Είναι ενδιαφέρον: Όλη τη διάρκεια της σεζόν λέμε συνέχεια πόσο απρόβλεπτο και ισορροπημένο είναι το φετινό πρωτάθλημα, και το πόσες ομάδες μοιάζουν να έχουν ρεαλιστικές ελπίδες για να κερδίσουν το Λομπάρντι. Όμως στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, τα 4 wild card παιχνίδια δεν έκρυψαν την παραμικρή έκπληξη, καθώς τα τέσσερα φαβορί προκρίθηκαν με ευκολία.

Τη μόνη συγκίνηση μας την επιφύλαξε το δυσάρεστο γεγονός του τραυματισμού του RG3, που αφαίρεσε κάθε πιθανό σασπένς από το μόνο αμφίρροπο ζευγάρι, και επισκίασε ό,τι αθλητικό συνέβη αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αμερική.

Πάντως υποπτευόμαστε πως η προβλεψιμότητα δεν ήταν οιωνός για όσα ακολουθήσουν. Απλώς έτυχε για μια σπάνια φορά να μείνουν και στις δύο 4άδες των περιφερειών, οι πράγματι πιο δυνατές ομάδες. Η λογική λέει πως θα παρακολουθήσουμε πολλά αμφίρροπα παιχνίδια στον ερχόμενο divisional γύρο.

Για την ώρα, ας δούμε πώς εξελίχθηκε η δράση στον γύρο των wild cards.

O Γύρος των Wild Cards

Redskins-Seahawks 14-24

Μακράν το παιχνίδι της εβδομάδας μόνο και μόνο επειδή τα υπόλοιπα δεν ήταν καν κοντά. Δυστυχώς σημαδεύτηκε από την παραάνω φάση, μον RG3 γυρίζει το πόδι του προσπαθώντας να προστατευτεί από ένα sack προς τέλος του παιχνιδιού. Σε εκείνο το σημείο όλοι ξέραμε πως το ματς είχε πρακτικά τελειώσει, αλλά το ενδιαφέρον είναι το πώς φτάσαμε ως εκεί.

Οι Redskins ξεκίνησαν το παιχνίδι εκρηκτικά, παίζοντας τέλεια τις μπλόφες του Griffin, και σε συνδυασμό με το three-and-out των Seahawks στο πρώτο τους drive, ξεκίνησαν το παιχνίδι με ένα επιβλητικό 14-0 πριν ο Wilson κάνει καλά-καλά το τέταρτο snap του. Όμως η ιστορία από εκεί κι έπειτα αλλάζει αποφασιστικά, για δύο λόγους.

Πρώτον, η επίθεση των Redskins ύστερα από την ατυχή πρώτη προσπάθεια, πήρε μπροστά. Στο υπόλοιπο παιχνίδι δεν πήγαν για λιγότερο από 30+ γυάρδες σε drive. Στα περισσότερα εξ αυτών, δε, έφτασαν σε θέση σκοραρίσματος, απλώς πέταξαν αρκετούς πόντους στα σκουπίδια: o Wilson δέχτηκε ένα sack που τον έβγαλε εκτός field goal απόστασης, ο Lynch έχασε τη μπάλα από τον London Fletcher πάνω στο end zone. 10 πόντοι γρήγορα-γρήγορα.

Το δεύτερο στοιχείο, που σε πολλές συζητήσεις έχει επισκιάσει το πρώτο, είναι ο τραυματισμός του RG3. Εμφανώς σε μέτρια κατάσταση από το πρώτο του κιόλας drive, μέχρι το τέλος του δεύτερου είχε αρχίσει ήδη να κουτσαίνει, από το τρίτο κι έπειτα ήταν λες κι έπαιζε ξανά quarterback για τους Redskins ο Rex Grossman. Βγάζοντας τα δύο πρώτα drives, o RG3 -πλέον ακινητοποιημένος μες στο pocket, δίχως δυνατότητα να τρέξει, υποχρεωμένος να πασάρει- δεν οδήγησε την ομάδα για πάνω από 20 γυάρδες.

