ΤΕΛ
Ίντερ2
Μπάγερν2
Στιγμές της δόξας σου
Ολυμπιακός ετών 100! Το ημερολόγιο γράφει 10 Μαρτίου 2025 κι η ιδέα μερικών φίλων στην ταβέρνα του Μοίρα, έναν αιώνα πριν, έχει πλέον μετατραπεί σε έναν σύλλογο που έχει φροντίσει να κάνει το όνομά του γνωστό σε κάθε γωνιά της γης.
Έναν σύλλογο που έγινε συνώνυμο με τους τίτλους, τις διακρίσεις και τις μεγάλες βραδιές που έχουν μείνει αξέχαστες.
Έναν σύλλογο που φρόντισε να "βάψει" κόκκινους ουκ ολίγους φιλάθλους τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Με αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εκατονταετίας από την ημέρα που ο Ολυμπιακός πήρε σάρκα και οστά, το SPORT24 θέλησε να καταγράψει όλες τις ιστορικές στιγμές των ερυθρολεύκων από το 1925 έως και σήμερα.
Αυτές κάθε άλλο παρά λίγες είναι. Άλλωστε είναι δύσκολο να ζητηθεί από έναν φίλο της ομάδας να σκεφτεί μόνο μία.
Από την ίδρυση σε ένα μικρό μαγαζάκι του Πειραιά, μέχρι την κατάκτηση του Europa Conference League.
Από τους αδελφούς Ανδριανόπουλους, τον Γιώργο Σταματάκη και τα παιδιά της "Ιωνιδείου" σχολής, μέχρι το πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη.
Από τον Δεληκάρη, τον Σιδέρη, τον Τζιοβάνι και τον Τζόρτζεβιτς, στον Φασούλα, τον Τόμιτς και τον Σπανούλη.
Και φυσικά, από τον τοπικισμό μιας άλλης εποχής, στη δημιουργία ενός brand παγκοσμίως γνωστού.
Η ίδρυση
Η ίδρυση του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς έμελλε να αποτελέσει την απαρχή μιας αθλητικής επανάστασης, που θα άλλαζε μονομιάς το τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Στις 10 Μαρτίου 1925, στην περίφημη πλέον "Ταβέρνα του Μοίρα" στον Πειραιά, συγκεντρώθηκαν οι ιδρυτές.
Μεταξύ αυτών ήταν οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι, ο Μιχάλης Μανούσκος κι ο Νότης Καμπέρος.
Ο τελευταίος ήταν κι εκείνος που πρότεινε το όνομα "Ολυμπιακός", δίνοντας λύση στην αναζήτηση κοινά αποδεκτού ονόματος.
Ο Νότης Καμπέρος πρότεινε ως έμβλημα τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Ως άμεση αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας, αποτυπώνοντας τους συμβολισμούς στο όνομα του συλλόγου.
Ειδικότερα, στο πρώτο Καταστατικό του συνδέσμου αναφέρονται "η δύναμη, η αθλητική ισχύς, το ήθος, η ευγενής άμιλλα, η επικράτηση και το Ολυμπιακό ιδεώδες".
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ιστορικών εκείνων ημερών, τα χρώματα που επιλέχθηκαν ήταν το κόκκινο, που συμβολίζει το πάθος για τη νίκη και το λευκό, το χρώμα της αγνότητας και της ευγενούς άμιλλας.
Πηγή έμπνευσης για τον Γιάννη Ανδριανόπουλο, που πρότεινε τα χρώματα αυτά, ήταν η ομάδα του στο Κέιμπριτζ.
Κατά άλλους όμως, η "μούσα" του ήταν η Άρσεναλ, με το πρώτο σενάριο να είναι, όμως, το επικρατέστερο.
Αξίζει να αναφερθεί πως παρότι ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ιδρύθηκε επίσημα το 1925, η πρώτη ιδρυτική συνέλευση είχε πραγματοποιηθεί περίπου έναν χρόνο νωρίτερα, στα μέσα του 1924.
Η ταύτιση Ολυμπιακού - Πειραιά κι ο ιστορικός αγώνας
Κάτι επίσης, που είναι λιγότερο γνωστό είναι η επίδραση που είχαν στην ταχύτατη ανάπτυξη του συλλόγου οι πρόσφυγες του 1922, οι οποίοι είχαν βρει καταφύγιο στις γειτονιές του Πειραιά έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Το 1928, το 42% του πληθυσμού του Πειραιά αποτελούνταν από πρόσφυγες.
Οι άνθρωποι εκείνοι, που βρήκαν ένα νέο σπίτι στην Πειραϊκή, το Χατζηκυριάκειο, την Καστέλα, το Τουρκολίμανο, τα Καμίνια, την Αμφιάλη, τον Ρέντη, το Ικόνιο και τα Ταμπούρια, έφεραν μαζί από τα χώματά τους αθλητικά ιδεώδη που ήταν ήδη πολλά χρόνια πιο μπροστά από την Ελλάδα, αφού η Μικρά Ασία ήταν τότε ένας σύγχρονος πολυπολιτισμικός κόμβος.
Η πρώτη ιστορική αναμέτρηση για τους "ερυθρόλευκους" δεν άργησε.
Στις 30 Απριλίου του 1925, η "θύελλα του Πειραιά", όπως θα αποκαλούσαν αργότερα οι εφημερίδες τον Σύνδεσμο, αντιμετώπισε στην πρώτη της έδρα, το Ποδηλατοδρόμιο, την ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν Ντ’ Αρκ.
Ο Ολυμπιακός βγήκε νικητής με 6-0 κι ακολούθησε σειρά φιλικών αγώνων εναντίον του Παναθηναϊκού, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, εναντίον του Εθνικού στο Ποδηλατοδρόμιο, εναντίον του Απόλλωνα και της ΑΕΚ στο γήπεδο του Ρουφ, με τους φίλους των Πειραιωτών να δίνουν με συνέπεια το παρών όπου αγωνιζόταν ο σύλλογος.
Πρωτεργάτες στην κυριαρχία του Ολυμπιακού ήταν η θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπούλων, που σήκωσαν με την ψυχή τους την ομάδα στα πρώτα της βήματα.
Η οικογένεια είχε στην ιδιοκτησία της έναν εμπορικό οίκο, τον οποίο διηύθυνε ο πατέρας Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ενώ όλα τα παιδιά του δραστηριοποιούνταν σε όλα τα αθλήματα.
Οι πρώτοι που έπαιξαν για τον Ολυμπιακό ήταν ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος κι ο Βασίλης.
Αργότερα αναδείχθηκε ο Λεωνίδας, ενώ για ένα μικρό διάστημα φόρεσε την ερυθρόλευκη και ο Στέλιος.
Πολύ σύντομα, το όνομα Ολυμπιακός ταυτίστηκε με την ψυχή και την ιδιοσυγκρασία του Πειραιά.
Όπως τα ορμητικά κύματα ξεσπούσαν στους κυματοθραύστες του μεγάλου λιμανιού, έτσι κι η επιθετική πεντάδα των Ανδριανόπουλων εφορμούσε προς στις αντίπαλες άμυνες.
Η εργατικότητα, η ναυτική παράδοση κι η έννοια της ενότητας που χαρακτήριζε τους Πειραιώτες, βρήκε ιδανική προβολή πάνω στα ιδεώδη του "αιώνιου εφήβου" και μοιραία συνδέθηκαν άρρηκτα μαζί του.
Το ντέρμπι αιωνίων, η ίδρυση του τμήματος μπάσκετ κι η αντίσταση
Ο πρώτος ύμνος και το "ντέρμπι αιωνίων"
Το "νερό είχε μπει στο αυλάκι" για τον Ολυμπιακό ήδη από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του, αφού σκορπούσε τρόμο στους αγώνες πρωταθλήματος Πειραιά, αλλά και στα φιλικά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αήττητη τριετία (Μάρτιος 1926 – Μάρτιος 1929).
Ρεκόρ το οποίο έσπασε ο Παναθηναϊκός, λες και το παιχνίδι της μοίρας είχε προαποφασίσει ότι αυτό θα είναι το "αιώνιο" ελληνικό ντέρμπι.
Αν κι η δεκαετία του '30 θεωρείται ως η πρώτη χρυσή εποχή για την πειραϊκή ομάδα, εντούτοις δεν άρχισε με τον καλύτερο τρόπο.
Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στο οποίο έλαβε μέρος (1929/30).
Ωστόσο, την επόμενη χρονιά τα δεδομένα ήταν διαφορετικά.
Το 1931 οι ερυθρόλευκοι με μπροστάρηδες τους αδελφούς Ανδριανόπουλους και τον κέρβερο Αχιλλέα Γραμματικόπουλο στο τέρμα, έχασαν μόλις έναν από τους 14 αγώνες που έδωσαν (11 νίκες και δύο ισοπαλίες), με συνέπεια να πανηγυρίσουν το πρώτο τους πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Οι θρίαμβοι εκείνης της χρονιάς, καθώς ο Ολυμπιακός κέρδισε σχεδόν όλους τους αντίπαλούς του με 3-1 στο Ποδηλατοδρόμιο, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον πρώτο ύμνο της φομάδας.
"Νονός" του ύμνου ήταν ο Μίμης Βασιλειάδης, που έγραψε τους στίχους, ενώ τη μουσική συνέθεσε ο Γιάγκος Λαουτάρης.
"Ένα, δύο, τρία γκολ, παντού πανικός! Θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός!", αναφέρεται στον ύμνο που τραγουδούσαν μετά τα ματς οι παίκτες και οι φίλαθλοι των Πειραιωτών.
Οι "ερυθρόλευκοι" έκαναν το back to back το 1933 και το 1934, ενώ την επόμενη χρονιά το πρωτάθλημα διακόπηκε.
Το 1936, κι ενώ στο δυναμικό της ομάδας είχε προστεθεί ο απίθανος γκοκλτζής Γιάννης Βάζος και οι Χριστόφορος Ράγγος και Θεολόγος Συνεωνίδης, ο Ολυμπιακός συνέχισε την κυριαρχία του επιστρέφοντας στους τίτλους.
Κάτι που έπραξε και την αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο (1936/37).
Σημειωτέον ότι την ίδια σεζόν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το 10ο πρωτάθλημα Πειραιά στα μόλις 11 χρόνια ζωής του.
Μάλιστα, την αγωνιστική περίοδο 1935/1936 σημειώθηκε μία από τις μεγαλύτερες σε έκταση νίκης εναντίον του "αιώνιου αντίπαλου".
Στο Ποδηλατοδρόμιο, νυν "Γ. Καραϊσκάκης", ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε του Παναθηναϊκού με το εμφατικό 6-1.
Με τον Γιάννη Χέλμη να ενισχύει τον πειραϊκό σύλλογο με "εσωτερική" μεταγραφή από τον Εθνικό και τον Γιάννη Βάζο να φορτώνει με γκολ τα αντίπαλα καρέ, οι "ερυθρόλευκοι" πανηγύρισαν την κατάκτηση ενός ακόμα πανελλήνιου πρωταθλήματος (1938).
Αυτό ήταν και το τελευταίο τους πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι αυτό γιατί το 1939 στάθηκαν άτυχοι, αφού αν κι ισοβάθμησαν με την ΑΕΚ στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα, εντούτοις έχασαν τον έβδομό τους τίτλο στη διαφορά τερμάτων.
Με την Ελλάδα να μπαίνει για τα καλά στον πόλεμο την περίοδο 1940-1945, κάθε αθλητική δραστηριότητα διακόπηκε, καθώς έμοιαζε πολυτέλεια μπροστά στα δεινά και το σκοτάδι που έφεραν οι ελληνοϊταλικές και μετέπειτα οι εμφύλιες συγκρούσεις.
