Το Euro 2020 ολοκληρώνεται και θα προστεθεί κι αυτό στο πάνθεον των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων. Η 16η έκδοση του τουρνουά έχει τις δικές του ιστορίες να διηγηθεί, όπως και όλες οι προηγούμενες. Ορισμένες είναι γνωστές και χιλιοειπωμένες, ορισμένες όχι και τόσο.

Για κάθε ελληνικό Euro 2004 υπάρχει και ένας Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, για κάθε εύστοχο πέναλτι του Αντονίν Πανένκα υπάρχει κάποιος που αστόχησε στη δική του προσπάθεια, για κάθε γκολ του Μάρκο φαν Μπάστεν υπάρχει γκολ του Ολλανδού που δεν μέτρησε αδίκως.

Το SPORT24 συγκέντρωσε 15 λιγότερο διάσημες ιστορίες από τα προηγούμενα Euro και σας τις παρουσιάζει σε ένα χορταστικό αφιέρωμα.

1960: Η Γαλλία έχασε το τρόπαιο που "έπρεπε" να πάρει

Το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα διεξήχθη το 1960, αν και η ιδέα για μία ηπειρωτική διοργάνωση πρωτοήρθε το 1927 στο γενικό γραμματέα της γαλλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Ανρί Ντελονέ. Η διοργάνωση ενός τέτοιου τουρνουά ήταν αδύνατη εκείνη την εποχή, άνευ υποστήριξης ενός αρμοδίου φορέα. Η ίδρυση της UEFA το 1954 την κατέστησε εφικτή, αν και μετ' εμποδίων.

Η εικόνα του ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαφορετική απ' τη σημερινή. Οι σύλλογοι και οι εθνικές ομάδες συμμετείχαν σχεδόν κατά το δοκούν στις επίσημες διοργανώσεις, χωρίς ιδιαίτερες κυρώσεις από τις ομοσπονδίες σε περίπτωση απουσίας τους. Η Δυτική Γερμανία, πρωταθλήτρια κόσμου όταν δημιουργήθηκε η διοργάνωση, δεν έδειξε ενδιαφέρον συμμετοχής. Το ίδιο και η Ιταλία με την Αγγλία.

Οι διοργανωτές φοβήθηκαν ότι δεν θα βρεθούν οι 16 χώρες που ήταν απαραίτητες για τα προκριματικά, αλλά τελικά συμμετοχές της τελευταίας στιγμής συμπλήρωσαν το παζλ με 17 ομάδες. Ανάμεσά τους και η Ελλάδα, η οποία στη φάση των 16 κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Γαλλία. Με μπροστάρηδες τους Ζιστ Φοντέν και Ραϊμόν Κοπά, δηλαδή τους ποδοσφαιριστές που με τα γκολ και τις εμπνεύσεις τους ηγούνταν τόσο των "μπλε", όσο και της Ρεάλ και της Ρεμς σε διασυλλογικό επίπεδο εκείνη την εποχή, η χώρα μας δεν είχε καμία τύχη. Συντριβή με 1-7, με τους δύο Γάλλους να πετυχαίνουν από δύο γκολ έκαστος. Στη ρεβάνς τον Δεκέμβριο του 1958, η αναμέτρηση στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τελείωσε ισόπαλη 1-1, με τους Γάλλους να ταξιδεύουν με πολλές αλλαγές. Οι δύο αστέρες χρειάστηκαν ξανά στα προημιτελικά κόντρα στην Αυστρία το 1959. Ο Φοντέν σημείωσε χατ τρικ στο πρώτο παιχνίδι (5-2), ο Κοπά σκόραρε με πέναλτι στη ρεβάνς (4-2).

Η τελική φάση του Euro 1960 περιελάμβανε τους δύο ημιτελικούς, τον τελικό και το μικρό τελικό. Η Γαλλία προκρίθηκε πανηγυρικά, όπως κι οι Τσεχοσλοβακία και Γιουγκοσλαβία. Η Σοβιετική Ένωση προκρίθηκε άνευ αγώνα απ' τα προημιτελικά, αφού η Ισπανία, κατόπιν διαταγής του δικτάτορα Φράνκο, δεν ταξίδεψε στη Μόσχα για να αγωνιστεί. Η "φούρια ρόχα" ήταν ένα απ' τα φαβορί με παίκτες όπως ο Αλφρέδο ντι Στέφανο, ο Φέρεντς Πούσκας, ο Χέντο, ο Λουίς Σουάρεθ, ο Λάσλο Κουμπάλα κλπ.

Θεωρητικά, οι ελπίδες της Γαλλίας να κατακτήσει το τρόπαιο ήταν τεράστιες, αφού οι αγώνες διεξάγονταν εντός συνόρων, μιας κι η χώρα ήταν η πρώτη διοργανώτρια Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Πρακτικά, ήταν... ανύπαρκτες. Ο Φοντέν απουσίασε από τη ρεβάνς των προημιτελικών με την Αυστρία διότι μερικές μέρες νωρίτερα έσπασε το πόδι του σε αγώνα πρωταθλήματος. Ο Κοπά τραυματίστηκε κι αυτός, με αποτέλεσμα η Γαλλία να παραταχθεί χωρίς τους δύο μεγάλους αστέρες της.

Στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία κατάφερε να σημειώσει 3 γκολ στα πρώτα 53 λεπτά, ωστόσο όταν οι "πλάβι" αντιλήφθηκαν ότι δεν είχαν να φοβηθούν πολλά πράγματα αν έβγαιναν στην επίθεση, ήρθε η ανατροπή. Από το 55' μέχρι το 79' σκόραραν 4 φορές και με το τελικό 5-4, εκείνος ο ημιτελικός παραμένει μέχρι σήμερα ο αγώνας με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία του Euro. Στο μικρό τελικό, μπροστά σε μόλις 9.438 απογοητευμένους Γάλλους που έκοψαν εισιτήριο στο "Βελοντρόμ" της Μασσαλίας, η Γαλλία ηττήθηκε 0-2 από την Τσεχοσλοβακία και κατέλαβε την τελευταία θέση του Euro που "έπρεπε" να κατακτήσει. Αυτήν την τιμή είχε η Σοβιετική Ένωση του ανίκητου Λεβ Γιασίν, που νίκησε 2-1 στην παράταση τους Γιουγκοσλάβους.

1964: Ο καλύτερος Ισπανός προπονητής που δεν γνωρίζουμε

Τη σύγχρονη εποχή υπάρχει ο Πεπ Γκουαρδιόλα, αλλά και προπονητές όπως ο Ουνάι Έμερι ή ο Ράφα Μπενίτεθ. Νωρίτερα, ονόματα όπως ο Λουίς Αραγονές και ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Όλοι υποκλίνονται επίσης στον Μιγκέλ Μουνιόθ. Γιατί σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει, όμως, τον Χοσέ Βιγιαλόνγκα;

Ο Ισπανός γεννήθηκε το 1919 και στα μέσα της σεζόν 1954-1955 ανέλαβε τη Ρεάλ. Σε ηλικία 35 ετών κατέκτησε το πρωτάθλημα, καθοδηγώντας παίκτες όπως ο Ντι Στέφανο, ο Χέντο, ο... Μουνιόθ, ο Έκτορ Ριάλ και ο Κοπά. Μαζί πανηγύρισε το Copa Latino, διεθνής διοργάνωση, προπομπός των σημερινών. Τη νέα σεζόν, κατέκτησε το "παρθενικό" Κύπελλο Πρωταθλητριών, σε ηλικία 36 ετών και 184 ημερών, παραμένοντας μέχρι σήμερα ο νεαρότερος κάτοχος προπονητής. Την 3η σεζόν του στη Ρεάλ, έκανε το... τρεμπλ, κατακτώντας πρωτάθλημα, Copa Latino και Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Δεν συνέχισε τη συλλογή τροπαίων στους "μερένγκες", διότι τον "άρπαξε" η Ατλέτικο. Στους "ροχιμπλάνκος" πανηγύρισε δύο κύπελλα και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1961-1962. Ύστερα από αυτές τις επιτυχίες και σε λιγότερο πρόσφορο έδαφος, όπως αυτό της Ατλέτικο, η ομοσπονδία δεν είχε να περιμένει κάτι άλλο. Του παραχώρησε τα "ηνία" της εθνικής ομάδας και αυτός την οδήγησε στην κορυφή. Το 1964 η Ισπανία διοργάνωσε την τελική φάση του Euro και νίκησε με 2-1 στην παράταση την Ουγγαρία στα ημιτελικά. Στον τελικό αντιμετώπισε τη Σοβιετική Ένωση, σε ένα παιχνίδι με αρκετή ένταση, ύστερα από όσα είχαν συμβεί προ 4ετίας.