Αυτό που ήταν στα μάτια όλων εμφανές, ότι δηλαδή ο Griffin δεν μπορούσε (δεν είχε δηλαδή καν νοημα να βρίσκεται στο γήπεδο, ήταν αρνητικός, κακώς δεν έμπαινε ο ικανός Kirk Cousins), έγινε επίπονα σαφές όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγωνιστικό χώρο στο 4ο quarter, στη φάση που έχασε τη μπάλα επιτρέποντας έτσι στους Seahawks να κλειδώσουν ένα παιχνίδι που ήταν για ώρα εμφανές πως θα κέρδιζαν.

Ο κόουτς Mike Shanahan φέρει τεράστια ευθύνη για το ότι ο τραυματίας franchise παίχτης του έπαιξε μισό (αν όχι ολόκληρο) αγώνα τραυματίας, τη στιγμή μάλιστα που ο γιατρός της ομάδας λέει πως δεν είχε εγκρίνει κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ο RG3 λέει πως ήξερε πως δεν είναι τραυματίας, πως είχε την ευθύνη να ηγηθεί αυτής της ομάδας, κι άλλα τέτοια ηρωικά.

Τώρα απλώς θα ελπίζουν πως η ζημιά δε θα είναι μεγάλη. ( ΕΤΑ: Μάλλον είναι, αλλά για την ώρα δεν έχουμε λεπτομέρειες.)

Αλλά ας πούμε και δυο λόγια για το άθλημα- γιατί είναι κρίμα που αυτός ο τραυματισμός επισκίασε δύο σπουδαίες επιδόσεις.

Του Russell Wilson, ο οποίος θυμίζουμε πως είναι ένας ρούκι quarterback στο πρώτο του πλέι-οφ παιχνίδι, ΟΚ;

Και του Marshawn Lynch, δηλαδή BEAST MODE.

(Και να σημειώσουμε την τρομερή συνεισφορά του tight end Zach Miller, ο οποίος έκανε δύο κρίσιμα 3rd & longs μαζεύοντας όχι-ιδανικές πάσες του Wilson.)

H συνύπαρξη αυτών των δύο αρχίζει και γίνει εφιαλτική για κάθε αντίπαλο. Σε ένα snap o Wilson έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του, όμως ο Lynch γράπωσε τη μπάλα και έτρεξε για 40 γυάρδες. Σε ένα άλλο play, έτρεξε μπροστά και μπλόκαρε για να τρέξει ο Wilson. Στο touchdown του Lynch, o Wilson έρχεται σφαίρα για να μπλοκάρει μπροστά από το end zone. Είναι κι οι δύο εκπληκτικοί. Είναι φοβερό ότι έχουμε μπει στα πλέι-οφ κι ακόμα αυτή η επίθεση βρίσκει νέους τρόπους να μας εκπλήσσει.

Ravens-Colts 24-9

Τόσα πολλά storylines σε αυτό το παιχνίδι- οι αξιόμαχοι Colts του Chuck Pagano στα πλέι-οφ- η επιστροφή του Chuck Pagano στη Βαλτιμόρη- η επιστροφή των Colts στη Βαλτιμόρη!- και φυσικά το τελευταίο παιχνίδι του Ray Lewis στη Βαλτιμόρη.

Στην πράξη το ματς δεν προσέφερε καμιά συγκίνηση κοντά σε όσα υποσχόταν. Η κάκιστη επιθετική γραμμή των Colts δεν επέτρεψε στον Andrew Luck να πάρει ανάσα ή να γίνει απειλητικός (βοήθησαν κι οι receivers του που έχαναν συνεχώς εύκολες πάσες), την ώρα που ο Flacco παρέδιδε την καλύτερη εμφάνιση μη-Russell-Wilson quarterback για αυτό το πρώτο Σαββατοκύριακο. Μόνο 12 πάσες αλλά όλες βαθιές, ο Boldin μάζεψε πολύ πράγμα. Αν ο Rice δεν είχε χάσει τη μπάλα δυο φορές το παιχνίδι θα είχε τελειώσει από πολύ νωρίς.

Στο τέλος οι Ravens κέρδισαν εύκολα, οι Colts έχουν κάθε λόγο να ελπίζουν σε ένα λαμπρό αύριο, κι ο Ray Lewis χόρεψε τον τελευταίο χορό.

Texans-Bengals 19-13

Σε αυτό που εξελίσσεται σε μια μίνι AFC παράδοση του βαριεστημένου πρώτου Σαββατόβραδου της νέας χρονιάς, οι Texans υποδέχτηκαν τους Bengals στο πρώτο παιχνίδι των πλέι-οφ και, όπως πέρσι, τους κέρδισαν δίχως ποτέ να νιώσεις πως α) μπορεί να υπήρχε διαφορετικό αποτέλεσμα και β) σε νοιάζει αυτό που βλέπεις.