Με την επάνοδο σε μία υποτυπώδη κανονικότητα, ο Ολυμπιακός το έπιασε από εκεί που το είχε αφήσε στα τέλη των 30s.
Όμως δεν έμεινε μόνο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1947, αφού πήρε με θριαμβευτικό τρόπο (νίκη 5-0 στον τελικό επί του Ηρακλή) και το Κύπελλο Ελλάδας για να πανηγυρίσει για πρώτη φορά στην ιστορία του το double.
Πρωταθλητής στέφθηκε και τη σεζόν 1947/48, όγδοη φορά στα 23 χρόνια ζωής του.
Το 1939 όπως και το 1949 έχασε τον τίτλο στην ισοβαθμία στη διαφορά τερμάτων, αυτή τη φορά από τον Παναθηναϊκό.
Οι λαϊκοί ήρωες που έζησαν και πέθαναν για τα ιδανικά τους
Το ποδόσφαιρο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με τεράστιες πολιτικές προεκτάσεις.
Τι γίνεται όμως, όταν απολυταρχικά καθεστώτα στοχεύουν στο μυαλό βαθιά πολιτικοποιημένων αγωνιστών, με απώτερο σκοπό τη νουθεσία του κοινωνικού συνόλου και την επιβολή της τάξης;
Την απάντηση σε αυτό το ρητορικό ερώτημα, έρχονται να δώσουν οι ιστορίες των κομμουνιστών ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, του Νίκου Γόδα και του Μιχάλη Αναματερού.
Δύο μαχητών της Εθνικής Αντίστασης, που πλήρωσαν τις ιδέες τους για την ελευθερία της Ελλάδας και την κοινωνική αλλαγή του τόπου.
Η ιστορία του Μιχάλη Αναματερού
Τι κοινό είχαν Μιχάλης Αναματερός και Μανώλης Γλέζος εκτός από τις αριστερές τους πεποιθήσεις;
Μα φυσικά τον τόπο καταγωγής, αφού αμφότεροι προέρχονταν από την Απείρανθο Νάξου.
Ο μεγάλος παίκτης του Ολυμπιακού γεννήθηκε το 1910 και το νήμα της ζωής του κόπηκε βίαια μόλις στα 34 του έτη.
Ο άτυχος νέος άφησε την τελευταία του πνοή στη συμβολή των οδών Σατωβριάνδου και Ίωνος, Μεταξουργείο προς Ομόνοια, κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών (1944) σε μία μάχη του ΕΛΑΣ εναντίον των κυβερνητικών, που είχαν και τη βοήθεια Βρετανών στρατιωτών.
Το κουβάρι της ποδοσφαιρικής του καριέρας αρχίζει στη μικρή ομάδα του Ηρακλή Αθηνών το 1935.
Από εκεί έθελξε με την απόδοσή του και πήρε μεταγραφή για το μεγάλο λιμάνι.
Αγωνιζόταν στη θέση του αριστερού επιθετικού κι ήταν ο αντικαταστάτης του τελευταίου αδερφού της μυθικής οικογένειας των Ανδριανόπουλων, Λεωνίδα.
Έκανε ντεμπούτο με την ερυθρόλευκη ριγωτή τον Σεπτέμβριο του 1935, ενώ φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού για πρώτη φορά σε επίσημο αγώνα μερικούς μήνες αργότερα (06/01/1936).
Μέχρι και το τελευταίο του παιχνίδι με τους Πειραιώτες, 6 Οκτωβρίου του 1940 κόντρα στον Κεραμεικό, πριν ο πόλεμος βάλει σε "πάγο" τον αθλητισμό, ο Αναματερός κατέγραψε 57 συμμετοχές με τον Ολυμπιακό, πετυχαίνοντας μάλιστα 27 τέρματα.
Σε αυτά τα πέντε χρόνια πανηγύρισε ισάριθμα πρωταθλήματα, βάζοντας το λιθαράκι του για να αποκτήσουν οι "ερυθρόλευκοι" μερικά χρόνια αργότερα το προσωνύμιο Θρύλος.
Ο Αναματερός ξεχώριζε περισσότερο για το πάθος και την οξυδέρκειά του, παρά για τα φυσικά και αγωνιστικά του προσόντα.
Μάλιστα, ο οξύθυμος χαρακτήρας του πολλές φορές τον έβαζε σε μπελάδες.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην απόδοσή του στα ντέρμπι, αφού απέναντι στον Παναθηναϊκό είχε σκοράρει δύο φορές, ενώ τέσσερα γκολ σημείωσε και στις αναμετρήσεις με αντίπαλο την ΑΕΚ.
Στη δύση της ποδοσφαιρικής του καριέρας και λίγα χρόνια πριν βρει τραγικό θάνατο πολεμώντας για την πατρίδα, ο Αναματερός είχε ανοίξει έναν μικρό καφενέ στην περιοχή του Σταθμού Πελοποννήσου, νυν Σιδηροδρομικός Σταθμός Πειραιά.
Η ιστορία του Νίκου Γόδα
Ο πολλά υποσχόμενος παίκτης του Ολυμπιακού πέθανε πάνω στο άνθος της ηλικίας του, μόλις 27 ετών, πριν από 76 χρόνια, βιώνοντας ατέρμονους κύκλους κολάσεως, σαν να πρωταγωνιστούσε στη Θεία Κωμωδία του Δάντη.
Ο καλλιτέχνης -εντός αγωνιστικού χώρου- επιθετικός γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1921.
Η Μικρασιατική Καταστροφή δημιούργησε συνθήκες εποικισμού, με συνέπεια τη μόνιμη εγκατάσταση της οικογένειας Γόδα στην Κοκκινιά.
Από μικρός κατάφερε να διακριθεί για το ταλέντο του στη στρογγυλή θεά, μια καριέρα που παραλίγο να κοπεί απότομα, καθώς μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά (1936), το φασιστικό καθεστώς απαγόρευσε ρητά την πολιτική ζύμωση εντός των ποδοσφαιρικών σωματείων, ενώ το 1940 κατέστειλε ουσιαστικά τη δράση των ποδοσφαιρικών συλλόγων.
Για καλή του τύχη, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταγράφηκε στη μεγάλη του αγάπη που άκουγε στο όνομα Ολυμπιακός, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στη νεοσύστατη ποδοσφαιρική ομάδα της ΕΠΟΝ Πειραιά, παρέα με άλλους επιφανείς παίκτες της εποχής.
Κατά τη διάρκεια της αντιστασιακής του δράσης συμμετείχε ως λοχαγός και επικεφαλής του Επίλεκτου 5ου Λόχου του ΕΛΑΣ σε πληθώρα μαχών.
Η ιστορική μάχη της Ηλεκτρικής Εταιρείας στο λιμάνι του Πειραιά στις 13 Οκτωβρίου 1943, το τετραήμερο 4-8 Μάρτη 1944 στην Κοκκινιά και τα Δεκεμβριανά, είναι μερικές από αυτές.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας στις αρχές του 1945, συλλαμβάνεται στην Αθήνα ύστερα από υπόδειξη Έλληνα δοσίλογου.
Αρχικά, κατέληξε στις φυλακές της Αίγινας και μετέπειτα στην απομόνωση των μεσαιωνικών φυλακών θανατοποινιτών της Κέρκυρας όπου και καταδικάστηκε, σε στημένη δίκη, σε θάνατο για την υπόθεση του "Ασύλου της Κοκκινιάς".
Το σώμα του ήταν φυλακισμένο και η μοίρα του προδιαγεγραμμένη εξαρχής, όμως το ηθικό του δεν κάμφθηκε πότε.
Στα τρία χρόνια παρουσίας του στη φυλακή, αρνούταν πεισματικά να προδώσει τα ιδανικά του υπογράφοντας δήλωση μετάνοιας.
Μία απόφαση που τον οδήγησε στον θάνατο από το εμφυλιακό κράτος.
Ο Νίκος Γόδας εκτελέστηκε ως αντιφρονούντας στις 19 Νοεμβρίου του 1948 στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας.
Αυτά που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα ανεξίτηλα στην ιστορία είναι το ύστατο χαίρε προς τους συγγενείς του μέσω ενός συγκινητικού μηνύματος κι η τελευταία του φράση πριν το κόκκινο του αίματος γίνει ένα με τη φανέλα του Ολυμπιακού που φορούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Σημείωμα: "Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου.
Αν κάνετε γιο (απευθυνόμενος στον αδερφό του), να του δώσετε το όνομά μου".
Νίκος Γόδας και Μιχάλης Αναματερός. Δύο άνθρωποι με παρόμοιες ιστορίες, κοινή αφετηρία, τον Ολυμπιακό, και ίδια στόχευση.
Την αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ένταξή τους στην αριστερά στον εμφύλιο.
Δύο άνθρωποι, που, έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στην "ερυθρόλευκη" ιστορία.
Το μπάσκετ στην ερυθρόλευκη ζωή
Τη δεκαετία του '30 δημιουργήθηκε το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού.
Η πρώτη προσπάθεια έγινε το 1931 από τους παίκτες του τμήματος βόλεϊ της ομάδας.
Ήταν όμως, ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Γιώργος Σταματάκης, αυτός που δημιούργησε το τμήμα μπάσκετ με μαθητές από την Ιωνίδειο Σχολή το 1938.
Τα αδέλφια Σπανουδάκη, Γιάννης και Αλέκος, αποτέλεσαν τους πρώτους παίκτες που ξεχώρισαν στην μπασκετική ιστορία του συλλόγου.
Τον οδήγησαν μάλιστα, στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της ιστορίας του το 1949, κόντρα στον Τρίτωνα.
Ο Αλέκος Σπανουδάκης μάλιστα - που θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος που χρησιμοποίησε το Τζαμπ Σουτ - ήταν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.
Ο δε Γιάννης Σπανουδάκης είχε ρόλο παίκτη-προπονητή.
Η γέννηση του Θρύλου, η Σάντος του Πελέ και η ομαδάρα του Μπούκοβι
Ο έφηβος έγινε για πάντα Θρύλος
Η δεκαετία του '50 έμεινε στην ιστορία ως η "χρυσή" δεκαετία του Ολυμπιακού, με το πέρας της οποίας του αποδόθηκε και το προσωνύμιο "Θρύλος".
Τα χρόνια αυτά χαρακτηρίστηκαν από μια αδιάλειπτη σειρά επιτυχιών.
Κι όχι μόνο συνέβαλαν στην εδραίωση του συλλόγου ως κυρίαρχης δύναμης στην Ελλάδα, αλλά και στη δημιουργία ενός πλήθους αφοσιωμένων οπαδών.
Από το 1950 έως το 1960, ο Ολυμπιακός κατέκτησε επτά πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα, κάνοντας παράλληλα πέντε double.
Το 1954 μάλιστα ήταν μια χρονολογία ορόσημο για τον "αιώνιο έφηβο", αφού έφτασε τα 10 πρωταθλήματα και έραψε το πρώτο του αστέρι στη φανέλα.
Τη δεκαετία αυτή καθόρισαν παίκτες-μύθοι όπως οι: Γιάννης, Γιώργος, Ντίνος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Κλειδουχάκης, Λεκκός, Πεζώνης, Γραμματικόπουλος, Βάζος, Χέλμης, Αναματερός, Ρωσσίδης, Κοτρίδης, Δαρίβας, Δρόσος, Θεοδωρίδης, Υφαντής, ο μέγας Μπέμπης και το "Θωρηκτό Μιζούρι", Ανδρέας Μουράτης.
Στη δύση της δεκαετίας και συγκεκριμένα τη σεζόν 1958/59, οι Πειραιώτες κληρώθηκαν με την Μπεσίκτας για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Όμως πολιτικοί λόγοι δεν επέτρεψαν τη διεξαγωγή των αναμετρήσεων.