Στον αγωνιστικό χώρο αυτά δεν είχαν σημασία. Στο 6' ο Τσους Περέδα άνοιξε το σκορ με το πιο γρήγορο γκολ των τελικών μέχρι σήμερα, ο Γκαλιμζιάν Χουσαϊνόφ ισοφάρισε 2 λεπτά αργότερα και στο 84' ο Μαρθελίνο έγραψε το 2-1. Η Ισπανία ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης χάρη στον Βιγιαλόνγκα, αλλά ουδείς τον μνημονεύει πλέον. "Αν ρωτήσεις κάποιον σε ένα ισπανικό μπαρ ποιος ήταν ο προπονητής της ομάδας στο Euro 1964, κανείς δεν θα θυμάται τον Βιγιαλόνγκα", δήλωσε στο BBC ο δημοσιογράφος της Marca Χουάν Κάστρο.

1968: Η κλοτσιά στα γεννητικά όργανα που έπληξε την Αγγλία

Η Αγγλία ήταν πρωταθλήτρια κόσμου όταν προκρίθηκε στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (που μετονομάστηκε από Ευρωπαϊκό Κύπελλο Εθνών). Η πρόκριση ήρθε ύστερα απ' το ντέρμπι με τη Σκωτία, με τον αγώνα στο "Χάμπντεν Παρκ" να καταγράφει 130.711 θεατές, ρεκόρ που κρατά μέχρι και σήμερα στην Ευρώπη.

Η ιστορία του ημιτελικού μεταξύ της γηπεδούχου Ιταλίας και της Σοβιετικής Ένωσης είναι γνωστή. Οι δύο ομάδες ήρθαν ισόπαλες 0-0 έπειτα απ' την παράταση και από τη στιγμή που δεν υπήρχε ακόμα διαδικασία πέναλτι, ο νικητής αναδείχθηκε στο στρίψιμο του νομίσματος. Στον τελικό, η Ιταλία αναδείχθηκε ξανά ισόπαλη, με 1-1 κόντρα στη Γιουγκοσλαβία αυτήν τη φορά, αλλά οι διοργανωτές αποφάσισαν να μην αναδείξουν ξανά με νόμισμα τον πρωταθλητή Ευρώπης. Διεξήχθη επαναληπτικός δύο ημέρες αργότερα, με τη "σκουάντρα ατζούρα" να επικρατεί με 2-0.

Πού βρίσκεται η Αγγλία σε όλο αυτό; Όσο έστριβαν νόμισμα στο Ιταλία-ΕΣΣΔ, η Αγγλία αντιμετώπιζε τη Γιουγκοσλαβία στον έτερο ημιτελικό. Οι "πλάβι" προηγήθηκαν με 1-0 στο 86' ύστερα από ένα σκληρό παιχνίδι που εκνεύρισε τους πρωταθλητές κόσμου. Στο 89', ο Ντομπριβόγε Τρίβιτς έκανε ένα δυνατό μαρκάρισμα στον Άλαν Μάλερι κι αυτός απάντησε με κλοτσιά στα γεννητικά όργανα του Γιουγκοσλάβου!

Ο Ισπανός διαιτητής Χοσέ Μαρία Ορτίθ ντε Μεντιμπίλ δεν το πολυσκέφτηκε κι ο μέσος της Τότεναμ έγινε ο πρώτος Άγγλος στην ιστορία που αποβάλλεται σε αγώνα της εθνικής. "Χαίρομαι που κάποιος αντέδρασε σε αυτούς τους μπάσταρδους", ήταν η αντίδραση του προπονητή των Άγγλων, Αλφ Ράμσεϊ, ο οποίος πλήρωσε και το πρόστιμο που επέβαλε στον παίκτη του η αγγλική ομοσπονδία, ύψους 50 λιρών (αρκετά χρήματα για την εποχή).

1972: Ο διάδοχος του Γιασίν

Το 1972 η Σοβιετική Ένωση έφτασε για 3η φορά σε 4 διοργανώσεις στον τελικό. Απέναντι στην τρομερή μηχανή της Δυτικής Γερμανίας, με τους "κορμούς" της Μπάγερν και της Γκλάντμπαχ να ενώνονται υπό τις οδηγίες του Χέλμουτ Σεν, ήταν πρακτικά αδύνατο για τους Σοβιετικούς να πετύχουν κάτι. Ειδικά όταν δεν είχαν για προφύλαξη τον κορυφαίο των κορυφαίων.

Ο Γιασίν είχε αποσυρθεί από την εθνική κι από το ποδόσφαιρο δύο χρόνια νωρίτερα. Ο διάδοχός του ήταν ο μεγάλος αντίπαλος στην έτερη σπουδαία Ντινάμο της χώρας και διάδοχός του και στις εγχώριες επιτυχίες. Η Ντινάμο Μόσχας του Γιασίν έδωσε τα σκήπτρα στην Ντινάμο Κιέβου του Γεβγέν Ρουντάκοφ, ο οποίος από το 1968 πήρε τα "γάντια" του Γιασίν στην ΕΣΣΔ.

Η αλήθεια είναι ότι η Σοβιετική Ένωση δεν είχε τα φόντα να βρεθεί στον τελικό της διοργάνωσης εκείνη τη χρονιά. Η προηγούμενη "χρυσή φουρνιά" είχε αποσυρθεί, η επόμενη του Βαλερί Λομπανόβσκι ακόμη... ζυμωνόταν. Κι όμως τα κατάφερε, βασισμένη κυρίως στην αμυντική λειτουργία της και στον Ρουντάκοφ.

Τερματοφύλακας της σεζόν το 1968, το 1971 και το 1972 στην ΕΣΣΔ, Ουκρανός Παίκτης της σεζόν το 1971 (ο 1ος μη Ουκρανός που του απονεμήθηκε η συγκεκριμένη διάκριση), 12ος στη "Χρυσή Μπάλα" του 1971, κορυφαίος τερματοφύλακας στην Ουκρανία για 10 σερί χρόνια (1966-1976) και ήδη τρεις φορές πρωταθλητής Σοβιετικής Ένωσης, ο Ρουντάκοφ ήταν κάτι παραπάνω από άξιος διάδοχος του Γιασίν. Στον ημιτελικό κόντρα στην Ουγγαρία απέκρουσε πέναλτι κι αν τελικά η ομάδα του Αλεκσάντρ Πονομάρεφ είχε να αντιπαρατάξει κάτι στον Γκερντ Μίλερ για τον τελικό, ήταν αυτός. Φευ.

Στο 1ο γκολ των Δυτικογερμανών, αποκρούει σουτ του Γκίντερ Νέτσερ πάνω στον Μίλερ που κάνει το 1-0. Στη συνέχεια, κάνει κακή επέμβαση σε πλασέ του Χέρμπερτ Βίμερ και η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα του. Τρία λεπτά αργότερα, η άμυνά του πιάνεται στον "ύπνο", εκείνος καθυστερεί να κάνει έξοδο και ο Μίλερ γράφει το 3-0. Ο Ρουντάκοφ ήταν ένας πολύ καλός τερματοφύλακας, απλά δεν ήταν Γιασίν...

1976: Το πέναλτι που προηγήθηκε του Πανένκα

Η διοργάνωση του 1976 περικλείεται σε ένα συμβάν, που έμελε να μείνει στην ιστορία και στην ποδοσφαιρική ορολογία: πέναλτι Πανένκα. Ο Αντονίν Πανένκα ευστόχησε στην προσπάθειά του στον τελικό του τουρνουά και η Τσεχοσλοβακία κέρδισε την πρωταθλήτρια κόσμου Δυτική Γερμανία με 5-3, στην "παρθενική" φορά που χρησιμοποιήθηκε η συγκεκριμένη διαδικασία σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλοι θυμούνται τον Τσεχοσλοβάκο μέσο της Μποχέμιανς, όμως για να σημειώσει το νικητήριο πέναλτι, έπρεπε πρώτα να αποτύχει ένας αντίπαλος. Και είναι ακόμα πιο γνωστός.

Ο Ούλι Χένες δεν ήταν βέβαιο ότι θα προλάβει τη διοργάνωση. Την προηγούμενη σεζόν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα σε έσω και έξω μηνίσκο και έκανε προσπάθειες μηνών για να αναρρώσει. Όταν πλέον ήταν υγιής, ήταν τόσο κουρασμένος απ' την αποθεραπεία, που η σκέψη να μην αγωνιστεί ήταν ακόμα στο τραπέζι. Στα ημιτελικά, η γηπεδούχος Γιουγκοσλαβία προηγήθηκε με δύο γκολ στο ημίωρο, αλλά ένα χατ τρικ του Ντίτερ Μίλερ στο ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα έστειλε το ματς στην παράταση και τα "πάντσερ" στον τελικό. Το σκηνικό επαναλήφθηκε, με τους Τσεχοσλοβάκους να παίρνουν προβάδισμα 2-0 και τη Γερμανία να ισοφαρίζει στα τελευταία λεπτά. Στην παράταση δεν άλλαξε κάτι και τελικά ο νικητής κρίθηκε στα πέναλτι, μία διαδικασία για την οποία οι παίκτες ενημερώθηκαν στο ζέσταμα, πριν από την έναρξη του αγώνα.

"Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, αλλιώς ίσως να είχαμε κάνει εξάσκηση", θυμάται στο BR24 Sport ο Χένες, ο οποίος λόγω της κατάστασής του ήταν ο πλέον ακατάλληλος να εκτελέσει πέναλτι στον τελικό. "Ψυχολογικά, δεν ήμουν ο πιο ασφαλής εκτελεστής. Στην πραγματικότητα, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ με έπεισε και στο τέλος αποφάσισα να σουτάρω κι εγώ".

Ο Χένες ανέλαβε το 4ο πέναλτι της Δυτικής Γερμανίας. Είχαν προηγηθεί 7 εύστοχες εκτελέσεις από τις δύο ομάδες. Η δική του ήταν τραγική. Τόσο άσχημη, που αστειεύεται ακόμα κι ο ίδιος: "Όταν καθάριζαν έπειτα απ' τον πόλεμο, άκουσα ότι κάποια στιγμή βρήκαν την μπάλα. Τόσο μακριά είχε πάει".

Το βράδυ έπειτα απ' τον τελικό, ο συγκάτοικός του (και εκτελεστής του 3ου πέναλτι της Δυτικής Γερμανίας), Χάνες Μπόνγκαρτς, δεν τον άφησε απ' τα μάτια του. Ούτε και η ανάμνηση, αφού ο Χένες έφτασε μέχρι την Καραϊβική για τις διακοπές του, αλλά του θύμιζαν τα πάντα οι Γερμανοί που έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο. Όταν επέστρεψε, βρήκε στο σπίτι του πολλά γράμματα να τον περιμένουν, μεταξύ άλλων και δύο σημαντικών πολιτικών της χώρας, του Φραντς Γιόζεφ Στράους και του Χέλμουτ Κολ. Εν τέλει, περισσότερο του στοίχησαν οι τραυματισμοί. Σταμάτησε απ' την εθνική εκείνη τη χρονιά (σε ένα άλλο παιχνίδι με την Τσεχοσλοβακία) σε ηλικία μόλις 24 ετών, ενώ έπαιξε ποδόσφαιρο για ακόμα τρία χρόνια, προτού εξελιχθεί σε επιτυχημένο παράγοντα.

1980: Ο "χρυσός" σκόρερ που δεν έπρεπε να είναι εκεί

Το 1980 η διοργάνωση μεγάλωσε και για πρώτη φορά η τελική φάση περιελάμβανε 8 ομάδες. Μάλιστα, για πρώτη φορά υπήρξαν και όμιλοι, με τους νικητές να προκρίνονται στον τελικό και τις ομάδες στη 2η θέση να παίζουν μικρό τελικό. Η Ελλάδα έκανε ντεμπούτο στη διοργάνωση και στην 3η αγωνιστική των ομίλων απέσπασε "λευκή" ισοπαλία από τη Δυτική Γερμανία, η οποία είχε εξασφαλισμένη παρουσία στον τελικό. Το 0-0 του άλλου ομίλου αποδείχθηκε πιο σημαντικό. Η "χρυσή φουρνιά" του Βελγίου έκανε την έκπληξη και με την ισοπαλία που απέσπασε στο "Ολίμπικο" της Ρώμης κόντρα στην Ιταλία, την κράτησε στην ισοβαθμία και στη 2η θέση, λόγω καλύτερης επίθεσης.

Ο τελικός διεξήχθη στο ίδιο γήπεδο κι εκεί έκανε την εμφάνισή του ένας αναπάντεχος σκόρερ. Δεν ήταν ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε, ούτε ο Κλάους Άλοφς που σημείωσε χατ τρικ στη νίκη της Γερμανίας επί της Ολλανδίας στον όμιλο. Ήταν ο Χορστ Χρούμπες που πέτυχε και τα δύο γκολ των "πάντσερ" στη νίκη με 2-1, δίνοντας το τρόπαιο στην ομάδα του Γιουπ Ντέρβαλ.

"Δεν θα τα καταφέρναμε στην παράταση, επειδή είχαμε εξαντληθεί. Είχε πολλή ζέστη εκείνη τη μέρα και θυμάμαι ήμουν τόσο κουρασμένος έπειτα από τον αγώνα, που ήταν δύσκολο να σηκώσω το τρόπαιο", αναφέρει το "τέρας της κεφαλιάς", όπως ήταν το παρατσούκλι του.

Πράγματι, ο Χρούμπες είχε σημειώσει με κεφαλιά το νικητήριο γκολ στο 88' έπειτα από σέντρα του Ρουμενίγκε, όμως δεν θα έπρεπε να αγωνίζεται καν στον τελικό. Ήταν μόλις η 5η εμφάνισή του με το εθνόσημο και όντας 29 ετών, δεν έτρεφε ελπίδες για διεθνείς κλήσεις εκείνη την εποχή. Η παρουσία των Ρουμενίγκε, Άλοφς και Κλάους Φίσερ καθιστούσε απαγορευτική τη συμμετοχή του σε αγώνες της Γερμανίας. Μόνο που ο τελευταίος έσπασε το πόδι του πριν από το τουρνουά και ο Ντέρβαλ κάλεσε τον Χρούμπες κατ' ανάγκη!

Από την πλήρη απογοήτευση λόγω του χαμένου τελικού του Αμβούργου στο Κύπελλο Πρωταθλητριών 1979-1980 κόντρα στη Νότιγχαμ, μέσα σε λίγες εβδομάδες ο Χρούμπες έδωσε στον εαυτό του με διαφορετικό τρόπο τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης.

1984: Η κόκκινη που βοήθησε τη Γαλλία

Είθισται η Γαλλία να εμφανίζει τάσεις αυτοκαταστροφής στις μεγάλες διοργανώσεις, με αχρείαστες κόκκινες κάρτες ή με κόκκινες απ' το πουθενά. Κάποιες φορές της στοιχίζουν, όπως στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και τον Ζινεντίν Ζιντάν. Όταν ο Γάλλος έγινε ήρωας της χώρας του, το 1998, αναγκάστηκε να παίξει χωρίς τον αρχηγό του, Λοράν Μπλαν, ο οποίος αποβλήθηκε στον ημιτελικό. Μάλιστα, στους ομίλους εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Ζιντάν είχε αποβληθεί επειδή χτύπησε αντίπαλο εκτός φάσης. Ακόμα και στον τελικό του Euro 1984, η Γαλλία ήταν μπροστά στο σκορ με 1-0 της Ισπανίας χάρη στο φάουλ του Μισέλ Πλατινί και του περίφημου λάθους του Λουίς Αρκονάδα, όταν ο Ιβόν λε Ρου δέχθηκε 2η κίτρινη κάρτα, η οποία τελικά δεν κόστισε. Όμως υπάρχει και μία περίπτωση που μία κόκκινη κάρτα που δέχθηκε η Γαλλία τη... βοήθησε να κατακτήσει τρόπαιο, το πρώτο διεθνές τρόπαιό της.

Ήταν το 1984 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα διεξαγόταν επί γαλλικού εδάφους. Ο Πλατινί ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου και όλα περιστρέφονταν γύρω του. Η πρεμιέρα των "μπλε" στους ομίλους ήταν με μία αξιόλογη ομάδα της εποχής, τη Δανία. Ένα τάκλιν του Λε Ρου σε διεκδίκηση της μπάλας με τον Άλαν Σίμονσεν κατέληξε σε κάταγμα κνήμης, με τον ήχο να ακούγεται σε όλο το στάδιο. Ο κάτοχος της "Χρυσής Μπάλας" του 1977 δεν θα ξανάπαιζε και το σοκ των Δανών βοήθησε τους Γάλλους, που προηγήθηκαν στο 78' με τον Πλατινί.

Όλα έδειχναν να κυλάνε ιδανικά για τους οικοδεσπότες, όταν στο 86' ο Γέσπερ Όλσεν έκανε ένα τάκλιν στον Μανουέλ Αμορός, ο οποίος τα έχασε. Ο αμυντικός της Μονακό πέταξε την μπάλα προς τον αντίπαλό του και αφού αστόχησε, του έδωσε κουτουλιά! Ο διαιτητής τον απέβαλε και τελικά ο μοναδικός... φρόνιμος στόπερ από τους 3 που έπαιξαν σε εκείνον τον αγώνα ήταν ο Πατρίκ Μπατιστόν, τον οποίο δεν δικαίωσε η μοίρα γι' αυτό δύο χρόνια νωρίτερα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, κόντρα στον Τόνι Σουμάχερ!

Στον επόμενο αγώνα, το 5-0 επί του Βελγίου, δεν αγωνίστηκε ούτε ο Λε Ρου ούτε ο Αμορός. Ο Μισέλ Ινταλγκό έριξε στο παιχνίδι τον Ζαν Φρανσουά Ντομέργκ, που κράτησε τη θέση του Αμορός και στα επόμενα 2 παιχνίδια στα οποία ο συμπαίκτης του ήταν τιμωρημένος. Αυτό σημαίνει ότι αγωνίστηκε στον ημιτελικό με την Πορτογαλία, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και όχι μόνο αυτό, αλλά σημείωσε και τα πρώτα γκολ των Γάλλων, ένα στο 24' κι ένα στο 114' της παράτασης! Ο Ρούι Ζορντάο της Πορτογαλίας ισοφάρισε και τις δύο φορές, μέχρι να δώσει τη λύση ο εκπληκτικός Πλατινί με το 8ο τέρμα του σε εκείνο το θεσμό. Ωστόσο παρά τα συνολικά 9 γκολ του θρυλικού Γάλλου, αν ο Αμορός δεν έκανε... χώρο για τον Ντομέργκ, ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν η Γαλλία θα στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.

