Το "αντίο" της Κλέλιας Πανταζή στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη: "Κουμπώσαμε, ήταν ο μεγάλος αδερφός που δεν είχα"
Η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης της ρυθμικής γυμναστικής, Κλέλια Πανταζή, αποχαιρέτησε με τον δικό της τρόπο τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, τον οποίο χαρακτήρισε ως τον μεγάλο της αδερφό.
Από το πρωί της Παρασκευής (14/10), όταν κι έγινε γνωστός ο θάνατος του δις αργυρού Ολυμπιονίκη, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος σε ηλικία 42 ετών έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, σύσσωμος ο αθλητικός κόσμος τον αποχαιρέτησε.
Η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης της ρυθμικής γυμναστικής, Κλέλια Πανταζή, είπε το δικό της "αντίο" στον καλό της φίλο Αλέξανδρο, τον οποίο αισθανόταν ως μεγάλό αδερδφό της, όπως η ίδια ανέφερε στο συγκινητικό μήνυμα που δημοσίευσε στο Facebook.
"Η φιλία μου με τον Αλέξανδρο μετρά από την ημέρα που πήρα το Ολυμπιακό μετάλλιο…
Ήταν το βράδυ της συνέντευξης μας στην ΕΡΤ, που έπαιξαν σε βίντεο την ανασκόπηση της ημέρας και είδα τον Αλέξανδρο να φωνάζει "Μαμά μου! Μαμά μου το έσπασα" και να είναι στο ταπί πεσμένος..
Στα παιδικά μου μάτια, φαντάζεστε πως φάνηκε όλο αυτό..
Το πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν μόλις γύρισα στο Ολυμπιακό χωριό, ήταν να ψάξω να βρω αυτόν τον Έλληνα αθλητή..
Και τον βρήκα! Σε ένα καροτσάκι..
Αυτό ήταν! Κουμπώσαμε!
Εγώ τον έκανα βόλτες στο χωριό με το καροτσάκι και εκείνος μου έκανε «πλάτες», αν τυχόν μας έβλεπε κάποιος, έπαιρνε εκείνος την γρανίτα λεμόνι που έτρωγα στα χέρια του..
Εννοείται πως σε όλη την διάρκεια της επιστροφής από Αυστραλία, την πέρασα δίπλα του, συγκεκριμένα στον διάδρομο του αεροπλάνου, για να του κάνω παρέα..
Και εκεί μου έγραψε μια αφιέρωση στο ημερολόγιο που κρατούσα εκείνες τις ημέρες..
Το αστείο μας ήταν, όταν τον είδα πρώτη φορά όρθιο, πως αν ήξερα πόσο ψηλός είσαι, δεν θα σου μιλούσα ποτέ..
Πραγματικά δίπλα του φαινόμουν σαν την μικρή αδερφή του..
Το 2004.. όταν η Άννη ήταν στο Ολυμπιακό χωριό της Αθήνας και με πήρε τηλέφωνο ένα βράδυ να μου πει ότι πεινούσε.. ο πρώτος που σκέφτηκα ήταν ο Αλέξανδρος..
Τον κάλεσα και μέσα σε λίγα λεπτά είχε κρύψει ένα γιαουρτάκι και ένα μήλο στο φυσικοθεραπευτήριο του χωριού και μου είπε να ειδοποιήσω την Άννη να πάει..
Ήταν το δικό του μήλο και το δικό του γιαούρτι που στερήθηκε για να φάει η αδερφή μου, αφού και για εκείνους το πρόγραμμα ήταν αυστηρό και εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να πάει στο εστιατόριο να της φέρει τίποτα άλλο..
Εννοείται πως την ημέρα που αγωνίστηκε και πήρε το πρώτο του Ολυμπιακό μετάλλιο, ήμουν μέσα στο στάδιο και ζητωκραύγαζα σαν τρελή με περηφάνια για εκείνον..
Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν ήρθε και στο σπίτι μας στο Τάρτι και τον φιλοξενήσαμε, για να πάμε μαζί στον Ταξιάρχη να κάνει το τάμα του που πήρε το Ολυμπιακό μετάλλιο..
Δεν έχει νόημα να κάτσω να σας γράψω όσες ιστορίες θυμάμαι..
Θα σας πω ότι ήταν ο μεγάλος αδερφός που δεν είχα..
Θα σας πω ότι έπιασε τον άντρα μου και τον "απείλησε" να με προσέχει σαν τα μάτια του γιατί ξέρει Τάε Κβον Ντο και θα έχει να κάνει με εκείνον..
Δώρα μου, γυναίκα της ζωής του.. δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο σου.. κουράγιο και δύναμη για τα παιδάκια σας..
Αλέξανδρε μου.. μεγάλε μου αδερφέ..
Καλό παράδεισο..".
