Είναι η αφετηρία της τελικής ευθείας, το διάστημα που πέρυσι η ΑΕΚ άρχισε να απογειώνεται προς την κατάκτηση του νταμπλ, βελτιώνοντας διαρκώς την απόδοσή της κι εμφανίζοντας διαρκώς νέους ήρωες απέναντι σε οποιαδήποτε αναποδιά ή απώλεια.

Όποιος θυμηθεί τα όργια -στο φινάλε- του "εξαφανισμένου" λόγω προβλημάτων Τσούμπερ κατά το πρώτο εξάμηνο της σεζόν, θα καταλάβει.

Πλέον η ΑΕΚ έχει έναν στόχο μπροστά της, να διατηρήσει τα σκήπτρα της πρωταθλήτριας. Με λιγότερα παιχνίδια από όλους έως το τέλος, καθώς -κακώς προφανώς, όμως αυτό μπορεί να εξελιχθεί και σε αβαντάζ- έμεινε εκτός Κυπέλλου Ελλάδας Betsson, την ώρα που ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός έχουν τα ματς της δεύτερης τη τάξει εγχώριας διοργάνωσης κι ενώ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός καλούνται να ανταποκριθούν επίσης, στην Ευρώπη.

Εφόσον η Ένωση πάρει το "εξάποντο" -δίχως αυτό να θεωρείται εύκολο από τη στιγμή που τους βαθμούς που την πληγώνουν βαθμολογικά, τους έχει στερηθεί απέναντι σε μεσαίους και μικρούς φέτος- στα δύο εντός έδρας παιχνίδια που ακολουθούν κόντρα σε ΟΦΗ και Αστέρα Τρίπολης, δεδομένα θα έχει βαθμολογικό αβαντάζ έναντι κάποιων ή κι όλων των άλλων διεκδικητών.

Και θα πηγαίνει στην Τούμπα για ένα ντέρμπι κορυφής, στο οποίο ακόμα κι αν ηττηθεί, εκτός τίτλου δεν πρόκειται να βρεθεί.

Περισσότερο από τη θεωρία, ωστόσο, αυτή που μετράει είναι η πράξη. Ο αποκλεισμός από τον Άρη δε συνιστά λόγο υπερηφάνειας.

Η εικόνα της ομάδας ωστόσο, η οποία προσπαθούσε επί 120 λεπτά να βρει το γκολ που θα απέτρεπε τη διαδικασία των πέναλτι, ήταν ομολογουμένως ενθαρρυντική.

Μετά από καιρό, η ΑΕΚ έτρεχε, είχε αντοχές κι εντάσεις που παρέπεμπαν στον πρότερο καλό βίο της, του διαστήματος δηλαδή που παρουσίαζε υψηλές πτήσεις σε πολύ απαιτητικά ευρωπαϊκά ματς.

Η πιστοποίηση της ανόδου κι η ενεργοποίηση "ξεχασμένων"

Η "ταλαιπωρία" που υπέστησαν ιδιαίτερα επιβαρυμένοι σωματικά ποδοσφαιριστές, δημιούργησε εύλογη ανησυχία ενόψει του αγώνα με τον φορμαρισμένο κι αήττητο για 13 συνεχόμενα ματς Ατρόμητο στο Περιστέρι.

Η συντριπτική πλειοψηφία των βασικών είχε βγάλει το -εκτός έδρας- παιχνίδι με τον Άρη, μόλις τέσσερις ημέρες νωρίτερα.

Μολαταύτα, η ΑΕΚ παρουσιάστηκε στο γήπεδο με τον αέρα του αφεντικού. Έκανε ένα παιχνίδι πολύ υψηλής έντασης και πίεσης για τα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί και δεν υπήρξε στιγμή που να εμφάνισε σημάδια κόπωσης ή ανημποριάς στο να υπηρετήσει το απαράλλαχτο κι αδιαπραγμάτευτο ποδοσφαιρικό σχέδιο του Αλμέιδα.

Τα ακόμα καλύτερα νέα αφορούσαν στην ενεργοποίηση ποδοσφαιριστών από τους οποίους υπάρχουν μεγάλες -αλλά και λογικές συνάμα- απαιτήσεις και που για διαφορετικούς λόγους είχαν αποκοπεί τελευταία από τις καλές παρουσίες.

Ο Πόνσε πραγματοποίησε το πιο αποτελεσματικό παιχνίδι του με τη φανέλα της ΑΕΚ και στις δύο θητείες του με την ομάδα, προφανώς όμως ακόμα πιο ευτυχές ήταν το γεγονός της κατανόησης από το σύνολο για το πώς θα έπρεπε να τον εκμεταλλευτεί και για τον ίδιο το πώς θα πάψει να παριστάνει τον Λιβάι.

Η τελική ευθεία κι οι άλλοι διεκδικητές

Σπουδαία επίσης, ήταν η παρουσία του Γιόνσον, ποδοσφαιριστή που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ φέτος με τραυματισμούς και σε κάποιες περιπτώσεις, η αποκατάστασή του από μυϊκά ζητήματα είχε παρουσιάσει αισθητή καθυστέρηση.

Έκανε τρομερό παιχνίδι και συν τοις άλλοις, προσφέρθηκε χρόνος στον ιδιαίτερα "φθαρμένο" φέτος Σιμάνσκι, να πάρει ανάσες σε δύο συνεχόμενα ματς.

Η διαχείριση είναι πολύ πιο εύκολη πλέον, η ΑΕΚ θα προπονείται καλύτερα, οι παίκτες θα έχουν ρεπό κι η ομάδα θα πάψει να παρουσιάζει τόσο μεγάλη σχέση με τους τραυματισμούς.

Αν υπήρχε και μια υποτυπώδης ποιοτική ενίσχυση, δηλαδή η προσθήκη έστω ενός πολύ ποιοτικού ποδοσφαιριστή, οι πιθανότητές για την κατάκτηση του τίτλου θα αυξάνονταν σημαντικά.

Ακόμα κι έτσι να μείνουν, όμως, όσοι είναι στο ρόστερ έχουν το know how απέναντι σε εκείνους που αδυνατούν να τους νικήσουν από τον περασμένο Μάιο.

Κι αν θέλουν να της πάρουν το πρωτάθλημα, θα πρέπει να το κάνουν όχι μία, αλλά αρκετές φορές έως το τέλος της σεζόν. Οψόμεθα…