1988: Το... σόου του Κούμαν πριν απ' τον Φαν Μπάστεν

Η αντιπαλότητα μεταξύ Ολλανδίας και Γερμανίας προέρχεται από την πολιτικοκοινωνική σκηνή κι έχει μεταφερθεί και στο ποδόσφαιρο. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη διαμάχη του Φρανκ Ράικαρντ με τον Ρούντι Φέλερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1990, ωστόσο υπήρχαν και προηγούμενα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής (1978), ο Ντικ Νάνινχα αποβλήθηκε επειδή έσπρωξε τον Μπερντ Χόλτσενμπαϊν. Στο Euro 1980, ο Χουμπ Στέφενς τσακώθηκε με τον Τόνι Σουμάχερ και ο Ρενέ φαν ντερ Κέρκχοφ έριξε γροθιά στο πρόσωπο του Μπερντ Σούστερ, με το διαιτητή να δείχνει κίτρινη κάρτα και στους δύο!

Υπάρχει και το Euro 1988 όμως, με τον ημιτελικό "πραγματικό τελικό", όπως τον χαρακτήρισε ο Ρίνους Μίχελς. Η Ολλανδία είχε βρει μία νέα "χρυσή φουρνιά", με τους Μάρκο φαν Μπάστεν, Φρανκ Ράικαρντ, Ρουντ Γκούλιτ και Ρόναλντ Κούμαν να ξεχωρίζουν, ενώ η Δυτική Γερμανία, στην τελευταία παρουσία της ως τέτοια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και μάλιστα εντός έδρας, ετοίμαζε τη δική της, όπως φάνηκε από τις μετέπειτα μεγάλες διοργανώσεις.

Ο αγώνας στο "Φόλκσπαρκ Στάντιον" του Αμβούργου φιλοξένησε ένα ντέρμπι που τα είχε όλα και κυρίως ένταση μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Αυτή κορυφώθηκε όταν ο Γίργκεν Κλίνσμαν κέρδισε πέναλτι απ' τον Ράικαρντ στο 55', με τον Λόταρ Ματέους να εκτελεί εύστοχα και τους Ολλανδούς να διαμαρτύρονται για ώρα στο διαιτητή. Στο 74' οι ρόλοι αντιστράφηκαν, με τον Φαν Μπάστεν να πέφτει εύκολα σε κόντρα με τον Γίργκεν Κόλερ. Ο Κούμαν σκόραρε έχοντας ήδη 26 γκολ με την Αϊντχόφεν σε όλες τις διοργανώσεις εκείνη τη σεζόν, όταν κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Από τα πόδια του εκκίνησε κι η επίθεση του 88ου λεπτού, όταν βρήκε τον Γιαν Βόουτερς κι αυτός τον Φαν Μπάστεν, που άπλωσε το πόδι του και έκανε την ανατροπή του σκορ.

Το 2-1 έδινε την πρόκριση στους Ολλανδούς και συνάμα ήταν ένα είδος δικαίωσης για το χαμένο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974. Το ολλανδικό πάρτι στο Αμβούργο είχε αρχίσει (κατέληξε με τους παίκτες να μεθούν με φιλάθλους στα τοπικά μπαρ) και στις κερκίδες άρχισαν να καίγονται γερμανικές σημαίες. Η πιο ξεχωριστή στιγμή των πανηγυρισμών, όμως, σημειώθηκε στο γρασίδι, όταν ένας εκστασιασμένος Κούμαν φρόντισε να κηλιδώσει αυτήν τη επιτυχία. Κρατώντας τη φανέλα που αντάλλαξε με τον Όλαφ Τον, παρίστανε πως σκουπίζει τον... πισινό του μπροστά στην κερκίδα των απογοητευμένων φιλάθλων της Γερμανίας.

Το περιστατικό είδαν αξιωματούχοι, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, όμως θα ξεχνιόταν γρήγορα αν δεν υπήρχε ένα ζευγάρι φωτογράφων. Η Μπάρμπαρα Ζέπκα κι ο σύζυγός της, Νόρμπερτ, μάζευαν τις μηχανές τους όταν ξαφνικά είδαν τους παίκτες της Ολλανδίας να επιστρέφουν απ' τα αποδυτήρια για να πανηγυρίσουν κι άλλο αυτόν τον θρίαμβο. Αμέσως ξαναέστησαν τις φωτογραφικές μηχανές κι άρχισαν να απαθανατίζουν στιγμές.

Ένα κλικ της Μπάρμπαρα Ζέπκα ήταν κι αυτό του Κούμαν, το οποίο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στον ολλανδικό Τύπο της εποχής. Το περιστατικό διαδόθηκε όμως, με συνέπεια ακόμα κι ο πατέρας του Κούμαν, Μάρτιν, να κάνει παρατήρηση στο γιο του το ίδιο βράδυ.

Ο Κούμαν δεν είχε κάποια επίπτωση εκείνη τη στιγμή και αγωνίστηκε κανονικά στο νικηφόρο τελικό, που θα μείνει στην ιστορία κυρίως για το αδιανόητο γκολ του Φαν Μπάστεν. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ρωτήθηκε σχετικά και απάντησε: "Παραδέχομαι πως δεν πρέπει να κάνω τέτοια πράγματα, αλλά να πω αν πραγματικά το μετανιώνω; Όχι".

Το περιστατικό προκάλεσε νέα προβλήματα στις σχέσεις των δύο χωρών και δη των συνοριακών περιοχών. Ο δήμαρχος μιας τέτοιας πόλης, του Άαχεν στη Γερμανία, προσκάλεσε δημόσια τον Κούμαν στον τόπο του για να μιλήσουν για το συμβάν και να αντιληφθεί ο Ολλανδός τη ζημιά που προκάλεσε στους κατοίκους της πόλης, που αισθάνονται θύματα. Ο Κούμαν δεν πήγε ποτέ, όπως δεν μίλησε ποτέ και με το μεγαλύτερο θύμα της υπόθεσης, τον Γερμανό του οποίου τη φανέλα σπίλωσε. Χρόνια αργότερα, όταν ο Τον έγινε συμπαίκτης με τον Βόουτερς στην Μπάγερν, του έκανε παράπονα για την ενέργεια του Κούμαν, με τον Ολλανδό να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον συμπατριώτη του, λέγοντας ότι πιθανότατα δεν το εννοούσε προσωπικά.

"Είναι ακατανόητο για μένα που αυτό το συμβάν είχε τέτοια εξέλιξη. Λόγω του ενθουσιασμού στο γήπεδο, δεν σκέφτεσαι φυσιολογικά. Από την άλλη, δεν πρέπει να μεγαλοποιείς μία ηλίθια πράξη. Όπως και να 'χει, όταν έπαιξα στη Γερμανία ξανά, υπήρξαν αντιδράσεις και αποδοκιμασίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα γίνω προπονητής στη Γερμανία, είτε το θέλω είτε όχι", δήλωσε χρόνια αργότερα η "πέτρα του σκανδάλου", αλλά και πρωταθλητής Ευρώπης ξανά εκείνη τη σεζόν.

1992: Το γκολ του Φαν Μπάστεν που δεν μέτρησε

Αν το Euro 1988 ήταν η διοργάνωση της Ολλανδίας και του Φαν Μπάστεν, το 1992 έπρεπε να είναι ξανά το ίδιο. Ο Ολλανδός επιθετικός βρισκόταν σε δαιμονιώδη κατάσταση, οι Γκούλιτ και Ράικαρντ επίσης, ενώ στο ρόστερ υπήρχε κι ένας "ψημένος" Ντένις Μπέργκαμπ. Η μεγάλη αντίπαλος θα έπρεπε να είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία, στην επανεμφάνισή της ως ενιαία εθνική ομάδα, αφού στα προκριματικά πραγματοποιήθηκε η Επανένωση με συνέπεια να αποσυρθεί η Ανατολική Γερμανία και η Δυτική να γίνει σκέτο Γερμανία, με παίκτες όπως ο Κλίνσμαν, Ματίας Ζάμερ, Αντρέας Μέλερ και Στέφαν Έφενμπεργκ. Η ιστορία γράφτηκε τελείως διαφορετικά, αφού πρωταθλήτρια Ευρώπης στέφθηκε η Δανία, έκτακτη καλεσμένη ύστερα από την αποβολή της Γιουγκοσλαβίας ένα μήνα πριν από την έναρξη του τουρνουά, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στη χώρα.

