Μετά τη βαριά ήττα (6-0) στο “Γ. Καραϊσκάκης” στο πρώτο παιχνίδι για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson, η ΑΕΚ έπρεπε να ψάξει έναν τρόπο για να “σουλουπωθεί”, καθώς τρεις μέρες μετά, θα αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό στην έδρα της για τη Stoiximan Super League.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το παιχνίδι, σε μια ιδιαιτέρως extreme τακτική επιλογή για τα μέτρα και τις συνήθειες του Ματίας Αλμέιδα, καταμαρτυρούσε ότι στο μυαλό όλων δεν κυριαρχούσε η άποψη ότι με νίκη η Ένωση θα ξεπερνούσε τον αντίπαλο της στη βαθμολογία, αλλά η πεποίθηση ότι μόνο με ένα τρικ και μπόλικη τύχη θα μπορούσε να το καταφέρει.
Βασικά, στη σκέψη όλων υπήρχε η αποφυγή του κακού παρά το νικηφόρο αποτέλεσμα. Εν τέλει, ήρθε η ήττα (0-1) στο 90′.
Πέρασε καιρός από τότε, από εκείνο το τετραήμερο που η ΑΕΚ απεμπόλησε κάθε πιθανότητα για να διεκδικήσει τους δύο εγχώριους τίτλους σε μια περίοδο που εμφανιζόταν -και δικαίως- ως η μοναδική ανταγωνίστρια του Ολυμπιακού, ωστόσο ο οργανισμός όχι απλώς δεν έχει συνέλθει, μα τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον κατήφορο.
Όλα όσα αφορούν στην ομάδα, είναι εξόχως ανησυχητικά. Κρατείται ως μια μικρή σπίθα ρεαλισμού, ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται η διάσωση όσων μπορούν να σωθούν.
Δίχως πανικούς και αδιέξοδες αποφάσεις που ίσως κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Να δούμε όμως για πόσο θα διατηρηθεί και αυτό, ειδικά με μια τεράστια παγίδα ακριβώς στο επόμενο βήμα της.
Που είναι η νοοτροπία που απαγόρευε την κατάρρευση;
Μέσα σε όλα, διαπιστώνεται κατ’ εξακολούθηση πλέον η αδυναμία της ΑΕΚ να ξεπεράσει τον φόβο της ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, σε παιχνίδια που τα έχει φέρει εντελώς στα μέτρα της.
Δεν είναι τυχαίο πια, αντιθέτως είναι διαπιστωμένο και αγωνιστικά ομολογημένο.
Τρίτη φορά το ίδιο πράγμα απέναντι στον ΠΑΟΚ. Τρεις φορές λάθος αντιμετώπιση από τον προπονητή στη διαχείριση του αγώνα, τρίτη φορά που το σύμπαν άρχισε να καταρρέει μετά από την κακή αντιμετώπιση μίας φάσης που έφερε τη μείωση του σκορ ή την ισοφάριση.
Η βοήθεια από τον πάγκο δεν έρχεται, οι παίκτες μπαίνουν αυτομάτως σε διαδικασία παράδοσης των κεκτημένων στον αγώνα, όλοι μαζί δημιουργούν από μόνοι τους το επερχόμενο ναυάγιο.
Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για τη θαυμαστή νοοτροπία που ήταν σήμα κατατεθέν της ΑΕΚ, για την άρνησή της στην ήττα, για την ικανότητά της να ξεπερνά σκοπέλους με τραυματισμούς, τιμωρίες, οτιδήποτε στραβό μπορούσε να της συμβεί.
Η ρεβάνς με τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, είναι μια κατάσταση εμφανούς παγίδας ακριβώς επειδή είναι αδύνατον να υπάρξει το ιδανικό αγωνιστικό αντίκρισμα, αυτό της πρόκρισης.
Είναι μια τελειωμένη ιστορία, επειδή όμως τα πράγματα μπορούν να γίνουν και χειρότερα, με τη φοβική, αγχώδη, και πανικού εικόνα που η ΑΕΚ παρουσιάζει, ενδέχεται να ζήσει πάλι ένα δράμα.
Σύμφωνοι, ο αντίπαλος έχει πετύχει αυτό που ήθελε, όμως το κίνητρό του παραμένει υψηλό.
Βλέπει την ΑΕΚ σε κατάσταση συνεχόμενης κατάρρευσης, να σπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ της εποχής Αλμέιδα μετά το άλλο, έχει μυριστεί ποδοσφαιρικό “αίμα” και είναι σε δαιμονιώδη ρυθμό.
Να μην πιάσουμε τώρα το rotation που εκείνος μπορεί να κάνει παίζοντας με φορ τον Ελ Καμπί (ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά), όταν η Ένωση θα ήθελε να προφυλάξει τον μοναδικό που της απέμεινε, ώστε να τον έχει όσο πιο φρέσκο γίνεται στη μάχη της ερχόμενης Κυριακής (06/04, 21:30) με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ.
Ένας επιθετικός που, παρεμπιπτόντως και παρά το γεγονός ότι ο Φραντζί Πιερό τα δίνει όλα για να βοηθήσει, είναι πίσω από τον ανταγωνισμό όταν πέρυσι τέτοιο καιρό η ΑΕΚ πήγαινε για το πρωτάθλημα έχοντας Έκι Πόνσε και Λιβάι Γκαρσία.
Σε μια φανταστική παρουσία και των τριών μαζί, ο φορ από την Αϊτή θα ήταν ξεκάθαρα ο τρίτος στην ιεραρχία, ένας Τομ φαν Βερτ των προηγούμενων ετών.
Αυτό από μόνο του λέει πολλά…