Η παρθενική παρουσία του Ολυμπιακού στα Κύπελλα Ευρώπης ήρθε τον Σεπτέμβριο του 1959, όταν τέθηκε αντιμέτωπος με την κραταιά Μίλαν.
Στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στους "ροσονέρι", η πειραΐκή ομάδα απέσπασε ισοπαλία 2-2 και μαζί τα αποθεωτικά σχόλια των Ιταλών.
Οι "ερυθρόλευκοι" συνέχισαν και τα επόμενα χρόνια την ευρωπαϊκή τους παρουσία, λαμβάνοντας μέρος στο Κύπελλο Κυπελλούχων, στο Βαλκανικό Κύπελλο και στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Ακόμα σε θυμούνται η Σάντος και ο Πελέ
Στις 4 Ιουλίου του 1961, οι "ημίθεοι", όπως τους αποκάλεσε ο Τύπος της εποχής, παίκτες του Ολυμπιακού κατάφεραν να ταξιδέψει το όνομα του συλλόγου στα πέρατα της οικουμένης.
Η Σάντος των Κουτίνιο, Πέπε, Ζίτο και Ζιλμάρ, αλλά κυρίως η Σάντος του Πελέ ταξίδευε στα γήπεδα της Ευρώπης παίζοντας φιλικά με κορυφαίες ομάδες.
Καμία από τις Ίντερ, Βασιλεία, Βόλφσμπουργκ, Αντβέρπ, Ρασίνγκ Παρί, Λιόν, Γιουβέντους, Ρόμα, Καρλσρούη, αλλά ούτε και η Μπενφίκα του Εουσέμπιο, κατάφεραν να νικήσουν τους Βραζιλιάνους.
Την ίδια μοίρα είχαν κι η ΑΕΚ, που έχασε με 3-0, αλλά κι ο Παναθηναϊκός που γνώρισε την ήττα με 3-2.
Η ώρα για το σπουδαίο παιχνίδι είχε φτάσει. Περισσότεροι από 25.000 φίλοι του Ολυμπιακού είχαν κατακλύσει το γήπεδο "Απόστολος Νικολαΐδης" καταβάλλοντας το ποσό των 35 δραχμών, ένα αντίτιμο τριπλάσιο σε σχέση με τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος.
Το ματς δεν ξεκίνησε καλά για τους "ερυθρόλευκους", οι οποίοι έχασαν μόλις στο δεύτερο λεπτό τον Μπέμπη με τραυματισμό.
Εντούτοις, το πάθος των παικτών του Ολυμπιακού ήταν τέτοιο που μόλις στο 10ο λεπτό κατάφεραν να ανοίξουν το σκορ.
Ο ανυπέρβλητος Σιδέρης τροφοδότησε τον Ποσειδώνα, που με δυνατό σουτ έκανε το 1-0.
Η ορμή με την οποία μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο έδωσε "φτερά στα πόδια" των Πειραιωτών, με αποτέλεσμα να βρουν και δεύτερο γκολ πριν το ημίχρονο.
Στο 43’ ο Γκαβέτσος έβγαλε τη σέντρα, ο Τζετούλιο απομάκρυνε με κεφαλιά κι ο Τάσος Σουρούνης με μια φωτοβολίδα από τα 20 μέτρα νίκησε τον Λαέρτσιο, με τους υποστηρικτές στην εξέδρα να ξεσπούν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Ο Πολυχρονίου είχε γίνει σκιά του Πελέ, ακολουθώντας τον σε όλο το γήπεδο.
Η Σάντος όμως, κατάφερε να βρει το γκολ και να μπει ξανά στο ματς, όταν στο 50' ο Ζίτο εκτέλεσε το φάουλ και η μπάλα χτύπησε στον Μίμη Στεφανάκο αλλάζοντας πορεία και καταλήγοντας στα δίχτυα του αείμνηστου Σάββα Θεοδωρίδη.
Ο Ολυμπιακός όμως όχι μόνο δεν οπισθοχώρησε, αλλά άγγιξε και το τρίτο γκολ με τον Σιδέρη.
Ο "Φόντακας" έστειλε την μπάλα στο δοκάρι του Λαέρτσιο στο 75', χάνοντας σπουδαία ευκαιρία για το 3-1.
Το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Ο Ολυμπιακός είχε ολοκληρώσει τον άθλο. Είχε μόλις σπάσει το αήττητο της Σάντος του Πελέ στην Ευρώπη.
Η Αθήνα κι ο Πειραιάς πλημμύρισαν από κόσμο και το "ερυθρόλευκο" κατόρθωμα χαράχτηκε για πάντα με χρυσά γράμματα στην ιστορία, αλλά και στον σύγχρονο ύμνο του Ολυμπιακού: "κι ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ".
Ακόμη κι οι ρεμπέτες της εποχής άντλησαν έμπνευση από τη μεγαλειώδη επικράτηση, με τους Στράτο Παγιουμτζή και Μαρίνο Γαβριήλ να συνθέτουν τους στίχους:
"Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ", ακούγονταν για μέρες σε όλη τη χώρα.
H θρυλική ενδεκάδα του Ολυμπιακού στο παιχνίδι εκείνο αποτελούνταν από τους: Θεοδωρίδη, Καμπόλη, Στεφανάκο, Πολυχρονίου, Σημαντήρη, Κοτρίδη (54' Σπετσέρης), Γκαβέτσο, Παπάδογλου, Μπέμπη (2' Σουρούνης), Σιδέρη και Ποσειδώνα.
Του Μπούκοβι την ομαδάρα τη λένε Ολυμπιακάρα
Ένας από τους λίγους προπονητές που είδαν το όνομά τους να γίνεται θρύλος ήταν αναμφίβολα ο Μάρτον Μπούκοβι.
Ήδη από την άφιξή του στην Ελλάδα, όταν κι έτυχε υποδοχής Μεσσία στο αεροδρόμιο από χιλιάδες φιλάθλους, διαφάνηκε πως θα οδηγούσε τον Ολυμπιακό σε δεκάδες στιγμές δόξας.
Μόλις σε 31 μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Μπούκοβι κατάφερε να γίνει τραγούδι και σύνθημα στα χείλη των φίλων του Ολυμπιακού, ο οποίος πριν από αυτόν μετρούσε έξι χρόνια μακριά από το πρωτάθλημα και είχε αλλάξει πέντε προπονητές σε πέντε χρόνια.
Η διετία 1965-1967 ήταν γεμάτη δόξα για την ομάδα του Πειραιά, που με επιθετικά όπλα τους Γιώργο Σιδέρη, Νίκο Γιούτσο, Βασίλη Μποτίνο, Παύλο Βασιλείου και Αριστείδη Παπάζογλου, σκόρπιζε στον διάβα της κάθε αντίπαλο και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα.
Στα επινίκια μάλιστα της κατάκτησης του δεύτερου συνεχόμενου πρωταθλήματος πρωτοέπαιξε ακυκλοφόρητο στο "Φαληράκι" το τραγούδι "του Μπούκοβι την ομαδάρα, την λένε Ολυμπιακάρα", που συνέθεσε ο Βαγγέλης Περπινιάδης.
Η αρμάδα του Μάρτον Μπούκοβι κράτησε μάλιστα, για πολλά χρόνια το ρεκόρ της καλύτερης εκκίνησης στο πρωτάθλημα με 11 σερί νίκες.
Το σερί έσπασε μόλις το 2015/16 ο Ολυμπιακός του Μάρκο Σίλβα που έκλεισε τελικά το πρωτάθλημα με 28 νίκες σε 30 αγωνιστικές.
Από το 1967, η χώρα μπήκε στη σκληρή περίοδο της δικτατορίας.
Η επιβολή του νέου καθεστώτος απομάκρυνε τον Μπούκοβι, ο οποίος απελάθηκε, με αποτέλεσμα να διαλυθεί και η σπουδαία ομάδα των ερυθρόλευκων.
Στις τελευταίες δηλώσεις του, ο Μπούκοβι ανέφερε πως: "Στη χώρα σας γνώρισα τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου.
Στο μέλλον δεν πρόκειται να προπονήσω καμία ομάδα! Αυτό είναι το τέλος της όμορφης επαγγελματικής μου καριέρας".
Πράγματι, ο Μπούκοβι δεν ασχολήθηκε ξανά με το ποδόσφαιρο και πέρασε στην αιωνιότητα στις 2 Φεβρουαρίου του 1985 σε ηλικία 82 ετών.
Ο ανυπέρβλητος Φόντακας
Μια από τις προσωπικότητες που διεκδικούν τον τίτλο του GOAT στην ιστορία του Ολυμπιακού είναι αν μη τι άλλο ο Γιώργος Σιδέρης.
Ο θρυλικός επιθετικός είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Πειραιωτών με 224 γκολ σε 285 συμμετοχές.
Ήταν εκείνος που αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος στην "πολεμική μηχανή" του Μπούκοβι.
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι πως ο Σιδέρης ήταν ο πυλώνας που κράτησε όρθιο τον Ολυμπιακό στην πολύ δύσκολη δεκαετία του '60.
Σε εκείνη τη δεκαετία οι "ερυθρόλευκοι" πανηγύρισαν μόλις δύο πρωταθλήματα.
Αυτά με τον Μπούκοβι στο τιμόνι, και σημείο αναφοράς της ομάδας του Πειραιά ήταν ο "Φόντακας".
Το 1969 μάλιστα, ο Σιδέρης ολοκλήρωσε τη σεζόν με 35 γκολ στο πρωτάθλημα κι άπαντες πίστεψαν πως θα κατακτούσε το "Χρυσό Παπούτσι", αφού απείχε έξι γκολ από τον Ζέκοβ της ΤΣΣΚΑ Σόφιας, ο οποίος όμως είχε τρία ματς λιγότερα.
Ο Ζέκοβ σκόραρε επτά γκολ στα τρία παιχνίδια και προσπέρασε τον Σιδέρη, όμως υπήρχε η εκτίμηση πως οι Σοβιετικοί "μαγείρεψαν" τα αποτελέσματα ούτως ώστε να κερδίσει η χώρα τους το σχετικό βραβείο.
Η ιστορική πρόκριση κι η δύσκολη δεκαετία του '60
Η δεκαετία που ΄50 είχε αρκετά πάνω-κάτω για το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού.
Μέχρι που το 1960 η ομάδα του Πειραιά κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας της, με αποτέλεσμα να προκριθεί για πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Εκεί, αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από την Γαλατασαράι με δύο ήττες (72-41 στην Τουρκία και 65-55 στην Ελλάδα).
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη για τους Πειραιώτες, αφού η δεκαετία του '60 αποδείχθηκε η πιο δύσκολη στην ιστορία του τμήματος μπάσκετ του συλλόγου.
Οι "ερυθρόλευκοι" δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι αξιόλογο και τελικά την σεζόν 1963/64 υποβιβάστηκαν στην Β’ Εθνική.
Χρειάστηκε να φτάσει η σεζόν 1966/67 για να επανέλθει η ομάδα του Πειραιά στην Α’ κατηγορία, όταν τα ηνία δόθηκαν στον θρυλικό Φαίδωνα Ματθαίου.
Η εποχή Γουλανδρή κι ο σύγχρονος ύμνος
Η χρυσή εποχή του Γουλανδρή
Μια από τις πιο ένδοξες περιόδους στην ερυθρόλευκη ιστορία φέρει την υπογραφή του Νίκου Γουλανδρή.
Η τριετία 1973-75 σηματοδότησε μια από τις σπουδαιότερες ομάδες του Ολυμπιακού, η οποία μέχρι και σήμερα προκαλεί ρίγη σε παλιούς και νεότερους φίλους της ομάδας.
Το καλοκαίρι του 1971 ο -γενικός αρχηγός τότε- Νίκος Γουλανδρής είχε μεσολαβήσει για να πιάσουν λιμάνι οι ελληνογάλλοι Υβ Τριαντάφυλλος και Ρομέν Αργυρούδης.