Αυτό που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί εκείνη τη στιγμή ήταν πως ο καλύτερος επιθετικός του κόσμου έδινε την τελευταία παράσταση σε εκείνο το τουρνουά της Σουηδίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ότι παρά το στάτους του εκείνη την εποχή, θα έκλεινε την καριέρα του χωρίς γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 και στο Euro 1992. Τουναντίον, εξελίχθηκε σε μοιραίο παίκτη των "οράνιε", αφού ήταν ο μοναδικός που δεν σκόραρε στη διαδικασία πέναλτι κόντρα στη Δανία στα ημιτελικά (2-2 ο κανονικός αγώνας). Ο Πέτερ Σμάιχελ, ο παίκτης που του έπαιρνε τα "σκήπτρα" ως ο κορυφαίος του Euro, απέκρουσε την προσπάθειά του και έστειλε τη Δανία στον τελικό, όπου επικράτησε 2-0 της Γερμανίας.

Η αλήθεια είναι ότι ο Φαν Μπάστεν έστειλε την μπάλα στα δίχτυα μία φορά στο τουρνουά. Όμως το γκολ ακυρώθηκε λανθασμένα ως οφσάιντ. Ένα γκολ που θα μπορούσε να τον βοηθήσει να πάρει μπρος, αλλά ο βοηθός διαιτητή δεν κατάλαβε ότι ο επιθετικός της Μίλαν βρισκόταν σε κανονική θέση όταν έκανε την κεφαλιά "ψαράκι" και νικούσε τον μέχρι τότε ανίκητο Ντμίτρι Χάριν στον αγώνα της φάσης των ομίλων κόντρα στην Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (που πήρε τη θέση της διασπασμένης Σοβιετικής Ένωσης). Υπέδειξε οφσάιντ, ο Πέτερ Μίκελσεν τον άκουσε και ο Κιμ Μίλτον Νίλσεν προσπαθούσε να κατευνάσει τον Ρίνους Μίχελς ως 4ος διαιτητής. Κοινό χαρακτηριστικό τους; Ήταν η διαιτητική τετράδα από τη Δανία!

Βαθμολογικά δεν άλλαξε κάτι αυτή η αδικία. Η Ολλανδία "κόλλησε" στο 0-0, αλλά την τελευταία αγωνιστική έκανε επίδειξη δύναμης κόντρα στη Γερμανία, επικράτησε με 3-1 και αυτομάτως έγινε το απόλυτο φαβορί για το τρόπαιο, προχωρώντας ως νικήτρια του 2ου ομίλου. Παρ' όλα αυτά, η "μηχανή| παραγωγής γκολ, που λίγους μήνες αργότερα θα κατακτούσε το βραβείο της UEFA για τον κορυφαίο παίκτη στην Ευρώπη για 3η φορά σε 4 χρόνια, δεν πήρε ποτέ μπρος. Ο Μπέργκαμπ τελείωσε 1ος σκόρερ της Ολλανδίας με 3 γκολ (και του τουρνουά μαζί με άλλους 3 παίκτες), ενώ δίπλα στο όνομα του Φαν Μπάστεν διατηρήθηκε ένα μηδενικό.

Το χαμένο πέναλτι στον ημιτελικό ήταν η τελευταία σημαντική στιγμή του με την εθνική Ολλανδίας. Αγωνίστηκε ξανά στα πρώτα δύο προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994 και στο τέλος του 1992 ουσιαστικά σταμάτησε το ποδόσφαιρο, λόγω των τραυματισμών που του διέλυσαν τον αστράγαλο.

1996: Αυτός που θα μπορούσε να γίνει Ζιντάν

"Δεν περίμενα να μου συμπεριφερθούν ως ξένο στην εθνική Γαλλίας". Με αυτά τα λόγια έκλεινε ουσιαστικά η πορεία του Ρεϊνάλ Πεντρός στους "μπλε". Τελευταία φορά αγωνίστηκε το 1996, λίγους μήνες έπειτα απ' το Euro της Αγγλίας. Τα πράγματα, όμως, θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά για τον επιθετικό μέσο με τη σπουδαία Ναντ της εποχής.

Μαζί με τους Πατρίς Λοκό, Νικολά Ουεντέκ, Κλοντ Μακελελέ, Κριστιάν Καρεμπέ και Ζαφέ Εντοράμ, με τον Ζαν Κλοντ Σουοντό στο "τιμόνι", τα "καναρίνια" γνώρισαν μεγάλες πιένες στις αρχές της δεκαετίας του '90. Αποκορύφωμα ήταν η κατάκτηση του τίτλου το 1994-1995, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA και η παρουσία στα ημιτελικά του Champions League την επόμενη σεζόν. Ο Πεντρός υπήρξε πρωταγωνιστής σε αυτές τις επιτυχίες, όντας ο παίκτης με τις περισσότερες ασίστ στη Ligue 1 το 1993-1994 και το 1994-1995.

Το καλοκαίρι του 1996 η εξαιρετική ομάδα της Ναντ έμοιαζε να διαλύεται, λόγω της 7ης θέσης στο πρωτάθλημα. Ο Πεντρός ζήτησε μεταγραφή και ήθελε να γνωρίζει την επόμενη ομάδα του πριν από το Euro 1996. Η Μπαρτσελόνα, επίσης σε μεταβατική περίοδο ύστερα από την αποχώρηση του Γιόχαν Κρόιφ και την ανάληψη των "ηνίων" απ' τον Μπόμπι Ρόμπσον, ζήτησε τον παίκτη. Ο Πεντρός αρνήθηκε, αφού η σύζυγός του, που μόλις είχε γεννήσει, δεν ήθελε να φύγουν από Γαλλία. Κατά συνέπεια, αντί να δίνει αφειδώς ασίστ στον Ρονάλντο, τη νέα σεζόν υπέγραψε συμβόλαιο στη Μαρσέιγ, που αγωνιζόταν στη Ligue 2, αποδεχόμενος ακόμα και μείωση μισθού.

Με αυτήν την περίεργη ψυχολογία βρέθηκε στα γήπεδα της Αγγλίας. Ο Εμέ Ζακέ είχε να επιλέξει μεταξύ εκείνου και του Ζιντάν, των δύο κορυφαίων δημιουργικών μέσων του γαλλικού πρωταθλήματος εκείνης της εποχής, για το "χριστουγεννιάτικο δέντρο" του. Προτίμησε τον "Ζιζού" και άφησε στον πάγκο τον Πεντρός. Η Γαλλία προκρίθηκε στα προημιτελικά (πρώτη φορά υπήρχε τέτοιος γύρος σε Euro, αφού οι ομάδες αυξήθηκαν σε 16) με δύο νίκες επί της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας και μία ισοπαλία με την Ισπανία.

Εκεί, κόντρα στην Ολλανδία, η Γαλλία επικράτησε στα πέναλτι, με τον Πεντρός να μπαίνει αλλαγή στο 2ο ημίχρονο για δεύτερο σερί παιχνίδι. Δεν εκτέλεσε κάποιο πέναλτι, ωστόσο πιθανότατα θα ήταν ο 6ος εκτελεστής, αν χρειαζόταν. Στα ημιτελικά χρειάστηκε. Η Γαλλία αναδείχθηκε ισόπαλη 0-0 με την Τσεχία, την έκπληξη της διοργάνωσης. Η παράταση δεν άλλαξε τα δεδομένα και η λύση δόθηκε ξανά στα πέναλτι. Η σειρά ήταν ίδια με τα προημιτελικά: Ζιντάν, Γιουρί Τζορκαέφ, Μπεσάν Λιζαραζού, Βενσάν Γκουερίν, Λοράν Μπλαν. Σε αντίθεση με τους Ολλανδούς όμως, οι Τσέχοι δεν αστόχησαν στη δική τους πεντάδα. Χρειάστηκε και 6η εκτέλεση. Ο Πεντρός την ανέλαβε, παρότι ο Λοκό δεν είχε εκτελέσει ακόμα. Ο Πετρ Κούμπα τον νίκησε με τα πόδια και στη συνέχεια ο Μίροσλαβ Κάντλετς ολοκλήρωσε τη δουλειά για τους Τσέχους.

Αν και μόλις 24 ετών, ο Πεντρός έγινε persona non grata στη Γαλλία. Δεν είχε σημασία τι είχε πετύχει μέχρι τότε, δεν είχε σημασία ότι ερχόταν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο εντός των συνόρων και οι "μπλε" χρειάζονταν κάθε "όπλο" για να κατακτήσουν για πρώτη φορά το βαρύτιμο τρόπαιο (έχοντας απουσιάσει απ' τις προηγούμενες δύο διοργανώσεις). Ο Πεντρός εξοστρακίστηκε, όχι από επιλογή του Ζακέ, αλλά από τους φιλάθλους και τα ΜΜΕ. Τον Σεπτέμβριο του 1996, σε φιλική νίκη επί του Μεξικού στο "Παρκ ντε Πρενς" του Παρισιού, οι Γάλλοι φίλαθλοι τον αποδοκίμασαν έντονα, θεωρώντας τον μοναδικό υπεύθυνο για τον αποκλεισμό απ' τη διοργάνωση. Η καριέρα του Πεντρός στην εθνική Γαλλίας έκλεισε το 1996 με 4 γκολ σε 25 συμμετοχές. Ομοίως και σε διασυλλογικό επίπεδο, αφού στη συνέχεια δεν στέριωσε σε καμία ομάδα. Στη Μαρσέιγ έμεινε μισή σεζόν και ακολούθησαν 11 ομάδες σε 11 χρόνια, με λιγότερα από 10 παιχνίδια ανά σεζόν μ.ό.

