Αν πιστέψουμε τους αθλητικούς γραφιάδες των ΗΠΑ, το ‘Game of the Century’ πρέπει να διεξάγεται περίπου 1-2 φορές ανά δεκαετία. Αλλά δεν είναι να κακολογείς κανέναν στη συγκεκριμένη περίπτωση: Η εν λόγω μάχη για την οποία ανασύρθηκαν και πάλι οι υπερβολές από το συρτάρι με τα κλισέ, δικαιολογούσε απόλυτα τον ενθουσιασμό.

Στο NCAA Football, το κολεγιακό πρωτάθλημα football δηλαδή, για το οποίο οι αμερικάνοι ούτως ή άλλως τρέφουν τεράστια αγάπη, δεν υπάρχει κάποιο αυστηρό σύστημα πλέι-οφ. (Είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση στον επαγγελματικό αθλητισμό των ΗΠΑ.) Ο πρωταθλητής κάθε χρόνο περίπου ‘ανακηρύσσεται’ ύστερα από ένα παιχνίδι στο οποίο επιλέγονται να συμμετάσχουν οι δύο ‘κατά κοινή ομολογία’ καλύτερες ομάδες. Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Μέσα από ένα χαοτικό σύστημα αμέτρητων ομάδων, που δεν προβλέπει καν ανάδειξη πρωταθλητή, είναι λογικό ότι πολύ σπάνια οι δύο πράγματι καλύτερες ομάδες θα συναντηθούν ποτέ στην κανονική διάρκεια μιας σεζόν (Η τελευταία φορά που το #1 με το #2 έπαιξαν στην κανονική διάρκεια, ήταν το 2006. Συνολικά έχει συμβεί 23 φορές τα τελευταία 70 χρόνια). Πόσο μάλλον όταν οι δύο ομάδες είναι αήττητες. Και πόσο μάλλον τώρα, όταν αυτές οι δύο ομάδες τυχαίνει να ανήκουν και στην ίδια περιφέρεια και να αποτελούν μια από τις πιο παραδοσιακές αντιπαλότητες του αθλήματος.

Τα πανεπιστήμια της Λουιζιάνα και της Αλαμπάμα είναι αυτή η σπάνια περίπτωση για το σωτήριο έτος 2011, μιας και τα ματς μεταξύ LSU Tigers με τους Alabama Crimson Tide, αντιστοίχως, σχηματίζουν μια από τις μεγαλύτερες παραδόσεις του κολεγιακού αθλητισμού. Και κατά σύμπτωση φέτος, οδηγούσαν (πριν τη μεταξύ τους αναμέτρηση) την κούρσα, όντας οι ομάδες #1 και #2 σε αυτή την περίπου-κατάταξη που λέγαμε παραπάνω. Αήττητες φυσικά, οι ομάδες των LSU και Alabama θεωρείται περίπου βέβαιο πως, ό,τι κι αν γίνει στις υπόλοιπες 4 αγωνιστικές, θα είναι οι δύο που θα επιλεγούν για το Championship Game του Ιανουαρίου.

Η μόνη αντίστοιχα φρενιτική περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είναι η περσινή αναμονή για την 4πλή αναμέτρηση μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα την άνοιξη. Και όπως συνέβη και με εκείνα τα παιχνίδια, έτσι και το LSU-Alabama απογοήτευσε. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Πώς θα ήταν δυνατόν ένα παιχνίδι να αναταποκριθεί σε προσδοκίες που με απλότητα αναφέρονται σε αυτό ως Παιχνίδι του Αιώνα;

Σε ένα πρωτάθλημα που ρουτινιάρικα κάνουν την εμφάνισή τους σκορ της λογικής 51-38, σε ένα ζευγάρωμα μεταξύ ομάδων που έχουν ως τώρα ποδοπατήσει κάθε έναν από τους 8 αντιπάλους που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους, το τελικό σκορ πόσο ήταν;

Το LSU κέρδισε 9-6.

Στην παράταση.

Ναι, πολύ σωστά τα μέτρησες: Σε αυτό το Παιχνίδι του Αιώνα, δε σημειώθηκε ούτε ένα touchdown.

Είναι λογικό πως υπήρξε μια έκρηξη πολλών οπαδών, κυρίως ομάδων που ανήκουν σε άλλες περιφέρειες, με ειρωνικά σχόλια του στυλ, ‘Αν ήθελα να δω ποδόσφαιρο (soccer) θα πήγαινα στην Ευρώπη’, με απόψεις που έκαιγαν το αστρονομικό over-hype που είχε γίνει για τον αγώνα από τα αμερικάνικα μέσα, κλπ.