Στα τέλη της χρονιάς, ο Γουλανδής ανέβηκε στον προεδρικό θώκο και σταδιακά άρχισε να βάζει τις βάσεις των μεγάλων επιτυχιών.
Πέραν των προαναφερθέντων παικτών, οι ερυθρόλευκοι στηρίχθηκαν στον αλησμόνητο Γιώργο Δεληκάρη, αλλά και στους σπουδαίους Γκαϊτατζή, Συνετόπουλο, Σιώκο, Αγγελή, Γιούτσο, Παμπουλή, Καραβίτη και Περσίδη.
Στον ήδη ισχυρό αυτό κορμό ήρθαν να προστεθούν τη σεζόν 1972/73 ο τερματοφύλακας Παναγιώτης Κελεσίδης, ο Γκλέζος, οι Ουρουγουανοί αστέρες Βιέρα και Λοσάντα, ενώ προωθήθηκε και ο Κυράστας από την Ακαδημία.
Με προπονητή τον Λάκη Πετρόπουλο, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το double τη σεζόν 1972/73, με παθητικό μόλις 13 γκολ, μια επίδοση που δύσκολα θα καταρριφθεί.
Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, στη φαρέτρα των Πειραιωτών προστέθηκαν οι Γαλάκος, Κρητικόπουλος και Σταυρόπουλος και η πειραϊκή ομάδα άρχισε να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Στην ιστορία έμεινε ο "Ολυμπιακός σεισμός" που διέλυσε με 11-0 τον Φωστήρα στις 3 Μαρτίου του 1974 , δημιουργώντας ένα ανεπανάληπτο και αξεπέραστο μέχρι και σήμερα ρεκόρ στην Α' Εθνική.
Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη σεζόν με ενεργητικό 102 γκολ στο πρωτάθλημα, μία ακόμa αδιανόητη και ακατάρριπτη επίδοση.
Οι Πειραιώτες δεν είχαν φρένο, κατακτώντας και το πρωτάθλημα του 1975.
Tην ίδια χρονιά απέκλεισαν τη σπουδαία Σέλτικ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, προτού μπει τέλος στο ευρωπαϊκό ταξίδι στο περίφημο παιχνίδι με την Άντερλεχτ στην Πάτρα.
Ο Γουλανδρής αποχώρησε τελικά από τον Ολυμπιακό στο τέλος του 1974, με τους Πειραιώτες πάντως να κατακτούν ακόμη ένα double στο φινάλε της σεζόν, φτάνοντας τα 20 πρωταθλήματα Ελλάδας και προσθέτοντας το δεύτερο αστέρι στη φανέλα τους.
Δεληκάρης, ο Θεός της Κυριακής
Σπλάχνο του Πειραιά, γεννημένος στο Χατζηκυριάκειο, ο Γιώργος Δεληκάρης απέρριψε τη μυθική πρόταση του Εθνικού και φόρεσε τα ερυθρόλευκα.
Τον Σεπτέμβριο του 1969 και σε ηλικία 18 ετών πήρε το "βάπτισμα του πυρός" από τον Στέφαν Μπόμεκ κάνοντας ντεμπούτο στην Τούμπα απέναντι στον ΠΑΟΚ.
Στις 23 Νοεμβρίου άνοιξε λογαριασμό πετυχαίνοντας δύο γκολ κόντρα στον Εθνικό στο κατάμεστο "Καραϊσκάκη".
Με την έλευση του Γουλανδρή, ο Δεληκάρης έγινε το απόλυτο σύμβολο του Ολυμπιακού.
Φόρεσε τη φανέλα με το νούμερο 10 και έκανε "όργια" στο γήπεδο είτε ως επιτελικός χαφ είτε ως αριστερός εξτρέμ.
"Ιδεώδης μπαλαντέρ", "γεννήθηκε για να γίνει άσος", "κουβαλούσε στην πλάτη του ολόκληρη την ενδεκάδα" και "ήταν ο πρώτος των πρώτων, ο πρωταγωνιστής των πρωταγωνιστών" έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της εποχής για τον Δεληκάρη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο "Έλληνας Τζορτζ Μπεστ" πήρε το περιβραχιόνιο του Ολυμπιακού.
Μάλιστα, έπειτα από τον ιστορικό αγώνα με τη Σέλτικ οι "Times" έγραψαν: "Ο Δεληκάρης είναι δεξιοτέχνης και γνωρίζει άριστα τα μυστικά της μπάλας".
Ωστόσο, τα πιο τιμητικά λόγια είχαν ειπωθεί από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, που είχε δηλώσει: "Δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει τέτοιος παίκτης στην Ελλάδα. Μου άρεσε πολύ ο Δεληκάρης".
Ο αναμορφωτής Φαίδωνας Ματθαίου
Με τον "Πατριάρχη" του ελληνικού μπάσκετ στον πάγκο του και με τον πρόεδρο Νίκο Γουλανδρή να συνδράμει οικονομικά, ο Ολυμπιακός άρχισε να ανεβαίνει στην αυγή των 70s.
Κι όταν εντάχθηκαν στο ρόστερ του οι Ελληνοαμερικανοί Στιβ Γιατζόγλου, Γιώργος Καστρινάκης, Παύλος Διάκουλας και Πολ Μελίνι, η ομάδα εκτοξεύτηκε.
Έκανε το double τη σεζόν 1975/76, κατακτώντας αήττητη το πρωτάθλημα.
Μάλιστα, έφτασε μέχρι και τα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Το καλοκαίρι του 1976 τα ηνία της ομάδας πέρασαν από τον Φαίδωνα Ματθαίου στον Κώστα Μουρούζη, με την ανοδική πορεία να συνεχίζεται τα επόμενα χρόνια.
Ο Ολυμπιακός έκανε ακόμα ένα double την αγωνιστική περίοδο 1977/78, ενώ την περίοδο 1978/79 πραγματοποίησε την - μέχρι τότε - καλύτερη πορεία του στην Ευρώπη, φτάνοντας έως το Top-6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο σύγχρονος ύμνος
Το 1980 ο Ολυμπιακός υιοθετεί τον νέο ύμνο του. Οι Σπύρος Βαλσαμάκης και Σωτήρης Κιλιμάντζος τον έντυσαν με λέξεις και ο Χρήστος Βολιώτης του έδωσε πνοή.
Μέσα σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο, πάλλεται η "ερυθρόλευκη" ιστορία, από την αυγή της μέχρι την αιωνιότητα.
Το παρελθόν και το μέλλον σμίγουν, η δόξα και η ελπίδα βαδίζουν μαζί, και κάθε φίλαθλος βρίσκει στον ύμνο αυτόν ένα κομμάτι της ψυχής του.
Μια μελωδία που φλογίζει τις ψυχές, όπως το πάθος του λαού του, του "πύρινου κόσμου που δεν λυγά ποτέ".
Ο "δαφνοστεφανωμένος" αντηχεί μέσα απ’ αυτόν τον ύμνο, σύμβολο θέλησης, πίστης και αδιάκοπου αγώνα.
Γιατί σύμφωνα με τον κόσμο των Πειραιωτών, το να είσαι Ολυμπιακός σημαίνει να μάχεσαι μέχρι το τέλος, να διεκδικείς τη νίκη με όλη σου την ψυχή, να γράφεις ιστορία με κάθε σου βήμα και κάθε σου ανάσα.
Το αίμα που σκίασε τον θρίαμβο
Η ιστορία του Ολυμπιακού, όμως, δεν έχει μόνο στιγμές δόξας.
Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος πάντα θα δακρύζει στις 8 Φεβρουαρίου κάθε έτους, για την αποφράδα εκείνη ημέρα του 1981, όταν 21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους στην τραγωδία της Θύρας 7.
Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι όταν ο Ολυμπιακός θριάμβευσε με 6-0 επί της ΑΕΚ για την 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος και άπαντες στο φαληρικό γήπεδο έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας.
Πολλοί από τους φίλους του Ολυμπιακού που βρίσκονταν στη Θύρα 7 έσπευσαν να βγουν από το γήπεδο, ώστε να κινηθούν προς τη Θύρα 1 από όπου θα έβγαιναν οι θριαμβευτές με τα ερυθρόλευκα.
Η θύρα όμως δεν ήταν ανοιχτή, προκειμένου να μπορέσουν οι φίλαθλοι να βγουν με ασφάλεια.
Εκατοντάδες άνθρωποι έγιναν μία μάζα στη σκάλα πριν από την καταραμένη εκείνη πόρτα, αφού η αποσυμφόρηση του χώρου ήταν αδύνατη.
Κάποιος γλίστρησε και τότε άρχισαν όλοι να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο με αποτέλεσμα να προκληθεί ασφυξία.
Οι αστυφύλακες κατάφεραν να ξεριζώσουν ένα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν αρκετό κόσμο.
Νεκροί και τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Τζάνειο, όπου οι συγγενείς έψαχναν εναγωνίως τους δικούς τους ανθρώπους.
Ο τραγικός απολογισμός ήταν 21 χαμένες ψυχές και δεκάδες τραυματίες.
Η μνήμη των αδικοχαμένων φιλάθλων τιμάται κάθε χρόνο από τους παράγοντες, τους παίκτες, την τεχνική ηγεσία και τους υποστηρικτές του Ολυμπιακού, ως ελάχιστος φόρος τιμής σε όσους έφυγαν με το όνομα της ομάδας στο στόμα.
Οι 21 φίλαθλοι που έχασαν τη ζωή τους
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών), Κωνσταντίνος Σκλαβούνης (17 ετών), Ηλίας Παναγούλης (17 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών – φίλαθλος της ΑΕΚ), Ιωάννης Κανελλόπουλος (18 ετών), Σπυρίδων Λεωνιδάκης (18 ετών), Ιωάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών), Νικόλαος Φίλος (19 ετών), Ιωάννης Διαλυνάς (20 ετών), Βασίλειος Μάχας (20 ετών), Ευστράτιος Λούπος (20 ετών), Μιχαήλ Κωστόπουλος (21 ετών), Ζωγραφιά Χαϊρατίδου (24 ετών), Σπυρίδων Ανδριώτης (24 ετών), Κωνσταντίνος Καρανικόλας (25 ετών), Μιχαήλ Μάρκου (27 ετών), Κωνσταντίνος Μπίλλας (28 ετών), Αναστάσιος Πιτσώλης (30 ετών), Αντώνιος Κουρουπάκης (34 ετών), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών), Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών).
Τα πέτρινα και τα χρυσά χρόνια
Το καλοκαίρι του 1987 ο Ολυμπιακός έφτασε στην κατάκτηση του 25ου πρωταθλήματος της ιστορίας του.
Αυτό που δεν γνώριζαν όσοι γιόρταζαν το εν λόγω γεγονός ήταν πως οι πανηγυρισμοί θα επαναλαμβάνονταν 10 έτη αργότερα.
Γιατί; Διότι μετά τη φιέστα μεσολάβησαν τα λεγόμενα "πέτρινα χρόνια".
Όλα ξεκίνησαν λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του τροπαίου.
Παρά τη φυγή του Αναστόπουλου, οι 40 εκατ. δραχμές που έφερε η μεταγραφή του στην Αβελίνο δεν ήταν αρκετές.
Ο "μουστάκιας" ήταν ένας από τους αρκετούς που έφυγαν, μα ο σύλλογος του Πειραιά συνέχισε να χρειάζεται έσοδα.
Έτσι, υλοποιήθηκε το σχεδιο Παναγούλια για περιοδεία στις ΗΠΑ.
Όμως η ελλιπής προετοιμασία είχε ως αποτέλεσμα την αποτυχία στις επίσημες διοργανώσεις, με αποκορύφωμα τον τερματισμό στην 8η θέση, τη χειρότερη της ιστορίας του.
