Σόχο, underground, taxi και χωριό

Ναι, χθες, βγήκα, λοιπόν. Στο Oxford Circus με το μετρό, Underground το λένε εδώ οι μυημένοι, συνάντησα έναν φίλο μου από την Ελλάδα που εργάζεται εδώ 6 χρόνια και όπως μου είπε έχει σχεδόν μουλιάσει.

Είναι hair stylist και άμα θέλετε να ξέρετε έχει χτενίσει και την Βικτόρια (την Μπέκαμ, ντε). Πήγαμε για ιαπωνικό φαγητό, τρέχοντας, καθώς όλες οι κουζίνες κλείνουν στις 11.

Το φαγητό μια χαρά, αλλά μόλις τελειώνεις ένα πιάτο ή ένα μπουκάλι νερό στο παίρνουν. Φέρνουν και λογαριασμό χωρίς να ζητήσεις. Το μαγαζί κλείνει νωρίς.

Στο Σόχο τρώγοντας παγωτό γιαούρτι, παρατηρώ τον κόσμο. Εντάξει είναι gay περιοχή, αλλά πολλά τα κουλά. Ο Παναγιώτης μου λέει ότι εδώ, κι όχι μόνο στο Σόχο, αλλά στο Λονδίνο και να βγεις με μια στολή λαγού κανένας δεν θα σου πει τίποτα. Όλα είναι φυσιολογικά. Μόδα δεν υπάρχει (όχι για την Βικτόρια Μπέκαμ) για τον κόσμο που κυκλοφορεί και ο καθένας ντύνεται όπως του κατέβει.

Τρέχοντας παίρνουμε και το Underground για την επιστροφή. Μέχρι τις 12.30 προλαβαίνουμε. Μετά ταξί, το οποίο θα έχετε ακούσει είναι πολύ ακριβό. Αν και μου είπε κάτι που δεν ήξερα. Θέλεις ταξί; Αντί να αφήσεις την ταρίφα να γράφει ειδοποιείς μια υπηρεσία από το κινητό σου, λες που θες να πας, σου λέει πόσο κάνει και η τιμή αυτή δεν αλλάζει άσχετα από την κίνηση (η οποία και σήμερα που σας γράφω είναι τραγική).

Το πρωί δοκίμασα λίγο από English breakfast, αν σας νοιάζει η διατροφή μου, και πέρασα από το γυμναστήριο του ξενοδοχείου όπου έχει απινιδωτή. Yes. Πάω στο Ολυμπιακό χωριό…

Εντάξει, ξέρω ότι μέσα είναι το πάρτι, αλλά με την διαπίστευση που έχω δεν μπαίνω στα δωμάτια - κτίρια. Από μακριά βλέπω τα δωμάτια της ελληνικής αποστολής με τις σημαίες στα μπαλκόνια. Από πάνω η Κύπρος και το Μαυροβούνιο που ήρθε σήμερα, όπως με ενημερώνει ο Βασίλης Αναστόπουλος, προπονητής ποδηλασίας και του Γιάννη Ταμουρίδη. Τα έχει πάρει γιατί για δύο ώρες προπόνησης κάνουν 6 ώρες πέρα δώθε. Άσε που είχε και μια εμπειρία κρύου βρετανικού χιούμορ όταν ήθελε να αγοράσει κάτι ποδηλατικό του απάντησαν μήπως χρειάζεται χρήματα. Χο χο. Λόγω κρίσης. Μπρρρρ. Κατά τα άλλα καλά. Τα δωμάτια τους μεγάλα με σαλονάκι και free wi fi.

Κάνω μια βόλτα. Μάπα το χωριό όσο βλέπω. Δεν έχει τίποτα. Μπαίνω στο κομμωτήριο για να δω όσα τρελά γράφονται για τα χτενίσματα και για τα νύχια κατά καιρούς, αλλά εντάξει δεν πέφτω και ξερή. Ησυχία. Ο Μπολτ πουθενά. Έχει ακόμα πλυντήριο, ανθοπωλείο μπλα μπλα μπλα τίποτα φοβερό. Εκτός από την κυρία από τα Cook Islands. Θεά.

Αν και τον καναπέ μπαλάκια του τένις. Τέλειος και αναπαυτικός.

Κατευθύνομαι στο χώρο όπου θα γίνει η επίσημη υποδοχή της ελληνικής αποστολής και η ανάρτηση της σημαίας δίπλα στις άλλες. Είναι μια παραδοσιακή τελετή, όπου το Ολυμπιακό Χωριό υποδέχεται τις αποστολές μία μία. Τυπικά. Όλα είναι έτοιμα για το show. Τώρα καταλαβαίνω τι ήταν αυτά που άκουγα κάθε μέρα περνώντας από έξω. Μουσική. Φωνές. Χειροκροτήματα.

Ακούμε Queen, “I want to ride my bicycle” και η χορευτική ομάδα γεμίζει τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο μπροστά μας, ακολουθούν οι αθλητές, πρώτη η Ελλάδα, έρχονται οι Γερμανοί πίσω τους και γίνεται ένα τζέρτζελο που όλοι οι Έλληνες τραβούν με κινητά, κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Έχει πλάκα, χρώμα, “We are the champions”, my friend, το ακούμε κι αυτό. Βρίσκω την ευκαιρία, μιλάω και φωτογραφίζω κάποιους από τους αθλητές και εθελοντές. Αλέξανδρο και Ανέστη Νικολαΐδη, Νέρι Νιανγκουάρα, βγάζω αναμνηστικές. Επίσης, εδώ είναι ο Βασιλιάς (να τον πω τώρα;) Κωνσταντίνος, πόσο γέρασε…

Ακούω τις δηλώσεις των αθλητών που τους πρήζουμε, αλλά δεν παραπονιούνται ρωτώντας να μάθουμε κάτι που δεν έχουν πει ήδη. Θα αγωνιστούμε για το καλύτερο κτλ κτλ. Παιδιά, ευχαριστούμε που κάθεστε τόση ώρα κάτω από τον ήλιο. Πραγματικά σήμερα έχει πολύ ζέστη. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Σπύρος Καπράλος κάνει δηλώσεις για τον Δημήτρη Χονδροκούκη και την Βούλα Παπαχρήστου. Λέει τα καθιερωμένα, αλλά και πόσο λυπάται, καθώς γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι να αντέξει ένας αθλητής να φτάσει στην πηγή, αλλά να μην πιει νερό. Ο Σεργκέι Μπούμπκα κάπου εκεί μπαίνει στο πλάνο και τον χαιρετά. Πάντα με στιλ η Ουκρανία που σε ζαλίζει… είναι φιλικός, μας χαιρετά και μας. Ωραία μπλούζα.

Ο Πύρρος Δήμας είναι επίσης εδώ και του ζητάω να του βγάζω μια φωτογραφία Maimi Vice. Έχει πολύ πλάκα ο Πύρρος. Μιλάει, κάνει δηλώσεις σε κινητό που του έδωσε δημοσιογράφος, ποζάρει. Αυτά 4 now. Cheers. Αν θέτε τα λέμε και στο @elenabouz (στο twitter ντε, αλλά με μέτρο…).