Είναι ο τύπος που όταν δημοσιογράφος τον ρώτησε "γιατί έχεις γρατζουνιές στο πρόσωπο σου;" απάντησε " ρώτα τη γυναίκα σου". Που όταν τον ρώτησαν γιατί ο Πεπ Γουαρδιόλα δεν τον χρησιμοποιεί στην Μπαρτσελόνα, παρά ως... σκιά του Μέσι, εξήγησε ότι " δεν αγοράζεις Ferrari, για να το οδηγήσεις σαν να είναι Fiat". Συνέχισε με τη διευκρίνηση " δεν είμαι βίαιος άνθρωπος. Αν ήμουν, ο Γουαρδιόλα θα έπρεπε να φοβάται".

Είναι αυτός που θεωρεί περιττό να πάρει κάποιο δώρο στη σύζυγο του, στα γενέθλια της " γιατί έχει ήδη τον Ζλάταν". Τζάμπα τον βάφτισαν οι συγγενείς του "Χρυσό"; Γιατί αυτό σημαίνει το Zlatan στα σλαβικά. Βέβαια, το πήγε το θέμα ένα επίπεδο παραπάνω: έκανε το μικρό του όνομα, εμπορικό σήμα! Και μετά ήλθαν οι Σουηδοί να προσθέσουν στο λεξιλόγιο τους το zlatanera (ζλατανισμός), που σημαίνει "κυριαρχία, ξεκαθάρισμα με την επιβολή φυσικής δύναμης". Έχει και γήπεδο με το όνομα του. Αυτό στο οποίο ξεκίνησε το ποδόσφαιρο και το 2007 το ανανέωσε εκ βάθρων.

Είναι ο παίκτης που θεωρεί ότι... αυτό που βλέπεις, είναι προσπάθεια για κοντρόλ. Τι δεν είναι; Γιατί το λες αυτό; Θα ήθελε να μάθει τη γνώμη σου (not).

Ταπεινό δεν τον λες. Τον λες όμως, ειλικρινή. Όταν στα 16 του, η καθηγήτρια του στα αγγλικά τον ρώτησε πού θα βρίσκεται σε πέντε χρόνια, την ενημέρωσε ότι θα είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, στην Ιταλία και θα βγάζει τρελά λεφτά. Για το ακριβοδίκαιο της υπόθεσης, χρειάστηκε έξι χρόνια για να παίξει στη Juventus. Αλλά... έπεσε κοντά. Νωρίτερα, του είχαν κλέψει το αγαπημένο του ποδήλατο. Τι έκανε; Άρχισε να κλέβει και εκείνος ποδήλατα. Όταν έπειτα από μια προπόνηση, στη γενέτειρα του, το Malmo (τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη Σουηδία) διαπίστωσε πως του είχαν πάρει το ποδήλατο που... είχε κλέψει εκείνη την ημέρα, γύρισε, κοίταξε δίπλα του, βρήκε ένα άλλο, το πήρε και έφυγε. Ήταν του βοηθού προπονητή, ο οποίος συγκάλεσε σύσκεψη της ομάδας, για να βρουν τον... ελαφροχέρη. Όχι. Δεν ομολόγησε.

Όταν πήγε στον Ajax συστήθηκε στους νέους -εν δυνάμει- φίλους ως " είμαι ο Ζλάταν. Ποιος στο διάβολο είσαι εσύ;". Για την ιστορία, αυτό το " ποιος είσαι εσύ;" το ρώτησε και σε έναν παίκτη της Sent Etienne που τον είχε εκνευρίσει. Α, με το τέλος της σεζόν διαπίστωσε πως ήταν ο πρώτος σκόρερ της Paris Saint Germain, για τρίτη διαδοχική χρονιά. Μάλιστα, ένα site είχε υπολογίσει πως βγάζει 78 ευρώ, κάθε ώρα και 37.500 ευρώ την ημέρα.