Λίγες μέρες μετά από μία βαριά ήττα (4-1) από τον Παναθηναϊκό, μεσούσης της σεζόν, ο ιδιοκτήτης της Τράπεζας Κρήτης και φιλόδοξος επιχειρηματίας, Γιώργος Κοσκωτάς, κατέθεσε πρόταση προκειμένου να κάνει δικό του το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών.
Το σκάνδαλο Κοσκωτά
Ο ίδιος, λοιπόν, έκανε τον κόσμο να παραμιλά στο χειμερινό μεταγραφικό παζάρι φέρνοντας 15 (!) παίκτες, αλλά και τον Λίμπρεχτς στον πάγκο.
Παρά τη βελτίωση της ομάδας ο προπονητής είχε παράπονα από τον αδερφό του Κοσκωτά, ο οποίος παρέμβαινε στο έργο του, που οδήγησαν στη φυγή του δεύτερου.
Με τον υπηρεσιακό Παύλο Γεωργιάδη στον πάγκο ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, εκεί που τον περίμενε ο Παναθηναϊκός.
Έπειτα από έναν συναρπαστικό τελικό οι Πειραιώτες ναι μεν ηττήθηκαν (2-2 παρ., 4-3 πεν.), όμως γεννήθηκε η ελπίδα για μία "άσπρη" μέρα, παρά και την 8η θέση στο πρωτάθλημα.
Το 1988, λοιπόν, η ομάδα ξεκίνησε να χτίζει τη νέα σεζόν.
Προπονητής της ανέλαβε ο Γιάτσεκ Γκμοχ, ο άνθρωπος που οδήγησε την ΑΕΛ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος της περασμένης σεζόν.
Παράλληλα, ο Κοσκωτάς σάρωνε την αγορά προκειμένου να ενισχύσει το ρόστερ του με τους καλύτερους.
Τελικά, δαπανώντας 1,1 δις δραχμές (ένα ποσό ισάξιο με 7,5 χιλ. βασικούς μισθούς εκείνης της εποχής) έφερε τον Λάγιος Ντέταρι. Έναν ποδοσφαιριστή που ήταν γνωστός σε όλη την Ευρώπη.
Το ρόστερ συνέχιζε να χτίζεται και περιλάμβανε παίκτες όπως ο Καραταΐδης και ο Κωφίδης.
Στη θεωρία ο Ολυμπιακός είχε παικταράδες, προπονητή εγνωσμένης αξίας και έναν πρόεδρο που χαλάει χρήμα. Στην πράξη εντούτοις τα πράγματα διέφεραν.
Η πειθαρχία του Γκμοχ κι οι ισχυρές προσωπικότητες των Ντέταρι και Φούνες έφεραν την κόντρα μεταξύ του προπονητή και των παικτών.
Συν τοις άλλοις, οι "ερυθρόλευκοι" είχαν υπερβολικά πλούσιο ρόστερ, με αποτέλεσμα να γκρινιάζουν όσοι δεν παίζουν.
Τρία ανεπιτυχή αποτελέσματα οδήγησαν τον Κοσκωτά να πάρει την απόφαση για νέες μεταγραφές τον χειμώνα.
Κορυφαία, αν μη τι άλλο, θα ήταν εκείνη του Δημήτρη Σαραβάκου η οποία θα κόστιζε 600 εκατ. δραχμές και θα ολοκληρωνόταν το καλοκαίρι του 1989.
Αυτό τουλάχιστον θα συνέβαινε αν δεν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Τον Οκτώβριο του 1988 και με τον κόσμο να αναρωτιέται "Πώς έβγαλε λεφτά αυτός ο άνθρωπος;" βγήκε στη φόρα η απάντηση.
Υπεξαίρεση 32 δισ. δραχμών από την Τράπεζα Κρήτης στην οποία ήταν ιδιοκτήτης.
Μετά από αναταραχές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και πολλές δίκες, ο Γιώργος Κοσκωτάς κρίθηκε ένοχος και πέρασε τις πύλες της φυλακής.
Πίσω του άφησε έναν Ολυμπιακό βουτηγμένο στα χρέη.
Ο "βασιλιάς των ρουμπινιών"
Η ελπίδα άκουγε στο όνομα Αργύρης Σαλιαρέλης, με τον "βασιλιά των ρουμπινιών" να μπαίνει μπροστά για να αναλάβει τις τύχες της ομάδας.
Ο επιχειρηματίας που φυγάδευσε τον Κοσκωτά στις ΗΠΑ (εκεί όπου τελικά συνελήφθη και εκδόθηκε στην Ελλάδα) παρουσίασε ένα συμφωνητικό στο οποίο φαινόταν πως ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του μεταβίβαζε το 68% των μετοχών.
Υπό αυτές τις συνθήκες η σεζόν επισκιάστηκε από την αβεβαιότητα και τα προβλήματα.
Ο Φούνες έφυγε από τον Δεκέμβρη, ενώ η κόντρα Ντέταρι - Γκμοχ είχε νικητή τον πρώτο, με τον Πολωνό να αποχωρεί την ίδια χρονιά.
Ο Ολυμπιακός τερμάτισε τελικά 2ος, ο Σαλιαρέλης "διορίστηκε" και επίσημα ιδιοκτήτης (μετά από σύλληψη του για υπόθαλψη εγκληματία) κι η χρονιά 1989-90 άρχισε να χτίζεται.
Τα πράγματα είναι σαφώς βελτιωμένα και με μπροστάρη τον Ντέταρι, αλλά και τον πεθερό του παίκτη (Κόμορα) οι "ερυθρόλευκοι" κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδας.
Ο πήχης ανέβηκε πιο ψηλά τη νέα σεζόν, αφού ο Όλεγκ Μπλαχίν αναλάμβανε νέος προπονητής.
Με το "καλημέρα" ωστόσο, άρχισαν τα προβλήματα, καθώς η μεταγραφή του Αποστολάκη στον Παναθηναϊκό κι ο τρόπος που ήρθε αυτή, προκάλεσε την οργή των οπαδών.
Λίγο αργότερα ήρθε και το μεγαλύτερο "μπαμ".
Στην πρώτη προπόνηση της ομάδας κι ενώ ο κόσμος περίμενε να δει τον Ντέταρι για να τον αποθεώσει, έμαθε πως ο παίκτης πουλήθηκε στη Μπολόνια.
Παρόλα αυτά, ο Σαλιαρέλης καταφέρνει να κατευνάσει τον θυμό φέρνοντας τους Όλεγκ Προτάσοφ, Γιούρι Σάβιτσεφ και Γκενάντι Λιτοφτσένκο. Αποτέλεσμα; Απολύτως τίποτα!
Μία ακόμα χαμένη σεζόν, που ολοκληρώθηκε με άδοξο τρόπο για τους Πειραιώτες.
Το τέλος της χρονιάς έβρισκε τους οργανωμένους φίλους του συλλόγου και τον Σαλιαρέλη στα… μαχαίρια.
Ο ισχυρός άνδρας των Πειραιωτών τους χαρακτήριζε "ναρκομανείς, χούλιγκανς, απόκληρους της κοινωνίας", ενώ είχε κλείσει και τη Θύρα 7 στο "Γ. Καραϊσκάκης".
Πίεση υπήρχε και από τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι αγωνίζονταν απλήρωτοι.
Τελικά, όλα αυτά οδήγησαν στην κοινή επιθυμία όλων.
Το 1992 και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο ο Σαλιαρέλης μεταβίβασε τις μετοχές του στον Μπανασάκη.
Ο τελευταίος, μάλιστα, τις αγόρασε από Ελβετούς τραπεζίτες, αφού ο "βασιλιάς των ρουμπινιών" τις είχε υποθηκεύσει μαζί με τον πύργο του στην Αίγινα.
Τελικά, το φως στο τούνελ ήρθε την ίδια χρονιά, όταν τον Μάρτιο ο Νταϊφάς επέστρεψε στα ηνία των "ερυθρολεύκων", έχοντας για παρέα τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Η χρονιά τελείωσε με χαμόγελο, αφού ο Ολυμπιακός την ολοκλήρωσε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας.
Χρειάστηκε να περάσουν άλλες τέσσερις σεζόν για να φτάσουν οι Πειραιώτες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, εντούτοις η ομάδα διοικητικά είχε βρει τον δρόμο της.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης, δε, κατόρθωσε να κάνει τον κόσμο του συλλόγου να αγαπήσει και το μπάσκετ.
Ο επιχειρηματίας αποτελούσε από το 1991 ιδιοκτήτης της ομάδας καλαθοσφαίρισης, που παρουσίασε μια φουρνιά παικτών η οποία έχει μείνει γραμμένη στην ιστορία.
Στα ηνία της ομάδας, ο επιχειρηματίας κατόρθωσε να πανηγυρίσει πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα (1993, 94, 95, 96, 97), τρία κύπελλα (1994, 97, 02) και βεβαίως το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο Φάιναλ Φορ της Ρώμης (1997).
Η μετριότητα στα 80s, ο Ιωαννίδης, ο Πάσπαλι κι η πρώτη EuroLeague
Η δεκαετία του 80', που ακολούθησε της ανόδου μετά τα μέσα της δεκαετίας του 70', ήταν δύσκολη για το μπασκετικό τμήμα των Πειραιωτών.
Η σταδιακή αποχώρηση του κορμού των Ελληνοαμερικανών στοίχισε στην ομάδα.
Αποδυνάμωσε τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι με εξαίρεση την σεζόν 1985/86 -που έφτασαν μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου- δεν κατάφεραν μέχρι και το 1991 να τερματίσουν πιο ψηλά από την 5η θέση.
Το καλοκαίρι του 1991 όμως άλλαξαν όλα. Την προεδρία της ομάδας ανέλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης κι έφερε νέο αέρα, κάτι που φάνηκε και από την πρώτη του κίνηση.
Συμφώνησε με τον θρυλικό Γιάννη Ιωαννίδη, ώστε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας.
Αυτό που έλειπε ήταν μία ακόμα σπίθα. Αυτή ήρθε με την απόκτηση του Ζάρκο Πάσπαλι, του ξένου που άλλαξε την σύγχρονη ιστορία των "ερυθρολεύκων".
Με ηγέτη τον Πάσπαλι -και συνοδοιπόρο του τον Γουόλτερ Μπέρι- ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 1992/93.
Έναν χρόνο αργότερα, την σεζόν 1993/94, στηριζόμενος στην τριάδα των Πάσπαλι, Τάρπλεϊ, Φασούλα κάτω από τα καλάθια, έφτασε μέχρι τον τελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (πρόγονος της EuroLeague).
Εκεί, όμως ηττήθηκε από την Μπανταλόνα.
Την επόμενη αγωνιστική περίοδο (με μπροστάρη τον Έντι Τζόνσον) έφτασε πάλι μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ηττήθηκε από τη Ρεάλ του Αρβίντας Σαμπόνις.
Το καλοκαίρι του 1996 ο Γιάννης Ιωαννίδης αποχώρησε έπειτα από πέντε σεζόν -και τέσσερα σερί πρωταθλήματα- και στην θέση του ήρθε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Με τον "Σοφό" στον πάγκο του, ο Ολυμπιακός κατάφερε τελικά να πιάσει τον απόλυτο στόχο του, αφού με ηγέτη τον Ντέιβιντ Ρίβερς κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών τη σεζόν 1996/97, ενώ έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που έκανε το triple-crown (πρωτάθλημα, Κύπελλο και ευρωπαϊκός τίτλος).