Οι Bengals ήταν αποκαρδιωτικά κατώτεροι των περιστάσεων, και θα πρέπει να επανεκτιμήσουν αν αυτό που έχουν είναι καλή προοπτική για το μέλλον τους ή απλώς μια τίμια περίπτωση ομάδας των 9.5 νικών. Οι Texans επίσης κατέγραψαν μια μετριότατη απόδοση, αλλά η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν η παρουσία του τερατώδους JJ Watt, ο οποίος συνεχίζει να απολαμβάνει το να τρομοκρατεί αντίπαλους quarterbacks που επιχειρούν να πασάρουν από πάνω του.

Σοβαρά, σταματήστε να το κάνετε.

Σε όλο το παιχνίδι ο Andy Dalton δε μπόρεσε να κάνει ένα ήρεμο snap, στο δε α’ ημίχρονο δεν σημάδεψε καν τον AJ Green. Αυτό είναι περίπου σα να κρατάς στο χέρι σου διαφημιστικό πιτσαρίας, να πεινάς, αλλά να μην παραγγέλνεις επειδή πιστεύεις πως ίσως χορτάσεις με τις δυο φρυγανιές που έχουν ξεμείνει στο ντουλάπι. Andy Dalton, απλά παράγγειλε πίτσα.

Οι Bengals δεν κατάφεραν ποτέ να απειλήσουν ουσιαστικά, και αρκούσε ένα τυπικά καλό παιχνίδι από τον Arian Foster ώστε να βάλει τους Texans όσο λίγο μπροστά χρειαζόταν για να μην απειλούνται.

Packers-Vikings 24-10

Λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι βγήκε η είδηση-έκπληξη πως ο Christian Ponder θα έχανε το παιχνίδι από έναν τραυματισμό που με έναν μαγικό τρόπο δεν είχαμε ακούσει όλη τη βδομάδα. Πολλοί πίστεψαν πως αυτό δε θα ήταν και τόσο τρομερό γιατί εντάξει, σιγά τον Christian Ponder, σωστά;

Λάθος. Ο αναπληρωματικός Joe Webb αποδείχθηκε πως όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική είσαι ό,τι δηλώσεις. Για παράδειγμα μπορείς να είσαι quarterback χωρίς να ξέρεις να πασάρεις. Ή ενώ κάνεις τερατωδίες σαν την παραπάνω. Γενικά εντάξει, οι Packers θα ήταν ούτως ή άλλως φαβορί, αλλά το ότι οι Vikings κατέβηκαν στον αγώνα ουσιαστικά χωρίς quarterback έληξε το παιχνίδι πριν καν μπορέσει να ξεκινήσει.

O Γύρος των Divisions

Θα διαξαχθεί το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, 12-13 Ιανουαρίου. Οι νικητές θα παίξουν την ακόλουθη Κυριακή στους τελικούς των περιφερειών.

Broncos-Ravens (Σάββατο 23.30)

Οι δύο ομάδες έπαιξαν πριν ένα μήνα και δεν ήταν καν ανταγωνιστικό. Έκτοτε έχει επιστρέψει ο Ray Lewis κι έχει αλλάξει ο συντονιστής επίθεσης των Ravens. Λογικά δε θα ξαναδούμε περίπατο, αλλά θα εξακολουθεί να είναι τεράστια έκπληξη τυχόν πρόκριση των Ravens.

49ers-Packers (Σάββατο-προς-Κυριακή 3.00)

Επίσης παιχνίδι που ξανάδαμε στη διάρκεια της σεζόν, συγκεκριμένα την 1η αγωνιστική. Το 30-13 υπέρ των 49ers δείχνει ακριβώς όσο μακριά ήταν οι δύο ομάδες σε εκείνο το σημείο. Από τότε έχει μεσολαβήσει μια ολόκληρη σεζόν και μια αλλαγή βασικού quarterback για τους 49ers, οπότε ας μην περιμένουμε κάτι ίδιο. (Οι 49ers θα νικήσουν με διαφορετικό τρόπο!)

