Στρατιωτικό άγημα, κόκκινο χαλί, υπουργική υποδοχή, μπουκέτα από λουλούδια, ολόκληρη κουστωδία για την άφιξή της από το Ρίο, λίγες ημέρες μετά τον διπλό μεγαλειώδη άθλο της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου κατέκτησε ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο.

Δεν την συγκίνησε τίποτα απ' όλα αυτά. Φαινόταν στο ευγενικό της βλέμμα, στο χαμόγελό της. Δεν την ενδιέφερε τίποτα από τα παραπάνω, διότι ξέρει πολύ καλά ότι αν δεν τα κατάφερνε, δεν θα νοιαζόταν κανένας πολιτειακός παράγοντας, καμία Ομοσπονδία και θα συνέχιζε να παλεύει στο ίδιο πανάθλιο και ντροπιαστικό -για το επίπεδό της και τις ανάγκες της- σκοπευτήριο.

Ναι, αυτό που γκρέμισε άρον άρον ο Δήμος Δράμας (κατόπιν συνεννόησης με τον πατέρα όπως αναφέρουν), με την ίδια πάντως να έχει τελείως διαφορετική άποψη για το πραγματικό κίνητρο της κίνησης με τόσο άγαρμπο τρόπο και ειδικά λίγες ώρες μετά το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε. Η ίδια εξηγήθηκε, δεν κρύφτηκε, είπε τα πράγματα όπως τα πίστευε και δεν μίλησε... πολιτικάντικα.

Το ένιωθες στο χώρο, το καταλάβαινες, δεν "κολλούσε" με όσους την υποδέχτηκαν για τη λεζάντα. Τους ήθελε όταν προετοιμαζόταν, όπου αν δεν ήταν η Stoiximan να της προσφέρει τα αυτονόητα, δεν θα μπορούσε να κάνει σωστή προετοιμασία. Δεν της έπαιρναν δεύτερο πιστόλι, ήταν... ακριβές οι σφαίρες, είχε τέτοιου είδους προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Από 'κει και πέρα, πολλά τα Μέσα Ενημέρωσης για τις πρώτες της εν Ελλάδι δηλώσεις, για να καταγράψουν από κοντά αυτό το υπέροχο χαμόγελο. Στην αίθουσα αφίξεων του "Ελ. Βενιζέλος" λίγο μετά τις φιοριτούρες στην έξοδο του αεροπλάνου, ήταν πραγματικά όσοι ήθελαν να την αγκαλιάσουν, να χαρούν με τη χαρά της, να την πουν ένα "μπράβο", να την χειροκροτήσουν.

Φορώντας τα δυο μετάλλια στο στήθος που κατέκτησε υπό αντίξοες συνθήκες σε σχέση με τις αντιπάλους της, χαμογελούσε, χαιρόταν, ζούσε τις στιγμές δίπλα στους δικούς της ανθρώπους και σε κάποιους που πήγαν για να την δουν από κοντά. Για κάποια μικρά παιδιά ίσως γίνει το είδωλό τους, το πρότυπό τους. Βλέπουν στο πρόσωπό της αυτό που θέλουν να πετύχουν. Το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.

Το φοβερό είναι πως στις δηλώσεις της έδειξε προσγειωμένη. Όπως ανέφερε και η ίδια, τα μετάλλια δεν... σβήνουν τα προβλήματα. Αυτά προϋπήρχαν, τα βίωσε και ξέρει πως παρά τις υποσχέσεις και τις μεγαλοστομίες, όταν "κατακάτσει" η χαρά, λίγα πράγματα θα γίνουν. Μια ζωή πασαλείμματα γίνονται σε αυτή την χώρα ή ενέργειες κατόπιν εορτής. Όταν τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει νόημα.

Θα πει κάποιος "και αν δεν την υποδεχόταν κανένας, δεν θα λέγατε ότι ήταν απών το Κράτος; Μονά ζυγά, μονόζυγα;". Εύλογο το ερώτημα, όμως η ίδια έδωσε την απάντηση. Δεν είπε κανείς ότι δεν της κολάκεψε όλη αυτή η υποδοχή, το γεγονός πως κινητοποιήθηκε η Κυβέρνηση ύστερα από κάτι που η ίδια πέτυχε, όμως ξέρει καλά ότι δεν τα κατάφερνε, δεν θα γινόταν τίποτα.

Πόσοι και πόσοι αθλητές δουλεύουν κάτω από ανάλογες ή και χειρότερες συνθήκες, δεν φτάνουν ποτέ στο επίπεδο της Άννας και μένουν στην αφάνεια. Με αυτούς δεν ασχολείται κανείς, ειδικά εκείνοι που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να ασχοληθούν, το συντεταγμένο Κράτος δηλαδή και η αντίστοιχη Ομοσπονδία. Στου κουφού την πόρτα όμως...

Εν κατακλείδι, όλο αυτό που στήθηκε στο "Ελ. Βενιζέλος" θα ήταν υπέροχο, αν συνοδευόταν από ενέργειες πριν έρθουν τα μετάλλια. Αυτό είναι το μήνυμα που πέρασε η Άννα Κορακάκη με την όλη στάση της και τις δηλώσεις της. Η ίδια απηύθυνε έκκληση στο Κράτος να στηρίξει όλους τους αθλητές και εύχεται η δική της επιτυχία να αποτελέσει την απαρχή για κάτι καλό στο άθλημά της, το οποίο μαραζώνει. Όπως αναφέρει και ο τίτλος του κειμένου, Το άγημα και το κόκκινο χαλί μας/τούς μάρανε...