Ποδοσφαιρική κυριαρχία και νέα εποχή
Κυριακή 25 Μαΐου 1997. Ο Ολυμπιακός νικάει την Καβάλα με 6-0 και το τελικό σφύριγμα του διαιτητή συνοδεύεται με είσοδο χιλιάδων οπαδών στο γήπεδο.
Τα "πέτρινα χρόνια" είχαν τελειώσει και η ομάδα πανηγύριζε μετά από 10 ολόκληρα χρόνια την κατάκτηση του 26ου πρωταθλήματος της ιστορίας της.
Εκείνη η μέρα αποτέλεσε την αρχή της "ερυθρόλευκης" κυριαρχίας.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν πλέον ο μπροστάρης της ομάδας και με αυτόν στο τιμόνι ακολούθησαν δεκάδες τρόπαια.
Τα επτά συνεχόμενα και οι μεταγραφές αστέρων
Προηγουμένως, εκείνη η σεζόν (96-97) είχε συνοδευτεί από άψογες επιλογές τόσο προπονητικά (Ντούσαν Μπάγεβιτς), όσο και σε επίπεδο ρόστερ.
Το καλοκαίρι του 1996, δε, αποκτήθηκαν δύο ποδοσφαιριστές ορόσημο στην ιστορία των Πειραιωτών.
Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και ο Στέλιος Γιανακόπουλος.
Παρά το γεγονός πως τότε η ΑΕΚ διέθετε ένα επίσης πολύ δυνατό ρόστερ, ο Ολυμπιακός δεν δυσκολεύτηκε να τερματίσει στην κορυφή, στο +12 από την Ένωση.
Έναν χρόνο αργότερα οι "ερυθρόλευκοι" πρόσθεσαν ακόμη ένα πρωτάθλημα στο στο παλμαρέ τους.
Όλα κρίθηκαν επί της ουσίας την 28η αγωνιστική και το ντέρμπι "αιωνίων" στο ΟΑΚΑ.
Η διαφορά των ¨"ερυθρολεύκων" ήταν στο +3 και με νίκη του Παναθηναϊκού θα υπήρχε ισοβαθμία.
Χάρη στα γκολ του Γεωργάτου και του Καραπιάλη, οι Πειραιώτες δραπέτευσαν με το τρίποντο και παρέμειναν στην κορυφή μέχρι το φινάλε της διοργάνωσης.
Όσο για την Ευρώπη, αυτή τον βρήκε να τερματίζει τρίτος στον όμιλο του Champions League, σε μία χρονιά που σημειώθηκε ένα από τα πιο ιστορικά γκολ του συλλόγου.
Αυτό του Γιαννακόπουλου με την Πόρτο.
Τρίτη χρονιά Μπάγεβιτς και ο σύλλογος κατέγραψε μία από τις κορυφαίες σεζόν στα 100 του χρόνια.
Λουτσιάνο, Ίβιτς, Τζόρτζεβιτς, Αμανατίδης, Μαυρογενίδης, Ανατολάκης, Νινιάδης και η λίστα δεν είχε τελειωμό.
Ένα ρόστερ 24 παικτών, ο ένας καλύτερος από τον άλλον.
Στην Α’ Εθνική οι "ερυθρόλευκοι" τερμάτισαν ξανά πρώτοι, 10 βαθμούς πάνω από την ΑΕΚ.
Την κατάκτηση του πρωταθλήματος συνόδευσε αυτή του Κυπέλλου και έτσι ο σύλλογος έφτασε στο πρώτο του νταμπλ μετά το 1981.
Και το κερασάκι στην τούρτα;
Με νίκες επί του Άγιαξ, της Πόρτο και της Κροάτια Ζάγκρεμπ, οι Πειραιώτες έφτασαν στα προημιτελικά του UEFA Champions League.
Εκεί συνάντησαν τη Γιουβέντους και στο 12ο λεπτό της ρεβάνς του ΟΑΚΑ (σ.σ. 2-1 το πρώτο ματς) ο Γκόγκιτς έκανε το 1-0, το οποίο θα έστελνε τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά.
Αυτό μέχρι το 86', αφού ο… αέρας μπέρδεψε τον Ελευθερόπουλο και έδωσε την ευκαιρία στον Κόντε να κάνει το 1-1.
Ακολούθησε μία τετραετία με ισάριθμα πρωταθλήματα, αλλά και μεταγραφές παικτών που έγιναν συνώνυμο της ιστορίας του κλαμπ.
Τζιοβάνι, Καρεμπέ, Καστίγιο, Χούτος έφτασαν στον Πειραιά και φρόντισαν να διαπρέψουν με τα ερυθρόλευκα.
Φυσικά, πιο αξιομνημόνευτο πρωτάθλημα είναι εκείνο της σεζόν 2002-03, το οποίο κρίθηκε στο ντέρμπι της Ριζούπολης.
Πριν την 29η αγωνιστική, ο Παναθηναϊκός ήταν πρώτος και πήγαινε στην - τότε - έδρα των "ερυθρολεύκων" με τη δυνατότητα να χάσει ακόμα και με ένα γκολ διαφορά.
Ωστόσο, σε ένα γήπεδο - φωτιά, ο Ολυμπιακός επικράτησε με 3-0, σκαρφάλωσε στην κορυφή και έμεινε εκεί μέχρι το τέλος.
Στην Ευρώπη η παρουσία ήταν σταθερή κάθε χρόνο και μάλιστα τη χρονιά 2002-03 οι Πειραιώτες σημείωσαν την τεράστια νίκη επί της Λεβερκούζεν με 6-2.
Το νέο "Γ. Καραϊσκάκης" κι οι μεγάλες βραδιές
Μετά την απώλεια του πρωταθλήματος από τον "αιώνιο" αντίπαλο το 2004, ο σύλλογος του Πειραιά έχτισε ξανά τις βάσεις για την επιστροφή στον θρόνο.
Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς οι "ερυθρόλευκοι" έβγαλαν στον δρόμο τους φίλους τους, οι οποίοι έσπευσαν να υποδεχθούν τον Ριβάλντο.
Ο Βραζιλιάνος αστέρας και οι συμπαίκτες του τελικά πανηγύρισαν στο τέλος της χρονιάς, αφού πήραν και το πρωτάθλημα αλλά και το Κύπελλο.
Το έκαναν, δε, παίζοντας στο νεότευκτο "Γ. Καραϊσκάκης", το οποίο άνοιξε τις πύλες του με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Στην Ευρώπη η ομάδα κατέγραψε μία πολύ καλή σεζόν, αφού έχασε την πρόκριση στα νοκ - άουτ του Champions League την τελευταία αγωνιστική, εναντίον της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Λίβερπουλ.
Το 2005 οι ερυθρόλευκοι συνέχισαν στο μονοπάτι των επιτυχιών, αφού και εκείνη η αγωνιστική περίοδος τους βρήκε να κατακτούν τόσο το πρωτάθλημα όσο και το Κύπελλο.
Αυτό ήταν το δεύτερο συνεχόμενο double, με τους Πειραιώτες να κάνουν το πρώτο back to back μετά τις χρονιές 1958-59.
Στην Ευρώπη η ομάδα του Τροντ Σόλιντ δεν κατάφερε να κάνει το κάτι παραπάνω, αλλά στα συν για εκείνη καταγράφηκε η νίκη με 2-1 επί της Ρεάλ Μαδρίτης.
Η επόμενη χρονιά σαφώς κι ολοκληρώθηκε επιτυχημένα, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και πάλι, όμως τόσο στο Κύπελλο, όσο και στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να κάνει κάτι περισσότερο.
Ως εκ τούτου, το καλοκαίρι του 2007, οι "ερυθρόλευκοι" ενισχύθηκαν σημαντικά και πήραν παίκτες όπως τον Γκαλέτι, τον Κοβάσεβτις και τον Λούα Λούα.
Εκείνη η χρονιά ήταν επίσης από τις πιο συγκλονιστικές για τους φιλάθλους.
Στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να τερματίσει πρώτος στο πρωτάθλημα, αλλάζοντας μάλιστα και προπονητή (Λεμονής - Σεγκούρα), ενώ πέτυχε ξανά double.
Όσο για την Ευρώπη, η ομάδα κατέγραψε το πρώτο διπλό στο Champions League νικώντας τη Βέρντερ Βρέμης με 3-1.
Η ολοκλήρωση της σεζόν τον βρήκε να τερματίζει δεύτερος στον όμιλο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, πίσω από την πανίσχυρη Ρεάλ Μαδρίτης.
Στους 16 πέτυχε τη φιναλίστ Τσέλσι, η οποία και τον άφησε εκτός.
Το φινάλε μίας μυθικής παρουσίας κι ο τελικός των τελικών
Το ποδαρικό της σεζόν 2008-09, υπό την τεχνική ηγεσία του Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν κάκιστο, με τον αποκλεισμό από την Ανόρθωση στα προκριματικά του Champions League.
Ωστόσο, ο Ολυμπιακός εξασφάλισε μία θέση στο Κύπελλο UEFA, αποκλείοντας τη Νόρτζελαντ με σκορ 5-0.
Τα μεγάλα σκορ συνεχίστηκαν και στη φάση των ομίλων, με το 5-1 επί της Μπενφίκα και το 4-0 επί της Χέρτα, όμως η ευρωπαϊκή πορεία σταμάτησε μετά τον αποκλεισμό από τη Σεντ Ετιέν στους 32.
Όσο για τα εγχώρια, ο σύλλογος του Πειραιά κατέκτησε το πρωτάθλημα κι έγινε πρωταγωνιστής στον κορυφαίο τελικό Κυπέλλου όλων των εποχών.
Οι Πειραιώτες αντιμετώπισαν την ΑΕΚ στις 2 Μαΐου του 2009 και μετά το συγκλονιστικό 15-14 στα πέναλτι (που ήταν επακόλουθο του ισόπαλου 4-4 σε κανονική διάρκεια και παράταση) στέφθηκαν Κυπελλούχοι Ελλάδας.
Την επόμενη χρονιά ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να σηκώσει κάποιο τρόπαιο, αφού ο Παναθηναϊκός έκανε το double.
Παρόλα αυτά, στη δύση της εποχής Κόκκαλη ήρθε μία ακόμα όμορφη ανάμνηση, καθώς η ομάδα κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τους 16 του UEFA Champions League.
Το φινάλε μιας κακής σεζόν έφερε και την αποχώρηση του ισχυρού άνδρα από τα ηνία της ομάδας.
Στη θέση του μπήκε ένας άνθρωπος που μέχρι και σήμερα τη διοικεί. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης.
Η νέα εποχή
Μετά από την κορύφωση, όμως, με κατακτήσεις τροπαίων σε εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις στη δεκαετία του 90', ήρθε η σταδιακή πτώση του τμήματος μπάσκετ ανδρών του Ολυμπιακού και κατά συνέπεια η μείωση του μπάτζετ.
Ξεκινώντας από τη σεζόν 1997/98 κι έπειτα οι ερυθρόλευκοι έμειναν μακριά από τους τίτλους, έχοντας μοναδικές φωτεινές στιγμές την πρόκριση στο Final Four της EuroLeague το 1999 και την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 2002.
Το 2004, ο Σωκράτης Κόκκαλης ανακοίνωσε ότι αποχωρεί, πριν επιστρέψει με συμπαίκτες τους αδελφούς Αγγελόπουλους.
Η ιστορία του Ολυμπιακού ετοιμαζόταν να αλλάξει…
Η αλλαγή πίστας
Το κλείσιμο ενός κεφαλαίου κι ο "παλιός καινούργιος"
Με τον Ολυμπιακό να έχει μόλις ολοκληρώσει μία από τις χειρότερες σεζόν στην ιστορία του τερματίζοντας στην 5η θέση της Super League στο φινάλε των playoffs, η ώρα για τη μεγάλη αλλαγή στο λιμάνι είχε φτάσει.