Θα έλεγες ότι είχε αλλάξει η ζωή του, από όταν ήταν παιδί και ζούσε στις εργατικές κατοικίες του Rosengrard. Μιας από τις πιο φτωχές περιοχές του Malmo, πολλά προβλήματα, όπως υψηλή ανεργία, πολλές δυσκολίες, πάρα πολλούς μετανάστες. Είναι από τα πιο δύσκολα σημεία της πόλης, για να ζήσεις.

γιατί μπορούσα να πετάξω χρήματα από το μπαλκόνι, στα παιδιά που ήταν κάτω και να τους ζητήσω να μου φέρουν γάλα. Και αυτός είναι μόνο ένας από τους λόγους που λατρεύω το Rosengrard", είχε πει το 2000, σε κάμερα που κρατούσε ο ίδιος. Εκεί ήταν που έμαθε να είναι σκληρός, να επιβάλλεται με την παρουσία του. Διαφορετικά, ήταν δύσκολο να επιβιώσει. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρε στη ζωή του.

Στο σπίτι έμενε με τη μητέρα του, την Κροάτισσα Jurka (καθαρίστρια στο επάγγελμα που έτρεχε από το πρωί έως το βράδυ) και τα πέντε αδέλφια του. Δεν ήταν αρμονική η συμβίωση, γιατί δεν ήταν εύκολο παιδί. Όταν λοιπόν, η μητέρα του τον έδιωχνε από το σπίτι ("όπου το πιθανότερο ήταν να σε χτυπήσουν, από το να σε αγκαλιάσουν"), εκείνος πήγαινε στο γήπεδο που ήταν δίπλα στο κτίριο του και έπαιζε ποδόσφαιρο.

Ώσπου πήρε την κηδεμονία ο πατέρας του, ο Βόσνιος Sefik ο οποίος ανέβαινε τον προσωπικό του Γολγοθά, καθώς τραυματισμένος από το βαλκανικό πόλεμο, το είχε ρίξει στο ποτό. Ο Ζλάταν μετακόμισε μαζί του. Αλλά δεν βλέπονταν ιδιαίτερα. Όταν μεθούσε ο μπαμπάς του, εκείνος εξαφανιζόταν. Πήγαινε για ποδόσφαιρο. Ή έκλεβε ποδήλατα. Είχε γίνει εξαιρετικός στο να διαφεύγει της σύλληψης. Έτσι, έγινε γρήγορος. Αργότερα, θα γινόταν και παράδειγμα όλων των παιδιών που... έτρεχαν μαζί να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς. Από τότε ωστόσο, είχε ενημερώσει πως " μπορεί να φύγω από το Rosengrard, το Rosengrard όμως, δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου".

Τις όποιες ώρες που ο πατέρας του ήταν νηφάλιος, κάθονταν μαζί μπροστά στην τηλεόραση. Δεν παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο. Έβλεπαν αγώνες του Mohammed Ali. Άκουγαν τον θρύλο να λέει " είμαι νέος, όμορφος, νέος, κούκλος και δεν μπορεί να με νικήσει κανείς". Σε μηδενικό χρόνο, είχε ερωτευτεί αυτήν τη συμπεριφορά. Ήταν άρδην διαφορετική από εκείνη που είχε... πέραση στη Σουηδία (να είσαι ταπεινός, ήρεμος, να μην ακούγεσαι).

Στα 12 πήγε στην Malmo FF. Όχι ως η "περίπτωση", αλλά ως ένα ακόμα παιδί που ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο σε ομάδα. " Τότε, μάλιστα υπήρχαν άλλοι τύποι που ήταν καλύτεροι από εκείνον, που τους προσέχαμε περισσότερο. Και όχι, δεν ξέραμε ότι περνούσε τόσο δύσκολα στο σπίτι του", εξήγησε ο Johnny Gyllenso, προπονητής στην εφηβική ομάδα του συλλόγου. " Δεν είχα ακούσει για εκείνον, έως ότου ήλθε στην ομάδα μου". Όταν λοιπόν, τον γνώρισε, το ίδιο δευτερόλεπτο έμαθε ότι ο Ronaldo ήταν το είδωλο του, αυτό που ήθελε να γίνει.

