Ο βαριεστημένος σεναριογράφος κοιτάζει τα λευκά πίξελ της οθόνης του και αναρωτιέται τι διαφορετικό μπορεί να σκεφτεί αυτή τη φορά. Δεν βρίσκει τίποτα. Τα έχει γράψει όλα, κάθε είδους ανατροπή, κάθε ξέφρενη σκηνή δράσης, κάθε χυδαίο βομβαρδισμό από αχρείαστα εφέ (σαν αυτόν που είδαμε στον τελικό της AFC όπου οι Patriots και οι CGI δράκοι τους έκαιγαν τους Colts ζωντανούς επί 3 ώρες, σαν μια εκτεταμένη 3η πράξη οποιασδήποτε υπερηρωικής ταινίας).

Δεν βρίσκει τίποτα.

Οι συνήθεις αφηγηματικές συμβάσεις δεν του κάνουν τίποτα, δε λειτουργούν πια. Πολυεπίπεδοι χαρακτήρες; Περίπλοκες καταστάσεις; Δύο πράξεις του δράματος που κάνουν set-up την τρίτη; Εσωτερική συνέπεια; Ρεαλισμός; Αρκετά με όλα αυτά. Αυτή τη φορά για τον έναν αντίπαλο ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, θα πήγαινε. Τα πάντα θα ήταν εναντίον του, αλλά τα πάντα. Μόνο ακρότητες. Μόνο υπερβολές. Άσπρο/μαύρο. Και πώς θα γίνει η ανατροπή στο τέλος αν δεν έχει προετοιμάσει τίποτα το στόρι; Δεν ξέρω. Απλώς θα γίνει.

Έστω ανατροπή.

Σα να βλέπεις μια περιπέτεια όπου ο ήρωας τα βάζει με έναν ολόκληρο στρατό. Έχει φάει σφαίρες, έχει τραυματιστεί, βήχει αίμα, τρέχει να ξεφύγει (δε θα έπρεπε καν να μπορεί να περπατήσει πια, πόσο μάλλον να τρέχει, αλλά τους ξέρεις αυτούς τους υπερβολικούς του Χόλιγουντ), στρίβει σε ένα αδιέξοδο σοκάκι, ο στρατός τον πλησιάζει… και τότε αυτός βγάζει από την τσέπη του έναν μοριακό διασπαστή και τους εξαϋλώνει όλους. Τι; Πώς το είχε αυτό το πράγμα τόση ώρα πάνω του; Γιατί δε το χρησιμοποιούσε; Τι περίμενε; Θα μπορούσε να έχει πεθάνει τόση ώρα! Αν κάποια από τις δεκάδες σφαίρες που τον πέτυχαν είχαν στοχευθεί λίγο καλύτερα. Αν ο στρατός δεν χασκογέλαγε μεταξύ τους και απλά τον αποτελείωναν. Και τελοσπάντων πού κολλάει ο μοριακός διασπαστής σε urban περιπέτεια; Τι βλακείες είναι αυτές; Ποιος τα γράφει αυτά τα πράγματα;

Όταν τελείωσε αυτό το ματς τουήταρα πως πρέπει να γίνει ταινία, και η ταινία αυτή θα κερδίσει 7 Όσκαρ.

Όσο το σκέφτομαι, αυτή η ταινία θα ήταν χάλια. Είναι γραμμένη από κάποιον που έχει βαρεθεί την πραγματικότητα και πλέον έχει αρχίσει να πετάει ανοησίες στην οθόνη.

Με όλα αυτά τα παραληρηματικά (επειδή ακόμα δεν έχω ανακτήσει πλήρως την ικανότητά μου να κολλάω λέξεις και φράσεις μεταξύ τους μετά το χθεσινοβραδινό παιχνίδι) θέλω να πω, υποθέτω, πως ίσως η πραγματικότητα να είναι καλύτερη, όσο πιο τραβηγμένη και κακογραμμένη μοιάζει.