2000: Οι Άγγλοι χούλιγκαν επέστρεψαν

Το 2000 ήταν μία διαφορετική εποχή για το ποδόσφαιρο. Ο χουλιγκανισμός ήταν σημαντικό πρόβλημα ακόμα και για τις κορυφαίες διοργανώσεις και το Euro 2000 που θα διεξαγόταν σε Ολλανδία και Βέλγιο βρισκόταν σε καθεστώς απειλής. Χούλιγκαν του Άγιαξ και της Φέγενορντ είχαν στιγματίσει το ολλανδικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του '90 και οι φόβοι ότι θα αμαύρωναν και το τουρνουά ήταν μεγάλοι. Εν τέλει, τα προβλήματα προκλήθηκαν στο Βέλγιο, όπου διεξήχθησαν παιχνίδια από τον "όμιλο του θανάτου" με Αγγλία, Γερμανία, Ρουμανία και Πορτογαλία.

Τα προβλήματα κορυφώθηκαν στη 2η αγωνιστική της φάσης των ομίλων, πριν από το ντέρμπι της Αγγλίας με τη Γερμανία. Φίλαθλοι των δύο χωρών συγκρούστηκαν στους δρόμους των Βρυξελλών, με την αστυνομία του Βελγίου να επεμβαίνει με δακρυγόνα και να δίνει μάχες σώμα με σώμα με τους φιλάθλους. Πάνω από 900 φίλαθλοι συνελήφθησαν και 400 εν τέλει απελάθηκαν απ' τη χώρα, επιβεβαιώνοντας τους φόβους για τον αγγλικό χουλιγκανισμό, λίγες εβδομάδες έπειτα από παρόμοια περιστατικά στην Κοπεγχάγη, στο περιθώριο του τελικού του Κυπέλλου UEFA 1999-2000 μεταξύ Άρσεναλ και Γαλατάσαραϊ.

Σε μία ιρλανδική παμπ των Βρυξελλών, Άγγλοι φίλαθλοι οχυρώθηκαν και αρνήθηκαν να βγουν, πετώντας καρέκλες και ποτήρια μπίρας κατά περίπου 300 αστυνομικών. Οι αρχές πέταξαν δακρυγόνα για να τους βγάλουν από το κατάστημα και προέβησαν σε 174 συλλήψεις. Επεισόδια σημειώθηκαν και στο Σαρλερουά, όπου διεξήχθη ο αγώνας, με μάχες μεταξύ Άγγλων, Γερμανών, αλλά και Τούρκων που διαμένουν στην πόλη, με έναν Άγγλο να μαχαιρώνεται και έναν να τραυματίζεται στο κεφάλι, ύστερα από χτύπημα με σφυρί.

"Τα κελιά είναι φιλόξενα", δήλωσε ο εκπρόσωπος της βελγικής αστυνομίας, Μισέλ Ρομπέν, μιλώντας για τα ειδικά κελιά που είχαν ετοιμάσει οι αρχές πριν από το τουρνουά, περιμένοντας την άφιξη ταραχοποιών στοιχείων πέρα από τη Μάγχη.

Οι πιο σημαντικές δηλώσεις προήλθαν από τον πρόεδρο της UEFA, Λέναρτ Γιόχανσον: "Οι φίλαθλοι δεν μπορούν να συμπεριφέρονται έτσι και να προκαλούν χάος. Η κυβέρνηση του της Αγγλίας οφείλει σε όλους να κάνει βήματα παρόμοια με αυτά άλλων χωρών για να σταματήσει αυτούς τους ταραχοποιούς φιλάθλους από το να ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Άλλες κυβερνήσεις απέδειξαν ότι γίνεται. Η Εκτελεστική Επιτροπή της UEFA κάλεσε την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου και την ποδοσφαιρική ομοσπονδία να πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να σταματήσει τους Άγγλους χούλιγκαν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Η UEFA θα πρέπει να αποφασίσει αν η παρουσία της αγγλικής ομάδας στο τουρνουά πρέπει να διατηρηθεί αν υπάρξει επανάληψη παρόμοιων περιστατικών. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε επανάληψη τέτοιων συμπεριφορών".

Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, Τόνι Μπλερ, υπερθεμάτισε: "Ελπίζω αυτή η απειλή να λογικεύσει όποιον σκέφτεται να συνεχίσει την παραβατική συμπεριφορά που έχει επιφέρει τόση ντροπή στη χώρα".

Εν τέλει, η Αγγλία έφυγε από το τουρνουά εκείνες τις μέρες, αλλά αγωνιστικά. Η ήττα απ' τη Ρουμανία στην τελευταία αγωνιστική την άφησε στην 3η θέση του ομίλου (με τη Γερμανία στην 4η), από τον οποίο προκρίθηκαν δύο ομάδες που στη συνέχεια αποκλείστηκαν από τους δύο φιναλίστ: η Ρουμανία απ' την Ιταλία στα προημιτελικά και η Πορτογαλία απ' τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Γαλλία στα ημιτελικά.

2004: Το making of του Ιμπραχίμοβιτς

Το Euro 2004 θα είναι πάντα γαλανόλευκο, ελληνικό. Με ένα κόστος. Οι ιστορίες της Εθνικής Ελλάδας και του ταξιδιού της μέχρι το τρόπαιο επισκιάζουν όλο το υπόλοιπο τουρνουά. Ένα τουρνουά γεμάτο σπουδαίες ομάδες και παίκτες, εκπλήξεις πέραν της Ελλάδας, γκάφες, υπέροχα γκολ, συγκινήσεις και διαμαρτυρίες.

Όλα αυτά περιλαμβάνονται σε ένα ονοματεπώνυμο που βρέθηκε στα γήπεδα της Πορτογαλίας, αλλά δεν έκανε το ίδιο γκελ που κάνει σήμερα. Ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς έκανε την αναμενόμενη έκρηξη στην ιβηρική χώρα και χάρη σε αυτήν εκτίναξε την καριέρα του στη συνέχεια.

Δεν ήταν το πρώτο μεγάλο τουρνουά του 22χρονου Σουηδού, που είχε αγωνιστεί ως αλλαγή σε δύο παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002. Μάλιστα, είχε πανηγυρίσει ήδη δύο πρωταθλήματα με τον Άγιαξ, όμως σε καμία περίπτωση δεν ήταν μπαρουτοκαπνισμένος και γνωστός στην οικουμένη ως μεγάλος σταρ. Οι Λαρς Λάγκερμπεκ και Τόμι Σέντερμπεργκ του έδωσαν φανέλα βασικού δίπλα στον Χένρικ Λάρσον, σε μία ομάδα με βετεράνους όπως ο Γιαν Μιέλμπι και Μάρκους Άλμπεκ, αλλά και νεαρούς όπως ο Κιμ Σέλστρεμ και ο Αντρέας Ίσακσον.

Στο 5-0 με τη Βουλγαρία έβγαλε μια ασίστ στον Φρέντι Λιούνγκμπεργκ και σκόραρε με πέναλτι, όμως το αποκορύφωμα θα έρθει στη 2η αγωνιστική του 3ου ομίλου, όταν σημείωσε το γκολ που ψηφίστηκε ως καλύτερο της διοργάνωσης. Η Ιταλία ήταν το μεγάλο φαβορί του ομίλου, βάσει ονομάτων, έστω κι αν ο Φραντσέσκο Τότι απουσίασε επειδή έφτυσε τον Κρίστιαν Πόουλσεν στην πρεμιέρα με τη Δανία. Ο αντικαταστάτης του, Αντόνιο Κασάνο, έβαλε μπροστά τη "σκουάντρα ατζούρα" και παίκτες όπως οι Αλεσάντρο ντελ Πιέρο και Κριστιάν Βιέρι είχαν ευκαιρίες να "κλειδώσουν" τη νίκη. Απέτυχαν και το παιχνίδι έφτασε στο 85'.

Ύστερα από κόρνερ, οι Ιταλοί έκαναν αμέτρητες προσπάθειες να απομακρύνουν την μπάλα, όμως εκείνη παρέμενε στον αέρα. Βλέποντας ότι δεν θα έρθει λύτρωση από τους συμπαίκτες του, ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν πήρε την απόφαση να κάνει έξοδο. Μπροστά του ήταν ο Ιμπραχίμοβιτς, με πλάτη στο τέρμα, ο οποίος αντιλήφθηκε ότι είχε μόνο ένα τρόπο για να σκοράρει: εναέριο τακουνάκι!