Τη σεζόν 1998-99, η Malmo είχε μετάσχει σε ένα camp στο Μιλάνο. Έτυχε σε εκείνο το διάστημα, να υποδεχθεί η Inter τη Fiorentina. Βρήκαν εισιτήρια και πήγα στο San Siro. O Ronaldo σκόραρε δυο φορές. " Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής του", κατέθεσαν οι συνοδοί του, μαζί και ότι "γύρισε και είπε στον προπονητή του "μια μέρα θα παίξω σε αυτό το γήπεδο, θα γίνω ήρωας σε αυτό το γήπεδο". Ήταν συνεπής στη δήλωση. " Πάντα είχε στόχους και αυτός ήταν ένας από τους λόγους της επιτυχίας του", ενημέρωσε ο Gyllenso, " αυτό πάντα έκανε τη διαφορά με αυτό το παιδί. Οι φιλοδοξίες του και η θέληση του να ζήσει όσα ονειρευόταν. Από πολύ νωρίς, είχε ειδοποιήσει ότι θα γίνει ο καλύτερος παίκτης, στον κόσμο". Συνήθως, χρησιμοποιούσε αυτήν την ατάκα, όταν οι καθηγητές του, του έλεγαν πως δεν διαβάζει. " Δεν χρειάζομαι το σχολείο" απαντούσε και μετά... τους αποτελείωνε, ανακοινώνοντας το στόχο του.

Έφηβος ακόμα, είχε προειδοποιήσει και για κάτι ακόμα: " Έχω πάρει μια απόφαση: θα αγοράσω μια Diablo. Είναι αυτοκίνητο. Lamborghini. Όταν θα παίξω στο εξωτερικό, πρέπει να την πάρω. Θα είμαι μοβ, αστραφτερή, μεταλλική. Αυτό είναι το όνειρο μου. Στην πινακίδα θα γράψω "Toys". Αν το πραγματοποίησε; Δείτε το πανό που του ετοίμασαν στο Malmo, όταν το 2011 πήγε ως αντίπαλος στα μέρη του, με τη φανέλα της Milan. Μόλις αντίκρισε το πανό, έβαλε τα γέλια.

Ο παραγωγός του "The Way Back", ντοκιμαντέρ που είχε πρωταγωνιστή τον Ιμπραχίμοβιτς, Fredrik Gertten θυμήθηκε εκείνη την ημέρα, που υπέγραψε ο Ζλάταν στον Ajax. " Του έδωσαν σπίτι, του έδωσαν αυτοκίνητο και στο αεροπλάνο της επιστροφής μου έδειξε πως είχε 5 φανέλες της νέας του ομάδας, της οποίες πήρε δωρεάν "ενώ άξιζαν 5.000 κορώνες, δεν πλήρωσα τίποτα!". Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Ήταν ακόμα στα πρώτα μέτρα της αλλαγής ταυτότητας, τα πρώτα λεπτά που σταμάτησε να είναι το φτωχό παιδί". Περίεργη ως εμπειρία, είχε χαρακτηρίσει και την επίσκεψη του σε αντιπροσωπεία με αυτοκίνητα. " Είναι περίεργο ότι με άφησαν να μπω μέσα και μπορώ να διαλέξω ό,τι θέλω", είχε πει, πριν καταλήξει "θα προσπαθήσω να το συνηθίσω". Τα κατάφερε. Αλλά αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα. Ας γυρίσουμε στην αρχή της ιστορίας.

Έμαθε να είναι σκληρός, για να επιβιώνει

Έως το 2001, που έφυγε για να πάει στην Ajax, όλοι τον ήξεραν με το μικρό του όνομα. Αυτό αναγραφόταν και στη φανέλα του. Με τη μετακόμιση, άλλαξε και φανέλα, άλλαξε και όνομα. Επέλεξε στο εξής να χρησιμοποιεί το Ibrahimovic " γιατί ήθελα να τιμήσω το παρελθόν μου. Τις ρίζες μου. Να δείξω σε όλα τα παιδιά στη γειτονιά πως εφ όσον τα κατάφερα εγώ, μπορούν να τα καταφέρουν και εκείνα". Αυτοί που τον ξέρουν, επιμένουν πως ο τρόπος που μεγάλωσε έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του. " Αν ήταν από καλύτερη οικογένεια, ενδεχομένως να έμενε περισσότερο σπίτι, να διάβαζε περισσότερο, να έβλεπε τηλεόραση... και να μην έπαιζε ποτέ ποδόσφαιρο", λέει ο πρώτος του προπονητής.