***

Αυτό που κάνει μοναδικό τον χθεσινό τελικό δεν είναι η ανατροπή, γιατί ανατροπές βλέπουμε όλη την ώρα. Οι διαφορές σχεδόν δεν έχουν νόημα- δεν υπάρχει διαφορά μη ανατρέψιμη στο NFL. Δεν ήταν καν ότι έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Κι αυτό το έχουμε ξαναδεί. Έχουμε δει τους Lions να στέλνουν στην παράταση παιχνίδι 14 πόντων διαφοράς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Όλα τα έχουμε δει. Αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί -νιώθω- είναι αυτή η αδρεναλίνη του ξαφνικού. Για 55 λεπτά αγώνα οι Seahawks ήταν άθλιοι, άθλιοι!, και μετά ξαφνικά, από τη μία στιγμή στην ακριβώς επόμενη, έμοιαζαν Τιτάνες.

Μια ανατροπή διαρκείας είναι συναρπαστική, είναι καθηλωτική, είναι εντυπωσιακή. Αλλά αυτή η βουτιά στο κενό που συνέβη χθες είναι ένα συναίσθημα σπάνιο, ένα συναίσθημα πάνω στο οποίο έχουν βασιστεί από τρενάκια του τρόμου μέχρι αφηγηματικές τεχνικές ανατροπής: Αυτή η φευγαλέα στιγμή που νιώθεις το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια σου, και τον κόσμο να έρχεται ανάποδα. Δες το γράφημα πιθανότητας νίκης για τον χθεσινό αγώνα.

Τον βλέπεις αυτό τον γκρεμό; Δεν είναι εκπληκτικό που ένα γράφημα αντιπροσωπεύει τόσο απόλυτα το συναίσθημα της στιγμής; Ήταν μια βουτιά στο κενό. Ήταν, ειλικρινά, μια αποθέωση. Παρακολουθούσα το ματς με παρέα εκ της οποίας δύο μέλη δεν είχαν δει ποτέ ξανά NFL- στα τελευταία 5 λεπτά γκαρίζαμε όλοι μαζί και, ανάμεσα στις φωνές, εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω πως, όχι, ούτε εμείς το έχουμε ξαναδεί αυτό το πράγμα.

Στην οθόνη μας παίχτες έκλαιγαν και, βάσει αυτού που είχε μόλις συμβεί, δεν ήταν κάτι απλά φυσιολογικά, ήταν κάτι αναπόφευκτο. Τόση ένταση σε 40-50" καθαρού χρόνου παιχνιδιού;

Τι είναι όμως αυτή η βουτιά του γραφήματος στο κενό; Για να εκτιμηθεί πλήρως πρέπει πρώτα να συνοψίσουμε ό,τι είχε προηγηθεί για 55 λεπτά.

Δηλαδή, ένα μονότονο, αργόσυρτο, γρονθοκόπημα. Οι Packers δεν ήταν συγκλονιστικοί και, για να είμαστε ειλικρινής, ήταν ένα κακό ματς. Ήταν ματς επιπέδου φιλικού προετοιμασίας. Τα λάθη έρχονταν διαρκώς κι από τις δύο ομάδες. Κι αν των Seahawks ήταν πιο εμφανή (κι εμφατικά- δε μπορούσαν να σταματήσουν να χαρίζουν τη μπάλα), των Packers, υπογείως, ήταν εξίσου σημαντικά. Γιατί, επιθετικά, αδυνατούσαν να εκμεταλλευτούν τα συνεχή δώρα.

Οι Packers ύστερα από ένα interception του Wilson, ένα fumble σε return και ένα γρήγορο 3-and-out της επίθεσης των Seahawks, βρέθηκαν στην θέση να έχουν κατοχή της μπάλας για σχεδόν ολόκληρα τα πρώτα 20’ του αγώνα. Ξεκίνησαν 2 drives μέσα από το αντίπαλο end zone. Η άμυνα του Σιάτλ έπαιζε non-stop άμυνα για κάπου 40 αγώνα μπροστά από το red zone της. Ήταν ένα τρομακτικό σερί 5 επιθέσεων από τον Aaron Rodgers και το καστ του- που είχε ως αποτέλεσμα μόλις 13 πόντους.