Η 17ετία του Σωκράτη Κόκκαλη είχε πλέον τελειώσει και ένα φρέσκο όνομα στον χώρο του ποδοσφαίρου θα έκανε την εμφάνισή του.
Ο λόγος φυσικά για τον Βαγγέλη Μαρινάκη, που μετά το "αγροτικό" στον "ερυθρόλευκο" Ερασιτέχνη, κυρίως στα τμήματα του βόλεϊ ανδρών και γυναικών, είχε φτάσει η ώρα για το επόμενο επίπεδο.
Στις 18 Ιουνίου του 2010 ο Κόκκαλης αποτέλεσε και τυπικά παρελθόν, με τον υιό του Μιλτιάδη Μαρινάκη, παλιού γενικού αρχηγού των Πειραιωτών στα τέλη των 70s και στις αρχές των 80s, να αγοράζει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και να βάζει τον Ολυμπιακό στην επόμενη ημέρα.
Η οποία, ωστόσο, μπήκε με το αριστερό, καθώς η πειραϊκή ομάδα αποκλείστηκε από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στον 3ο προκριματικό γύρο του Europa League κι έμεινε εκτός Ευρώπης.
Αυτό αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Έβαλντ Λίνεν.
Ο Ολυμπιακός έδιωξε τον Γερμανό τεχνικό, με τον Ερνέστο Βαλβέρδε να ρίχνει ξανά άγκυρα στο λιμάνι μαζί με παίκτες που συνέβαλαν στην επιστροφή της ομάδας στον θρόνο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Μιραλάς, Ριέρα, Χολέβας, Πάντελιτς, Ιμπαγάσα, Μοντεστό, Μανιάτης, Τζεμπούρ και φυσικά ο μετέπειτα εμβληματικός αρχηγός και μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες που φόρεσαν την ερυθρόλευκη ριγωτή, Νταβίντ Φουστέρ.
Το τέλος της αγωνιστικής περιόδου βρήκε τον Ολυμπιακό να πανηγυρίζει με τους φιλάθλους του το 38ο πρωτάθλημα στην ιστορία του.
Η δεύτερη χρονιά του Βαλβέρδε στον πάγκο της ομάδας στέφθηκε ξανά με απόλυτη επιτυχία.
Το back to back πρωτάθλημα συνοδεύτηκε από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας στον τελικό με τον Ατρόμητο (2-1 στην παράταση) και το 15ο double στα 87 έτη του συλλόγου.
Πέρα από την καθολική κυριαρχία εντός συνόρων, το 2012 μπήκαν οι βάσεις για τη μετέπειτα καθιέρωση του Ολυμπιακού στην ευρωπαϊκή ελίτ.
Όμως, τρία σπουδαία αποτελέσματα στον όμιλο του Champions League εκτός έδρας νίκη (1-0) επί της Μαρσέιγ, τρίποντο επί της Ντόρτμουντ στο "Γ. Καραϊσκάκης" (3-1) κι "υποταγή" της Άρσεναλ με 3-1 στο φαληρικό στάδιο, δεν ήταν αρκετά για να του δώσουν το εισιτήριο για τους 16 του Champions League, αλλά τον έστειλαν στους 32 του Europa League.
Εκεί, ο Ολυμπιακός απέκλεισε τη ρωσική Ρουμπίν Καζάν, με τη Μέταλιστ να του κόβει τον δρόμο για τα προημιτελικά μετά την κατάρρευση στο "Γ. Καραϊσκάκης" στη ρεβάνς και την "ερυθρόλευκη" ήττα με 2-1.
Βαλβέρδε έξω, Ζαρντίμ μέσα για τον Ολυμπιακό, με τον Πορτογάλο τεχνικό να είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση.
Αφού απολύθηκε στα μέσα της σεζόν χωρίς να έχει αποκλειστεί από κάποια διοργάνωση, αλλά πολύ περισσότερο χωρίς να έχει γευτεί καν το πικρό ποτήρι της ήττας.
Ο Μίτσελ ολοκλήρωσε τη σεζόν στον "ερυθρόλευκο" πάγκο, οδηγώντας τον Ολυμπιακό στο 40ο πρωτάθλημα και το 16ο συνολικά double.
Ο δρόμος για το 5ο αστέρι και η ανάγκη για ευρωπαϊκή υπέρβαση
Στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός συνέχισε το… βιολί του κάνοντας το "τέσσερα στα τέσσερα" επί προεδρίας Μαρινάκη, ενώ στην Ευρώπη έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην επιστροφή στα προημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 2014 το "Γ. Καραϊσκάκης" κατάπιε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Τσόρι Ντομίνγκες (38') και Τζόελ Κάμπελ (54') διαμόρφωσαν το τελικό 2-0 κι έδωσαν στους Πειραιώτες σαφές προβάδισμα πρόκρισης στους 8 του Champions League.
Παρόλα αυτά στη ρεβάνς του "Θεάτρου των Ονείρων" ο Ολυμπιακός είδε τη Γιουνάιτεντ να κάνει την ανατροπή, με το 3-0 να τον αφήνει εκτός συνέχειας.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές είχαν μπει για τα καλά στην ημερήσια διάταξη του Ολυμπιακού.
Την επόμενη σεζόν (2014/15) κέρδισε εντός έδρας τις Ατλέτικο (3-2), Γιουβέντους (1-0) και Μάλμε (4-2), καταλαμβάνοντας τελικά με εννέα βαθμούς την τρίτη θέση στον όμιλο, η οποία οδηγούσε στο Europa League.
Αν κι ο Βίτορ Περέιρα αντικατέστησε τον Μίτσελ μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, ακόμη ένα double, το 17ο, ήταν γεγονός.
Η σεζόν 2015/16 είναι ένα milestone στην ιστορία του Ολυμπιακού.
Με τον Μάρκο Σίλβα στο τιμόνι της η πειραϊκή ομάδα έκανε το "17 στα 17" στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, το οποίο εν τέλει πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη της γρηγορότερα από κάθε άλλη χρονιά, ήτοι τρεις περίπου μήνες πριν το φινάλε της σεζόν (28/02/2016).
Έβδομο σερί πρωτάθλημα το 2017 κι ισοφάριση του ρεκόρ με τις περισσότερες συνεχόμενες κατακτήσεις επί εποχής Σωκράτη Κόκκαλη (1997-2003).
Το 2018 η ΑΕΚ έβαλε μία άνω τελεία στην παντοκρατορία του Ολυμπιακού του Βαγγέλη Μαρινάκη με την κατάκτηση του πρώτου της τίτλου μετά από 24 χρόνια.
Όμως, αυτό που έμεινε περισσότερο στον "ερυθρόλευκο" οργανισμό την αγωνιστική περίοδο 2017/18 είναι το συναπάντημα με την Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι και του Ερνέστο Βαλβέρδε, από την οποία απέσπασε λευκή ισοπαλία (0-0) στο Φάληρο.
Ο Ολυμπιακός βρήκε το προπονητικό του λιμάνι
Μετά από τις συνεχόμενες αλλαγές τεχνικών ο Πέδρο Μαρτίνς υπέγραψε στους Πειραιώτες το καλοκαίρι του 2018.
Τότε βέβαια κανείς δεν ήξερε ότι τον Αύγουστο του 2022, που θα χώριζαν οι δρόμοι τους με τον Πορτογάλο προπονητή, αυτός θα είχε προλάβει να βάλει το όνομά του επάξια στη λίστα με τους κορυφαίους τεχνικούς που κάθισαν στην άκρη του πάγκου του Ολυμπιακού.
Το "Trust the Process" έγινε πράξη στο μεγάλο λιμάνι και παρά την απώλεια των τίτλων το 2019 από τον ΠΑΟΚ, οι "ερυθρόλευκοι" έδειξαν εμπιστοσύνη στον Μαρτίνς και αυτός τους δικαίωσε και με το παραπάνω.
Τρία σερί πρωταθλήματα (2020, 2021, 2022), εκ των οποίων το πρώτο (2020) συνδυάστηκε με double, καταγράφει πλέον η στατιστική υπηρεσία στον "γάμο" Ολυμπιακού – Μαρτίνς.
Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που παρέμεινε στον Πειραιά, ο Ίβηρας τεχνικός οδήγησε τους "ερυθρολεύκους" σε μερικές ιστορικές νίκες στην Ευρώπη.
Το 3-1 επί της Μίλαν στο "Γ. Καραϊσκάκης" το 2019 στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Europa League, αν κι άπαντες ως κορυφαία στιγμή του Μαρτίνς θα έλεγαν την επική πρόκριση απέναντι στην Άρσεναλ στην Αγγλία με το γκολ του Γιουσέφ Ελ Αραμπί στο 29' της παράτασης (119').
Τα "θρυλικά μωρά" έδειξαν τον δρόμο στους άνδρες
Κάνοντας skip τη σεζόν 2022/23, που ο Ολυμπιακός ήταν σκιά του εαυτού του, η έναρξη της αγωνιστικής περιόδου 2023/24, αλλά κι η ερυθρόλευκη πορεία μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2024 δεν προμήνυαν σε τίποτα όσα θα ακολουθούσαν.
Οι Πειραιώτες ήταν μπερδεμένοι σε αγωνιστικό επίπεδο, μακριά από το DNA τους και την υπηρέτηση ενός πλάνου στο χορτάρι, με τη διοίκηση της ομάδας να αποφασίζει την αποδέσμευση του Κάρλος Καρβαλιάλ.
Στις 11 Φεβρουαρίου ο Ολυμπιακός προσέλαβε τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Έναν άσημο εκτός La Liga τεχνικό μέχρι και το 2023, όταν και έκανε το "μπαμ" στην προπονητική του καριέρα με την κατάκτηση του Europa League με τη συνήθη ύποπτη Σεβίλλη.
Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος του Ολυμπιακού δεν θα πόνταρε τα λεφτά του ότι η ομάδα του θα είχε αποκλείσει κατά σειρά τις Φερεντσβάρος, Μακάμπι Τελ Αβίβ (με επική ανατροπή εκτός έδρας), Φενέρμπαχτσε και Άστον Βίλα, προκειμένου να τσεκάρει τη θέση της για τον τελικό του Conference League στις 29 Μαΐου στην OPAP Arena.
Εκεί όπου ολοκληρώθηκε το ανεπανάληπτο ευρωπαϊκό ταξίδι του Ολυμπιακού.
Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί χάρισε με κεφαλιά στο 116' τον τίτλο στους Πειραιώτες, ο οποίος είχε μάλιστα και ιστορική σημασία για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού είναι ο μοναδικός που έχει κερδίσει ομάδα από τη χώρα μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Τουλάχιστον σε επίπεδο ανδρών, αφού έναν μήνα πριν από τον θρίαμβο της Νέας Φιλαδέλφειας, οι Νέοι του Ολυμπιακού σε μία ασύλληπτη πορεία κι αποκλείοντας όποιον έβρισκαν στο διάβα τους, κατέκτησαν το Youth League στο Final Four της Νιόν.
Σε έναν τελικό που η Μίλαν είχε τον τίτλο του φαβορί, τα "ερυθρόλευκα μωρά" του Συλαϊδόπουλου "τσάκισαν" τους Ιταλούς και με το εμφατικό 3-0 ανέβηκαν στην κορυφή της Ευρώπης.
Από αυτή τη "χρυσή φουρνιά" ο Μπάμπης Κωστούλας κι ο Χρήστος Μουζακίτης αποτελούν βασικά μέλη στα σχέδια του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ για τη σεζόν 2024/25, ενώ χρόνος συμμετοχής έχει δοθεί και στον εκ των πρωταγωνιστών της κατάκτησης του Youth League, Αντώνη Παπακανέλλο.
Στα 100 χρόνια του Ολυμπιακού το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν θα είναι χαρούμενο με τίποτα λιγότερο από το double, για το οποίο έχει βάλει πλώρη.