Η πρώτη ερώτηση που έκανε στον άνθρωπο που τον πλησίασε για να γράψει τη βιογραφία του, David Lagercrantz ήταν αν πιστεύει στο Θεό. " Σκέφτηκα ότι πρέπει να είναι πολύ θρήσκος. Του είπα, δεν ξέρω. Μου απάντησε "τότε δεν πιστεύεις ούτε στον Ζλάταν"! Το πρώτο σοκ ήλθε όταν τον ρώτησε για τα παιδικά του χρόνια. Πώς ήταν όταν γύριζε σπίτι. " Τον "έτρωγε" η πείνα και ο θυμός. Κάποιες ημέρες το ψυγείο είχε μόνο μπύρες. Τότε ήταν που αποφάσισε ότι θα γίνει κάτι σε αυτή τη ζωή". Εκτός των γηπέδων, ουδείς τον αντιμετώπιζε θετικά. Όλοι τον υποψιάζονταν πως θα κλέψει, θα εξαπατήσει. Στα παιχνίδια αυτό άλλαζε. Έπαιρνε εκδίκηση. Υπό την όποια έννοια. Και την κοινωνική. Παρέμενε ωστόσο, για πολλά χρόνια το ανασφαλές παιδί από το ghetto. Ώσπου έμαθε να χρησιμοποιεί πιο γόνιμα το θυμό του. Το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι μόνο ένας τρόπος εκτόνωσης. Είχε γίνει προορισμός.

Ο προπονητής του στην ανδρική ομάδα της Malmo, Hasse Borg είχε πει από το 2000 πως "είναι απίστευτος τύπος, ευγενικός και καλός. Αν δείτε από πού προέρχεται, θα διαπιστώσετε και γιατί συμπεριφέρεται ως αλαζόνας. Είναι η μάσκα του. Η άμυνα του. Στο μυαλό του, όλος ο κόσμος του επιτίθεται και εκείνος πρέπει να επιβιώσει. Αλλά εμείς του μιλάμε πολύ και έχουμε δει τι παιδί είναι". Κάποιος που είχε μάθει να μην κρίνει κάποιον, πριν τον γνωρίσει. Ο ίδιος είχε ομολογήσει πριν μια δεκαετία πως "ε πιλέγω να φέρομαι έτσι, γιατί διαφορετικά ο κόσμος θα με "ρίχνει". Σημείωση: και στη Σουηδία, όποιος έχει παρελθόν που να αφορά πρόσφυγες, υποχρεούται να παλέψει πιο σκληρά για να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία. Εκείνος δεν ήταν η εξαίρεση. Εξ ου και οι γονείς των άλλων παιδιών, συγκέντρωσαν υπογραφές σε αίτημα προς το σύλλογο. Ποιο ήταν αυτό; Να διώξουν τον Ζλάταν, γιατί δεν άνηκε. Τι έκανε; Το χρησιμοποίησε ως κίνητρο, για τη συνέχεια. Αν ήθελε μια φορά να επιτύχει, από εκείνη την ημέρα δεν είχε άλλον προορισμό ζωής.