Falcons-Seahawks (Κυριακή 20.00)

Πάλι στο πιο αμφίρροπο παιχνίδι οι Seahawks, αυτή τη φορά όμως απέναντι στο #1 του NFL. Το να κάνεις πρόβλεψη για αυτό το ματς είναι σα να ρίχνεις κέρμα, πρόκειται για δύο πολύ ισορροπημένες ομάδες, δίχως τρανταχτές αδυναμίες, και με τρομερή αποτελεσματικότητα στα κρίσιμα σημεία φέτος. Οι Falcons νίκησαν (οριακά) σχεδόν κάθε φετινό τους ματς, νίκησαν (πολύ) όταν έπρεπε, έχασαν όταν δεν είχε σημασία. Οι Seahawks δεν έχουν κάνει κακό παιχνίδι όλη τη χρονιά. Όπως κι αν πάει αυτό δε θα είναι έκπληξη. Θα ρισκάρουμε πρόβλεψη Seahawks απλώς επειδή είναι εμφανώς η πιο καυτή ομάδα του NFL αυτή τη στιγμή, κι επειδή μοιάζουν να είναι καλύτεροι σε 1-2 τομείς που Ατλάντα υστερεί σχετικά, αλλά είναι μόνο βάσει αυτού. Κατά τα άλλα το ματς δείχνει τρομερά οριακό ντέρμπι.

Patriots-Texans (Κυριακή 23.30)

Η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς πως 3 από τα 4 ημιτελικά περιφερειών έχουν ξαναπαιχτεί στη διάρκεια της σεζόν και κανένα δεν ήταν πιο κοντά από τρία σκοραρίσματα. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξουμε ένα από τα τρία να γυρίσει, θα παίρναμε αυτό. Αλλά οι Patriots εξακολουθούν να είναι το φαβορί.

Προπονητολογία

*Ο Andy Reid επέλεξε να συνεχίσει την καριέρα του στο Κάνσας, προπονώντας τους Chiefs σε ένα πολύ μέτριο division με πολλές προοπτικές ανόδου. Καμία έκπληξη που το πιο έμπειρο όνομα της αγοράς ήταν και το πρώτο που βρήκε δουλειά.

*Οι Bills επίσης γέμισαν τη θέση του κόουτς, προσλαμβάνοντας τον Doug Marrone, προπονητή που έκανε καλή δουλειά τα τελέυταία χρόνια στο Suracuse University, έχοντας προηγουμένως υπάρξει μέλος του staff διαφόρων ομάδων του NFL. Πιο πρόσφατα ήταν συντονιστής επίθεσης στους Saints, στα 3 πρώτα χρόνια του Drew Brees στην ομάδα- καθόλου κακό δεν το λες αυτό για ρεζουμέ.

*Τέλος, το πιο καυτό όνομα που έπαιζε, εκείνο του Chip Kelly, αποχώρησε οικειοθελώς. O Kelly, που είχε συνδεθεί με τις περισσότερες κενές θέσεις και έφτασε μια ανάσα από τους Cleveland Browns, επέλεξε τελικά να παραμείνει προπονητής στο Όρεγκον. Θεωρείται βέβαιο πως το επιθετικό του μυαλό θα βρει το δρόμο του προς το NFL αργά ή γρήγορα, όμως αυτή είναι η δεύτερη σερί χρονιά που φτάνει μια ανάσα αλλά τελευταία στιγμή κάνει πίσω.

Πριν κλείσουμε, δυο λόγια με αφορμή τον τελικό του κολεγιακού:

Η παλίρροια τους πήρε και τους σήκωσε

Κι ένας μικρός επίλογος για το κολεγιακό πρωτάθλημα: Στον τελικό του πρωταθλήματος συναντήθηκαν χθες βράδυ η Alabama Crimson Tide με τους Ιρλανδούς του Notre Dame, ένα παιχνίδι που παρουσίαζε σαν ιστορία περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι πρακτικά στο γήπεδο, όπου η Tide ήταν όνομα και πράμα, κερδίζοντας (μόνο) 42-14.

Η Αλαμπάμα του Nick Saban κέρδισε τον 3ο της τίτλο τα τελευταία 4 χρόνια, χτίζοντας την πιο μεγάλη αυτοκρατορία στη σύγχρονη εποχή του κολεγιακού φούτμπολ- ο δε αντίπαλός της χθες, το Notre Dame, κουβάλαγε στα χρυσά του κράνη ιστορία δεκαετιών. Αλλά μόνο αυτό, μιας και είχαν δεκαετίες να υπάρξουν καλοί.