"Το τακουνάκι ήταν η μόνη κίνηση που μπορούσα να κάνω. Δεν είδα τον Βιέρι, αλλά πέταξα στο φεγγάρι όταν είδα την μπάλα να πάει στα δίχτυα. Ήταν φανταστικό συναίσθημα", δήλωσε αργότερα ο Σουηδός. Πράγματι, ο Βιέρι που περίμενε στο δοκάρι της κενής εστίας δεν έφτασε την μπάλα με το κεφάλι και το 1-1 ήταν γεγονός. Μία αγωνιστική αργότερα, η Σουηδία έπληξε ακόμη χειρότερα την Ιταλία, αφού με το 2-2 κόντρα στη Δανία, πέρασαν οι δύο Σκανδιναβοί και άφησαν πίσω τους Μεσόγειους να φωνάζουν για biscotto.

Στα προημιτελικά, η Σουηδία διασταυρώθηκε με την Ολλανδία, ακόμα μία χώρα με παίκτες που θα σημάδευαν τα χρόνια που θα έρχονταν. Σε 120 λεπτά αγώνα δεν υπήρξε νικητής, αλλά υπήρξαν ευκαιρίες, ακόμα και δοκάρι με τον Λιούνγκμπεργκ. Η λύση θα δινόταν στα πέναλτι, όπου οι Σουηδοί... προδόθηκαν απ' τον επόμενο ηγέτη τους. Ο Ιμπραχίμοβιτς πήρε φόρα, αλλά με το δεξί πλασέ του έστειλε την μπάλα ψηλά. Όταν απέτυχε κι ο Όλαφ Μέλμπεργκ να νικήσει τον Έντβιν φαν ντερ Σαρ, ο Άριεν Ρόμπεν έστειλε τους "οράνιε" στην επόμενη φάση.

Κανένα πρόβλημα για τον Ιμπραχίμοβιτς. Η Γιουβέντους κι ο Φάμπιο Καπέλο είχαν δει όλα όσα ήθελαν και κατέθεσαν πρόταση 16.000.000 ευρώ στον Άγιαξ τον Αύγουστο για το νεαρό Σουηδό. Η μεταγραφή ολοκληρώθηκε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

2008: Το γκολ που δεν μεταδόθηκε στον ημιτελικό Γερμανία - Τουρκία

Η καταρρακτώδης βροχή ήταν πρωταγωνίστρια στο Euro 2008 σχεδόν όσο και η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία, που θα άλλαζε το ποδόσφαιρο την επόμενη δεκαετία. Η διοργάνωση διεξήχθη σε Αυστρία και Ελβετία, όμως ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα έκαναν την εμφάνισή τους τις ίδιες ημερομηνίες με το Euro 2008.

Η βροχή ήταν καθημερινό φαινόμενο και τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα εμφανίστηκαν στη φάση των ομίλων. Η βροχή κατά τη διάρκεια του Ελβετία - Τουρκία στο "Σεντ Γιάκομπ Παρκ" προκάλεσε μεγάλη φθορά στον αγωνιστικό χώρο. Η πιο ήπια βροχή στο Ελβετία - Πορτογαλία λίγες μέρες αργότερα αποτελείωσε το χορτάρι και για πρώτη φορά στην ιστορία των Euro και των Παγκοσμίων Κυπέλλων αποφασίστηκε ολική αντικατάσταση χλοοτάπητα και όχι μόνο κάποιων προβληματικών σημείων.

Το βράδυ του αγώνα του 1ου ομίλου μεταξύ Ελβετίας και Πορτογαλίας αφαιρέθηκε ο κατεστραμμένος χλοοτάπητας και την επόμενη μέρα 26 φορτηγά μετέφεραν από την Ολλανδία το νέο, ο οποίος κόστισε 200.000 ευρώ. Η UEFA διαβεβαίωνε ότι παρά το σύντομο του πράγματος, ο νέος αγωνιστικός χώρος δεν θα ήταν κακός, έστω κι αν η Γερμανία αρνήθηκε να κάνει προπόνηση εκεί, πριν από το παιχνίδι της με την Πορτογαλία στο "Σεντ Γιάκομπ Παρκ" για τα προημιτελικά.

Η μεγαλύτερη ζημιά για τη διοργάνωση σημειώθηκε στα ημιτελικά. Ο αγώνας της Γερμανίας με την Τουρκία διεξήχθη στο ίδιο γήπεδο, όμως το πρόβλημα παρουσιάστηκε στην Αυστρία. Μία καταιγίδα πάνω απ' τη Βιέννη προκάλεσε τεχνικά προβλήματα στο Διεθνές Κέντρο Μετάδοσης, από το οποίο η εικόνα του αγώνα στη Βασιλεία έφτανε σχεδόν σε κάθε χώρα που είχε εξασφαλίσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Τα προβλήματα άρχισαν στο 2ο ημίχρονο και η εικόνα εξαφανίστηκε 3 φορές από τους δέκτες, ενώ το ίδιο γινόταν και με τον ήχο. Η μοναδική χώρα που δεν έχασε ποτέ την εικόνα ήταν η Ελβετία, αφού είχε δικό της κλειστό κύκλωμα με το γήπεδο.

Κάθε τηλεοπτικό κανάλι πήρε τα μέτρα του και ορισμένα μετέφεραν τη μετάδοση στο ραδιόφωνο, άλλα έκαναν περιγραφή απ' το στούντιο, άλλα μεταφέρθηκαν σε περιβάλλον στούντιο με πανελίστες να κάνουν συζήτηση μεταξύ τους για το παιχνίδι και ορισμένα κατάφεραν να συνδεθούν με την ελβετική τηλεόραση που συνέχισε απρόσκοπτα τη μετάδοση. Το αποτέλεσμα ήταν στη Γερμανία, όπου το ZDF συνδέθηκε με το ελβετικό SRG, να δουν το γκολ του Μίροσλαβ Κλόζε στο 79' με το οποίο η Γερμανία έκανε το 2-1, όμως στην Τουρκία να μη μεταδοθεί αυτή η εικόνα!

Τα προβλήματα διήρκεσαν περίπου 6 λεπτά, μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η μετάδοση από το Διεθνές Κέντρο Μετάδοσης. Το 2-2 του Σεμίχ Σεντούρκ στο 86' μεταδόθηκε κανονικά, όπως και το νικητήριο γκολ του Φίλιπ Λαμ στο 90'. Η περιπέτεια των εργαζομένων στο ΔΚΜ δεν έληξε με το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα, όμως, αφού ενημερώθηκαν ότι πρέπει να εγκαταλείψουν το σημείο, μιας και η τέντα που βρισκόταν στις εγκαταστάσεις είχε προδιαγραφές αντοχής ανέμων ταχύτητας έως 120χλμ./ώ., όμως η μετεωρολογική υπηρεσία είχε κάνει πρόγνωση για ανεμοστρόβιλους ταχύτητας έως 130χλμ./ώ. το βράδυ έπειτα απ' τον ημιτελικό.

"Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν ήταν αφύσικες για την Κεντρική Ευρώπη. Ήταν κάτι ασυνήθιστο και δεν προβλέπεται να επαναληφθεί", δήλωσε ο διευθυντής επικοινωνίας της UEFA, Γουιλιάμ Γκαγιάρ, με το Euro 2008 να είναι το πρώτο τουρνουά στο οποίο η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία έχει εξ ολοκλήρου την ευθύνη της τηλεοπτικής παραγωγής.

2012: Το συμβάν που άνοιξε τις πύλες για τεχνολογία γραμμής και VAR

Το Euro 2012 διεξήχθη από κοινού σε Πολωνία και Ουκρανία και για δεύτερο σερί τουρνουά οι διοργανωτές δεν περνούν τη φάση των ομίλων. Μία φάση που συζητήθηκε πολύ, όμως, θα μπορούσε να είχε αλλάξει τα δεδομένα, αν υπήρχε η τεχνολογία που υπάρχει σήμερα στο ποδόσφαιρο. Και θα μπορούσε να στείλει μία οικοδέσποινα στα προημιτελικά, την Ουκρανία, η οποία έμεινε με την πικρή γεύση απ' την ήττα 0-1 κόντρα στην Αγγλία, για την τελευταία αγωνιστική του 4ου ομίλου.

Το σκορ άνοιξε ο Γουέιν Ρούνεϊ στο 48', όμως οι Ουκρανοί πίεσαν για την ισοφάριση και είχαν ορισμένες ευκαιρίες. Σε μία εξ αυτών στο 62', ο Μάρκο Ντέβιτς βρέθηκε σε θέση τετ α τετ, πλάσαρε, ο Τζο Χαρτ βγήκε κι απέκρουσε, με την μπάλα να παίρνει ύψος και τροχιά προς την κενή εστία. Ο Τζον Τέρι έτρεξε και σαν απομηχανής θεός την έσωσε με τάκλιν. Το ριπλέι από την κορυφή, όμως, έδειξε ότι ολόκληρη η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή κι έτσι είχαμε μπροστά μας ακόμα ένα γκολ-φάντασμα.