Ακόμα και στον ύπνο του, έβλεπε τρικ που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει την επομένη. Η εξέλιξη του ήταν τεράστια. Γιατί δεν ξεκίνησε ως φανταστικό ταλέντο. Στα 15-16 ήταν ένας παίκτης της σειράς. Στα 18 τον ήξερε πολύς κόσμος, ως "εξόχως ταλαντούχο παίκτη". Τότε έλεγε " μου αρέσουν οι ντρίμπλες... όπως μπορεί να καταλάβει όταν βλέπει παιχνίδι μου. Κάποιες φορές, αντί να πασάρω, ντριμπλάρω. Αυτό εκνευρίζει τους συμπαίκτες μου, αλλά... αυτή είναι η φάση. Δεν έχει πλάκα όταν δεν ντριμπλάρεις και το ποδόσφαιρο υποτίθεται πως είναι διασκεδαστικό, σωστά;". Είχε φανταστική τεχνική, από αυτή που δεν μαθαίνεται (γεννιέσαι έτσι, δεν γίνεσαι), αλλά δεν είχε φυσική κατάσταση.

Η ζωή του ήταν κατά 80% το ποδόσφαιρο και μετά... ίσως το σχολείο και η οικογένεια. Ήταν με την μπάλα στα πόδια, όλη μέρα, κάθε μέρα. Στο διαμέρισμα, στο γήπεδο, στο δρόμο. " Έκανε τρεις προπονήσεις με την ομάδα και όταν πήγαινε σπίτι, συνέχιζε τη δουλειά", ενημέρωσε ο Ola Gallstad, βοηθός προπονητή στη Malmo. " Eίχα το ποδόσφαιρο. Ήταν η τρέλα μου και έπαιζα όλη μέρα", παραδέχθηκε και ο ίδιος. " Όπου και αν ήταν, έπαιζε ποδόσφαιρο και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έγινε καλός παίκτης. Ξόδεψε τόσες ώρες σε προσωπική δουλειά, στο να γίνει καλύτερος που είναι φυσιολογικό το ότι έφτασε εκεί που έφτασε", πρόσθεσε ο Gyllenso.

Μια ημέρα, έπαψε να περνά πια καλά στη Malmo και ζήτησε να φύγει. Δεν τον άφησαν " γιατί θα ήταν κρίμα να χαθεί, ένας νέος παίκτης από τη Malmo. Θα ήταν προσωπική μου αποτυχία, ως προπονητή, να τον αφήσω να φύγει", εξήγησε ο Gyllenso. Προτίμησαν να του μιλήσουν, με τη βοήθεια ειδικού. Η συζήτηση διήρκεσε μιάμιση ώρα. " Είχαμε αμοιβαίο σεβασμό. Μπορούσα να του πω τι θεωρώ καλό για εκείνον και τι όχι και να ξέρω ότι ακούει. Το ίδιο ίσχυε και για εκείνον. Ήξερε πως μπορούσε να μου πει ό,τι σκεφτόταν". Την επομένη εμφανίστηκε κανονικά στην προπόνηση και ακολούθησε κάθε οδηγία του προπονητή του, που πρωτοστάτησε ώστε να μην εγκαταλείψει την ομάδα.

" Πάντα θαύμαζε τους άνδρες με πυγμή και αποφασιστικότητα, προφανώς λόγω του τρόπου που μεγάλωσε", λέει ο βιογράφος του, πριν προσθέσει " βέβαια, νιώθει πως πρέπει να τον καταλαβαίνουν, να αντιλαμβάνονται ότι οι παίκτες που θέλουν να γίνουν ηγέτες, πρέπει να είναι διαφορετικοί και να τους αφήνουν να είναι διαφορετικοί". Ο Guardiola δεν τον κατάλαβε." Στην Μπαρτσελόνα ένιωσε ξανά ως ένα παιδί μεταναστών, που έπρεπε να αποδείξει από τι είναι φτιαγμένος, να κάνει τους άλλους να τον καταλάβουν".

Ούτε ο Wenger είχε καταλάβει... τι γινόταν, όταν ζήτησε από τον Ιμπραχίμοβιτς να κάνει ένα "δοκιμαστικό", όταν ήταν 17, για την Arsenal και " μου απάντησε "δεν κάνω δοκιμαστικά (γελάει ο Γάλλος). Είτε με θες και με παίρνεις, είτε όχι. Ήταν ένα νέο παιδί. Δεν τον είχα δει να παίζει. Ήξερα τι είναι, τα στοιχεία που έχει. Έμαθα πως ήταν χαρισματικός. Είχα δει πως είναι χαρισματικός και ταλαντούχος, όπως φάνηκε και από την καριέρα που έκανε". Άλλο να σας τα λέμε εμείς και άλλο να δείτε τον Wenger, σωστά; Ιδού.

