Στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου, κρίνοντας από τη βαθμολογία και όχι από όσα έχουν προηγηθεί, η ΑΕΚ είναι εκεί που πρέπει ώστε να θεωρεί πως είναι ικανή να διεκδικήσει τον τίτλο έως το τέλος, όπως πέρυσι. Βέβαια, ρίχνοντας μια πιο ενδελεχή ματιά στα αποτελέσματα, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα 4-5 βαθμούς μακριά από τον δεύτερο.

Είναι ωραίο και συναρπαστικό το πρωτάθλημα, είναι σωστό να επισημαίνουμε την προσπάθεια των μικρών και μεσαίων να διατηρούν το ενδιαφέρον στα ύψη κόβοντας βαθμούς από τους μεγάλους, ωστόσο τις απώλειες που η ΑΕΚ είχε με ομάδες που είναι κοντά στην ουρά της βαθμολογίας, δεν τις είχε ουδείς άλλος έως τώρα. Κι αν δεν είχε μαζέψει τους 10 από τους 31 βαθμούς της στα παιχνίδια με τους άλλους τέσσερις της πρώτης πεντάδας, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για εκείνη.

Η τροπή που πήρε ο αγώνας με τον Παναιτωλικό, ένα ματς που έμοιαζε τελειωμένο από το 14' αλλά τελικά δεν κερδήθηκε ποτέ, έφερε γκρίνια και ανασφάλεια ενόψει του σημερινού παιχνιδιού στις Σέρρες. Απολύτως λογικό είναι να συμβαίνει αυτό, από τη στιγμή που η Ένωση απέναντι σε τέτοιου επιπέδου ομάδες, είναι που την πατάει κατ' εξακολούθηση.

Χώρια που θα εμφανιστεί εκ νέου αποδεκατισμένη, με παίκτες που παίζουν διαρκώς στα τελευταία παιχνίδια και δεν τα καταφέρνουν. Άρα με επιπλέον πίεση για εκείνους που ούτε στο Άμστερνταμ, ούτε και στο Αγρίνιο, μπόρεσαν να φέρουν εις πέρας την αποστολή.

Το μεγάλο ζήτημα βέβαια, είναι άλλο

Ο Αλμέιδα βρίσκεται την περίοδο αυτή σε μια θέση εξακρίβωσης πολλών δεδομένων και συμβάντων. Προσπαθεί με τη δική του, αδιαπραγμάτευτη μέθοδο, να επαναφέρει την ομάδα στα περυσινά στάνταρ απόδοσης και ενέργειας, έχοντας να αντιμετωπίσει διαδοχικούς τραυματισμούς και απουσίες που ξεπερνούν κατά πολύ ακόμα και αυτό που ο ίδιος έχει υπολογίσει, γνωρίζοντας ότι ο τρόπος του δημιουργεί μεγάλη καταπόνηση.

Επιχειρεί να το κάνει με παίκτες που πέρυσι δεν είχαν τόσο αναβαθμισμένο ή σύνθετο ρόλο -κάτι που τώρα προκύπτει λόγω ανάγκης- και άλλους που καλούνται να παίξουν περισσότερο από όσο αρχικά ο ίδιος υπολόγιζε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, πολλά συμπεράσματα εξάγονται: η επάρκεια παικτών, η αντοχή στο στυλ δουλειάς αλλά και η ανάγκη για χαμήλωμα του μέσου όρου ηλικίας, ένας από τους λόγους που προφανώς συμβάλλουν στο να υπάρχουν συχνοί τραυματισμοί.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Αλμέιδα προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη, η οποία το δεδομένο είναι ότι δεν θα τον ωθήσει στο να αλλάξει τρόπο δουλειάς, αλλά να βρει το πως θα συνεχίσει να την κάνει με το μικρότερο δυνατό κόστος για την ομάδα. Κάτι που συνεπάγεται ότι στις ερχόμενες μεταγραφικές περιόδους, προφανώς όχι από τη μία μέρα στην άλλη, η στόχευση της ΑΕΚ θα αλλάξει.

Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, βέβαια, ο προπονητής θα πρέπει να βρει τον τρόπο να μη χαθεί η επαφή με την κορυφή, να μη δώσει δηλαδή η ΑΕΚ τα δικαιώματα που οι άλλοι συνδιεκδικητές περιμένουν για να αποσπαστούν από εκείνη. Δύσκολη η ισορροπία του να παίζει η ομάδα με αυτό το στυλ και να νικά απουσίες και αντιπάλους, όμως αυτός είναι ο δρόμος του προπονητή και έτσι θα συνεχίσει έως το τέλος.