Αργότερα προστέθηκε άλλο ένα field goal για πάει το σκορ στο τελικό ημιχρόνου 16-0, ένα σκορ που βάσει στατιστικών, εικόνας αγώνα, λαθών, χρόνου κατοχής, 1st downs, έμοιαζε αληθινό δώρο για το Σιατλ. Αυτό το παιχίδι έπρεπε να είναι τελειωμένο ήδη, κάτι σαν 31-0. Αντ’αυτού, παρέμενε εντός ελέγχου του Σιατλ, χάρη στην άμυνά του, η οποία σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θεωρείται ιστορική.

Plays-κλειδιά: Το interception του Sherman στην πρώτη επίσκεψη του Rodgers στο αντίπαλο red zone, και μετέπειτα δυο κρίσιμα σταματήματα επάνω στη γραμμή σκοραρίσματος που οδήγησαν τον Mike McCarthy, προπονητή των Packers στην απόφαση να χτυπήσει ισάριθμα field goals από τις18-19 γυάρδες. (Τραγικές αποφάσεις, σε ένα από τα χειρότερα κοουτσαρίσματα που έχω δει ποτέ μου στο NFL.) Τρία παρολίγον touchdowns, και το σκορ; 6-0.

Μέχρι τον γκρεμό του γραφήματος, το δεύτερο ημίχρονο υπήρξε δίχως κάποιο ουσιαστικό συμβάν πλην μιας φάσης. Οι Packers κατάφεραν απλώς να προσθέσουν ένα field goal, οι Seahawks συνέχιζαν να μη μπορούν να επιτεθούν. Οι receivers τους δε μπορούσαν να ξεφύγουν, ο Wilson έκανε το χειρότερο παιχνίδι της καριέρας του (και το χειρότερο παιχνίδι της καριέρας και του Ryan Lindley μαζί). Το μόνο τους σκοράρισμα ήρθε ύστερα από ένα trick play που θύμισε αυτό χάρη στο οποίο τους κέρδισαν οι Rams νωρίτερα μες στη σεζόν. Ο holder Jon Ryan αντί να στήσει τη μπάλα για ένα field goal που θα τους έδινε το πρώτο τους τρίποντο στον αγώνα, αντ’αυτού κινήθηκε στα αριστερά του γηπέδου και βρήκε τον tackle Garry Gilliam, τον οποίον ουδείς είχε στο νου του- το ευκολότερο touchdown 19 γυαρδών που έχει πασαριστεί όλη τη σεζόν.

(O Mike McCarthy λογικά δεν κατάλαβε γιατί έγινε αυτό το play.)

Παρόλ’αυτά, οι Seahawks δεν προχωρούν καθόλου στο γήπεδο. Οι Packers δεν ανοίγουν τη διαφορά, χάρη σε ένα συνδυασμό εξαιρετικού ελέγχου της άμυνας των Seahawks (που από ένα σημείο κι έπειτα συμπεριλάμβανε τον Thomas να παίζει με χτυπημένο ώμο και τον Sherman με το ένα του χέρι σε έναν αόρατο νάρθηκα ύστερα από ένα κακό χτύπημα) και κάκιστου επιθετικού playcalling: ο McCarthy καθυστερούσε όταν δεν έπρεπε (run του -καλού χτες- Lacy σε 3rd & long στα μέσα της 3ης περιόδου!) και ήταν υπερσυντηρητικός όταν μπορούσε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα (διαδοχικά τάχιστα 3-and-outs προς το τέλος του αγώνα με μικρά runs αντί ας πούμε ο Rodgers να ρισκάρει για ένα 1st down που θα τελείωνε το παιχνίδι ή να στοχεύσει τον τραυματία πια Sherman).

Ακόμα κι έτσι, το παιχνίδι έπρεπε να έχει τελειώσει με το 4ο interception του Wilson, ένα το οποίο επέστρεψε τη μπάλα στους Packers με σχεδόν 5 λεπτά χρόνου να απομένει και τη διαφορά στους 12. Το κρίσιμο λάθος εδώ ήταν πως ο Morgan Burnett που έκλεψε τη μπάλα, έκατσε πάνω της αντί να προσπαθήσει να την επιστρέψει για μπόλικες γυάρδες. Δείτε πόσο χώρο είχε:

Όχι απλά οι Packers δεν γύρισαν τη μπάλα για να σκοράρουν κάποιο field goal για την ασφάλειά τους, μα και στην ακόλουθη κατοχη έπαιξαν υπερσυντηρητικά, με αρνητικά runs που -σε συνδυασμό με τα 2 τάιμ άουτ του Σιάτλ- το μόνο που κατάφεραν ήταν να φάνε 50” χρόνου πριν δώσουν ξανά τη μπάλα στους Seahawks.