Έξαφνα φέτος το Notre Dame έκανε μια αήττητη σεζόν που το έφερε στο παιχνίδι του τίτλου, δημιουργώντας ρίγη συγκίνησης στους 'παλιούς' και εμπνέοντας ιστορίες αναγέννησης όπως αυτή στο Sports Illustrated.

Η παλιομοδίτικη γοητεία του Notre Dame είναι όντως ισχυρή, όμως να το πρόβλημα: Στον τελικό είχε να αντιμετωπίσει την αδιαμφισβήτητα ανώτερη Αλαμπάμα, η οποία κέρδισε το χρίσμα για τον τελικό μόλις στο τελευταίο της παιχνίδι της σεζόν. Αν έχανε εκεί, δε θα είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει το πρωτάθλημα απέναντι σε μια εμφανώς κατώτερή της ομάδα. Θα μου πεις, πώς βρέθηκε εκεί το Notre Dame; Και γιατί συμβαίνει όλο αυτό;

Συμβαίνει λόγω του αρρωστημένου συστήματος ανάδειξης πρωταθλητή. Το πρωτάθλημα είναι αρκετά διασκορπισμένο, έχει κολέγια μοιρασμένα σε περιφέρειες με αποτέλεσμα κάποια (όπως η Αλαμπάμα, μέλος του SEC, του σκληρότερου όλων) να παίζουν κάθε χρόνο πολύ δύσκολα προγράμματα, ενώ άλλες ομάδες ευκολότερα. Όπως το Notre Dame. Επιπλέον, στο κολεγιακό φούτμπολ δεν υπάρχουν πλέι-οφ, ώστε να μη χάσει την εμπορική αξία του όλο αυτό το συνοθύλευμα τοπικών τελικών της bowl season, με διαμάντια όπως το GoDaddy.com Bowl ή το Little Caesars Pizza Bowl.

Οι δημοσιογράφοι μαζί με τη λίγκα καταρτίζουν μια λίστα δυναμικότητας όλων των ομάδων, λαμβάνοντας υπόψη νίκες, δυναμικότητα, ισχύ προγράμματος, και βάσει αυτού οι 2 πρώτες ομάδες παίζουν για τον τίτλο. Οι άλλες πολύ ισχυρές παίζουν σε ένα από τα 4 πιο 'καταξιωμένα' Bowls (όπως το Rose Bowl), και όλοι οι υπόλοιποι σε κάτι τοπικά τύπου Chick-fil-A Bowl. Αυτό συμβαίνει. Και κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε έναν τελικό σαν τον φετινό.

Χμμμμ. Δε μοιάζει και πολύ σωστό αυτό, ε;

Σκεφτείτε ας πούμε μετά τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ να μην υπήρχαν τα νοκ-άουτ της φάσης των "16", αλλά η UEFA μαζί με το France Football να έκριναν πως τελικό θα παίξουν απευθείας η Μπαρτσελόνα και η Μπάγερν (επειδή υποθέτω αυτός μοιάζει να είναι φέτος ο τελικός, σωστά;) και προηγουμένως οι υπόλοιπες ομάδες θα έπαιζαν όλες 'μικρούς τελικούς' τύπου:

Nando's Bowl: Ρεάλ Μαδρίτης-Πόρτο

$$$ Bowl: Παρί Σεν Ζερμέν (απευθείας απονομή μετά τον αποκλεισμό Σίτι και Τσέλσι)

Fiat Bowl: Γιουβέντους-Μίλαν

Twinnings Bowl: Μάντσεστερ-Σέλτικ

μέχρι να φτάναμε αναπόφευκτα σε John's Pizza Bowl ή Φανούρης Bowl.

Φυσικά αυτό δεν είναι ένα φυσιολογικό σύστημα διεξαγωγής κανενός είδους πρωταθλήματος, και ήδη υπάρχουν σχέδια για προσθήκη μίνι πλέι-οφ 4 ομάδων. Ως τότε, θα είναι πάντα πιθανές άβολες στιγμές σαν τη φετινή εμφάνιση του Notre Dame στον τελικό.

Όσο για το νέο εξώφυλλο του Sports Illustrated;

Άουτς.