Το Euro 2012 ήταν η τελευταία μεγάλη διοργάνωση που δοκιμάζονταν πιλοτικά η παρουσία δύο επιπρόσθετων βοηθών, στις γραμμές του άουτ. Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν να έχουν καλύτερη οπτική σε περιπτώσεις γκολ-φαντασμάτων, κάτι που δεν συνέβη στο παιχνίδι της "Ντόνμπας Αρένα", αφού ο επιπρόσθετος διαιτητής δεν αντιλήφθηκε ότι το γκολ έπρεπε να μετρήσει.

Η Αγγλία κράτησε μέχρι τέλους αυτό το 1-0 και η Ουκρανία διαμαρτυρήθηκε έντονα, ανοίγοντας ξανά τη συζήτηση για την τεχνολογία γραμμής, η οποία είχε αρχίσει πολύ καιρό πλην. Ο τότε πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί, ήταν πολέμιός της, όμως τόσο η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία όσο και ο αρχιδιαιτητής της, Πιερλουίτζι Κολίνα, παραδέχθηκαν την επόμενη μέρα ότι υπήρχε σφάλμα στη φάση και η Ουκρανία στερήθηκε ένα γκολ.

Το ποτάμι δεν γύριζε πίσω. Δεύτερο γκολ φάντασμα σε σερί μεγάλη διοργάνωση ύστερα από εκείνο στο Αγγλία - Γερμανία του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 ήταν πολύ και μερικές εβδομάδες αργότερα, ο IFAB, ο οργανισμός που είναι υπεύθυνος για τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου, επέτρεψε την τεχνολογία γραμμής. Δοκιμές είχαν γίνει ήδη στη Superliga της Δανίας και λίγα χρόνια αργότερα είναι μία πραγματικότητα στο υψηλό επίπεδο, που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Μόνο που υπάρχει μία σημαντική λεπτομέρεια. Πριν από το γκολ του Ντέβιτς, που λανθασμένα δεν μέτρησε, υπήρχε οφσάιντ στη φάση του Αρτέμ Μιλέβσκι, που επίσης έχασαν οι βοηθοί. Αν υπήρχε τεχνολογία γραμμής στο Euro 2012, θα υπήρχε ξανά διαιτητικό σφάλμα, εις βάρος της Αγγλίας. Η είσοδος τέτοιας τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο, όμως, ήταν η κερκόπορτα για κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Λίγα χρόνια αργότερα εμφανίστηκε το σύστημα VAR, το οποίο πλέον θα μπορούσε να γυρίσει τη φάση πίσω και να καταλογίσει το οφσάιντ, απαλείφοντας απ' την ιστορία το γκολ-φάντασμα του Ντέβιτς.

2016: Η διπλή εκδίκηση των Ιταλών

Η Ιταλία δεν διακρίθηκε στο Euro 2016 που διεξήχθη στη Γαλλία με νικήτρια την Πορτογαλία στον τελικό κόντρα στην οικοδέσποινα. Η "σκουάντρα ατζούρα" αποκλείστηκε στα πέναλτι από τη Γερμανία στην προημιτελική φάση και έφυγε από το τουρνουά με ψηλά το κεφάλι, αφού είχε επιτελέσει διπλό χρέος, παίρνοντας εκδίκηση από δύο αντιπάλους.

Στη φάση των ομίλων βρέθηκε στον 5ο και με νίκη επί του Βελγίου στην πρεμιέρα, πήρε σαφές προβάδισμα πρόκρισης. Αν κέρδιζε το παιχνίδι της 2ης αγωνιστικής, θα "κλείδωνε" την πρωτιά. Αντίπαλος η Σουηδία, η οποία στη δική της πρεμιέρα ήρθε ισόπαλη 1-1 με την Ιρλανδία.

Η Ιταλία δεν έβλεπε μπροστά της μια σκανδιναβική ομάδα, αλλά ένα σκανδιναβικό παιχνίδι και συγκεκριμένα της φάσης των ομίλων του Euro 2004. Εκείνο το "biscotto", το 2-2 που κατά δήλωση Σουηδών και Δανών δεν θα ερχόταν ακόμα κι αν τους βόλευε, ώστε να προκριθούν οι δυο τους και να αφήσουν εκτός νοκ άουτ την Ιταλία. Μόνο που αυτό ακριβώς ήταν το σκορ του Δανία - Σουηδία που διαμορφώθηκε στο 89ο λεπτό και για το οποίο αργότερα ήρθαν στη δημοσιότητα διάλογοι μεταξύ παικτών των δύο χωρών που απλώνουν περισσότερη σκιά.

Η Ιταλία αντιμετώπισε μία φορά τη Σουηδία έκτοτε, το 2009 σε φιλικό στην Τσεζένα, όμως η νίκη 1-0 δεν επούλωσε τις πληγές. Αυτή ήταν η ευκαιρία για εκδίκηση και την πήρε, αφού με νέο 1-0, χάρη σε γκολ επίσης στα τελευταία λεπτά (88') του Έντερ, άφηνε τους Σουηδούς στον πάτο της βαθμολογίας. Υπό διαφορετικές συνθήκες στον όμιλο, θα μπορούσε να της προσφέρει το δικό της biscotto στην 3η αγωνιστική. Ο Αντόνιο Κόντε παρέταξε ενδεκάδα με πολλές αλλαγές κόντρα στην Ιρλανδία και τελικά ηττήθηκε, με τους Ιρλανδούς να προκρίνονται ως καλύτεροι τρίτοι. Ο αποκλεισμός της Σουηδίας, όμως, οφείλεται στην ήττα της από το Βέλγιο και όχι στην ήττα της Ιταλίας. Κανένα πρόβλημα, με τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν, ο οποίος ήταν παρών το 2004, να πηγαίνει στον πάγκο των Ιρλανδών και να τους δίνει το χέρι στο τέλος του αγώνα, με ένα τεράστιο χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό του, παρά την ήττα της χώρας του.

Ιταλία και Ισπανία είναι δύο χώρες που συντηρούν τη δική τους κόντρα σε ποδοσφαιρικό επίπεδο εδώ και χρόνια. Το χτύπημα του Μάουρο Τασότι στον Λουίς Ενρίκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1994 δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όμως οι Ιταλοί δεν μπορούν να κατηγορήσουν τους Ισπανούς για biscotto. Υπήρξε η ευκαιρία στο Euro 2012, αφού αν η Ισπανία έφερνε 2-2 με την Κροατία, θα μπορούσε να μείνει εκτός νοκ άουτ η Ιταλία, όμως η Marca το πρωί του αγώνα ήταν ξεκάθαρη. "Μην ανησυχείτε, δεν είμαστε μνησίκακοι", έγραφε στον τίτλο, έχοντας φωτογραφία του ματωμένου Ενρίκε στο πρωτοσέλιδο.

Οι δύο χώρες προχώρησαν μέχρι τον τελικό του 2012 κι εκεί η Ισπανία διέλυσε τους Ιταλούς με 4-0, στην πιο ευρεία νίκη σε τελικό Euro. Όταν συναντήθηκαν ξανά στη φάση των 16 του Euro 2016, η Ιταλία είχε ακόμα ένα γραμμάτιο να ξεπληρώσει. Η Ισπανία του Βιθέντε ντελ Μπόσκε μπορεί να μη θύμιζε σε τίποτα εκείνη προ τετραετίας που έφτασε στην 3η σερί κατάκτηση μεγάλης διοργάνωσης, όμως με ονόματα όπως οι Ντάβιδ ντε Χέα, Ζεράρ Πικέ, Σέρχιο Ράμος, Τζόρντι Άλμπα, Σέρχιο Μπουσκέτς, Τσεσκ Φάμπρεγας, Αντρές Ινιέστα και Νταβίδ Σίλβα, παρέμενε το φαβορί. Ειδικά όταν απέναντί της έβρισκε μια ενδεκάδα που περιελάμβανε τον Μπουφόν σε ηλικία 38,5 ετών και παίκτες όπως ο Αλεσάντρο Φλορέντζι, ο Μάρκο Παρόλο, ο Εμανουέλε Τζιακερίνι, ο Ματία ντε Σίλιο, ο Έντερ και ο Γκρατσιάνο Πελέ.

Με αυτούς τους παίκτες η Ιταλία ήταν έκπληξη και μόνο που προκρίθηκε στην τελική φάση του Euro, όμως εκείνο το απόγευμα στο "Σταντ ντε Φρανς" κατάφερε να πάρει το αίμα της -εν μέρει- πίσω, με τη νίκη 2-0 επί των Ισπανών, χάρη στα γκολ των Τζιόρτζιο Κιελίνι και Πελέ. Ο αποκλεισμός στα πέναλτι ύστερα από 18 εκτελέσεις κόντρα στη Γερμανία στην επόμενη φάση, μόνο τιμητικός ήταν για εκείνη τη "σκουάντρα ατζούρα", που πέτυχε τους στόχους που ρεαλιστικά θα μπορούσε να είχε το 2016.