Έμεινε στη Malmo, έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία και έγινε ο ηγέτης της πορείας στην πρώτη τη τάξει κατηγορία. Αυτή η απόφαση θα έκανε τη διαφορά, στην εξέλιξη της καριέρας του. Έδειξε πως αξίζει περισσότερα, ότι έχει έλθει η ώρα να ανέβει επίπεδο. Πριν την εκκίνηση της σεζόν, οι συμπαίκτες του, έδειχναν πλήρως συμβιβασμένοι με αυτό που τους συνέβαινε. Έλεγαν πως ο Ζλάταν είναι αλαζόνας " αλλά πρέπει να το αποδεχθούμε, έως κάποιο μέτρο. Την ίδια ώρα, έχει δείξει πως καταλαβαίνει πια ότι πρέπει να είναι μέλος ενός συνόλου. Ακόμα δεν είναι σταρ. Παρ' ότι πιστεύει πως είναι, ακόμα δεν έχει γίνει. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι τα media και οι φίλαθλοι τον βοηθούν... να 'χει αυτήν την άποψη. Αν κάνει τρικ στο κόρνερ, ξαφνικά... γίνεται ο νέος Μaradona. Και άλλοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό". Αλλά δεν το έκαναν. Γιατί το σπορ είναι ομαδικό. Αλλά για τον Ιμπραχίμοβιτς, όλα ήταν θέμα αυτοπεποίθησης. Έπρεπε να δείχνει πως πιστεύει στον εαυτό του. Ακόμα και αν... τραβούσε από τα μαλλιά φάσεις, για να κερδίζει την προσοχή.

Υπάρχει video, στο οποίο συμπαίκτης του λέει μπροστά του ότι " είναι εγωιστής. Πολλές φορές μένουμε ελεύθεροι, αλλά δεν μας βλέπει. Μια απλή πάσα του, θα ήταν αρκετή για να σκοράρουμε. Αλλά δεν τη δίνει. Βέβαια, αυτή η εγωπάθεια του επιτρέπει να δημιουργεί τεράστιες προϋποθέσεις για γκολ. Κάποιες φορές αποτυγχάνει, αλλά όταν επιτυγχάνει, όλα μπορούν να συμβούν. Είναι ικανός να σκοράρει από φάσεις που δεν έχεις καν την υποψία ότι μπορεί να προκύψει γκολ".

Το 2001 εμφανίστηκε με την ομάδα του στην ελίτ και όλοι μιλούσαν για εκείνον, μετά το πρώτο δίμηνο. " Πολλοί μας τηλεφώνησαν για να τον ζητήσουν" ενημέρωσε ο προπονητής Borg, " όχι ένας, δυο. Πολλοί, από διάφορες χώρες. Τηλεφωνούσαν "σκάουτς", ατζέντηδες, προπονητές. Σε όλους είπαμε το ίδιο. Ότι δεν τον πουλάμε. Είχα αναλάβει την ομάδα, για να την προκρίνω στην πρώτη κατηγορία και να την κρατήσω εκεί. Οπότε, δεν μπορούσα να πουλήσω, ούτε για όλα τα εκατομμύρια του κόσμου". Κάποια στιγμή, έγινε ξεκάθαρο ότι η Malmo δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Συν του ότι χρειαζόταν τα χρήματα που πρόσφεραν οι "μνηστήρες".

