ, ουσιαστικά έσβηνε διαρκώς τις λιγοστές ελπίδες που αποκτούσαν οι Jets ύστερα από κάθε πετυχημένο σταμάτημα της επίθεσης των φιλοξενούμενων από την άμυνά τους.

Steelers - Eagles 16-14

Ακριβώς όσο άσχημο παιχνίδι το περιμέναμε, και με το νικητή ακριβώς που περιμέναμε. Για τον πολύ απλό λόγο πως οι σκληροτράχηλοι Steelers έστω και με τα χίλια ζόρια, θα κατάφερναν να εκμεταλλευθούν (έστω στο ελάχιστο δυνατό) τα συνεχή δώρα που ήταν δεδομένο πως θα τους έκαναν οι Eagles ενός ολοένα και χειρότερου Michael Vick. Ο οποίος πλέον εκτός από προβλέψιμος, είναι και ανήμπορος να προστατεύσει τον εαυτό του ή τη μπάλα, υποπίπτοντας σε διαδοχικά λάθη. Κι όταν χαρίζεις συνεχώς τη μπάλα στους Steelers, ακόμα και σε αυτούς τους γερασμένους Steelers, ε, θα σε τιμωρήσουν.

Panthers - Seahawks 12-16

Με έντονη αμφισβήτηση για τον Russell Wilson και για την εμμονή/επιμονή του Peter Carol στο πρόσωπό του, οι Seahawks παίξαν με ψυχραιμία και σιγουριά έναν κατώτερο αντίπαλο και πέρασαν ξανά σε θετικό ρεκόρ. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως αν έρθει ο Matt Flynn από τον πάγκο και πάρει τη θέση του βασικού, βάζοντας λίγο μπροστά την επίθεση (που πάει με νεκρά φέτος), οι Seahawks μπορούν να εξελιχθούν σε αληθινό contender. Από την άλλη, ο Carol ξέρει τι κάνει, γενικά.

Μιας και το αναφέραμε, μια φανταστική σημείωση από το τέλος του παιχνιδιού: Οι Seahawks κερδίζουν με 6 πόντους και πρέπει να κάνουν punt μέσα από το end zone τους, με ένα λεπτό να απομένει. Συνήθως αυτά τα punts καταλήγουν γύρω στις 50 γυάρδες, στην καλύτερη. Με καλό return, μπορεί κι ακόμα πιο κοντά. Που θα πει πως οι Panthers θα είχαν κάπου 40’’ για να κάνουν touchdown από τη μέση του γηπέδου. Δύσκολο, αλλά εφικτό. Ο Carol λοιπόν έδωσε οδηγία στον punter του να βγει επίτηδες εκτός end zone, ‘παίρνοντας’ το safety.

Που θα πει, οι Panthers μειώνουν στους 4, αλλά οι Seahawks τώρα κάνουν κανονική σέντρα, άρα η μπάλα θα πάει λογικά γύρω στις 20 γυάρδες του αντιπάλου, με 30’’, και πλέον θέλοντας touchdown αλλά από πολύ μεγαλύτερη απόσταση. Είναι κάτι τέτοιες μικρές, ουσιαστικές αποφάσεις επί τόπου που δείχνουν ποιοι προπονητές είναι φτιαγμένοι για τη μεάλη σκηνή, που ξεχωρίζουν τους Harbaughs και τους Paytons από τους Riveras. O Carol είναι στους πρώτους, αναμφίβολα.

Patriots - Broncos 31-21

Ο Brady ανέβηκε σε ρεκόρ 9-4 εις βάρος του Manning, αλλά έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι δεν είχε την αίγλη που είχε όταν οι δυο τους διασταυρώνονταν ως ηγέτες των Colts και των Patriots. Ίσως επειδή, ακόμα και βλέποντας τον Manning να είναι σε κάθε παιχνίδι όλο και πιο σταθερός, όλο και πιο δυνατός, είναι τόσο κρίμα μια τέτοια μάχη να κρίνεται επειδή o Willis McGahee ρίχνει εύκολες πάσες σε 4th down ή επειδή ο Demariyus Thomas χάνει πάσα μισού γηπέδου για touchdown μέσα από τα χέρια του στην πρώτη επίθεση του αγώνα, ή επειδή ο McGahee κάνει καθοριστικό fumble στην τελευταία.

