Παραμονές Χριστουγέννων ήταν, με την ΑΕΚ να έχει μόλις δώσει το τελευταίο παιχνίδι της στη Super League Interwetten, γνωρίζοντας την πρώτη -από τις τρεις διαδοχικές- εντός έδρας ήττα της κόντρα στον ΟΦΗ. Την επομένη κιόλας, στις 21 Δεκεμβρίου, σε μια ξεκάθαρη κίνηση (υπό)στήριξης η Ένωση ανακοίνωσε την ενεργοποίηση της option για επέκταση του συμβολαίου του Αργύρη Γιαννίκη ως το καλοκαίρι του 2024.

Σαφέστερο πλαίσιο δεν μπορούσε να οριοθετηθεί. Εβδομήντα μέρες μετά αυτό το πλαίσιο έχει διαλυθεί πλέον ολοσχερώς και ο Ελληνας τεχνικός εδώ και λίγες ώρες έχει παυθεί από την καθοδήγηση της ΑΕΚ. Στο μεσοδιάστημα ο Δικέφαλος έδωσε 12 παιχνίδια. Κέρδισε τα τέσσερα.

Τα τρία εξ αυτών κόντρα στους τελευταίους της κατάταξης (Απόλλωνα εντός έδρας και Ατρόμητο, Λαμία εκτός έδρας) και μόλις ένα με ομάδα που διεκδικεί ή βρίσκεται σε θέση πλέι οφ (τον ΠΑΣ), με τη συγκεκριμένη νίκη της περασμένης εβδομάδας μόλις να ήταν αυτή που διασφάλισε την παρουσία της ΑΕΚ σε αυτά.

Προσθέτοντας και τον αποκλεισμό στα προημιτελικά του Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ, το σκηνικό που διαμορφώθηκε ανάγλυφο και έντονα απαιτητικό. Δεδομένη η πρόθεση της Ένωσης να εξαντλούσε τα όρια, πηγαίνοντας all the way με τον 42χρονο προπονητή, ξεκάθαρα επιδιώκοντας να έβγαζε την χρονιά μαζί του.

Με διττό στόχο και σκοπό: πρώτον, αν μπορούσε και το κατάφερνε ο Γιαννίκης να γύριζε το χαρτί. Αν όχι, τότε δεύτερον, να μπορούσε με την παραμονή του στον πάγκο να κερδίσει τον απαραίτητο χρόνο στη διοίκηση ώστε να βρεθεί με ηρεμία και χωρίς βιασύνη, σε καλύτερες συνθήκες, ο αντικαταστατής του, σύμφυτος με τις αρχές του νέου πλέον αγωνιστικού σχεδιασμού της ΑΕΚ.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο επιτεύχθηκε. Η εικόνα και η "τριάρα" της ΑΕΚ από τον Παναθηναϊκό, οι αντιδράσεις που δημιούργησε στην κοινή γνώμη και τα όσα προσμετρώνται στον λογαριασμό σε επίπεδο ρεπορτάζ ως προς την κατάσταση των αποδυτηρίων, ξεπέρασαν οριστικά το "μη παρέκει" και έτσι κρίθηκε επιβεβλημένη η άμεση αλλαγή προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω κατηφόρα που θα έθετε σε κίνδυνο ακόμη και το ευρωπαϊκό εισιτήριο της επόμενης σεζόν.

Από την στιγμή λοιπόν που ο Γιαννίκης δεν κατέστη δυνατό να προσωποποιήσει τη δεύτερη επιλογή – να κερδίσει δηλαδή χρόνο βγάζοντας την χρονιά όσο το δυνατόν αναίμακτα και να οδηγήσει έτσι στην αλλαγή στον πάγκο – τότε προκρίθηκε η αντικατάστασή του.

Στα πόδια του club και το εφεξής ζητούμενο

Ιδανικό θα ήταν να βρίσκονταν άμεσα αυτός στον οποίο, προπονητικά, θα "ακουμπούσε" πλέον η ΑΕΚ. Δεν γίνονταν. Δεν μπορούσε να γίνει τη δεδομένη στιγμή. Επιπρόσθετα, καμία απ' όσες εναλλακτικές επιλογές εξετάστηκαν -ακόμη και επιφανειακά– από την Ένωση δεν μπήκε σε διαδικασία να δεχτεί καθεστώς... γέφυρας. Να αποτελέσει δηλαδή μια λύση ως το τέλος της σεζόν, χωρίς καμία (ίσα ίσα) εγγύηση συνέχειας και για την επόμενη.

Έτσι, από τη στιγμή που και στην ΑΕΚ ήταν δεδομένο πως δεν ήθελαν στην παρούσα φάση να δεσμευτούν με οποιονδήποτε προπονητή που δεν θεωρούσαν κάτι περισσότερο από αυτό, μια "γέφυρα" δηλαδή, επιλέχθηκε το προφανώς ευκολότερο, η λύση που βρίσκονταν στα... πόδια του οργανισμού, με τον προβιβασμό δηλαδή του Σωκράτη Οφρυδόπουλο από την ΑΕΚ Β'.

Λύση που δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής, που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στην ομάδα, αντιλαμβάνεται πλήρως το από εδώ και πέρα διακύβευμα και συνειδητοποιεί τον (μόνο πλέον) στόχο, χωρίς κανείς – εντός και εκτός ομάδας - να περιμένει κάτι περισσότερο από την εκπλήρωση της αποστολής που του ανατέθηκε.

Να σώσει δηλαδή την παρτίδα αγωνιστικά, να αποτρέψει το "κάψιμο" και του συγκεκριμένου φετινού ρόστερ, δίνοντας έτσι παράλληλα τον απαιτούμενο χρόνο και διάστημα στη διοίκηση προκειμένου πρωτίστως να κατασταλάξει και να προβεί στις επιβεβλημένες υπόλοιπες αλλαγές του οργανογράμματος (αυτονόητο πως η ευθύνη δεν βαραίνει σε καμία περίπτωση τον Γιαννίκη) και από εκεί και πέρα να συνεχίσει την αναζήτηση για την εξεύρεση του ιδανικού επόμενου προπονητή.

Με ευνοϊκότερους όρους και προϋποθέσεις, χωρίς την πίεση του χρόνου και σαφώς μεγαλύτερο εύρος διαθέσιμων επιλογών.