Η μητέρα του, έμαθε τη μεταγραφή του από την TV

Διάλεξαν τον Ajax. Η τιμή του ήταν 82.5 σουηδικές κορώνες. " Το νόμισμα έπαιξε ένα ρόλο, ως προς το σύνολο του ποσού. Αν ήταν διαφορετικό, θα έφτανα και τα 90 εκατ.", είχε πει από τον καναπέ του πατρικού του. Είπε και κάτι άλλο. "Η μητέρα μου έμαθε τη μετακίνηση μου, από την TV, όπου είδε τη φωτογραφία μου. Δεν ξέρει καλά σουηδικά και νόμισε πως κάτι έπαθα. Ότι είχε συμβεί κάτι κακό. Μου τηλεφώνησε έντρομη και με ρώτησε τι είχε συμβεί. Της είπα "τίποτα. Με πούλησαν στον Ajax". Έβαλε τα κλάματα. Ο Ζλάταν διαβεβαίωνε ότι " τα πράγματα θα αλλάξουν στο εξής, για την οικογένεια μου, εγώ όμως, όχι. Θα χρειαστεί να προσέχω τι κάνω με τα χρήματα μου. Η προσωπικότητα μου όμως, θα παραμείνει η ίδια". Σε αυτό δεν ήταν 100% συνεπής. Έμαθε να ασχολείται με όσα γίνονται γύρω του, ωρίμασε και όπου μπορούσε βοηθούσε. Δεν είναι πια εκείνο το παιδί, από το ghetto. Είναι ο Ζλάταν -όπως συνηθίζει να λέει άλλωστε, σχεδόν κάθε μέρα!

Ένα τηλεοπτικό κανάλι του Άμστερνταμ, "έτρεχε" έναν διαγωνισμό. Ο νικητής, θα μπορούσε να πάρει την πρώτη συνέντευξη του Ιμπραχίμοβιτς, ο οποίος τότε δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό. Νικητής ήταν ένα μικρό παιδί. Περίμενε να βγει από τα αποδυτήρια και όταν συναντήθηκαν τα βλέμματα τους, πλησίασε το παιδί για να συστηθεί και θα θέσει εαυτόν στις υπηρεσίες... του Τύπου. Η πρώτη ερώτηση του νεαρού ήταν "γιατί παίρνεις τόσες πολλές κίτρινες κάρτες;". Ο Ζλάταν δεν εκνευρίστηκε (σοκ). Τουναντίον, ξέσπασε σε γέλια και είπε "ίσως θα έπρεπε να χαλαρώσω κάπως". Είχε λατρέψει το παιδί, για την αυθεντική ειλικρίνεια.

Στην Ολλανδία ήταν που ένιωσε να μεγαλώνει η ανάγκη του να τον αποδεχθούν όλοι, ως καλό ποδοσφαιριστή και... να μην υπάρχει άλλος που να παίρνει πιο πολλά από εκείνον. " Ανέκαθεν ήταν ανταγωνιστικός τύπος. Και όταν ανταγωνίζεσαι σε ένα πράγμα, ανταγωνίζεσαι σε όλα. Δεν θέλει να παίρνει τα περισσότερα, γιατί θέλει να τα ξοδέψει κάπου συγκεκριμένα, αλλά επειδή στο μυαλό του έχει πλάκα να είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος! Σε αυτά τα ζητήματα, συμπεριφέρεται ως παιδί. Επίσης, θεωρεί ότι είναι πολλοί εκείνοι που προσπαθούν να βγάλουν χρήματα, χρησιμοποιώντας τον. Τι λέει; "ΟΚ, αν θες να βγάλεις λεφτά, να σου πω ότι και εγώ αυτό θέλω". Το εξελίσσει σε δούναι και λαβείν", διευκρινίζει ο παραγωγός του "Τhe way back".

Εξυπακούεται πως έως σήμερα είναι ένας ζωντανός μύθος, στο Malmo. Όλοι τον θεωρούν παιδί τους. Κυρίως γιατί... έβαλε την πόλη στο χάρτη και μετά την απογείωσε. Και η ομάδα στην οποία παίζει, είναι η αγαπημένη όλων. Παρεμπιπτόντως, κάθε φορά που μετακινείται, η Malmo FF παίρνει ένα ποσό, ακόμα και τώρα. Εκείνος εξακολουθεί να επιστρέφει εκεί όποτε μπορεί και να προσφέρει, με όποιον τρόπο μπορεί. Μέχρι που έκανε το Malmo τουριστικό προορισμό, ενώ αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι κοντά στην παλιά του γειτονιά. Για την οικογένεια του.