"Τι να κάνω ρε Tom."

Οι Patriots είναι, πολύ απλά, μια σκάλα πιο πάνω από τους Broncos (το οποίο φυσικά αποτελεί σίγουρα βελτίωση σε σχέση με τις δύο περσινές τους αναμετρήσεις) κι αυτό ξεπερνά την κόντρα των δύο μεγάλων quarterbacks. Οι γηπεδούχοι ξέφυγαν γρήγορα στο σκορ, οι Broncos και πάλι κατάφεραν να μαζέψουν τη διαφορά (όπως έχουν κάνει και στις 3 ήττες τους) δίνοντας την ψευδαίσθηση μιας μεγάλης μάχης, αλλά το γεγονός παραμένει πως για την ώρα -ενώ είναι καλή ομάδα- δεν είναι σε επίπεδο ανταγωνιστικό απέναντι στους 6-7 μεγάλους.

Saints - Chargers 31-24

Όπου οι Saints κέρδισαν τους Chargers πετυχαίνοντας την πρώτη τους νίκη, σε μια ιστορική βραδιά, που είχε τον Brees να σπάει το ρεκόρ συνεχόμενων παιχνιδιών με touchdown του Johnny Unitas, και τον Sean Payton να βρίσκεται -κατόπιν ειδικής άδειας- στις εξέδρες του Superdome. Το όποιο άγχος μάλιστα έφυγε σχετικά γρήγορα, καθώς μέσα στα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Brees με μακρινή πάσα στον Henderson είχε ήδη κάνει το ρεκό.

Ακόμα όμως και μέσα στο γιορτινό κλίμα, οι Saints προς στιγμήν έδειξαν πως ούτε τώρα θα τα κατάφερναν. Λίγο πριν τα μισά της 3ης περιόδου βρέθηκαν 2 σκοραρίσματα πίσω, ύστερα από το 2ο touchdown του περσινού τους receiver, Robert Meachem. Τότε ξαφνικά η ομάδα έδειξε σημεία ζωής: Το pass rush άρχισε να δουλεύει κάνοντας δύσκολη τη ζωή του Rivers, το secondary δημιούργησε turnovers, η επίθεση κατάφερε να κάνει σημαντικά plays από εδάφους, ενώ ο Brees έκανε τα γνωστά του (και μάλιστα δίχως να έχει στη διάθεσή του τον αγαπημένο του στόχο, Jimmy Graham). Το παιχνίδι γύρισε και οι Saints πήραν την πρώτη τους νίκη, δείχνοντας, έστω και την τελευταία στιγμή πριν το bye τους, πως μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα σωστά.

Όχι πως θα προλάβει να σωθεί η σεζόν, αλλά τουλάχιστον ήταν μια ωραία βραδιά για τον Brees και το ρεκόρ του.

Τα υπόλοιπα αποτελέσματα

Οι Ravens δεν παίζουν ίντσα παραπάνω από όσο χρειάζεται, Giants, 49ers, Vikings και Bears επιττυγχάνουν σαρωτικές νίκες, οι Dolphins γράφουν την τυπικά άλλη έκπληξη της αγωνιστικής κερδίζοντας στο Σινσινάτι, οι Falcons έστω και με δυσκολία κερδίζουν τους Redskins μετά τον καθοριστικό τραυματισμό του RG3, και τέλος οι Jaguars συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά είναι σε bye, όχι ότι κάνει ιδιαίτερη διαφορά.

Chiefs - Ravens 6-9

Giants - Browns 41-27

49ers - Bills 45-3

Vikings - Titans 30-7

Jaguars - Bears 3-41

Bengals - Dolphins 13-17

Redskins - Falcons 17-24

Ο θρύλος

Johnny Unitas, O Quarterback

Ο Drew Brees έσπασε αυτή τη βδομάδα ένα ακόμα από αυτά τα ρεκόρ που κάποτε όλοι πίστεψαν πως δε θα σπάσει ποτέ, αλλά τους ύμνους για τον παίχτη-σύμβολο της Νέας Ορλεάνης τους έχουμε ξανατραγουδήσει (και θα μας δοθεί ευκαιρία να το κάνουμε ξανά, αναμφίβολα). Αυτό που θέλουμε αυτή τη στιγμή να κάνουμε, είναι να αφιερώσουμε λίγο χώρο στον άνθρωπο που ήταν ο κάτοχος του ρεκόρ μέχρι την Κυριακή το βράδυ, στον άνθρωπο που, ακόμα σημαντικότερα, τα κατορθώματά του ξεπερνάνε τα καλούπια του όποιου ρεκόρ.

Δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο ταιριαστός quarterback από τον Johnny Unitas, δις πρωταθλητή NFL με τους Baltimore Colts, για να βάλει το παιχνίδι στην εποχή του Super Bowl όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα. Όταν ο Unitas ξεκίνησε την καριέρα του, το NFL ήταν λίγο-πολύ η σημερινή NFC, και το άλλο μισό του πρωταθλήματος ήταν απλά ένα υποδεέστερο πρωτάθλημα που κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά. Όταν ο Unitas τελείωσε την καριέρα του, υπήρχε ήδη το Super Bowl και, όχι μόνο αυτό, αλλά ο Johnny-U είχε προλάβει να κατακτήσει και ένα (και να χάσει ένα άλλο - το σημαντικότερο παιχνίδι όλων των εποχών, λόγω της νίκης των Jets που θα έδινε νόημα στην ύπαρξη ενός υπερ-τελικού ανάμεσα στα δύο πρωταθλήματα).

Και είναι ταιριαστό που αυτή η ιστορική αλλαγή, από την εποχή του τρεξίματος σε χωμάτινα χωράφια, στην εποχή των μεγάλων πασέρ και του Super Bowl, συνέβη επί Unitas. Διότι χωρίς τον ίδιο, δε θα είχε καν νόημα.

Ο Unitas πέτυχε το ρεκόρ που έσπασε τώρα ο Brees, σε μια περίοδο 4 ετών. Τότε οι σεζόν ήταν μικρότερες, και τα 47 διαδοχικά παιχνίδια με πάσα σήμαιναν 4 διαδοχικές φουλ σεζόν, από το 1956 ως το 1960. Αν αυτό δεν είναι από μόνο του εντυπωσιακό, δες κάτι άλλο: Το 1958, όταν ο τελικός του NFL ανάμεσα σε Colts και Giants θεωρήθηκε τo “greatest game ever played” από τους ιστορικούς του αθλήματος, οι Giants στην κανονική διάρκεια της σεζόν, είχαν πετύχει 15 touchdowns. Συνολικά.

Αυτό είναι το θέμα: Ο Unitas έπαιζε το παιχνίδι σαν τον Drew Brees (και τον Tom Brady, και τον Peyton Manning) όταν όλοι γύρω του το έπαιζαν σαν τον Tim Tebow. Αυτά που έκανε, ο τρόπος που έπαιζε, δεν ήταν απλά καλύτερος. Ήταν αδιανόητος.

Το παιχνίδι του 1958 με τους Giants, o Unitas και οι Colts έχαναν με ένα touchdown 2 λεπτά πριν το τέλος του παιχνιδιου. Παίζοντας με τη μπάλα στον άερα, με πάσα, με διαχείριση χρόνο (το 1958, ξαναλέμε), ο Unitas ισοφάρισε (και τελικά κέρδισε στην παράταση το πρωτάθλημα), ουσιαστικά εφευρίσκοντας εκείνη τη βραδιά αυτό που σήμερα ονομάζουμε και θεωρούμε δεδομένο ως 2-minute drill.

Αυτό το ρεκόρ είναι το σημαντικότερ όλων, και δε θα το σπάσει ποτέ κανείς.

Η κατάταξη

Κι αφού έχουμε πλέον μια εικόνα για το ποια είναι λίγο ως πολύ η σχετική δυναμικότητα των ομάδων, είναι μια καλή στιγμή για να αρχίσουμε να ρίχνουμε ματιές και στους πίνακες της κατάταξης των 8 divisions όπου -ναι, κι όμως- κάποια έχουν ήδη αρχίσει να ξεκαθαρίζουν.

NFC East

1. Philadelphia Eagles (3-2), 2. New York Giants (3-2), 3. Dallas Cowboys (2-2), 4. Washington Redskins (2-3)

Σας έχω σοκαριστικά νέα. Το NFC East θα είναι ξανά το πιο κωμικά ανταγωνιστικό division του NFL.