Αλλά ακόμα. ΑΚΟΜΑ κι έτσι: To σκορ 4’ πριν το τέλος είναι 19-7. Ψέμματα, είναι ΜΟΛΙΣ 19-7. Ο Wilson έχει 8/22 πάσες, 75 γυάρδες, 0 touchdowns, 4 interceptions.

Βουτιά στον γκρεμό:

***

Πρώτα γίνεται αυτό. Ο Wilson πασάρει στον Lynch, που έχει ξεφύγει από την κάλυψή του στα δεξιά του γηπέδου. Ο Lynch τρέχει για touchdown που τελικά δεν είναι touchdown γιατί έχει πατήσει έξω. Κανένα πρόβλημα, δυο plays μετά ο Wilson θα τρέξει μόνος του και θα μειώσει το σκορ.

19-14. 2’09” ακόμα.

Οι Seahawks προλαβαίνουν να δώσουν τη μπάλα στους Packers και να την πάρουν πίσω: Έχουν ακόμα ένα τάιμ άουτ συν τη διακοπή του 2-minute warning. Θα μπορούσαν να έχουν πίσω τη μπάλα για το νικητήριο drive περίπου ενός λεπτού. Όμως ο Pete Carroll ρισκάρει με onside kick. Καλή σκέψη: Ακόμα κι αν οι Packers το μαζέψουν, θεωρεί πως μπορεί να τους σταματήσει με ‘ποινή’ ένα μόλις field goal, και θα είχε ακόμα εκείνο το λεπτό στη διάθεσή του.

Όμως δε χρειάζεται: Ένας tight end των Packers επιχειρεί να μαζέψει τη μπάλα αντί να μπλοκάρει σύμφωνα με το σχεδιασμό, η μπάλα γκελάρει στο κράνος του, οι Seahawks κρατούν την κατοχή.

Έχουν 2+ λεπτά, αλλά δε θα τα χρειαστούν. O Lynch ποδοπατά την αντίπαλη άμυνα ως συνήθως, φτάνοντας εύκολα και γρήγορα στο touchdown. Τόσο γρήγορα που ίσως και να έκανε κακό στην ομάδα του: Το ενάμιση λεπτό που απομένει είναι υπεραρκετό για έναν quarterback σαν τον Rodgers, ακόμα κι έναν Rodgers σε μέτρια, ημι-τραυματισμένη κατάσταση. (Ο Rodgers τελείωσε τον αγώνα με μια αρκετά μέτρια στατιστική γραμμή: 19/34 πάσες (56%), 178 γυάρδες, 1 touchdown, 2 interceptions.)

Φυσιολογικά ο Carroll πάει για 2 πόντους ώστε να έχει έστω το μαξιλαράκι του field goal ως διαφορά. Κι αυτό πετυχαίνει, έστω κι αν έγινε με πριπετειώδη τρόπο, με τον Wilson να καλύπτεται πλήρως και σαν από ένστικτο να ψάχνει τον συνονόματό του tight end, Luke Willson, του οποίο σημειωτέον ο ρόλος στο συγκεκριμένο play δεν ήταν να περιμένει πάσα, αλλά απλώς να μπλοκάρει.

Οι Packers πήραν τη μπάλα μετά την ψυχρολουσία, και κατάφεραν να σώσουν προσωρινά την παρτίδα, χάρη σε ένα field goal του Mason Crosby που έστειλε το ματς, 22-22, στην παράταση.