Μεταξύ των όσων έχει πει ο ίδιος για τη ζωή του, είναι πως έκανε ένα ταξίδι από τις εργατικές κατοικίες σε ένα όνειρο. Όνειρο που εμπνέει κατ' αρχάς, όλα τα παιδιά της Σουηδίας, ακόμα περισσότερο τα παιδιά της γειτονιάς του και σίγουρα όλους εκείνους που μαθαίνουν να παλεύουν από μικροί για την επιβίωση, για το δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον, για το όνειρο. "Είναι η πρώτη επιτυχημένη ιστορία της Σουηδίας", λέει ο βιογράφος του, πριν προσθέσει "όπου και αν πας, τον ξέρουν. Στην Ευρώπη; Στην Αμερική; Την Ασία; Όλοι τον ξέρουν. Για την πρώτη γενιά που μεγάλωσε στη Σουηδία με ένα μείγμα πολιτισμών, είναι το παράδειγμα, ο ηγέτης της ιστορίας". Είναι βέβαια, και η καλύτερη δικαιολογία για όποιο παιδί δεν θέλει να διαβάσει, τα μαθήματα του. Έχει πει για τα χρόνια του στο σχολείο πως " ήμουν αγενής, δύστροπος και δεν μπορούσα να καθίσω ήσυχος. Είχα μυρμήγκια στο παντελόνια". Είχε ευλογηθεί ωστόσο, και με ένα τεράστιο ταλέντο -που μάλλον δεν έχουν όλοι. Οπότε... συνεχίστε να διαβάζετε.

Ό,τι και αν γίνει, έχει ήδη επιτύχει

Μετά πώς να μη λέει ότι δεν υπάρχει κάποιος που να μην τον ξέρει. Και ναι, θέλει να πάρει το Champions League " αλλά και να μη το πάρω, δεν τρέχει τίποτα. Μια χαρά καριέρα έχω. Συν του ότι δεν χρειάζομαι ένα τρόπαιο, για να μάθω πως είμαι ο καλύτερος". Σε όλο αυτό το σκηνικό, προσθέστε και το γεγονός ότι την περασμένη αγωνιστική περίοδο έγινε κατά 15 εκατομμύρια ευρώ πλουσιότερος και βρέθηκε στο Νο14 της λίστας με τους 100 πιο υψηλά αμειβόμενους αθλητές στον κόσμο, βάσει του Forbes (με σύνολο κερδών τα 39 εκατ. δολ. -έπεσε από τα 44 εκατ. του 2014)

Αυτό που έκανε στο 4-1 της Παρί Σεν Ζερμέν επί της Ναντ ( όταν άρπαξε από το λαιμό τον Μοϊμπέ ), κατ' αρχάς δεν ήταν πρωτότυπο -το 'χει ξανακάνει. Κατά δεύτερον, προστέθηκε στη μακρά λίστα με τις κινήσεις που περισσότερο παραπέμπουν σε Kung fu master, από ό,τι σε ποδοσφαιριστή. Αλλά να ξεκινήσουμε από τα βασικά: έχει κάνει μαθήματα πολεμικών τεχνών -και προφανώς αυτό τον έχει επηρεάσει.

Αφότου λοιπόν, απέκτησε τις σχετικές γνώσεις, είπε να κάνει επίδειξη. Και όχι, οι συμπαίκτες του δεν βγαίνουν από την εξίσωση.

Ούτε φυσικά οι δημοσιογράφοι

Πόσω μάλλον οι αντίπαλοι

Δεν περίμενες αυτό, για να τον χαρακτηρίσεις αλαζόνα. Να σου θυμίσω ωστόσο, πως έβαλε τον εαυτό του στην 11αδα με τους καλύτερους συμπαίκτες που είχε στην καριέρα του. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Για την ιστορία, μαζί με όλα τα παραπάνω είναι και αυτό που θα δείτε στο... τελείωμα της φάσης. Και όχι, δεν αφορά τον εαυτό του. Αλλά αυτό δεν "πουλάει", όσο όλα τα άλλα.