Η σκυτάλη στους Αγγελόπουλους, ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης κι η εκτόξευση
Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος πήραν τελικά τη σκυτάλη από τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Έδειξαν αμέσως τις προθέσεις τους να επαναφέρουν τον Ολυμπιακό στην ελίτ και άρχισαν να ρίχνουν τη μία μεταγραφική βόμβα μετά την άλλη.
Από τον άτυχο Αρβίντας Ματσιγιάουσκας, μέχρι τον Τζος Τσίλντρες, τον Λίνας Κλέιζα, τον Νίκολα Βούιτσιτς, τον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Μίλος Τεόντοσιτς, πολλά μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ φόρεσαν τα "ερυθρόλευκα".
Κι αν η αρχική μαγιά σε επίπεδο επιτυχιών έμοιαζε μικρή, αφού ήρθαν μόνο δύο κύπελλα (2010, 2011) και μία ήττα σε τελικό της EuroLeague (2010), το βασικό ήταν ότι είχαν μπει τα θεμέλια.
Το καλοκαίρι του 2010 στο λιμάνι έφτασε ο Βασίλης Σπανούλης, ενώ στον πάγκο της ομάδας επέστρεψε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Tη σεζόν 2010/11 η ομάδα κατέκτησε μόνο Κύπελλο, παρά τις τεράστιες επενδύσεις.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δήλωναν απογοητευμένοι από την κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ κι ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους.
Τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη όμως, παίρνοντας παράλληλα μία μεγάλη απόφαση.
Να κατεβάσουν το μπάτζετ και να στήσουν όλη την ομάδα γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη και δίνοντας ρόλο στους νεαρούς Κώστα Παπανικολάου, Βαγγέλη Μάντζαρη και Κώστα Σλούκα.
Εκείνη τη στιγμή δεν το ήξεραν, αλλά η ιστορία του Ολυμπιακού -και του ευρωπαϊκού μπάσκετ- θα άλλαζε.
Ο Ολυμπιακός της διετίας 2011-2013 έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη.
Με ηγέτη τον Βασίλη Σπανούλη, συνοδοιπόρο του τον Γιώργο Πρίντεζη και κολώνες στο πλευρό τους, τους Παπανικολάου, Κάιλ Χάινς, Έισι Λο, Μάντζαρη, Σλούκα, οι "ερυθρόλευκοι" κατέκτησαν δύο σερί EuroLeague (το 2012 έχοντας στον πάγκο τον Ίβκοβιτς και το 2013 με τον Γιώργο Μπαρτζώκα).
Δεν έμειναν όμως εκεί. Με το δίδυμο των Σπανούλη-Πρίντεζη να τους οδηγεί και ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο, συνέχισαν να τρυπάνε το ταβάνι τους.
Μέχρι το 2017 είχαν κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, ενώ με προπονητή τον Γιάννη Σφαιρόπουλο έφτασαν ακόμα δύο φορές μέχρι τον τελικό του Final Four της EuroLeague (2015, 2017).
Το "Μέχρι Τέλους", ο υποβιβασμός, η αντεπίθεση και η επιστροφή
Η σεζόν 2018/19 θα αποδεικνυόταν κομβική στην ιστορία του Ολυμπιακού.
Ήταν η σεζόν που σημαδεύτηκε από την απόφαση των "ερυθρολεύκων" να αποχωρήσουν στο ημίχρονο από τον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον Παναθηναϊκό, διαμαρτυρόμενοι για την εικόνα της διαιτησίας τα τελευταία χρόνια.
Οι Πειραιώτες ζήτησαν να αλλάξει η κατάσταση, καθώς και ξένους διαιτητές.
Ήταν έτοιμοι να ζήσουν με τις συνέπειες της απόφασής τους.
Βλέποντας ότι δεν ορίστηκαν ξένοι διαιτητές σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό για τα playoffs αρνήθηκαν να κατέβουν στο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να υποβιβαστούν στην Α2.
Ο Ολυμπιακός έμεινε δύο χρόνια την Α2, παίζοντας κανονικά την EuroLeague και έχοντας δύο διαφορετικά ρόστερ.
Τον Ιανουάριο του 2020, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέστρεψε στους "ερυθρολεύκους", ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιά συμφώνησαν με τον Κώστα Σλούκα.
Τη σεζόν 2020/21 κέρδισαν την άνοδό τους στην Basket League.
Η αντεπίθεση της ομάδας είχε ετοιμαστεί.
Η τριετία που ακολούθησε βρήκε τον Ολυμπιακό να επιστρέφει στην ελίτ.
Οι Πειραιώτες κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα (2022, 2023), τρία Κύπελλα (2022, 2023, 2024) κι ισάριθμα Σούπερ Καπ (2022, 2023, 2024).
Προκρίθηκαν επίσης, σε τρία σερί Final Four (2022, 2023, 2024), φτάνοντας μέχρι τον τελικό το 2023.
Στην εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου 2024/25, στην συμπλήρωση των 100 χρόνων της ιστορίας του συλλόγου, ο Ολυμπιακός έχτισε ένα από τα πιο πλήρη, αν όχι το πιο πλήρες, ρόστερ στην ιστορία του.
Η σεζόν βρίσκεται σε εξέλιξη με τους Πειραιώτες να στοχεύουν στην κορυφή της Ευρώπης.
Κι η ιστορία συνεχίζεται...
Το "Γ. Καραϊσκάκης" κι η εξέλιξη του εμβλήματος
Από το ποδηλατοδρόμιο μέχρι το νέο "Γ. Καραϊσκάκης"
Μετά την απόφαση για αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων από τους Πιερ Ντε Κουμπερτέν και Δημήτρη Βικέλα, η Ελλάδα κλήθηκε να χτίσει γήπεδα για τη διοργάνωση του 1896.
Ένα από αυτά ήταν και το Ποδηλατοδρόμιο, νυν "Γ. Καραϊσκάκης", το οποίο άνοιξε τις πύλες του για να φιλοξενήσει αγώνες ποδηλασίας και αντισφαίρισης.
Όμως, 29 χρόνια αργότερα το εν λόγω στάδιο θα φιλοξενούσε κι ένα ακόμα άθλημα. Το ποδόσφαιρο.
Μετά την ίδρυσή του, ο Ολυμπιακός επέλεξε το ποδηλατοδρόμιο για έδρα του.
Πρώτος επίσημος αγώνας που έδωσε στην ιστορία του ήταν με την ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν ντ' Αρκ, στις 30 Απριλίου 1925.
Έκτοτε και μέχρι σήμερα - με ορισμένα διαλείμματα - αποτελεί το σπίτι των "ερυθρολεύκων".
Μέσα σε αυτό έχουν καταγραφεί ιστορικές στιγμές, που δεν χωρούν να γραφτούν σε ένα μόνο κείμενο.
Το στάδιο ανακαινίστηκε τη δεκαετία του 1960, με την τοποθέτηση στίβου γύρω από το τερέν και δεν άλλαξε μορφή μέχρι το 2003.
Το 1969 φιλοξένησε και δεύτερη μεγάλη διοργάνωση.
Αυτή ήταν το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήρθαν και οι δύο τελικοί του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, μεταξύ της Τσέλσι και της Ρεάλ Μαδρίτης.
Το 2004 παραδόθηκε πλέον σε νέα μορφή, όντας ένα υπερσύγχρονο γήπεδο με όλες τις ανέσεις.
Πέραν των ουκ ολίγων ευρωπαϊκών αγώνων του Ολυμπιακού, το "Γ. Καραϊσκάκης" υποδέχθηκε το καλοκαίρι του 2023 τον τελικό του Super Cup ανάμεσα σε Μάντσεστερ Σίτι και Σεβίλλη.
Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος και το πιο λαμπρό αστέρι
"Το σήμα στην καρδιά" τραγουδούσαν και τραγουδούν οι φίλοι του Ολυμπιακού.
Ένα έμβλημα το οποίο εμπνεύστηκε ο Νότης Καμπέρος.
Η ιδέα γεννήθηκε από τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες και συμβόλιζε τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, το ήθος, την ευγενή άμιλλα και προπάντων το ολυμπιακό ιδεώδες.
Αξίες άρρηκτα συνυφασμένες με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Ανά τα έτη το έμβλημα του πειραϊκού συλλόγου άλλαξε πολλές φορές.
Η πρώτη μετατροπή ήρθε το 1959, που είναι και το μόνο έμβλημα που δεν περιέχει τον δαφνοστεφανωμένο, ενώ το 1980 άρχισε να παίρνει σιγά σιγά την τωρινή μορφή.
Το 2001 προστέθηκαν τα τρία αστέρια, τα οποία σηματοδοτούσαν τα 30 πρωταθλήματα, ένα αστέρι δηλαδή για κάθε δεκάδα πρωταθλημάτων.
Τα αστέρια αυτά έγιναν τέσσερα το 2013, ενώ το 2024 προστέθηκε το πέμπτο και μεγαλύτερο.
Αυτό αφορά την κατάκτηση του UEFA Europa Conference League, το οποίο είναι το πρώτο και μοναδικό τρόπαιο που έχει σηκώσει ελληνική ομάδα σε ευρωπαϊκή διοργάνωση ποδοσφαίρου.
Φυσικά, τελευταίο έμβλημα είναι αυτό το επετειακό των 100 χρόνων, το οποίο φορούν τη φετινή σεζόν οι ποδοσφαιριστές όλων των τμημάτων του συλλόγου.
1925-1959
1959-1973
1973-1980
1980-1987
1987-1992
1992-1995
1995-2001
Επετειακό Έμβλημα
2001-2003
2003-2013
2013-2024
2024-Σήμερα
Πιστεύουμε ότι ο χρόνος είναι γραμμικός.
Ότι προχωράει αιώνια, ομοιόμορφα. Στο άπειρο.
Αλλά η διάκριση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
Το χθες, το σήμερα και το αύριο δεν είναι διαδοχικά, συνδέονται σε έναν ατέρμονο κύκλο.
Τα πάντα συσχετίζονται.
Αυτό έχει καταφέρει να αποδείξει εδώ και 100 χρόνια αδιάλειπτα ο Ολυμπιακός.
Αυτό είναι και κάτι το οποίο πιστοποιείται από τη διαχρονικότητα της ερυθρόλευκης φανέλας, των αναρίθμητων επιτυχιών, αλλά και των άρρηκτων δεσμών μεταξύ ομάδας και κόσμου.
Με τη συμπλήρωση ενός αιώνα, ο Ολυμπιακός δεν έχει εκκρεμότητες με την ιστορία, ούτε απωθημένα.
Τα ξόρκισε όλα στην πορεία για τη νύχτα της 29ης Μαΐου του 2024.
Βρήκε τη δικαίωση που έψαχνε για χρόνια στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα και φέτος (2025) έχει βάλει πλώρη για την επιστροφή του στα εγχώρια σκήπτρα.
Εάν συνυπολογίσει κανείς και την κατάκτηση του Youth League από την ομάδα Νέων, με τους Πειραιώτες να γεύονται ήδη τους καρπούς αυτής της σποράς, τότε δεδομένα οι φίλοι του Ολυμπιακού μπορούν να ατενίζουν με μεγαλύτερα όνειρα και τον δεύτερο αιώνα της "ερυθρόλευκης" ιστορίας.
Project Manager: Δημήτρης Μητσαράς
Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Δημήτρης Μητσαράς, Τζιοβάνι Ζάκαρη, Σταύρος Λιώσης και Στέφανος Μακρής
Γενική Επιμέλεια: Μαρία Κουβέλη
Art Director: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Photo Credits: Eurokinissi, INTIME, Andreas Papakonstantinou/Tourette Photography, Olympiacos FC, Olympiacos BC
Built with Shorthand