NFC North

1. Μinnesota Vikings (4-1), 2. Chicago Bears (4-1), 3. Green Bay Packers (2-3), 4. Detroit Lions (1-3)

Ας πούμε απλά ότι αυτή δεν είναι μια εικόνα που περιμέναμε να έχει φέτος αυτό το division, αλλά λατρεύουμε τις εκπλήξεις. Οι Lions έτσι κι αλλιώς παίζουν άθλια οπότε δύσκολα το γυρίζουν το πλοίο. Αλλά οι Packers, αν χάσουν από τους Texans, πιθανώς να δουν την κορυφή να απομακρύνεται κατά 3 νίκες.

NFC West

1. Arizona Cardinals (4-1), 2. San Francisco 49ers (4-1), 3. St. Louis Rams (3-2), 4. Seattle Seahawks (3-2)

To φετινό θαύμα με στοιχεία: Το πάλαι ποτέ χειρότερο division του NFL, είναι αυτή τη στιγμή το μοναδικό από τα 8 δίχως ομάδα με αρνητικό ρεκόρ. Δεν ξέρουμε. Εσείς ξέρετε; Εμείς δεν ξέρουμε. Πέραν του ότι θα το πάρουν οι 49ers δηλαδή, όλα τα άλλα παίζουν.

NFC South

1. Atlanta Falcons (5-0), 2. Tampa Bay Buccaneers (1-3), 3. Carolina Panthers (1-4), 4. New Orleans Saints (1-4)

LOL.

AFC East

1. New England Patriots (3-2), 2. New York Jets (2-3), 3. Miami Dolphins (2-3), 4. Buffalo Bills (2-3)

Πάντα το ξέραμε ότι οι Patriots φέτος δε θα έχουν αντίπαλο εδώ, απλά χρειάστηκε να περάσει ένας διασκεδαστικός μήνας με Jets και Bills να εναλάσσονται προσωρινά στην κορυφή, έτσι, για τη διασκέδασή μας.

AFC North

1. Baltimore Ravens (4-1), 2. Cincinnati Bengals (3-2), 3. Pittsburgh Steelers (2-2), 4. Cleveland Browns (0-5)

Το ωραίο εδώ θα είναι πως ένα division που πέρσι έστειλε 3 ομάδες στα πλέι-οφ, φέτος θα στείλει μόνο τους Ravens.

AFC West

1. San Diego Chargers (3-2), 2. Denver Broncos (2-3), 3. Oakland Raiders (1-3), 4. Kansas City Chiefs (1-4)

Να, αυτό ας πούμε είναι ένα πραγματικά φρικτό division. Ξεκινώντας από την ερχόμενη βδομάδα, περιμένουμε να δούμε τους Broncos να παίρνουν την πρωτοπορία και να την κρατάνε ως το τέλος.

AFC South

1. Houston Texans (5-0), 2. Indianapolis Colts (2-2), 3. Jacksonville Jaguars (1-4), Tennessee Titans (1-4)

Τι σημαίνει για ένα division όταν διαθέτει τις 2 από τις 4 χειρότερες ομάδες του NFL; Σημαίνει πως από εδώ μπορεί να προέλθει wild card που κανείς δεν περιμένει, αυτό σημαίνει. Α, και πως οι Texans θα εξασφαλίσουν την πρόκρισή τους στα πλέι-οφ γύρω στον περασμένο Αύγουστο.

Επόμενη αγωνιστική

Δύο τεράστια ντέρμπι την ερχόμενη αγωνιστική, με τις δύο καλύτερες ομάδες του NFL αυτή τη στιγμή να υποδέχονται τους δύο τελευταίους πρωταθλητές: Οι αήττητοι Texans θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν το σερί τους ρίχνοντας τους Packers στο 2-4, ενώ το 49ers-Giants (το ζευγάρι του φανταστικού περσινού τελικού της NFC) βάζει δύο τρομερές (και τρομερά φορμαρισμένες) ομάδες αντιμέτωπες, με σίγουρους νικητές εμάς.

Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ακόμα στο Chargers-Broncos, με τις δύο ομάδες να απέχουν μόλις μια νίκη και να παίζουν στα μεταξύ τους ματς τον τίτλο του division, στο Seahawks-Patriots, με την αρμάδα του Brady να επισκέπτεται τη δυσκολότερη έδρα του πρωταθλήματος, και στο Ravens-Cowboys, όπου ένας Romo ξέρει τι θα δούμε.