Το πρόβλημα είναι πως δεν είχε σημασία, γιατί οι αληθινοί Seahawks είχαν επιστρέψει από όποια παράλληλη διάσταση βρίσκονταν στα πρώτα 55’ του παιχνιδιού, και είχαν τώρα την πρώτη επίθεση. Θα ήταν κι η τελευταία: Ύστερα από ένα κρίσιμο 3rd & 7 στο οποίο ο Wilson πέτυχε τον Doug Baldwin για 35 συνολικά γυάρδες, ήρθε το τελευταίο play του αγώνα: Οι Packers χαλάρωσαν την κάλυψη στο πίσω μέρος του γηπέδου επειδή, υποθέτω, ο Lynch τους είχε κάνει τρομερή ζημιά στο 2ο ημίχρονο του παιχνιδιού τρέχοντας τη μπάλα, γέμισαν αμυντικούς τον χώρο κοντά στη γραμμή, επιτρέποντας στον Jermaine Kearse να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο στην πλάτη της άμυνας, με τον Wilson να τον βρίσκει για το νικητήριο touchdown των 35 γυαρδών, τελικό σκορ 28-22.

Ήταν η πρώτη εύστοχη πάσα για τον Wilson προς τον Kearse. Και τα 4 interceptions του, ήταν πάσες προς εκείνον.

Η στατιστική γραμμή του Russell Wilson στα τελευταία 4 λεπτά του αγώνα συν την παράταση: 6/7 πάσες, 134 γυάρδες, 1 touchdown με πάσα, 1 touchdown με τρέξιμο.

Τι; Ποιος τα γράφει αυτά τα πράγματα;

***

Στον τελικό της AFC, οι Patriots νίκησαν τους Colts με 45-7.

***

Σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέσαμε πριν τους τελικούς.

Θα μπορέσουν ποτέ οι Packers να κερδίσουν τους Seahawks στο Σιάτλ;

Ειλικρινά; Αφού δεν το έκαναν τώρα δεν ξέρω πότε και υπό ποιες συνθήκες. Για 55’ οι Seahawks ήταν όσο κακοί θα μπορούν ποτέ να είναι. Ήταν το Απολύτως Καταστροφικό Παιχνίδι που σε κάθε ομάδα θα τύχει κάποια στιγμή. Έχασαν 5 φορές την κατοχή της μπάλας (όλο το χρόνο ως τώρα, αθροιστικά: 14). Για 3 quarters o Russell Wilson ήταν ο Ryan Lindley. Ο Richard Sherman τελείωσε το παιχνίδι με ένα χέρι. Το παιχνίδι είχε τελειώσει. Και οι Packers δεν τα κατάφεραν.

Είναι καλά ο Aaron Rodgers;

Όχι πάρα πολύ.

Μπορούν να φτάσουν σε συνεχόμενα Super Bowl οι Seahawks;

Γίνονται η πρώτη ομάδα της NFC που το καταφέρνει εδώ και 16 χρόνια. Και είναι αισίως η 3η σερί χρονιά που φτάνοντας στο τέλος της, οι Seahawks είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Μπορούν να γίνουν η δυναστεία των ‘10s.

Είναι οι Patriots άτρωτοι απέναντι στους Colts;

Ναι.

Θα ποδοπατήσουν οι Patriots τους Colts στο έδαφος;

Ναι. Αυτή τη φορά με τον Blount. Την επόμενη φορά μπορεί με εμένα ή με εσένα.

Μπορεί να βγάλει άλλο ένα παρανοϊκό, ασταμάτητο παιχνίδι από μέσα του ο Andrew Luck;

Ναι. Αλλά απέναντι σε κάποια άλλη ομάδα. Απέναντι στους Patriots έχει 0/4 με συνολική διαφορά πόντων -116. Αυτό δεν είνι τυπογραφικό λάθος, οι Colts του Andrew Luck ηττώνται από τους Patriots κατά μέσο όρο με 29 πόντους τη φορά. Ας πούμε πως για να τους κερδίσουν, το παιχνίδι του Luck θα πρέπει να είναι πραγματικά παρανοϊκό, διαγαλαξιακά ασταμάτητο.

***

Το 49o Super Bowl θα διεξαχθεί την 1η Φεβρουαρίου ανάμεσα σε New England Patriots και Seattle Seahawks, και ως τότε θα έχουμε πολλά να πούμε.