Όμως για μια στιγμή: Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις παιχνίδια με τεράστια σκορ και διαρκείς εναλλαγές στην πρωτοπορία, εξάλλου για τους αμερικάνους θεατές αυτό ήταν πάντα το στοιχείο που έκανε καλύτερο αυτό το άθλημα από το ποδόσφαιρο. “Δεν είναι στην ψυχοσύνθεση του αμερικάνου να βλέπει ένα παιχνίδι που μπορεί να έρθει 3-0 και να θεωρείται συντριβή,” λένε.

ΟΚ, κατανοητό. Μόνο που τελικά κανένα σπορ στον κόσμο δεν αποκτά αξία επιθετικά αν δεν μπορεί να στηρίξει και μεγάλα ματς, αμυντικά. Ισχύει το ίδιο και στο ποδόσφαιρο, όπου ένα αμυντικό ρουά-ματ της Ίντερ επί Ζοζέ Μουρίνιο μπορεί να είναι πιο γοητευτικό κι από μια 7άρα της Ρεάλ του ίδιου του Μουρίνιο (ένα αποτέλεσμα που συνέβη πριν λίγο).

To LSU-Alabama δεν ήρθε 6-6 στην κανονική διάρκεια επειδή οι ομάδες έκαναν άπειρα λάθη κι ήταν ανίκανες να υπηρετήσουν ένα επιθετικό σύστημα. Δεν ήταν αποτέλεσμα κακών ενεργειών, όπως ένα πρόσφατο Ravens-Jets στο NFL που μας είχε πονέσει τα μάτια. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο ομάδες τόσο καλές, που ακύρωσαν η μία την άλλη. Με άμυνες τόσο γρανιτένιες που έσβησαν κάθε πιθανό επιθετικό play.

(Όλα τα σκοραρίσματα του παιχνιδιού ήταν 4 field goals συν ένα στην παράσταση. Οι περίοδοι ήταν: 0-0, 3-3, 3-0, 0-3 / ΟΤ: 0-3)

Άμυνες των οποίων οι παίχτες χωρίς αμφιβολία θα στελεχώσουν αμυντικές γραμμές που θα σπέρνουν τον τρόμο στο NFL στη διάρκεια της επόμενης τριετίας. (Είμαι τόσο σίγουρος ότι ο 19χρονος cornerback Tyrann Mathieu του LSU θα γίνει pick πρώτου ή δεύτερου γύρου στο draft του 2014, που έκανα bookmark αυτή τη σελίδα για να την κάνω link τότε λέγοντας πως το είχαμε προβλέψει.)

Με τη νίκη του στην παράταση, το LSU πρακτικά εξασφαλίζει την συμμετοχή του στο Championship Game, όπου εξακολουθεί να είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσει εκ νέου τους Alabama Crimson Tide. Ποιος δε θα έχει αγωνία να δει πώς θα εξελιχθεί εκείνο το ματς;

Ο ρεπόρτερ του NFL Albert Breer , έγραψε στο τουίτερπως το παιχνίδι αυτό προσέβαλε τους ανθρώπους που έχουν μάθει να θεωρούν το football σαν ένα είδος εξελιγμένου catch. “Δεν το πιστεύω πως κάποιοι βρήκαν το αποψινό παιχνίδι βαρετό,” συνέχισε . “Σας αρέσει πραγματικά το football;”

Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν απολαμβάνεις ένα παιχνίδι για τον τρόπο που ξεδιπλώνονται οι αρετές του στο γρασίδι, αν το αγαπάς πραγματικά σίγουρα θα πρέπει να μπορεί να θαυμάζεις και τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι αρετές μπορούν να περιοριστούν. Το LSU-Alabama ήταν ένας αγώνας δίχως touchdown, αλλά ταυτόχρονα κι ένας από τους πιο συναρπαστικούς που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Από εκείνες τις μεγάλες, σκληρές, καθηλωτικές αναμετρήσεις ανάμεσα σε μεγάλους αντιπάλους που σπάνε κόκαλα, και που εν τέλει βοηθούν το ίδιο το άθλημα να ωριμάσει. Μαζί και τους θεατές του.

Δεν ξέρω αν η ιστορία του football θα καταγράψει το LSU-Alabama 9-6 ως το πιο σκληρό και συναρπαστικό παιχνίδι του αιώνα. Βάζει πάντως γερή υποψηφιότητα για το πιο σκληρό και συναρπαστικό Παιχνίδι του Αιώνα.